Τα υπο-κεφάλαια 1-4 του παρακάτω κείμενου είναι λίγο πολύ μια γρήγορη ανακεφαλαίωση όλων αυτών που ειπώθηκαν στα τελευταία IRC. Το βάζω μόνο και μόνο επειδή υποσχέθηκα να γράψω μόνο όταν υπάρχουν νέα, και σε κάποιο κόσμο η συζητήση στο irc φαίνεται δύσκολη. Τα υποκεφάλαια 5 και 6 είναι στην ουσία μια επέκταση των πορισμάτων.
Το catch 22 είναι μια έκφραση που στα αμερικάνικα σημαίνει μια κατάσταση όπου η λύση της είναι πρακτικά αδύνατη. Ή όπως κάποιος είχε πει, είναι σαν να έχεις ένα κλειδωμένο μπαούλο, που το μοναδικό του κλειδί βρίσκεται μέσα στο μπαούλο. Ποιο είναι το catch 22 της κυβέρνησης λοιπόν?
Λίγη προϊστορία
Στις 20 φλεβάρη η θέση βαρουφάκη (που έλεγε σύγκρουση για να διεκδικήσουμε την πολιτική μας αυτονομία) παραγκωνίστηκε και ο αλεξικέραυνος είπε στις απειλές των ευρωπαίων “ζήσε για να πολεμήσεις μια άλλη στιγμή”. Κι έτσι ξεκίνησε το γαϊτανάκι περί δημιουργικής ασάφειας, με μόνο ζητούμενο να μάθουμε κι εμείς πότε θα ήταν αυτή η άλλη στιγμή.
Στους επόμενους μήνες έγινε εμφανές πως η κυβέρνηση δεν έκανε σχεδόν τίποτα άλλο από το να περιμένει παγωμένη τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης, και να πανηγυρίζει ως αποφασιστικό μέτρο εθνικής κυριαρχίας την επέκταση των 100 δόσεων στην εφορία. Άρα καμία προετοιμασία για σύγκρουση, επιστρέψαμε στην παλιά κλασική κατάσταση, να συζητάει όλη η χώρα για μήνες για την επόμενη δόση της τρόικας, κι όχι το τι θα κάνουμε με το χάος που δημιούργησε η κρίση και τα μνημόνια.
Στο εσωτερικό του σύριζα η αφήγηση που κυκλοφορούσε ήταν κάντε υπομονή παιδιά να επιπλεύσουμε αυτούς τους μήνες και μετά (τον ιούλιο μετά) θα θέσουμε τα πραγματικά ζητήματα του χρέους κλπ. Φυσικά όπως έχω γράψει από το γενάρη, ζήτημα χρέους δεν υπάρχει, καθώς η χώρα δεν έχει διαπραγματευτικό χαρτί προκειμένου να συζητήσει το χρέος. Άρα εναπόκειται στην καλοσύνη των ευρωπαίων που δεν δείχνουν να έχουν κανένα λόγο να είναι φιλικοί. Γιατί τον ιούλη? Διότι τότε πρέπει να πληρώσουμε 6,5δις πίσω στην ΕΚΤ, τα οποία όπως όλοι ξέρουμε δεν υπάρχουν για να πληρωθούν.
Ήδη ζοριζόμαστε να πληρώσουμε κάθε μήνα το μισό ένα δις που δίνουμε στο ΔΝΤ, άρα πρακτικά η σημερινή κυβέρνηση ταμειακά το έχει καλύψει με το παραπάνω το πλεόνασμα που ζητάνε οι εταίροι για το τέλος της χρονιάς.
Στο επίπεδο της τρόικας τώρα (εχμ των θεσμών ήθελα να πω), οι εταίροι πίεζαν την κυβέρνηση για πλήρη υποχώρηση και ταπείνωση κάτι που ήδη έχει συμβεί, ο κατάλογος είναι μακρύς και εμφανής. Ο έντιμος συμβιβασμός, είναι απλά για εσωτερική κατανάλωση, κάτι που έχει αρχίσει να ακούγεται και από μερικούς παραπονεμένους εντός σύριζα. Στόχος των βρυξελιωτών ήταν η αποδοχή του TINA ως παγκόσμιας σταθεράς.
Το Catch 22
Έτσι λοιπόν το μαξίμου, δηλαδή η παρέα του τσίπρα (ελπίζω να έχετε καταλάβει ότι δεν υπάρχει πια σύριζα), βρίσκεται σε αυτή την περίεργη κατάσταση. Η μπίλια γυρνάει πάνω στη ρουλέτα και αυτοί περιμένουν πού θα κάτσει. Αν τους δώσουν κανένα τυράκι και βρεθεί συμφωνία, αυτή δεν θα είναι έντιμη και θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να την πουλήσουν στο εσωτερικό, τόσο της κοινοβουλευτικής ομάδας όσο και των ανθρώπων που τους ψήφισαν.
Αν δεν τους δώσουν κανένα τυράκι, τότε αυτοί μπορούν να σηκώσουν την κόκκινη μπαντιέρα και να πουν, ορίστε ταπεινωθήκαμε αλλά αυτοί είναι παράλογοι και θέλουν τα πάντα. Αυτό μπορούν να το πουλήσουν στο εσωτερικό πολύ εύκολα. Το πρόβλημα με αυτή τη θέση είναι ότι τα χρήματα τελειώνουν και δεν έχουν κάνει καμία κίνηση για να προετοιμαστούν για ρήξη, δηλαδή στάση πληρωμών προς την ΕΚΤ.
Και η μπίλια φαίνεται να κάθεται.
Αυτή ήταν η δύσκολη κατάσταση. Ο τσίπρας, παίζοντας ακριβώς το ίδιο παιχνίδι με τη μέρκελ, κάθονταν στη μέση και κοίταζε πού θα κάτσει η μπίλια.
Τώρα με την απομάκρυνση του βαρουφάκη, τη συνέντευξη τσίπρα στον χατζινικολάου και το νομοσχέδιο με το πρώτο πακέτο από “ανώδυνα” μνημονιακά μέτρα, είναι σχετικά εμφανές ότι η βασίλισσα βγήκε από τη φωλιά της, η μπίλια κάθεται και ο αλεξκωλοτούμπας άρχισε να διαφημίζει τα πλεονεκτήματα του “συμβιβασμού”.
Ήδη το πολυνομοσχέδιο που πρώτα θα περάσει από το brussels group και μετά από το υπουργικό συμβούλιο και την ελληνική βουλή, επιβεβαιώνει και πρακτικά την υποταγή της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Όπως και το δωράκι προς τη μέρκελ με την απομάκρυνση βαρουφάκη. Άρα το μνημόνιο είναι εδώ ενωμένο δυνατό, διότι μνημόνιο δεν είναι μόνο διάφορα ηλίθια φιλελέ μέτρα, μνημόνιο είναι (κυρίως) η παράδοση της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας στα χέρια των τροϊκανών από το ντόπιο πολιτικό σύστημα.
Τώρα το πόσο πλεονέκτημα είναι ο “συμβιβασμός” θα αφήσω τους συριζαίους να ξεβρακωθούν υποστηρίζοντάς το. Γιατί εκεί θα μάθουμε πόσοι από αυτούς είναι έντιμοι άνθρωποι και πόσοι από αυτούς θα κάνουν πιρουέτες για να υποστηρίξουν αυτά που μέχρι πριν 3 μήνες κορόιδευαν υπέρ του κομματικού πατριωτισμού.
Ο αλεξκωλοτούμπας, το πιο γρήγορο πιστόλι της δύσης
Θα σας πω μια μικρή ιστορία. Ο μπάμιας εκλέχθηκε την πρώτη φορά στις ΗΠΑ με τη βοήθεια μιας αριστεράς που είχε εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Η αριστερά του δημοκρατικού κόμματος που έφτανε μέχρι το Occupy Wallstr δεν είχε κανέναν λόγο να ψηφίζει δημοκρατικούς. Τελευταία φορά που προσπάθησαν να την ψήσουν ήταν με το πράσινο όνειρο του γκορ. Ο μπάμιας όμως έφερε ένα πολύ πολύ αριστερό μήνυμα. Είπε yes we can, εννοώντας ότι μπορούμε να αλλάξουμε την πολιτική στις ΗΠΑ. Με λίγα λόγια τους υποσχέθηκε πως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι ένας ρούσβελτ (έστω light).
Μόνο που έγινε γρήγορα εμφανές στην προεδρία του, πως θα γινόταν ο πρώτος μαύρος ρεπουμπλικάνος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο μπάμιας χρησιμοποίησε την αριστερά στις ηπα ως όχημα για να πείσει τους ρεπουμπλικάνους που δεν ανήκουν στο tea party, ότι μόνο αυτός μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα όταν το αντίπαλο δέος είναι η sarah palin. Αυτή η μεταστροφή παρότι φάνηκε από τον πρώτο χρόνο, στην ουσία δεν χρειάστηκε παρά να επιβεβαιωθεί με τη δεύτερη εκλογή του. Εκεί φυσικά δεν έκανε κανένα άνοιγμα στην αριστερά των ΗΠΑ, γιατί δεν χρειαζόταν πια.
Ακριβώς το ίδιο φαίνεται πως κάνει και ο τσίπρας αυτή τη στιγμή. Εκλέχθηκε με μια αριστερούτσικη πλατφόρμα κινητοποιώντας ανθρώπους που δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να εκφραστούν από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Και μέσα σε 4 μήνες έχει μετατραπεί στον καλύτερο πλασιέ των μνημονιακών θέσεων (από ανάγκη πάντα και επειδή οι εταίροι μας ξεγέλασαν όχι επειδή το ήθελε). Στην ουσία προσπαθεί σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να απευθυνθεί σε ένα άλλο εκλογικό κοινό. Στο κοινό εκείνο δηλαδή που καταλάβαινε το πόσο άχρηστοι και δύσοσμοι ήταν οι φασίστες του σαμαρά, αλλά ταυτόχρονα φοβόταν ότι ο συρίζα δεν είναι αρκετά “σοβαρός”. Για το μαξίμου αυτό είναι ένα πλειοψηφικό κοινό. Το ότι προσπαθεί να τα κάνει όλα αυτά με την ανοχή των αντι-μνημονιακών, είναι ένα έξτρα τυράκι και έξτρα πόντοι συναίνεσης.
Γιατί πλασιέ των μνημονιακών θέσεων? Γιατί η ελλάδα 4 μήνες τώρα δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από αυτό που έκανε εδώ και 3 χρόνια. Η συζήτηση βρίσκεται πάντα σε κάτι άσχετο που προτείνει η τρόικα, την ίδια στιγμή που όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού πτωχοποιούνται. Ταυτόχρονα δεν υπάρχει καμία πρόταση για να αλλάξει αυτή η κατάσταση πέρα από ευχολόγια τύπου ποδέμος, success story, ανάπτυξη μέσω του ξεπουλήματος των περιφερειακών αεροδρομίων, θα μας κόψουν το χρέος (ε και?) κλπ.
Γι’αυτό και έχουν πάθει τέτοιο τραλαλά οι σαμαροβενιζέλοι. Διότι μια ενδεχόμενη επιτυχία τσίπρα ως σοβαρού μνημονιακού συνομιλήτη με τους ευρωπαίους, εξαφανίζει και τις τελευταίες των ελπίδων τους για επάνοδο στην εξουσία. Ελπίδες που έχουν μόνο οι ίδιοι φυσικά, αλλά η δεξιά στροφή τσίπρα κάνει κατανοητό ακόμα και στους ίδιους το πόσο άχρηστοι είναι.
Και τα κορόιδα
Τα περί δημοψηφίσματος και εκλογών που ακούγονται είναι πρακτικά για το εσωκομματικό παιχνίδι. Στην ουσία ο τσίπρας λέει ότι αν μου το παίξετε πολύ σκληροί, εγώ θα κάνω δημοψήφισμα ή εκλογές με το ερώτημα του ΓρΑΠ (ευρώ ή χάος). Και στα πλαίσια που το ερώτημα ευρώ ή χάος απαντιέται εύκολα, θα πρέπει ή να το βουλώσετε (γιατί υπάρχει λαϊκή εντολή) ή να με ρίξετε και να σας πετάξω έξω από το κόμμα.
Διότι ακόμα κι αν γίνουν εκλογές θα γίνουν με λίστα.
Στην ουσία ο τσίπρας έκανε στην εσωκοματική του αντιπολίτευση το ίδιο ακριβώς πράγμα που τους έκανε και μετά την ήττα των ευρω-εκλογών του 2014. Ελέγχοντας όλα τα φίλια μέσα, ο τσίπρας έχει εξαφανίσει την “αντιπολίτευση”. Και η επιλογή τους θα είναι ή να προδώσουν την πρώτη εθνικά υπερήφανη αριστερή κυβέρνηση του γαλαξία, ή να το βουλώσουν για να γλύψουν και αυτοί λίγο από το κόκκαλο.
Οι δημοσκοπήσεις της ALCO και της MARC άλλωστε (δύο εταιρίες που στον σύριζα κορόιδευαν για χρόνια), το λένε ξεκάθαρα. Ο λαός θέλει ευρώ κι όχι άλμα στο χάος. Έτσι δεν είναι κορόιδα?
Φυσικά όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μπορεί να παίζαμε το μουνί μας 3 μήνες τώρα, αλλά όσο η συμφωνία θα πλησιάζει, τόσο οι αποφάσεις θα πρέπει να παίρνονται πιο γρήγορα, την άλλη εβδομάδα μας τελειώνουν τα χρήματα κάτι πρέπει να γίνει, εχχμ δημοψήφισμα. Στην ουσία δεν είναι το δόγμα του σοκ ακριβώς. Είναι η πιο κλασική τακτική πωλήσεων. Η επιτακτικότητα. Αγόρασε την προσφορά τώρα γιατί αύριο δεν θα υπάρχει πια, όπως φώναζε παλιότερα και ο άλλος πλασιέ ο τηλεβιβλιοπώλης.
Τώρα πρέπει να δούμε σε αυτό το σκηνικό, πόσοι θα τσιμπήσουν, πόσοι θα σκύψουν το κεφάλι, πόσοι θα μετατραπούν σε μια νύχτα σε υπερασπιστές της σταθερότητας και πόσοι (και πως) θα φύγουν.
Ο αλεξκωλοτούμπας άλλωστε τους έχει όλο το σενάριο έτοιμο. Αυτοί που θα τσιμπήσουν θα είναι οι μαλάκες (αλλά δεν θα τους το πούμε στα μούτρα). Αυτοί που θα σκύψουν το κεφάλι θα έχουν πάρει μια ενήλικη και γενναία απόφαση, αυτοί που θα φύγουν παραιτούμενοι δεν θα έχουν αντέξει την πίεση των περιστάσεων και αυτοί που θα φύγουν με κρότο θα είναι προδότες.
Γιατί το δημοψήφισμα δεν είναι μια έντιμη πρόταση.
Καθώς ένα δημοψήφισμα είναι ένα ναι ή ένα όχι σε ένα περίπλοκο ερώτημα, στην ουσία το αποτέλεσμά του θα διαμορφωθεί κυρίως από το επικοινωνιακό παιχνίδι πριν.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν το μαξίμου μέσω των επικοινωνιακών του πλοκαμιών λέει ευρώ ή άλμα στο κενό. Άρα ακόμα κι αν κάνει δημοψήφισμα έχει πάρει ήδη θέση (γι’ αυτό λέω πως η μπίλια έχει κάτσει).
Ακόμα κι αν ο τσίπρας χάζευε απλά τη μπίλια να χοροπηδά, στην
ουσία η εναλλακτική περί εθνικού νομίσματος δεν έχει τεθεί ποτέ προς
συζήτηση. Άρα είναι μία μη εναλλακτική που μεταξύ τύρου και αχλαδίου
την ψιλο-υποστηρίζουν κάτι λαφαζανικοί (με αντίστοιχης ποιότητας
επιχειρήματα).
Όλα τα φίλια μέσα συζητάνε κάθε μέρα για το τι λένε τα γερμανικά μέσα,
πως έκλασε ο νερομπλουμ, ποιος είναι ο συμβιβασμός, γιατί μας
“ξεγέλασαν οι κακοί ευρωπαίοι?”. Πουθενά δεν υπάρχει συζήτηση για άλλο σενάριο, το σενάριο σύγκρουσης εμφανίζεται μόνο σαν το σενάριο του πυρηνικού πολέμου. Δηλαδή στο σύριζα λένε, εάν είναι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ε τότε θα πατήσουμε το κουμπί.
Άρα στο δημοψήφισμα που θα ρωτά συμβιβασμό ή ρήξη, η απάντηση είναι προφανής και έτοιμη, όπως η απάντηση είναι προφανής όταν ρωτάς κακή ειρήνη ή πυρηνικό πόλεμο. Κι όλα αυτά πριν ακόμα τεθεί το ερώτημα.
Ας πούμε όμως ότι τίθεται κι ας μπούμε λίγο στα παπούτσια του μαξίμου.
Ο αλεξκωλοτούμπας πάει σε δημοψήφισμα και πρέπει να αποφασίσει τι θέση θα πάρει. Ας υποθέσουμε ότι δεν έχει άποψη (που έχει) και ότι είναι απλά ένας φτωχός οπορτουνιστής που λέει και το κκε. Στην ουσία δεν μπορεί να πάρει μια θέση που θα χάσει στο δημοψήφισμα, γιατί τότε θα πρέπει να παραιτηθεί. Άρα ή δεν θα πρέπει να πάρει θέση (και να διαχειριστεί και τα δύο αποτελέσματα) ή να πάρει τη θέση που θα κερδίσει.
Η πιο προσεκτική τακτική είναι να αποφύγει να πάρει πολύ ανοικτή θέση (θα του είναι δύσκολο αλλά θα το προσπαθήσει). Να πει δηλαδή αυτή είναι η συμφωνία που μας προτείνουν οι εταίροι, δεν είναι αυτό που θέλαμε, γι’ αυτό και τη φέρνω προς κρίση στον ελληνικό λαό. Αυτό ακούγεται ουδέτερο μεν, αλλά δεν είναι καθόλου. Γιατί προς ψήφιση δεν θα έρθουν δύο σχέδια. Θα έρθει ένα σχέδιο (κοστολογημένο κομμένο και ραμμένο) και ένα άλμα στο κενό (το μη σχέδιο).
Όλα τα καθεστωτικά μήντια, οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις θα ουρλιάζουν υπέρ του ευρώ.
Στο μαξίμου θα σφυρίζουν αδιάφορα και θα κάνουν ισορροπημένες αναλύσεις πως ίσως αξίζει να μην πεθάνουμε τώρα στο κούγκι (το αυτό θα ισχύει και στα μέσα που ελέγχει το μαξίμου).
Και υπέρ της ρήξης θα είναι το κκε, ίσως οι καμμένοι (αν και τους συμφέρει να μείνουν στον αφρό, το ερώτημα είναι πόσο αντέχει η βάση τους και η συνειδησή τους), η ανταρσύα, τα χάχανα (σιγά μη χάσουν ευκαιρία) και διάφοροι τρελοί μέσα στο σύριζα που θα εμφανιστούν ξαφνικά. Άντε και ο βαρουφάκης. Με λίγα λόγια οι τρελοί.
Στην ουσία με το να κερδίσει χρόνο και να κάνει δημιουργική ασάφεια που κατέληξε σε δημιουργική ακινησία, ο αλεξκωλοτούμπας έφερε ολόκληρη την κυβέρνηση σε μια θέση όπου το δημοψήφισμα είναι ένα ερώτημα με μία μόνο απάντηση.
Και τώρα?
Στην ούσια τώρα ο αλεξ-κωλοτούμπας προσπαθεί να γίνει παπαδήμος χωρίς να γίνει όσο μισητός ήταν ο παπαδήμος. Θα δυσκολευτεί πολύ και φυσικά θα φθίνει. Το μνημονιακό στρατόπεδο θα συρρικνωθεί (γιατί δεν θα έχει λόγο ύπαρξης), αλλά το ίδιο θα συμβεί και στο νέο μνημονιακό στρατόπεδο δηλαδή την κυβέρνηση τσίπρα. Διότι το μνημόνιο ως πολιτική επιλογή είμαστε σίγουροι για το πού οδηγεί. Εκτός αν πιστεύουν διάφοροι στο σύριζα ότι μπορούν να το διαχειριστούν επιτυχώς. Τα ίδια έλεγε και η δημαρ άλλωστε το 2012, σαρξ εκ της σαρκός του σύριζα.
Πρακτικά ο αλεξ-κωλοτούμπας θα γίνει ο πρόντι της ελλάδας. Θα καταστρέψει δηλαδή την αριστερή αφήγηση και μαζί του τον προτελευταίο στηλοβάτη του μεταπολιτευτικού συστήματος (το κκε ειναι ο τελευταίος, αλλά το κκε παρά τη χαρά του δεν πρόκειται να μετατραπεί σε κύριο παίκτη).
Όσοι στην αριστερά διαφωνήσουν με τον αλεξ-κωλοτούμπα θα βρεθούν αμέσως στη γωνία, πρακτικά χωρίς φωνή και το κυριότερο χωρίς καμία αξιοπιστία. Διότι ο κόσμος δεν ψήφιζε σύριζα με την καρδιά του (αυτό φάνηκε από την ήττα των ευρω-εκλογών του 14), αλλά επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση για να φύγουν οι σαμαροβενιζέλοι (κατά την πάγια μεταπολιτευτική ρητορεία του ώριμου φρούτου).
Οποιοδήποτε αριστερό μόρφωμα από εδώ και πέρα θα έχει επιπλέον το βάρος να αποδείξει ότι δεν θα γίνει αλεξ-κωλοτούμπας. Κι αυτό θα είναι σχεδόν απίθανο, όσο απίθανο είναι σήμερα για πασόκο να πείσει ότι εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Ειδικά με τον τρόπο που έχουν μάθει να κινούνται τα αριστερά κόμματα (δηλαδή τον μεταπολιτευτικό). Γιατί ο σύριζα όταν τον κατηγορούσαν ότι θα κάνει μία από τα ίδια, έλεγε το παλιό κλασικό it’s different this time. Η αριστερά δεν κυβέρνησε ποτέ γιατί μας συγκρίνετε με αυτούς τους άθλιους? Τώρα πια αυτό το μάρκετινγκ πόιντ δεν θα ισχύει πια.
Η μόνη τους ελπίδα θα ήταν ένα κόμμα άμεσης δημοκρατίας -όπως προσπάθησαν οι πειρατές και πειραματίζεται το ποδέμος- αλλά και αυτό δεν θα ήμουν καθόλου σίγουρη πόση απήχηση θα έχει καθώς η ρετσινιά του αλεξ-κωλοτούμπα θα τους ακολουθεί.
Η ρήξη του τσίπρα με την αριστερά του, είχε στα σίγουρα ολοκληρωθεί τον ιούνη του 2014 (εδώ και εδώ). Τότε οι διαφωνούντες είπαν ότι δεν ήθελαν να πάνε σε ρήξη λίγο πριν γίνουν κυβέρνηση. Από τότε απλά χάνουν χρόνο και έδαφος συνεχώς. Διότι δεν έχει σημασία αν τελικά μετά από 3 καραμπόλες ο σύριζα αποφάσισε να μην υποστηρίξει το χτίσιμο του γηπέδου του μελισσανίδη. Ο αλεξ-κωλοτούμπας τους παρέκαμψε μεγαλοπρεπώς μέσω της δούρου (που το κορίτσι δεν μπορούσε να μην ψηφίσει τον προϋπολογισμό σγουρού).
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Όσοι σωπάσουν στην πιρουέτα του μαξίμου, δεν πρόκεται να βρεθούν σε καλύτερη θέση τον σεπτέμβρη, τον νοέμβρη ή το 2016. Απλά θα απαξιώνονται με τον ίδιο τρόπο που έχουν απαξιωθεί και όλα τα στελέχη της δημαρ. Είτε πήγαν στο ποτάμι, είτε έμειναν στη δημάρ, είτε πήδηξαν στην κυβέρνηση σύριζα. Είτε κάνοντας κάποια μεγαλειώδη πιρουέτα, είτε τρεκλίζοντας βήμα βήμα προς την ασυναρτησία.
ΥΓ κάποιοι συριζαίοι φίλοι μου, μου είπαν ως κριτική ότι βιάζομαι και οτι η μπίλια δεν έχει ακόμη κάτσει και η βασίλισσα (ο τσίπρας) έχει και τα δύο ενδεχόμενα ανοιχτά. Για κάποιο λόγο η μαγική μου σφαίρα έχει αποφασίσει ότι η μπίλια έχει κάτσει.
Αν τελικά ο τσίπρας αποφασίσει να σηκώσει την μπαντιέρα της επανάστασης, πάει να πει ότι το κείμενο μου τους ξεβράκωσε τόσο στη βάση του κόμματος που ο αλεξκωλοτούμπας αποφάσισε ότι δεν τον παίρνει. Άρα το θεμελιώδες είναι ότι έχω δίκιο και η ιστορία θα με δικαιώσει και έτσι και γιουβέτσι 
