28 Νοεμβρίου 2012

Ποιος είναι ο Σταύρος Ψυχάρης...

Ποιος είναι ο Σταύρος Ψυχάρης και γιατί κήρυξε πόλεμο στην Τρόικα, στον Σαμαρά και στους «κουκουλοφόρους»

ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΔΟΛ

[Πηγή: iefimerida.gr (http://www.iefimerida.gr)]


Ποιος είναι ο Σταύρος Ψυχάρης και γιατί κήρυξε τον πόλεμο στην Τρόικα, στον Σαμα

Είναι επικεφαλής ενός από τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας με βαρύ παρελθόν, δύσκολο παρόν και απρόβλεπτο μέλλον. Για δεκαετίες ολόκληρες ο ΔΟΛ ασκούσε μια πρωτοφανή επιρροή στον δημόσιο βίο της χώρας, είτε από το προσκήνιο, είτε από το παρασκήνιο.

Το Βήμα και τα τα Νέα, μπορούσαν να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, να επηρεάζουν επιχειρηματικές συμφωνίες ακόμα και να διαμορφώνουν πολιτικές. Το σίγουρο είναι ότι η μεταπολιτευτική περίοδος σφραγίστηκε από τον ΔΟΛ και είναι ακόμα πιο σίγουρο ότι οι κυβερνήσεις είτε της δεξιάς είτε του ΠΑΣΟΚ [1] αναγκάστηκαν να συνθέσουν τις πολιτικές τους συνυπολογίζοντας τις επιθυμίες και τις προτεραιότητες του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Στο συλλογικό υποσυνείδητο της εποχής που κλείνει με το μνημόνιο η Χρήστου Λαδά όπου βρίσκονταν τα παλιά γραφεία του ΔΟΛ, ισοδυναμούσε με την έδρα του αθέατου επιτρόπου της χώρας. Ίσως να ηχεί υπερβολικό, ωστόσο, όλοι αναγνωρίζουν ότι για δεκαετίες ο αείμνηστος Λαμπράκης και ο Ψυχάρης συγκυβέρνησαν με ένα τρόπο την Ελλάδα. Στα λεξικά της εποχής, η έννοια “διαπλοκή” σίγουρα συμπεριλάμβανε και τον ΔΟΛ.

Ψήφισμα του Ε.Σ.Σ. του Ε.ΠΑ.Μ. για την ΓΑΖΑ



ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
 ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΖΑ
Ο Ελληνικός λαός παρακολουθεί συγκλονισμένος το δράμα των ελεύθερων πολιορκημένων Παλαιστινίων της Γάζας που βρίσκεται ξανά αυτές τις ημέρες σε έξαρση.
Η γενοκτονία ενός μεσογειακού λαού που δεν του επιτρέπεται να έχει πατρίδα εδώ και δεκαετίες, που βρίσκεται σε αιχμαλωσία μέσα στην ίδια τη χώρα του και που εξαθλιώνεται καθημερινά, συγκινούσε πάντα και ιδιαίτερα σήμερα τους Έλληνες που νοιώθουν τη σιδηρά φτέρνα των διεθνών κατοχικών δυνάμεων και των δωσίλογων να θέτει υπό αίρεση την αυθυπαρξία του έθνους, που επίσης οδηγείται σε γενοκτονία.
Ο Ελληνικός λαός δεν μπορεί παρά να καταδικάζει το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ που έχει μετατρέψει τη Γάζα στη μεγαλύτερη φυλακή της υφηλίου, σε πραγματικό στρατόπεδο εξόντωσης.
Το ΕΠΑΜ συγκροτημένο πάνω στη βάση της ανάγκης του Ελληνικού λαού να υπερασπιστεί την Πατρίδα και να οργανώσει την Αντίσταση του απέναντι στις απειλές των ίδιων ιμπεριαλιστών που με διάφορες μορφές ισοπεδώνουν ολόκληρες χώρες και δουλώνουν τους λαούς, εκφράζει την αγωνιστική συμπαράσταση του στον λαό της Γάζας και την αμέριστη κατανόηση στο καθημερινό δράμα του. Ο αγώνας μας είναι κοινός!
Οι λαοί του Ευρωπαϊκού Νότου και της Ανατολικής Μεσογείου, και όχι μόνο, είναι ενωμένοι απέναντι στους κοινούς εχθρούς και μπορούν να αποτρέψουν τα σχέδια και τις επιβουλές ενάντια στην ύπαρξη τους, αντιτάσσοντας τον Αγώνα, τις βαθιές πολιτιστικές τους αξίες και το όραμα μιας ελεύθερης και δίκαιης κοινωνίας.

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ.
25-11-2012



Ψήφισμα του Ε.Σ.Σ. του Ε.ΠΑ.Μ. για τον Γοργοπόταμο






ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟ
Πριν 70 χρόνια , στις 25 Νοέμβρη 1942 0 Λαός μας με την ενωμένη στρατιωτική επιχείρηση των αντάρτικων οργανώσεων ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ και ΕΔΕΣ, έγραψε μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία της Εθνικής Αντίστασης. Η ανατίναξη της γέφυρας στο Γοργοπόταμο υπήρξε ταυτόχρονα ένα γεγονός που είχε τη δική του συμβολή στην έκβαση του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Με την ενωμένη πατριωτική του αντίσταση, ο λαός μας υπερασπιζόμενος την Εθνική Ανεξαρτησία, εκπλήρωσε και το διεθνιστικό του καθήκον συμβάλλοντας στη νίκη κατά του Ναζισμού.
Το Ε.Σ.Σ. στη τέταρτη του συνεδρίαση  αποτείει  φόρο τιμής στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης που ενωμένοι επιχείρησαν αυτή την επιτυχή αποστολή και καλεί το λαό να εμπνευστεί από τον Γοργοπόταμο. Σήμερα απέναντι στο δωσιλογικό καθεστώς της νέας κατοχής ενωμένοι όλοι οι πατριώτες μπορούμε να σχεδιάσουμε και να οργανώσουμε τη δική μας αντίσταση για την ανατροπή της τρόικας και του πολιτικού της προσωπικού  και την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά των μνημονίων και του χρέους. Εκπληρώνοντας το πατριωτικό μας καθήκον για την υπεράσπιση της Εθνικής μας ανεξαρτησίας και το δικαίωμα του λαού μας να συνεχίσει να υπάρχει, θα δώσουμε το παράδειγμα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που θα ακολουθήσουν, ώστε να γκρεμιστεί η δυναστεία του ευρώ και το  αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ.
25-11-2012



Το μπλοκ του Ε.ΠΑ.Μ. στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 2012

Το μπλοκ του Ε.ΠΑ.Μ. στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 2012









17 Νοεμβρίου 2012

Συνάντηση στα Γραφεία του Βόρειου Τομέα του Ε.ΠΑ.Μ. για την Επέτειο του Πολυτεχνείου, 16-11-2012

Από την συνάντηση στα Γραφεία του Βόρειου Τομέα του Ε.ΠΑ.Μ. για την Επέτειο του Πολυτεχνείου

Τιμώντας την επέτειο της εξέγερσης της 17ης Νοέμβρη του 1973, κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού αγώνα (1967-1974), οι Επαμίτες και οι Επαμίτισσες από τον Βόρειο Τομέα της Αθήνας, αλλά και από άλλες περιοχές της Αττικής, συναντήθηκαν, συζήτησαν και τραγούδησαν σε μια ζεστή και συντροφική βραδιά.
Το Ε.ΠΑ.Μ. Β.Τ. προγραμματίζει και άλλες τέτοιες εκδηλώσεις για να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας και να σφυρηλατήσουμε την αλληλεγγύη στις γειτονιές.















Χαιρετισμός Μίκη Θεοδωράκη στο Πολυτεχνείο 16.11.2012

Χαιρετισμός Μίκη Θεοδωράκη στο Πολυτεχνείο 16.11.2012

Από τους Στρατοκράτες του Πολυτεχνείου στους Σταυροφόρους της Τρόϊκας



Από τους Στρατοκράτες του Πολυτεχνείου στους Σταυροφόρους της Τρόϊκας
Ποια υπόγεια ρεύματα «έπνιξαν» το ΟΧΙ μιας γενηάς;



Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη, Δημοσιογράφου-συγγραφέα [απόσπασμα από μια εκτενέστερη ανάλυση που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο τον Νοέμβριο του 2011]

Τριανταεννέα χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση της ελληνικής νεολαίας στις 17 Νοέμβρη του 1973, η νέα συνταγματική εκτροπή που βιώνουμε και η ανελέητη επίθεση κατά της χώρας από τις δυνάμεις των ευρωπαϊκού βορρά μπορούν να γίνουν αφορμή για κάποιους συλλογισμούς. Όλα αυτά τα χρόνια, τα γεγονότα εκείνα, από το Πολυτεχνείο μέχρι την τελική πτώση της χούντας, ερμηνεύθηκαν είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, πάντα σε σχέση με το πολιτικό κλίμα και τα παρασκήνια της εποχής: ψυχρός πόλεμος, φιλοαμερικανικές χούντες, αραβοϊσραηλινή σύρραξη, αντικομμουνισμός κ.ά. Υποστηρίχτηκε μάλιστα, ιδιαίτερα έντονα, ότι η άρνηση του Σπ. Μαρκεζίνη να διευκολύνει τους Αμερικανούς κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων για ενίσχυση των Ισραηλινών στον πόλεμο που είχε προηγηθεί στη Μ. Ανατολή, προκαθόρισε και την δική του πτώση και την απομάκρυνση του Γ. Παπαδόπουλου.
Το αποτέλεσμα ήταν να μένει πάντα ένα κενό, τόσο στις αναλύσεις των γεγονότων του οκταμήνου από τον Νοέμβρη 1973 έως τον Ιούλιο 1974 αυτών καθεαυτών, όσο και των συνεπειών τους στον όποιο βαθμό αυτές απετέλεσαν το άλλοθι για τις πολιτικές δυνάμεις που επικράτησαν. Το γιατί έγιναν όλα αυτά δεν «έδενε» στο μυαλό του μέσου Έλληνα πολίτη με το πώς φτάσαμε έως εδώ, στην σημερινή χρεωκοπία. Κι αυτό το κενό επιτρέπει μέχρι σήμερα στους νοσταλγούς της χούντας να παρερμηνεύουν την ιστορία της αντίστασης και του Πολυτεχνείου.
Είναι ο αναπόφευκτος ιστορικός νόμος που λέει ότι όταν ζεις μέσα στην ιστορία που είναι σε εξέλιξη δεν μπορείς να διακρίνεις ποια είναι η ισχυρότερη τάση που διαμορφώνεται και θα νικήσει, τελικά. Έχοντας, σήμερα, βιώσει όλες αυτές τις εξελίξεις και ανατροπές του γεωπολιτικού χάρτη που ακολούθησαν την διάλυση της πρώην σοβιετικής υπερδύναμης και την επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων, με κορυφαίες στιγμές τους high-tech πολέμους του Κόλπου, του Κοσσόβου και του Ιράκ, μπορούμε να εικάσουμε τα παρακάτω σενάρια:
Πρώτον, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου του ’73 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως της μεταπολεμικής περιόδου του ψυχρού πολέμου, αλλά ήταν η πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θ’ ακολουθούσαν με στόχο την επιβολή της Νέας Τάξης των πλανηταρχών στην περιοχή. Και δεύτερον, η αιματοχυσία του Πολυτεχνείου (που οδήγησε στην ανθρωποσφαγή της Κύπρου) ήταν η πρόβα τζενεράλε για την ιστορική περιθωριοποίηση μιας περιοχής, την οποία οι σκοτεινοί εγκέφαλοι των δυτικών κέντρων αποφάσεων που ήλεγχαν και την χούντα, σαν τους Κίσσινγκερ και Μπρεζίνσκυ είχαν προαποφασίσει και μεθοδεύσει.
Αποφάσεις που ταιριάζουν γάντι με τα μετέπειτα σενάρια του περιβόητου θεωρητικού της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral) Σάμουελ Χάντιγκτον που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας πριν από χρόνια και λένε με λίγα λόγια: να τελειώνουμε με το τρικέφαλο τέρας… του Ελληνισμού, του Σλαβισμού και της Ορθοδοξίας.
Το 1972, ο δολοφονηθείς πρόεδρος της Χιλής Σαλβατόρ Αλλιέντε είχε δώσει την εξήγηση για το ποιος πραγματικά αποφασίζει: «Οι βασικές πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές αποφάσεις των χωρών παίρνονται από … “διεθνείς οργανώσεις” που δεν εξαρτώνται από καμμιά χώρα και που οι δραστηριότητές τους δεν ελέγχονται από καμμιά Βουλή ή από τις λαϊκές μάζες. Με δύο λόγια, η συνολική πολιτική στρουκτούρα είναι υπονομευμένη…» (Ομιλία του Προέδρου της Χιλής Σ. Αλλιέντε στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ). Λίγες μέρες πριν από το Πολυτεχνείο, τον Σεπτέμβριο του ’73, θα βίωνε κι αυτός στο πετσί του αυτή την τραγική αλήθεια.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μια πραγματικότητα, που αποσιωπήθηκε επιμελώς τις μεταπολιτευτικές δεκαετίες, ήταν η διαρκής σύγκρουση μέσα στους κόλπους της απριλιανής χούντας δύο τάσεων.
Πρωταγωνιστής της πρώτης τάσης, ο Ιωαννίδης μαζί με τον σκληρό πυρήνα των μικρών αξιωματικών της χούντας, και της δεύτερης, οι «χαμένοι» της ιστορικής παρτίδας μετά τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη, ο Γ. Παπαδόπουλος και η ομάδα των θεωρητικών της δικτατορίας. Ανάμεσα σ’ αυτούς, που δεν ήταν κατ’ ανάγκην άμεσα συνεργάτες της χούντας, μπορούμε να θεωρήσουμε τους Τσάκωνα, Κιτσίκη, Πιπινέλη, Μαρκεζίνη, αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο κ.ά. Όλοι μαζί αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος της λεγόμενης Ανατολικής Παράταξης που έχει περιγράψει ο Δ. Κιτσίκης στα βιβλία του (Δ. Κιτσίκης, «Συγκριτική Ιστορία Ελλάδος και Τουρκίας στον 20ο Αιώνα», Αθήνα, Εστία, 1990). Όραμά τους η αποκατάσταση της Ενδιάμεσης Περιοχής με επίκεντρο τη σημαντική γεωπολιτική περιοχή του Αιγαίου και πυρήνα μια Ελληνοτουρκική Συνομοσπονδία.
Η χούντα άλλωστε είχε έρθει για να «λύσει» το Κυπριακό, παραδίδοντας στους Τούρκους αυτά που ζητούσαν.
Ο ίδιος ο Παπαδόπουλος είχε δηλώσει στην τουρκική εφημερίδα Milliyet της 28ης Ιουνίου 1968: «Θέλω ιδιαίτερα να υπογραμμίσω την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποίησης της Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας. Αν είχα μάλιστα μαγική δύναμη, θα έκανα το παν για την πραγματοποίησή της και θα οδηγούσα αμέσως τον ελληνικό λαό προς αυτή την κατεύθυνση»!
Αυτές οι διεργασίες, που είχαν φαίνεται αντίκρυσμα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, δεν μπορούσαν να ολοκληρωθούν για πολλούς λόγους που χρειάζονται μεγάλη ανάλυση, πριν καταρρεύσει η σοβιετική επιρροή στα Βαλκάνια και πριν αποδυναμωθεί ο τουρκικός κεμαλισμός από ένα εσωτερικό κίνημα όπως ο νεο-οθωμανισμός, σήμερα, του Ερντογάν.
Έπρεπε να έρθει, λοιπόν, το πιο εθνικιστικό κομμάτι του στρατοκρατικού καθεστώτος για να προκαλέσει το δράμα της Κύπρου και την επακόλουθη ρήξη των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας. Στην συνέχεια θα κατέρρεε, εκ των πραγμάτων, και αυτό για να παραχωρήσει τη θέση του στους νέους κυρίαρχους του παιγνιδιού, τους «ευρωπαϊστές» δημοκράτες και «σοσιαλιστές» και εν τέλει, μετά από κάποια εκλογικά μεσοδιαστήματα (’89-’95), στην πανίσχυρη σημερινή νομενκλατούρα των τραπεζιτών, των διαπλεκομένων και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αυτό και έγινε όντως μετά το 1996 με την διακυβέρνηση Σημίτη.
Το μυστηριώδες Σεμινάριο της Ρώμης, τον Νοέμβριο του 1973, όπου παίχτηκε η τύχη της Κύπρου, ήταν η αρχή του «πειράματος» με πειραματόζωο ένα ολόκληρο έθνος.
Τέθηκε σ’ εφαρμογή, λοιπόν, ένα σχέδιο-μοντέλο που το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι πρόσφατα στην περίπτωση των αραβικών εξεγέρσεων. Εκμετάλλευση μιας αυθόρμητης και αυθεντικής λαϊκής εξέγερσης - ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών - και πάνω απ’ όλα χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσω της τηλεόρασης.
Αν και στην περίπτωση του Πολυτεχνείου η πληροφόρηση δεν ήταν τόσο αυστηρά χειραγωγημένη και οι παγκόσμιοι σκηνοθέτες δεν είχαν ακόμα στα χέρια τους την τεχνολογία του CNN και των άλλων δορυφορικών καναλιών, εκμεταλλεύθηκαν άριστα την δύναμη της εικόνας μέσω των λήψεων του περίφημου τηλεοπτικού συνεργείου της Ολλανδικής τηλεόρασης. Το εν λόγω συνεργείο βρέθηκε την κατάλληλη ώρα… στο κατάλληλο δωμάτιο του τότε ξενοδοχείου Ακροπόλ, στην Πατησίων, για να τραβήξει τη σκηνή της εισβολής του τανκ και την πτώση της πύλης του Πολυτεχνείου που έκανε τον γύρο του κόσμου!
Ανάλογη δράση περιλαμβάνουν και οι αθέατες πλευρές των γεγονότων της 17ης Νοέμβρη: «Τα χαράματα της 16ης Νοεμβρίου, έφθασαν χίλιοι κομμάντος από τις Βρυξέλλες, με εντολή να συμμετάσχουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όλοι μεταφέρθηκαν από τη βάση του Ελληνικού στην Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, στο Πεδίον του Άρεως. Τους μοιράστηκαν ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές στολές και περίμεναν διαταγή να επέμβουν» (Αθανάσιος Στριγάς «Παγκόσμιοι Εντολοδότες», Αθήνα, Arcadia, 1993).

Η νέα εποχή των σταυροφόρων
Η νέα εποχή, μετα-χουντική για τους Έλληνες και μετα-κομμουνιστική για τους υπόλοιπους ομόδοξους λαούς των Βαλκανίων και της πρώην Σοβιετίας, κτίστηκε πάνω στην τακτική του «καρότου και του μαστίγιου». Το «καρότο» ήταν η ευρωπαϊκή ιδέα στη σαγήνη της οποίας υποκύψαμε πρώτοι εμείς και στη συνέχεια όλοι οι νεοφώτιστοι του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Το δε «μαστίγιο» είναι η απειλή οικονομικής ή εθνικής καταστροφής υπό το φάσμα του «απομονωτισμού» ή, τώρα, της «εξόδου από το ευρώ». Τόσα χρόνια, όμως, μετά την κατάρρευση των προηγούμενων καθεστώτων καμμιά Ορθόδοξη χώρα της περιοχής δεν έχει κατορθώσει να ξαναδεί το υποτιθέμενο «κακό οικονομικό επίπεδο» που είχε πριν από δεκαετίες. Η κατάσταση στην Ελλάδα, αφού κατέρρευσε η βιτρίνα του εκσυγχρονισμού και της γκλαμουριάς, η οικονομία του μαύρου χρήματος και της αρπαχτής, οδεύει προς την εξαθλίωση του πληθυσμού και την κοινωνία των 2/3. Άπιαστο όνειρο θα είναι σε λίγο η προ-ευρωπαϊκή Ελλάδα της εκβιομηχάνισης, της υψηλής παιδείας, του πολιτισμού των Νόμπελ και της ισχυρής δραχμής.
Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες των Βαλκανίων έχουν καταντήσει ήδη ανοικτές δουλοπαροικίες των τραπεζιτών της Δύσης και οι άνθρωποι ούτε καν τολμούν να ονειρευτούν τις κοινωνικές απολαβές και την σιγουριά του παρελθόντος, η δε Ρωσσία κατόρθωσε να ανακάμψει από την στιγμή που ο «κρατιστής» Πούτιν ανέλαβε τα ηνία, λίγο πριν από τον επιθανάτιο ρόγχο της.
Αν για μας προκρίθηκε η πολιτική της αποδυνάμωσης δια της «ενσωμάτωσης» και όχι των βομβαρδισμών, αυτό οφείλεται στο ότι η παράταξη του «ανήκομεν εις την Δύση» -οι νενέκοι θιασώτες του δυτικού κεφαλαίου και του ευρωπαϊκού διεθνισμού- είναι ισχυρή από καταβολής του εξαρτημένου νεοελληνικού κράτους.
Για το προηγούμενο ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού το 1940, που είχε αναδείξει όλες τις μεγάλες αρετές και το κρυμμένο δυναμικό του έθνους, χρειάστηκαν την περιπέτεια ενός εμφυλίου για να το πνίξουν. Προς τούτο πυροδότησαν ένα από τα ισχυρότερα εθνικά μας κουσούρια: τον φθόνο και τον διχασμό.
Για να «εκσυγχρονίσουν» και να αποδυναμώσουν το ΟΧΙ της νέας γενηάς του ’73 χρησιμοποίησαν κοινωνική μηχανική με πιο «έξυπνα όπλα»: τον ευρωπαϊσμό, τον κομματισμό, το κλείσιμο της καρδιάς, τον ατομισμό, τον μετα-νεωτερισμό και την δυσπιστία σε όλα. Την ισοπέδωση όλων των παραδόσεων –δημοκρατικών, εθνικών, θρησκευτικών και επαναστατικών- του ελληνικού λαού.
Το Φραγκο-τευτονικό κέντρο, που κληρονόμησε την μεταπολιτευτική Ελλάδα σαν ώριμο φρούτο, την προσέδεσε ως τον πολυτιμότερο κρίκο στη ματοβαμμένη πανοπλία του, όπως οι Σταυροφόροι είχαν κάνει με την Κωνσταντινούπολη. Από τότε μέχρι σήμερα, με τον καταναλωτικό «μαγικό αυλό» του, παραπλανά και υπνωτίζει τις μάζες των Νεοελλήνων, ξεκόβοντάς τους ύπουλα από τις ιστορικές, τις γλωσσικές και τις πολιτιστικές αξίες του έθνους.
Η ανθρωποθυσία του «Πολυτεχνείου» του ’73 ήταν αφετηρία για έναν χορό ανθρωποθυσιών: Κύπρος 1974, Πολυτεχνείο ’80 και ’85, Hercules 1991, Ίμια 1996, Falcon 1999, Σινούκ 2004, Ήλιος 2005, Δεκέμβρης 2008, Μαρφίν 2010, Μαρί 2011 και πολλές άλλες, έως ότου ο τόπος φτάσει στον πλήρη εξευτελισμό του: να παραδοθεί ολόκληρος σε νέα δουλεία, να γίνει ένα landen των ευρωκρατών.
Πεντάλφες, σβάστικες, «αντίφα»…σιστικές ΜΚΟ, ψευδοπατριώτες νεοδωσίλογοι και κάθε καρυδιάς πρακτόρια, σέχτες, τραμπούκοι και παρακρατικοί συνέθεταν για χρόνια τον πολύχρωμο θίασο που έσπειρε τον ιό της σύγχυσης και του διχασμού στην ελληνική κοινωνία.
Η Άλωση ολοκληρώθηκε αδίστακτα και τελετουργικά από τα νέα τζάκια της ευρωκεντρικής κλεπτοκρατίας που αντικατέστησαν την ψυχροπολεμική ατλαντική ολιγαρχία. Νομίζετε ότι τα θύματα είναι μόνον όσα δηλώθηκαν από το ’73 έως σήμερα; Ας μην μιλήσω…
Σήμερα, το ευρωκεντρικό μεταχουντικό σύστημα δαγκώνει την ουρά του και πνίγει στα απόνερά του τις ίδιες τις άνομες πολιτικές δυνάμεις που αυτό εξέθρεψε. Αυτοί που θέλουν να του δώσουν την χαριστική βολή, περισσότερο από τις νεώτερες γενηές, είναι οι χιλιάδες ανώνυμοι, ασυμβίβαστοι, που από την εξέγερση του ’73 έχουν ακόμα ανοικτούς λογαριασμούς μαζί του.
Το σύστημα πνέει τα λοίσθια και θα ψοφήσει μέσα σε ένα εκρηκτικό μείγμα δημητσανίτικου μπαρουτιού και εαμίτικης αποκοτιάς και γύρω από το τυμπανιαίο πτώμα του θα χορεύουν αγκαλιασμένοι πολίτες και οπλίτες φωνάζοντας «Dansons, Dansons… ça ira, ça ira, ça ira»!