Τις τελευταίες ημέρες υπήρξε μια έντονη συζήτηση γύρω από τους κυβερνητικούς "πανηγυρικούς" της 25ης Μαρτίου, αφενός της επιστολής του υπουργού παιδείας κ. Μπαλτά και αφετέρου του ίδιου του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στο ΕΚΠΑ. Δεν θα αναφερθούμε αναλυτικά στις ιστορικές λαθροχειρίες με βάση τις οποίες θέλησαν οι εν λόγω κύριοι να εμφανίσουν την ελληνική επανάσταση ως προϊόν του ευρωπαϊκού διαφωτισμού.
Τους διέφυγε ότι ευρωπαϊσμός ισούται με αποικιοκρατία
Κι έτσι να ξεχάσουν, όπως ήταν φυσικό, ότι η Ευρώπη στο πρόσωπο των μεγάλων προστάτιδων δυνάμεων δεν επέτρεψε ούτε μια στιγμή σε τούτο το λαό να χαρεί την ελευθερία του, μετατρέποντας την Ελλάδα επίσημα στο πρώτο κράτος υβρίδιο, το πρώτο κράτος υπό ξένη προστασία, δηλαδή προτεκτοράτο, της νεώτερης εποχής. Ούτε θυμήθηκαν το γεγονός ότι ο ευρωπαικός διαφωτισμός εισέβαλε με τις λόγχες των δυνάμεων κατοχής από την εποχή της Βαυαροκρατίας και της βίαιης επιβολής ενός επαίσχυντου καθεστώτος λεβαντινοραγιαδισμού της εξουσίας, που βρήκε θαυμάσια τις ρίζες του στο ραγιαδισμό του προύχουντα στον πασά και τον σουλτάνο.
Βλέπετε, ξέχασαν ότι ο μόνος εξευρωπαϊσμός που γεύτηκε ετούτος ο λαός είναι ο δικός του εξανδραποδισμός και της πατρίδας του, υπό καθεστώς αποικιοκρατίας, ακόμη και ανοιχτής κατοχής. Με μια ιθύνουσα τάξη ιδανική για να πουλιέται και να εξαγοράζεται από τις μεγάλες δυνάμεις και ικανή μόνο για να λεηλατεί ασύστολα τον τόπο και τον λαό με τις πλάτες των μεγάλων της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας πολιτικής.
Η εκδίκηση του αμόρφωτου γραφειοκράτη της αριστεράς
Ούτε θα αναφερθούμε στο τραγικά χαμηλό επίπεδο ιδιαίτερα της ομιλίας του κ. Τσίπρα, που συνιστά προσβολή στο ίδρυμα όπου εκφωνήθηκε, αν δεν υπήρχε το τραγικά χαμηλό επίπεδο των ακαδημαικών που τον προσκάλεσαν, παρεβρέθησαν και τον χειροκρότησαν, με τον ίδιο ενθουσιασμό που πριν κάμποσα χρόνια κάποιοι άλλοι πρακάτοχοί τους χειροκροτούσαν την φρικτή αμορφωσιά του δικτάτορα Παπαδόπουλου στον ίδιο χώρο. Γι' αυτούς η μόρφωση και η συνείδηση οφείλει να προσκυνά πάντα την εξουσία. Όποια κι αν είναι αυτή.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η ομιλία του κ. Τσίπρα συνιστά προσβολή πρωτίστως προς όλους τους έλληνες πολίτες που έχουν για πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει, ούτε τιμά στο ελάχιστο την ιστορία του ελληνικού λαού. Έναν πρωθυπουργό που δεν έκανε καν τον κόπο να αναφερθεί στις ιστορικές ιδιαιτερότητες της εθνικής παλλιγγενεσίας, που την διαχωρίζουν καθοριστικά από τα κλισέ των αστικών επαναστάσεων της ευρωπαϊκής δύσης.
Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να εκθειάσει την καθεστωτική ιδεολογία που υπηρετεί. Τον αποικιοκρατικό ευρωπαϊσμό φτιασιδωμένο με τα ξεφτυσμένα χρώματα ενός ευνουχισμένου διαφωτισμού. Τον ίδιο ευρωπαϊσμό που, με πρώτο φορέα την Ιερή Συμμαχία, υπήρξε μέχρι σήμερα η Νέμεσις του ελληνικού λαού και έθνους.
Η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι φράση ακίνδυνη για την εξουσία
Κι ενώ τόσο ο κ. Μπαλτάς, όσο και ο αμαθέστατος κ. Τσίπρας έκλιναν σ' όλες τις πτώσεις την φράση "λαϊκή κυριαρχία", ξέχασαν να μας πουν πως εκφραστής και εγγυητής της δεν είναι η εξουσία, αλλά ο ίδιος ο λαός. Και μάλιστα το δικαίωμα του λαού να αντιστέκεται και να επαναστατεί εναντίον κάθε μορφής εξουσίας που σφετερίζεται την κυριαρχία του.
Από την εποχή που η αντιπροσωπευτική δημοκρατία γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των μοναρχομάχων εναντίον της απολυταρχίας, το δικαίωμα στην αντίσταση ενάντια στην εξουσία, όταν αυτή απειλεί απευθείας την ζωή και την επιβίωση των πολιτών, όπως και το δικαίωμα στην επανάσταση ενός λαού όταν αδυνατεί μέσα στα πλαίσια της καθεστυκίας έννομης τάξης να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά και την πατρίδα του απέναντι στην εξουσία, υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Χωρίς τα δικαιώματα αυτά, τα οποία ως έσχατα μέσα επιτρέπουν, ή και επιβάλλουν, την αυτοάμυνα των πολιτών ως άτομα, ή ως συλλογικά υποκείμενα, ως συγκροτημένος λαός εναντίον κάθε εξουσίας που καταχράται ή σφετερίζεται προς το συμφέρον της την έννομη τάξη, οι έννοιες της εθνικής και λαικής κυριαρχίας είναι ένα άδειο κέλυφος. Συνιστούν έννοιες ιδανικές μόνο για να τις σφετερίζεται σε βάρος του λαού και των πολιτών η εκάστοτε εξουσία.
Οταν η Διοίκησις καταφρονή τα δίκαια του λαού...
Ο Ρήγας Φεραίος στα Δίκαια του Ανθρώπου ανέφερε στο άρθρο 35: "Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του."
Η διακήρυξη αυτή είναι σίγουρο ότι απηχεί τα ακροτελεύτεια άρθρα της «Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη» στον Πρόλογο του Γαλλικού Συντάγματος του 1793. Άρθρο 33-35: "Αντίσταση στην καταπίεση είναι η συνέπεια των άλλων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Υπάρχει καταπίεση ενάντια στο κοινωνικό σώμα, όταν ένα μόνο από τα μέλη του καταπιέζεται. Υπάρχει καταπίεση ενάντια σε κάθε μέλος, όταν το κοινωνικό σώμα καταπιέζεται. Όταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η εξέγερση είναι για τον λαό, καθώς και για κάθε τμήμα του, το πιο ιερό των δικαιωμάτων και το πιο απαραίτητο από τα καθήκοντά του."
Το δικαίωμα της αντίστασης των πολιτών και της επανάστασης εναντίον της εξουσίας, αναγνωρίζεται ως ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας ακόμη και στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα τονΔεκέμβρη του 1948. Στο Προοίμιό της αναφέρεται ρητά ότι "έχει ουσιαστική σημασία να προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα από ένα καθεστώς δικαίου, ώστε ο άνθρωπος να μην αναγκάζεται να προσφεύγει, ως έσχατο καταφύγιο, στην εξέγερση κατά της τυραννίας και της καταπίεσης."
Σ' αυτό το πνεύμα έγραφε κι ένας από τους γνωστότερους νομοδιδάσκαλους ο Χ. Γ. Σγουρίτσας, ήδη από το 1925: "Ούται αι απειλαί του ποινικού νόμου, ούτε μυστικοπαθείς θεωρίαι είναι ικαναί να διατηρήσουν εν δίκαιον, το οποίον πεισμόνως ανθίσταται εις τα ηθικάς απαιτήσεις της κοινωνίας. Και όσω μεγάλη κι αν φαίνεται η αρχή του απαραβιάστου του δικαίου, υπάρχει τι μεγαλύτερον αυτής: η σωτηρία της πατρίδος. Όλα δυνάμεθα να θυσιάσωμεν χάριν του δικαίου της πολιτείας, αλλά ποτέ αυτήν την πολιτείαν. Το δίκαιον δεν υφίσταται χάριν του άρχοντος, αλλά χάριν του λαού, είναι μέσον προς προαγωγήν των συμφερόντων τούτου και όχι των προσωπικών συμφερόντων εκείνου. Και αν εις λαός εντός των ορίων τα οποία ανήγειρεν η έννομος τάξις, δεν δύναται να εκπληρώση τον υψηλόν αυτού προορισμόν, εάν η έννομος τάξις τραχέως ανθίσταται εις την ορμητικήν πίεσιν απολυτρωτικών ιδεών, εάν ηγεμόνες θυσιάζουν την ευδαιμονίαν του λαού εις τα προσωπικάς των επιθυμίας και τα προσωπικά των πάθη, τότε μία βιαία ανατροπή, τότε μία επανάστασις όχι μόνον είναι δυνατή αλλά και δεδικαιολογημένη."[1]
Όταν λοιπόν μια κυβέρνηση, σαν την τωρινή, αλλά και τις προηγούμενες, λεηλατούν χωρίς αιδώ τα ταμεία του κράτους για να πληρώσουν τους δανειστές και δεν συγκινείται κανένας εκπρόσωπος της δικαιοσύνης. Όταν ακόμη και σε προκλητικά κακουργηματικές πράξεις, όπως την πρόσφατη της κ. Δούρου που έβαλε χέρι αυθαίρετα στο ταμείο της Περιφέρειας για σκοπούς ξένους από εκείνους για τους οποίους προορίζεται, και δεν κινείται εναντίον της καμιά δικαιοσύνη. Όταν ο απλός πολίτης βρίσκεται διωκόμενος από το ίδιο το κράτος του για συμφέροντα ξένα και εχθρικά με τα δικά του. Όταν ολόκληρη η πατρίδα του ξεπουλιέται και διαλύεται στο όνομα του ευρωπαϊσμού. Όταν η ίδια η επιβίωσή του απειλείται στο όνομα της εξυπηρέτησης του χρέους. Όταν ακόμη και τα πιο θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα καταλύονται στον σκληρό τους πυρήνα για οιονδήποτε λόγο και κανένας δικαστής, ή δικαστήριο δεν τα υπερασπίζεται. Τότε η εξέγερση του λαού, ή τμημάτων του, είναι το πιο ιερό δικαίωμα και το πιο απαραίτητο από τα καθήκοντα του πολίτη.
Κι όπως διευκρίνιζε δικαίως στα 1874 ο Χαρ. Τρικούπης "την ευθύνην των επαναστάσεων φέρουσιν ουχί οι εκτελούντες, αλλ' οι καθιστώντες αυτάς αναποδράστους." Όσο λοιπόν συνεχίζεται αυτή η κατάσταση όπου οι κυβερνώντες βρίσκουν απείρως πιο εύκολο να καταπατούν ακόμη και τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη και να ξεπουλούν την χώρα σε ξένους δυνάστες, τόσο πιο αναπόδραστη κάνουν την εξέγερση του λαού.
Μήπως τελικά αυτό είναι το σατανικό και υποχθόνειο σχέδιο της κυβερνώσας αριστεράς; Να αφαιρέσουν κάθε ελπίδα επιβίωσης από την συντριπτική πλειοψηφία ώστε να την αναγκάσουν να εξεγερθεί; Το σίγουρο είναι ότι έχουν επιλέξει το δρόμο που θα τους φέρει αντιμέτωπους με μια εξέγερση, που μπροστά της θα ωχριούν όλες οι προηγούμενες.
[1] Χρήστου Γ. Σγουρίτσα, Επανάστασις, Πολιτεία και Δίκαιον, Εν Αθήναις, Ελευθερουδάκης, 1925, σ. 290-91.
