Οφείλουμε δύο μεγάλα ευχαριστώ. Το πρώτο απέναντι στην κυβέρνηση του Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό, που χωρίς προϋποθέσεις και νομικές ακροβασίες, όπως πολλοί θεωρούσαν βέβαιο, δέχτηκε το αίτημα του Τζουλιάν Ασάντζ και του παραχώρησε πολιτικό άσυλο. Η θετική ανταπόκριση του Ισημερινού, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Ρικάρντο Πατίνιο, με ένα διάγγελμα στις 16 Αυγούστου που δημιούργησε ρίγη συγκίνησης σε όλο τον κόσμο, δεν ήταν ούτε αυτονόητη ούτε μια απλή κίνηση. Πολύ περισσότερο μετά την προκλητική κίνηση των Βρετανών, μια μέρα πριν, να απειλήσουν με αστυνομική επέμβαση στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο όπου βρισκόταν ο Τζουλιάν Ασάντζ, από τις 19 Ιούνη όταν υπέβαλε επίσημα αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου, για να τον συλλάβουν και να τον εκδώσουν στη Σουηδία.
Η απειλή της Αγγλίας ήταν ένα ασυνήθιστο στις μέρες μας μίγμα που περιείχε ισχυρές δόσεις αναβίωσης των αποικιοκρατικών της παραδόσεων, όταν θεωρούσε όλο τον υπόλοιπο κόσμο πίσω αυλή της και ταυτόχρονα επίδειξης καλών υπηρεσιών προς τις ΗΠΑ. Το Λονδίνο ήθελε να δείξει στην Ουάσινγκτον πως ναι, εξακολουθεί να είναι η καλή και πάντα πρόθυμη σκυλίτσα του στην από δω μεριά του Ατλαντικού. Εκείνη η χαρωπή σκυλίτσα που λοιδορούσε ακόμη και ο Economist παραμονές της επέμβασης στο Ιράκ, όταν αναρωτιόταν, εντελώς αθώα εννοείται, από το πρωτοσέλιδο που κοσμούταν από την στιβαρή και πληθωρική παρουσία του τότε πρωθυπουργού, Τόνι Μπλερ, αν η Αγγλία είναι η σκυλίτσα των ΗΠΑ… «Ναι, για πάντα» είναι η απάντηση που έδωσε με τη σειρά του ο Ντέιβιντ Κάμερον. Η Αγγλία ωστόσο πλήρωσε την αυθάδειά της να αμφισβητήσει το καθεστώς ασυλίας που αναγνωρίζει από το 1961 στις πρεσβείες το άρθρο 22 της Συνθήκης της Βιέννης, επικαλούμενη νόμο που ψηφίσθηκε το 1987 με αφορμή πυροβολισμό που δέχτηκε αξιωματικός της μητροπολιτικής αστυνομίας έξω από την πρεσβεία της Λιβύης, χωρίς ωστόσο ποτέ να διαταχθεί η επέμβαση καθώς επικράτησαν πιο ψύχραιμες σκέψεις… Ο βρετανικός τσαμπουκάς (πάντα εκ του ασφαλούς), που πολύ γρήγορα αποδοκιμάστηκε από τον δυτικό Τύπο (με «αυτογκόλ» τον παρομοίασαν οι Financial Times σε editorial τους ενώ η συντηρητική Frankfurter Allgemeine Zeitung έκανε λόγο για «γκάφα») έδωσε μεγαλύτερο «βάθος» στην απόφαση του Εκουαδόρ, το οποίο κέρδισε σημαντικά σε κύρος, καθώς αποκατέστησε την έννοια του πολιτικού ασύλου. Επίσης έδειξε πως ακόμη και σήμερα, παρά την πλανητική τρομοκρατία που ασκούν οι Αμερικάνοι (με τις συλλήψεις και τις απαγωγές ξένων πολιτών, τα βασανιστήρια μέσω της Air-Cia κ.α.), και παρά τον πληθωρισμό υποτέλειας και εθελοδουλίας στον οποίο επιδίδονται οι ανά τον κόσμο προστατευόμενοι πολιτικοί τους (ας θυμηθούμε τι έκανε στην αντίστοιχη περίπτωση ο Θ. Πάγκαλος…), ακόμη και σήμερα λοιπόν υπάρχουν κράτη που αψηφούν τις απειλές και δίνουν πολιτικό άσυλο σε πρόσωπα που μάχονται για την ελευθερία του λόγου κι επιλέγουν να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους για να αποκαλύψουν τα εγκλήματα των Αμερικάνων. Το πράττουν μάλιστα ακόμη κι αν η επόμενη μέρα της χορήγησης ασύλου καλύπτεται από αβεβαιότητα, λόγω του ότι οι Άγγλοι έχουν κάνει σαφές πως θα συλλάβουν τον Ασάντζ, αν βγει έξω από την πρεσβεία του Ισημερινού, αφήνοντας ένα ισχυρό ενδεχόμενο για τον Ασάντζ να έχει την τύχη του ούγρου καρδινάλιου Ζόζεφ Μιντζέντι, διαφωνούντα στο καθεστώς του «υπαρκτού», που έμεινε κρυμμένος στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Βουδαπέστη επί 15 χρόνια…
Το μεγαλύτερο ευχαριστώ όμως το οφείλουμε στον ίδιο τον ιδρυτή των Wikileaks. Αρκεί να θυμηθούμε πόσα παραπάνω μάθαμε για την ελληνική πολιτική ζωή με αφορμή τις αποκαλύψεις των τηλεγραφημάτων της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Τα παρακάτω είναι, αναγκαστικά, προϊόν σταχυολόγησης κι αναπαράγονται γιατί δεν πρέπει να σκεπαστούν από την αθρόα, παρά τους χαλεπούς καιρούς, ιδιωτικώς και κρατικώς αλλά κυρίως υπογείως επιχορηγούμενη σκόνη του χρόνου:
Η Άννα Διαμαντοπούλου, πολύ πριν αποδειχθεί η πιο αποτυχημένη υπουργός Παιδείας, ήταν το «βαθύ λαρύγγι» της πρεσβείας. Τακτικός συνομιλητής του πρέσβη, συμμεριζόταν πλήρως το αμερικανικό ενδιαφέρον για την όσο το δυνατό ταχύτερη νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων και περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τα επόμενα βήματα της. Το ίδιο και ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Μπαμπινιώτης που, για να αποκτήσει ενδεχομένως την εύνοια του αμερικάνικου παράγοντα, καταδίκαζε την υπερβολική πολιτικοποίηση των φοιτητών, θεωρώντας την μάλιστα και αιτία πολλών δυσλειτουργιών. Τακτικός επισκέπτης του ακαλαίσθητου κτιρίου της οδού Βασιλίσσης Σοφίας κι η Ντόρα Μπακογιάννη. Στα τηλεγραφήματα περιγράφεται το σθένος με το οποίο η νεοδιορισμένη τότε υπουργός Εξωτερικών, προσπαθούσε να πείσει το ΚΥΣΕΑ να αγορασθούν δέκα επιπλέον μαχητικά αεροπλάνα F16 (και τα 30 να γίνουν 40), χωρίς όμως αποτέλεσμα. Λεφτά υπήρχαν προφανώς. Γιατί να μην πάνε στους Αμερικάνους; Στη σέντρα είχε βγει κι ο Γιώργος Καρατζαφέρης που το 2009, όταν γέμιζε τους δρόμους με αφίσες που τον έδειχναν με ένα κόκκινο γάντι του μποξ να ρίχνει γροθιά στο κατεστημένο, με το άλλο χέρι ικέτευε για υπερατλαντική στήριξη. Το ρόλο του μεσάζοντα μάλιστα είχε η ευρωβουλευτής Νίκη Τζαβέλα. Στο τηλεγράφημα η πρεσβεία έπλεκε το εγκώμιο της ευρωβουλευτή η οποία διετέλεσε επίσης βουλευτής επικρατείας (δηλαδή μη εκλεγμένη) της ΝΔ, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στον όμιλο Κόκκαλη, στέλεχος στον Αντένα, αντιπρόεδρος στην Επιτροπή των Ολυμπιακών του 2004 και άλλα πολλά. Απ’ το μικρό μας (αμερικάνικο) τσίρκο δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα Μέσα Ενημέρωσης. Χάρη στα Wikileaks μάθαμε ότι κι η Πρεσβεία έβαλε τον δικό ογκόλιθο – κι όχι απλώς …λιθαράκι – στον χρηματισμό του ελληνικού Τύπου σε μια γιγαντιαία προσπάθεια να καμφθεί ο αντιαμερικανισμός: πληρωμένα συνέδρια, φυτευτά άρθρα ακόμη κι εντιτόριαλ σε μεγάλες εφημερίδες, προνομιακές σχέσεις με το συγκρότημα Αλαφούζου και έπαινοι για την εκπομπή του Alexis Papahelas, «“Neoi Fakeloi” (The New Files or Folders)», κατά το σχετικό τηλεγράφημα… Αυτά λοιπόν για να μην ξεχνιόμαστε…
Με «διαμάντια» ισοδυναμούσαν τα τηλεγραφήματα των Wikileaks και για πολλά άλλη μέρη του κόσμου. Κυρίως οι αποκαλύψεις για τις θηριωδίες των στρατευμάτων κατοχής σε Ιράκ και Αφγανιστάν που έκαναν θρύψαλα έναν μύθο εκλεπτυσμένης «new age» επέμβασης που επιχειρούσε να καλλιεργήσει ο αμερικανικός Τύπος και η ενσωματωμένη δημοσιογραφία, βάσει της οποίας οι εισβολείς ήταν ή αμυνόμενοι απέναντι σε στίφη βαρβάρων ή «κυβερνομαχητές». Τα Wikileaks αποκάλυψαν μεσαιωνικά βασανιστήρια και αναίτιες δολοφονίες άμαχου πληθυσμού που εξέθεσαν ανεπανόρθωτα την Ουάσινγκτον για εγκλήματα πολέμου. Χαρακτηριστικότερο όλων το βίντεο από αμερικάνικο ελικόπτερο (με τον τίτλο collateral murder βρίσκεται εύκολα στο διαδίκτυο) που δείχνει την εν ψυχρώ δολοφονία 13 Ιρακινών κι ενός δημοσιογράφου του πρακτορείου Ρόιτερς σε ένα δρόμο της Βαγδάτης.
Τα κατορθώματα του Ασάντζ έφτασαν μέχρι την Λατινική Αμερική, όπου μέχρι κι ένα εκλογικό αποτέλεσμα κατάφεραν να επηρεάσουν τα Wikileaks, αρπάζοντας τη νίκη από τα χέρια της φιλοαμερικανής υποψηφίας. Συνέβη στο Περού συγκεκριμένα όπου η δημοσιοποίηση των τηλεγραφημάτων, το 2011, συνέπεσε με τις εκλογές με αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί ότι η Κέικο Φουτζιμόρι, κόρη του στυγνού δικτάτορα Αλμπέρτο Φουτζιμόρι (η οποία εμφανιζόταν να απορρίπτει το παρελθόν του πατέρα της κι έτσι να διατηρεί το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις) αποτελούσε, παρά τα όσα έλεγε δημόσια, το κρυφό χαρτί της πρεσβείας και των έγκλειστων πραξικοπηματιών. Τελικά έχασε τις εκλογές. Στη Λατινική Αμερική ειδικότερα σοκ προκάλεσαν δύο άλλου τύπου αποκαλύψεις: Οι συνεχείς πιέσεις που ασκούν οι πρεσβείες στις εκλεγμένες κυβερνήσεις για χάρη αμερικάνικων πολυεθνικών, όπως η Μονσάντο, κι επίσης η ύπαρξη στρατιάς δημοσιογράφων που αποτελούν οικόσιτα των πρεσβειών σε κάθε πρωτεύουσα, γράφοντας κατά παραγγελία της Ουάσινγκτον.
Πάλι σταχυολογώντας, αξίζει να υπενθυμίσουμε κι ένα ακόμη κατόρθωμα του Ασάνζ, το οποίο αποτυπώθηκε με μια μοναδική στο είδος της φωτογραφία που έχει τον ίδιο να μιλάει κι από πίσω του, εκεί που συχνά βλέπουμε – κατόπιν αδρής αμοιβής – λογότυπα εταιρειών, να φιγουράρουν τα λογότυπα των μεγαλύτερων επιχειρήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα (Bank of America, Visa, Mastercard, Paypal και Western Union) γυρισμένα όμως ανάποδα, με το κεφάλι κάτω! Με αυτό τον τρόπο ο ιδρυτής των Wikileaks τιμώρησε τους παραπάνω κολοσσούς οι οποίοι επιχείρησαν να στραγγαλίσουν οικονομικά το δημιούργημά του διακόπτοντας τη ροή των δωρεών προς τα Wikileaks, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο για πρώτη φορά την βιωσιμότητα του εγχειρήματος. Τότε άρχισε να γίνεται εμφανής κι η έκταση της κινητοποίησης του αμερικάνικου κατεστημένου κατά του Τζουλιάν Ασάντζ.
Όλα τα παραπάνω αξίζει να επαναληφθούν μόνο και μόνο για να γίνουν σαφείς οι διαστάσεις του κατορθώματος του Ζουλιάν Ασάνζ. Με απλά λόγια, έβγαλε τα άπλυτα της διπλωματίας και της φονικής πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ κι επίσης των ανά τον κόσμο συνεργατών τους (με ονόματα, διευθύνσεις και τηλέφωνα) στη φόρα, ωθώντας το δικαίωμα στην δημόσια πληροφόρηση στα άκρα! (Αξίζει μάλιστα να ειπωθεί πως το έκανε αυτό ενώ επανειλημμένες φορές είχε υποστηρίξει ότι η δημοσιοποίηση αν και αποτελεί υποχρέωση των κυβερνήσεων δεν αποτελεί υποχρέωση των πολιτών, δεν είχαν κανένα δικαίωμα με άλλα λόγια οι κυβερνήσεις να εισχωρούν στην προσωπική ζωή των πολιτών τους). Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Αμερικάνοι τον θέλουν στα χέρια τους με κάθε τρόπο: για να σταλεί ένα μήνυμα σε όποιον δημοσιογράφο, ερευνητή ή χάκερ διανοηθεί ξανά να ξεσκεπάσει τα αίσχη της “αυτοκρατορίας” ότι τον περιμένει το ίδιο ατιμωτικό τέλος!
Εδώ προβάλλουν δύο ισχυρές ενστάσεις. Με βάση την πρώτη, γιατί να μην εκδοθεί στη Σουηδία; Δεδομένου, ότι κάθε πολίτης οφείλει να καταθέσει στον ανακριτή από τη στιγμή που υπάρχουν καταγγελίες και δικαστικές έρευνες για βιασμό σε βάρος του. Μήπως με άλλα λόγια ο ιδρυτής των Wikileaks κρύβεται πίσω από αυτή του την ιδιότητα για να φυγοδικήσει από ένα ποινικό αδίκημα; Η δεύτερη ένσταση αφορά τη σχέση Σουηδίας και ΗΠΑ. Από πού κι ως που η έκδοσή του στη Σουηδία σημαίνει ότι θα «πάει πακέτο» κι αυτός στο Γκουαντάναμο για να ενδυθεί την ολόσωμη πορτοκαλί φόρμα των «μαχητών του εχθρού», όπως αποκαλούνται οι φυλακισμένοι στην αμερικανική βάση μόνο και μόνο για να μην τους αναγνωριστούν τα δικαιώματα των αιχμαλώτων που προβλέπονται στις διεθνείς συνθήκες;
Οι υπόνοιες για το ότι η πρόσκληση να μιλήσει στη Σουηδία τον Αύγουστο του 2010 και στη συνέχεια η, υποτιθέμενη, αθώα πρόσκληση των διοργανωτριών να κοιμηθεί σπίτι τους ο Ζουλιάν Ασάνζ αποτελούσαν μέρος μια καλοστημένης παγίδας αποκτούν βάση αν με αφορμή τις καταγγελίες τους για βιασμό, εξετάσουμε λίγο προσεκτικότερα το δίκαιο που προστατεύει τις γυναίκες στην Σουηδία. Βάσει αυτού δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο κατηγορία γυναίκας για βιασμό να μην δικαιωθεί από την έδρα! Η ιδιαιτερότητα του σουηδικού δικαίου έγκειται στο ότι θεωρεί μια ερωτική επαφή ως συναινετική αν και μόνο αν έχει την συνεχή, καθόλη την διάρκεια της πράξης, συναίνεση της γυναίκας. Με άλλα λόγια τής αναγνωρίζει το δικαίωμα σε οποιοδήποτε σημείο να αρνηθεί να συνεχίσει. Ή, να επικαλεστεί στη συνέχεια την έλλειψη συναίνεσης από την μεριά της, ισχυριζόμενη ότι η ερωτική επαφή μετά από ένα σημείο συνεχίστηκε παρά κι ενάντια στη θέλησή της. Κι έτσι ότι ένα ερωτικό παιχνίδι εξελίχθηκε σε βιασμό. Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι αυτό το δίκαιο που κατά τ’ άλλα αναγνωρίζει το δικαίωμα σε μια γυναίκα να προστατεύσει τον εαυτό της (άρα είναι προοδευτικό, γενικώς) μπορεί, ειδικώς, ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει όλο τον ανδρικό πληθυσμό στο εδώλιο του κατηγορουμένου κι από ‘κει στη φυλακή αφού θα έχει βρεθεί ένοχος για βιασμό! Πώς μπορεί να αποδειχθεί το αντίθετο, στην περίπτωση που η γυναίκα κατηγορήσει με δόλο τον άνδρα από τη στιγμή που τα προφανή (ακόμη και να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι ή να ξεκινήσουν από κοινού τα προκαταρτικά ερωτικά παιχνίδια) δεν σημαίνουν αυτόματα ότι η εντολή ήταν …«πάγια και διαρκής»; Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως έναν χρόνο μετά την ενσωμάτωση του σχετικού άρθρου στο δίκαιο της Σουηδίας, οι κατηγορίες για βιασμό πενταπλασιάστηκαν. Είναι λίγο δύσκολο μέσα σε ένα χρόνο να πενταπλασιάστηκαν οι γυναίκες που δεν ήθελαν τίποτε παραπάνω από τα προκαταρκτικά ερωτικά παιχνίδια και τίποτε άλλο…
Η Σουηδία εκτίθεται ανεπανόρθωτα στη συνείδηση της προοδευτικής ανθρωπότητας, μιας και αποκαλύπτεται ότι λειτουργεί ως ενεργούμενο των ΗΠΑ ζητώντας την έκδοση του Ασάντζ για να τους τον παραδώσει στη συνέχεια, αν πάρουμε επίσης υπ’ όψη μας ότι οι σουηδικές ανακριτικές αρχές αρνήθηκαν να πάνε στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο για να ανακρίνουν τον Τζουλιάν Ασάντζ. Αν πράγματι ήθελαν την δική του κατάθεση επί όσων συνέβησαν στη σουηδική πρωτεύουσα προ διετίας γιατί δε δέχθηκαν την πρότασή του; Η Σουηδία εκτίθεται ανεπανόρθωτα, επίσης, όταν προσποιείται πως αγνοεί την τύχη που είχε ο αμερικάνος στρατιώτης Μπράντλεϋ Μάνινγκ, ο οποίος υπηρετούσε στον τομέα πληροφοριών του αμερικανικού στρατού, και τώρα κατηγορείται ως πληροφοριοδότης του Ασάντζ. Σοβαρά δημοσιεύματα αναφέρουν πως τα δύο αυτά χρόνια που βρίσκεται φυλακισμένος σε βάση του αμερικανικού ναυτικού χωρίς ακόμη να του έχουν αποδοθεί κατηγορίες, λόγω των «έξυπνων» βασανιστηρίων (μια ακόμη αμερικανική επινόηση μετά τις «έξυπνες» βόμβες, προς διάψευση των όσων λέγονται στην από ‘δω μεριά του Ατλαντικού για την ευφυΐα των Αμερικανών) έχει απολέσει τη συνείδησή του. Τη δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Μπράντλεϋ Μάνινγκ την επιβεβαίωσαν ακόμη και αξιωματούχοι του ΟΗΕ οι οποίοι τον επισκέφθηκαν επίσημα δίνοντας βάση στις ανησυχίες που διατυπώνει δημόσια το ογκούμενο κύμα αλληλεγγύης προς τον μικρόσωμο κρατούμενο, μάρτυρα της ελευθεροτυπίας! Ο Ασάντζ θα υποστεί πολύ χειρότερα καθώς το πιθανότερο είναι να κατηγορηθεί για κατασκοπία και βοήθεια προς τους εχθρούς των ΗΠΑ, έστω κι αν κανένα διαβαθμισμένο έγγραφο που αφορούσε στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν δόθηκε στη δημοσιότητα. Κινδυνεύει δηλαδή να τιμωρηθεί με χιλιάδες χρόνια φυλακή ή, το πιο εύκολο, πολύ σύντομα να τον έχουν κάνει ζωντανό νεκρό.
Τα βασανιστήρια και οι διώξεις που έχει υποστεί ο Μάνινγκ, κι όσα επίσης κινδυνεύει να πάθει ο Τζουλιάν Ασάντζ αν πέσει στα χέρια των Αμερικάνων δείχνουν την βαθιά υποκρισία των εξαγγελιών του Ομπάμα για την απαλλαγή των ΗΠΑ από την κληρονομιά καταστρατηγήσεων του δικαίου που κληροδότησε ο Μπους. Ποιος θυμάται αλήθεια, και δεν γελάει σήμερα, το επικοινωνιακό τέχνασμα του Ομπάμα, λίγες μέρες μετά την εγκατάστασή του στον Λευκό Οίκο, όταν άνοιξε το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο παρουσία δημοσιογράφου της Guardian επιδιώκοντας με αυτό τον τρόπο να στείλει μήνυμα διαφάνειας κι εκδημοκρατισμού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου