ΓΛΕΝΤΙ Σάββατο 20/12/2014

Σεμινάριο αυτομόρφωσης : Καποδίστριας - Ο πρώτος κυβερνήτης του Ελληνικού Ανεξάρτητου Κράτους

Στα πλαίσια των σεμιναρίων αυτομόρφωσης

σας προσκαλούμε στο σεμινάριο ιστορίας με κεντρικό θέμα

Καποδίστριας - Ο πρώτος κυβερνήτης του Ελληνικού Ανεξάρτητου Κράτους

στα γραφεία του ΕΠΑΜ στο Μαρούσι τη Δευτέρα 8 Δεκ. στις 7 μμ.

Αρχίζει στο Μαρούσι ο κύκλος αυτομόρφωσης για τη Συνταγματική Ιστορία της Ελλάδας.

1ο Θέμα:      ‘’ Τι απέγιναν τα οράματα των προγόνων μας;
                         Η ελληνική συνταγματική ιστορία από το σχέδιο Συντάγματος του Ρήγα μέχρι το ισχύον Σύνταγμα.’’

Μαρούσι :   Δευτέρα    1 / 12 /2014   ( 7:00 μμ )

                      Σαλαμίνος 36

                      Γραφεία ΕΠΑΜ Β.Τομέα

 Εισηγητής:   Χρήστος ΛΥΝΤΕΡΗΣ

                             Συνταγματολόγος -δικηγόρος

                  

Η παρακολούθηση του κύκλου δεν προϋποθέτει προηγούμενη εγγραφή.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΥΝΤΕΡΗΣ

Ο Χρήστος Στ. Λυντέρης είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, διδάκτωρ νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι συγγραφέας του βιβλίου "το ποινικό δίκαιο των μεταμοσχεύσεων", ενώ κατά καιρούς και άλλες νομικές μελέτες του έχουν δημοσιευθεί σε έγκυρα νομικά περιοδικά, αλλά και στο διαδίκτυο. Υπέρμαχος των πολιτικών δικαιωμάτων, αγωνίζεται για την καθιέρωση θεσμών όπως το δημοψήφισμα και οι προτάσεις νόμου με λαϊκή Πρωτοβουλία, η λογοδοσία και ο δημόσιος έλεγχος εκείνων που ασκούν δημόσια εξουσία, η πολιτική ισότητα και η διάκριση των εξουσιών. Από το 2010 διαχειρίζεται τον ιστότοπο «ΙΣΗΓΟΡΙΑ» (www.christoslinteris.blogspot.gr), απ’ όπου είχε την ευκαιρία να δημοσιεύσει μέχρι σήμερα περισσότερα από 200 άρθρα. Αποτελεί ένα εκ των ιδρυτικών μελών της κίνησης πολιτών με την επωνυμία «Πρωτοβουλία για ριζική συνταγματική αλλαγή» (www.neosyntagma.net).

                                                                                                                          

Όταν ο Π. Κανελλόπουλος ζητούσε την αναγνώριση του ΕΑΜ

Του Δημήτρη Καζάκη

Κάποτε υπήρχαν δεξιοί που αντιλαμβάνονταν ότι δεν ήταν το ΕΑΜ που οδήγησε σε εθνικό διχασμό και εμφύλιο, αλλά ο διαρκής διωγμός του. Κάποτε υπήρχαν επιφανείς δεξιοί που ήξεραν να ξεχωρίζουν τις ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στους πατριώτες και σέβονταν τον πατριωτισμό του ΕΑΜ και των κομμουνιστών που προτωστάτησαν σ' αυτό.

Ένας από αυτούς ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986), λόγιος με εξαίρετο έργο, αλλά ταγμένος στην κυβέρνηση του Καίρου κατά την διάρκεια του πολέμου. Το γεγονός αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με το ΕΑΜ, ιδίως μετά την απελευθέρωση. Έγινε πρωθυπουργός δυο φορές. Τη πρώτη φορά το 1945 καθώς η χώρα σφάδαζε κάτω από την αρβύλα των Εγγλέζων, οι οποίοι την οδηγούσαν ολοταχώς προς τον εμφύλιο. Και την άλλη το 1967 ως αρχηγός της ΕΡΕ, λίγο πριν επιβληθεί η αμερικανοκίνητη χούντα. Μεταπολιτευτικά εξελέγη δύο φορές ανεξάρτητος βουλευτής συνεργαζόμενος με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας το 1977 και 1981.

Να πώς αυτός ο παραδοσιακός δεξιός και επιφανής λόγιος μίλησε στη Βουλή το 1981 με κυβέρνηση ΝΔ κατά τη διάρκεια συζήτησης πρότασης νόμου του ΚΚΕ για την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης:

"Το ΕΑΜ ήταν η πιο μεγάλη οργάνωση, η μόνη μαζική οργάνωση. Απορώ, πώς είπε ο κ. Αβέρωφ, ότι το "ΕΑΜ δεν είχε εθνική δράση". Ποιοι είχαν τις πιο πολλές απώλειες; Το ΕΑΜ είχε τις μεγαλύτερες. Αυτό το κριτήριο είναι αρκετό... Το ΕΑΜ δεν ήταν, βέβαια, μόνο αντιστασιακή οργάνωση. Μα ποια από τις άλλες οργανώσεις ήταν μόνο αντιστασιακή; Άλλοι συνδέανε την αντίσταση με την επιστροφή του Γεωργίου Β΄. Άλλοι θέλαν μια κοινωνία δικαιότερη, στηριγμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη, μια κοινωνία που αργότερα ονομάστηκε Λαϊκή Δημοκρατία. Δεν συμμερίζομαι αυτή την ιδεολογία, αλλά τη σέβομαι. Αυτό που υπάρχει στη Σοβιετική Ένωση, στη Βουλγαρία ή στην Τσεχοσλοβακία, κτλ., δεν είναι ολοκληρωτικό καθεστώς. Δεν έχει σχέση με τα καθεστώτα του Χίτλερ ή του Μουσολίνι. Ανταποκρίνεται σε μια ιστορική επιταγή, ενώ δεν ανταποκρινόταν σε κάτι τέτοιο ούτε το καθεστώς του Χίτλερ, ούτε το καθεστώς του Μουσολίνι... Τι έκαναν στα χρόνια της κατοχής οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων και των "Λαϊκών" και των "Φιλελεύθερων"; Απέφυγαν κάθε ενέργεια. Δεν αγωνίστηκαν... Πώς να αρνηθώ, όμως, ότι το ΕΑΜ έκανε αντίσταση; Πώς να αρνηθώ την οργάνωση, που απέτρεψε την επιστράτευση; Πώς να αρνηθώ μια οργάνωση που είχε τόσους πολλούς νεκρούς. Δεν περιμένω από τη σημερινή κυβέρνηση να αναγνωρίσει την αντίσταση. Την καλώ, όμως, να τιμήσει τους νεκρούς και τις οικογένειές τους, να καταργήσει το νόμο του 1969, που αναγνώρισε σαν "αντίσταση" τα τάγματα ασφαλείας!" (Πρακτικά, Παρασκευή 26/6/1981).

Όταν ένα χρόνο αργότερα, στις 17 Αυγούστου 1982, η ελληνική Βουλή με νόμο του ΠΑΣΟΚ αναγνώριζε επιτέλους την εθνική αντίσταση και κυρίως το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, 38 ολόκληρα χρόνια μετά από την απελευθέρωση, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε ο μοναδικός βουλευτής της Ν.Δ. που παρέμεινε στη αίθουσα του Κοινοβουλίου και ψήφισε υπέρ της κύρωσής του, τονίζοντας την ανάγκη για εθνική συμφιλίωση. Υπήρξαν κι άλλοι βουλευτές τότε της ΝΔ που διαφώνησαν δημόσια με τον εμφυλιοπολεμικό οίστρο του αρχηγού της Αβέρωφ, ο οποίος αποφάσισε να απέχει το κόμμα του από την διαδικασία φοβούμενος πολλές διαρροές υπέρ του νομοσχεδίου. Η ΝΔ έπρεπε να μείνει το κόμμα των δοσιλόγων της κατοχής και των γόνων τους που συνεχίζουν έως σήμερα να την ελέγχουν.

Σήμερα ζούμε μια ολική επαναφορά στο εμφυλιοπολεμικό παρελθόν. Με κραυγαλέους δοσίλογους στην διακυβέρνηση της χώρας θα πρέπει να ξεχαστεί ότι ο αληθινός πατριωτισμός, η ανάγκη υπεράσπισης της πατρίδας εναντίον του κατοχικού ζυγού, μπορεί να ενώσει πέρα και πάνω από ιδεολογικές διαφορές. Μπορεί να ενώσει δεξιούς και αριστερούς, όπως έγινε και τότε με το ΕΑΜ.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ(ΚΥΚΛΟΣ ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗΣ)

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ(ΚΥΚΛΟΣ ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗΣ)

  ΤΟΥ ΕΠΑΜ(ΕΝΙΑΙΟ ΠΑΛΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ).ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ:

ΔΕΥΤΕΡΑ 3/11/2014:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ    ΘΕΜΑ:ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 10/11/2014:ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ     ΘΕΜΑ:ΙΣΤΟΡΙΑ

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ 1453-1821

΄΄ΚΙΝΗΜΑΤΑ,ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ    ΔΥΝΑΜΕΩΝ΄΄

( ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ

ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΜΑΣ-ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ 36-ΜΑΡΟΥΣΙ,ΠΛΗΣΙΟΝ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

ΑΓΙΑΣ ΛΑΥΡΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ

ΤΥΠΟ.)

Το ψέμμα και η αλήθεια για τα τεστ αντοχής των τραπεζών

 

Του Δημήτρη Καζάκη.

 

Οι εγχώριες τράπεζες πέρασαν τα τεστ αντοχής. Αυτό διατυμπανίζουν άπαντες στο εσωτερικό της χώρας. Από τις ξεφωνημένες του αδελφάτου των μέσων μαζικής εξαπάτησης μέχρι το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει ότι 3 από τις 4 συστημικές τράπεζες της Ελλάδας απέτυχαν παταγωδώς στα τεστ αντοχής, αλλά εδώ στο εσωτερικό της χώρας έχει επιβληθεί μια αδίστακτη χούντα ενημέρωσης, που μπροστά της η θεσμοθετημένη λογοκρισία της επταετίας ωχριά. Το μαύρο έγινε άσπρο γιατί αυτό συμφέρει το καθεστώς κατοχής.

Το χειρότερο όμως είναι ότι κανένας δεν αμφισβήτησε την επίσημη εκδοχή, δηλαδή το ψέμα. Με εξαίρεση το ΕΠΑΜ που με σχόλιο του Γραφείου Τύπου νωρίς το πρωί της Δευτέρας με το οποίο είπε την αλήθεια, δηλαδή ότι οι τράπεζες απέτυχαν στα τεστ αντοχής, αλλά και του γράφοντος που στην εκπομπή του την ίδια ημέρα το μεσημέρι στο e-roi.gr ανέλυσε τα αποτελέσματα των τεστ, κανένας άλλος δεν τόλμησε να πει την αλήθεια. Κανένα πολιτικό κόμμα της αντιπολίτευσης δεν τόλμησε να αμφισβητήσει το ψέμμα που επίσημα διέδιδε η διαπλοκή καθεστώτος και ΜΜΕ.

Είναι τρομερό να το σκεφτεί κανείς. Στην περίπτωση των αποτελεσμάτων των τεστ αντοχής των τραπεζών δεν πρόκειται για άποψη, όπου ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του. Πρόκειται για αναμφισβήτητο γεγονός. Τα τεστ αντοχής που δημοσιοποιήθηκαν το μεσημέρι της Κυριακής, 26/10 στην Φρανκφούρτη από την ΕΚΤ, έδειξαν ότι 24 ευρωπαϊκές τράπεζες απέτυχαν, παρουσιάζοντας έλλειμμα κεφαλαίου της τάξης των 25 δις ευρώ. Ανάμεσα σ' αυτές τις τράπεζες είναι 3 από την Ελλάδα (Eurobank, Εθνική, Πειραιώς) και 3 από την Κύπρο (Κεντρική Συνεταιριστική, Ελληνική, Κύπρου).

Οι τρεις εγχώριες συστημικές τράπεζες της Ελλάδας βρέθηκαν με έλλειμμα κεφαλαίου της τάξης των 8,72 δις ευρώ και η ΕΚΤ ζητά επειγόντως την ανακεφαλαιοποίηση τουλάχιστον της Eurobank και της Εθνικής. Συνολική αξία ανακεφαλαιοποίησης τουλάχιστον 8 δις ευρώ. Αν σ' αυτήν συνυπολογίσουμε την καθίζηση που έχουν υποστεί και λόγω κερδοσκοπίας χρηματιστηρίου, τότε η ανακεφαλαίοποίηση που θα απαιτηθεί υπερβαίνει κατά πολύ τα 11 δις ευρώ που υποτίθεται ότι υπάρχουν ακόμη στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Οι τρεις τράπεζες της Κύπρου που απέτυχαν στα τεστ αντοχής παρουσίασαν έλλειμμα κεφαλαίου 2,36 δις ευρώ και η ΕΚΤ ζητά την επείγουσα ανακεφαλαιοποίηση της Ελληνικής. Ούτε λίγο, ούτε πολύ το "κούρεμα" και η επ' αόριστο δέσμευση των καταθέσεων στην Κύπρο πήγε στον βρόντο. Η Κύπρος θα κληθεί να δανειστεί εκ νέου από τον ΕΜΣ προκειμένου να προικοδοτήσει με πρόσθετο κεφάλαιο τις τράπεζές της. Ολόκληρο το νησί και ο λαός του θα πεθάνει στο βωμό των χρεοκοπημένων τραπεζών, μόνο και μόνο για να μην θιχτούν ολιγαρχικά και αποικιοκρατικά συμφέροντα.

Όσο για την Ελλάδα από τον φετινό Νοέμβριο δεν θα έχει ούτε καν το τυπικό δικαίωμα να αποφασίζει για τις ανακεφαλαιοποιήσεις και τη διαχείρηση των εγχώριων συστημικών τραπεζών της. Όλες τους εντάσσονται στην εποπτική αρχή της τραπεζικής ένωσης, που ελέγχεται από την ΕΚΤ και πιο συγκεκριμένα τον κ. Ντράγκι. Η Ελλάδα απλά θα καλείται να εκτελεί τις εντολές της τραπεζικής ένωσης. Ούτε καν οι δικαστικές αρχές της δεν θα έχουν το δικαίωμα να εκδίδουν αποφάσεις που κατά την κρίση της τραπεζικής ένωσης θίγουν την "βιωσιμότητα" των συστημικών τραπεζών. 

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Τέρμα οι ρυθμίσεις χρέους με τους δανειολήπτες να προσφεύγουν στα δικαστήρια, ή να εντάσσονται στο γνωστό νόμο Κατσέλη.

Όσο για τους καταθέτες, ας ξεχάσουν και επίσημα τις αποταμιεύσεις τους. Θα ανήκουν επίσημα πια στην τραπεζική ένωση και θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την στήριξη τραπεζών εντός και εκτός Ελλάδας, κατά την κρίση της ΕΚΤ και της εποπτικής αρχής. Να γιατί πρέπει να παραμείνουν ήσυχοι και μακάριοι στον ύπνο τους, ώστε να γίνει ομαλά η μετάβαση των εγχώριων τραπεζών στην τραπεζική ένωση εντός του Νοεμβρίου, χωρίς οι καταθέτες να αποσυρθούν μαζικά οι αποταμιεύσεις τους.

Μας θέλουν κορόιδα και σ' αυτή την επιχείρηση έχουν βρει την αμέριστη συμπαράσταση της αντιπολίτευσης. Κανένας, όπως είπαμε, δεν τόλμησε να αμφισβητήσει το προκλητικό ψέμμα ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα πέρασαν τα τεστ αντοχής. Κανένας. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο Σκουρλέτης και το Γραφείο Τύπου του μπορεί να ξεκατινιάστηκαν με το σούργελο της ΝΔ επ' ονόματι Μισέλ, αλλά δεν είπε κουβέντα για να αμφισβητήσει το ψέμμα. Ούτε φυσικά το ΚΚΕ, που έχαψε για μια ακόμη φορά το επίσημο ψέμα της κυβερνώσας συμμορίας και απλά ασκήθηκε σε απολογητική συνεπειών, των γνωστών αντιλαικών συνεπειών που έχει το κάθε τι μέσα στον καπιταλισμό. Από κοντά και οι ΑΝΕΛ, οι οποίοι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, αλλά για την ταμπακέρα κουβέντα.

Κανείς δεν αμφισβήτησε το ψέμα, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θέλει να τα βάλει με το καθεστώς και τις τράπεζες. Τρέμουν μπροστά τους και λειτουργούν ως μηχανισμός νομιμοποίησης του ψέματος και της εξαπάτησης του λαού. Ε, αφού δεν το αμφισβητεί ούτε η αντιπολίτευση, έτσι όπως τα λέει η κυβέρνηση θα είναι... Να γιατί χωρίς μια τέτοια αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε λεπτό αυτό το καθεστώς. Κι αυτοί που δεν τολμούν να αμφισβητήσουν ούτε καν τα μεγαλύτερα ψέμματα του καθεστώτος, έρχονται να μας υποσχεθούν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και ο Περισσός θα ανατρέψει τον καπιταλισμό! Προάγουν την υποκρισία, την απελπισία και το ψέμμα, αλλά το κάνουν για το καλό μας! Άξιος ο μισθός τους απ' όπου κι αν προέρχεται.

Ήρθε η ώρα της Αργεντινής

Του Δημήτρη Καζάκη

Η προσπάθεια να εμφανιστεί ότι η Αργεντινή καταρρέει συνεχίζεται. Βέβαια, πιο ήσυχα τώρα, χωρίς ντόρο, καθώς δεν είδαν αυτό που ποθούσαν, δηλαδή την κατάρρευση μιας ολόκληρης χώρας, επειδή οι αγορές την κήρυξαν σε πτώχευση. Τέλος πάντων, ακόμη κι αν δεν καταρρεύσει σήμερα, θα καταρρεύσει σίγουρα αύριο, μας λένε οι εκδιδόμενοι επί χρήμασι της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.

Καθώς πάμε σε "διαπραγματεύσεις" τον Σεπτέμβριο για την περίφημη "βιωσιμότητα" του ελληνικού χρέους και το παραμύθι θα πάει σύνεφο, τόσο από τους κυβερνώντες, όσο και από την αντιπολίτευση, καλό είναι να έχουμε εμπεδώσει τα διδάγματα από την Αργεντινή.

Τι μας δίδαξε η περίπτωση της Αργεντινής;

Πρώτο: Η διαγραφή του χρέους από μια χώρα, έστω και του μεγαλύτερου μέρους του, χωρίς "προϋποθέσεις", δυσβάσταχτα ανταλλάγματα υπέρ των  δανειστών και επιβολή ξένης επιτροπείας τύπου ΔΝΤ και τρόικας, γίνεται πάντα με μονομερή ενέργεια. Όπως το έκανε η Αργεντινή το 2004. Κι ο λόγος είναι απλός. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί προκειμένου να σβήσει έστω το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, το απαραβίαστο της εθνικής της κυριαρχίας ως βασικό διαπραγματευτικό ατού.

Σε διαφορετική περίπτωση εγκαταλείπει το όπλο της εθνικής της κυριαρχίας και παραδίδεται στις καλές προθέσεις των δανειστών. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα αναδιάρθρωσης χρέους παράδειγμα με σβήσιμο του μεγαλύτερου μέρους, χωρίς η κυβέρνηση της χώρας να μην προχώρησε σε μονομερείς ενέργειες. Όλες οι άλλες αναδιαθρώσεις ήταν σαν της Ελλάδας. Υπέρ των δανειστών και με αποικιοκρατικά ανταλλάγματα.

Δεύτερο: Η κατάρρευση μιας χώρας που οδηγεί στην απελπισία τον πληθυσμό της, δεν είναι προϊόν της επίσημης πτώχευσής της, αλλά των πολιτικών που εφαρμόζονται. Έτσι η Αργεντινή όσο εφάρμοζε πιστά τις πολιτικές του ΔΝΤ, υπό την αποικιοκρατική του κηδεμονία, οδηγήθηκε σε επίσημη πτώχευση και κατάρρευση το 2001-2002. Τώρα που η Αργεντινή δεν ακολουθεί τις συνταγές του ΔΝΤ και ούτε είναι έρμαιο των δανειστών της, το γεγονός ότι οι αγορές την κήρυξαν σε επίσημη πτώχευση δεν οδήγησε σε κατάρρευση την οικονομία της, ούτε σε απελπισία τον πληθυσμό της.

Τα τρομοκρατικά σενάρια που πλασάρονται στην Ελλάδα αν τυχόν υπάρξει "ανεξέλεγκτη χρεοκοπία" δεν συνιστούν τίποτε περισσότερο από την πρόθεση των κυβερνώντων να επιβάλουν καθεστώς κατάρρευσης και χάους στην χώρα σε περίπτωση που ο λαός, ή οι συνθήκες επιβάλλουν αθέτηση πληρωμών προς τους δανειστές. Μόνο με πρόθεση των κυβερνώντων οδηγείται μια χώρα στην καταστροφή υπό συνθήκες πτώχευσης. Και πότε έχουν την πρόθεση οι κυβερνώντες; Όταν υπηρετούν τυφλά τους δανειστές. Σε καμιά άλλη περίπτωση.

Τρίτο: Όταν μια χώρα σταματά να πληρώνει τους δανειστές της και οι αγορές την κηρύσσουν σε πτώχευση, το μόνο που παθαίνει είναι ότι δεν μπορεί να δανειστεί ξανά για ένα διάστημα από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Μπορεί μια οικονομία να αναπτυχθεί χωρίς εξωτερικό δανεισμό; Ναι μπορεί. Απόδειξη η Αργεντινή που πάνω από μια δεκαετία εξυπηρετεί το χρέος που έχει απομείνει, πληρώνει μισθούς και συντάξεις - που δεν περικόπτει συνέχεια - και χρηματοδοτεί την ανάπτυξή της, χωρίς προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό. Και μάλιστα οι ρυθμοί ανόδου της Αργεντινής χωρίς εξωτερικό δανεισμό ήταν πολύ μεγαλύτεροι από την εποχή που ήταν δανειζόταν συνέχεια.

Ο εξωτερικός δανεισμός δεν επιβάλλεται από τις ανάγκες ανόδου, ή ανάπτυξης μιας οικονομίας, αλλά από τις διαπλοκές της εξουσίας με τους άρχοντες των κεφαλαιαγορών. Η κερδοσκοπία με τα κρατικά χρέη είναι μια από τις πιο επικερδείς τοποθετήσεις κεφαλαίων στη διεθνή αγορά. Το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να εξαγοράσει πολιτική εύνοια και έτσι να εξασφαλίσει ότι το κράτος δεν θα πάψει ποτέ να εξυπηρετεί τα δάνειά του. Έστω κι αν από την εξυπηρέτηση πεθαίνει ο λαός και ξεπουλιέται η χώρα.

Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που οι κυβερνήσεις επιμένουν να δανείζονται και να εξυπηρετούν τα χρέη τους, ακόμη κι όταν το κράτος, η οικονομία και η κοινωνία καταρρέουν. Οι μίζες για τους κυβερνώντες, που αφήνουν τα κρατικά χρέη και η διαχείρισή τους, δεν συγκρίνονται με κανενός είδους "δοσίματα" τύπου Siemens, ή άλλες δωροληψίες από προμήθειες και έργα.

Τέταρτο: Μήπως η Αργεντινή όταν μονομερώς διέγραψε το χρέος αποκλείστηκε από τις αγορές; Μήπως τίναχθηκε στον αέρα το εξωτερικό της εμπόριο; Κάθε άλλο. Το εξωτερικό της εμπόριο εκτινάχθηκε και η Αργεντινή ως χώρα προσέλκυσε περισσότερες επενδύσεις στην πραγματική της οικονομία μετά την διαγραφή του χρέους της, απ' ότι πριν. Αυτή είναι η αλήθεια.

Βέβαια, μας λένε κάποιοι πονηροί της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης, η Ελλάδα είναι άλλη περίπτωση. Το χρέος είναι πολύ μεγαλύτερο, η χώρα είναι σε χειρότερα χάλια και ανήκει στην ευρωζώνη. Αυτό τι σημαίνει; Ότι δεν ισχύουν όσα ίσχυσαν στην Αργεντινή, ή ακριβώς το αντίθετο; Το γεγονός ότι η χώρα μας δεν έχει ούτε καν την ελευθερία επιλογής πολιτικών και διεθνών σχέσεων, είναι ένας επιπλέον πολύ επιτακτικός λόγος για να ακολουθήσουμε το ταχύτερο δυνατό το παράδειγμα της Αργεντινής. Προσπαθώντας παράλληλα να εφαρμόσουμε τα διδάγματά της με καλύτερο τρόπο.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Όποιος λέει ότι θα διαπραγμετευτεί με τους δανειστές εντός της ευρωζώνης, όπου η Ελλάδα δεν μπορεί όχι μόνο να ασκεί εθνική κυριαρχία, αλλά ούτε καν έχει τη δυνατότητα ελευθερίας επιλογής, για να μειώσει το χρέος, είτε είναι μια ακόμη περίπτωση Σαμαραβενιζέλου, είτε απλά είναι επικίνδυνα ηλίθιος. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Όταν σας λένε διαφορετικά, ρωτήστε τους: πείτε μας που, πώς και πότε έγινε ουσιαστική διαγραφή χρέους υπέρ του λαού χωρίς να ακολουθηθεί ο δρόμος που ακολούθησε η Αργεντινή; Κι αν σας αναφέρουν τη συνδιάσκεψη του Λονδίνου του 1953, που υποτίθεται ότι διέγραψε το 60% του χρέους της Γερμανίας, να τους στείλετε στον Τσίπρα αδιάβαστους. Μιας και η συγκεκριμένη συνδιάσκεψη δεν έγινε για να διαγράψει, αλλά για να φορτώσει τα προπολεμικά χρέη στην τότε Δυτική Γερμανία και μάλιστα με όρους αποικίας του ΝΑΤΟ. Πάνω σ' αυτά τα χρέη που της φόρτωσαν οι Αγγλοαμερικάνοι, της έκαναν σκόντο. Ωραία διαγραφή! Και ακόμη πιο ωραίο παράδειγμα για να ακολουθήσει η Ελλάδα!

Άλλοι πάλι αρέσκονται να δημαγωγούν με τα οικονομικά προβλήματα και τις πιέσεις που δέχεται η Αργεντινή. Ναι, η Αργεντινή έχει οικονομικά προβλήματα. Μόνο που κανένα απ' αυτά δεν συγκρίνεται με την κατάρρευση του 2001-2002. Και επίσης δεν είναι αποτέλεσμα τη μη πληρωμής του χρέους, αλλά των βαθύτερων διαθρωτικών προβλημάτων της Αργεντίνικης οικονομίας που δεν έχουν ακομη αντιμετωπιστεί.

Το σίγουρο είναι ότι οι πιέσεις εναντίον της Αργεντινής εντείνονται και θα ενταθούν ακόμη περισσότερο προκειμένου οι γύπες των αγορών και της πολιτικής να ξεφορτωθούν την κυβέρνηση Κίχνερ. Ή έστω να την αναγκάσουν να ενδώσει και να επιστρέψει την χώρα και τον λαό της στις ζωφερές αγκάλες του ΔΝΤ και των αδίστακτων συμφερόντων που εκπροσωπεί.

Μονόδρομος η διεθνοποίηση της υπόθεσης

Η κυβέρνηση Κίχνερ απάντησε σ' αυτή την πίεση με προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης κατά των ΗΠΑ. Η Αργεντινή αναφέρει στην αίτησή της ότι οι ΗΠΑ έχουν "διαπράξει παραβιάσεις εναντίον της κυριαρχίας της Αργεντινής και των ασυλιών της, όπως και άλλες παραβιάσεις ως αποτέλεσμα δικαστικών αποφάσεων που υιοθετήθηκαν από τα δικαστήρια των Ηνωμένων Πολιτειών." Φυσικά οι ΗΠΑ αρνήθηκαν την δικαιοδοσία του δικαστηρίου, τρέμοντας τυχόν απόφασή του υπέρ της εθνικής κυριαρχίας της Αργεντινής.

Η διεθνοποίηση της αντιδικίας και η μετατροπή της σε διακρατικό ζήτημα του διεθνούς δικαίου, είναι σίγουρα ο ορθός δρόμος για την Αργεντινή. Ελπίζουμε μόνο να μην μείνει μόνο στην προσφυγή, ιδίως τώρα που οι ΗΠΑ αρνήθηκαν την δικαιοδοσία του διεθνούς δικαστηρίου. Η κυβέρνηση της Αργεντινής είναι υποχρεωμένη να μετατρέψει την όλη υπόθεση σε ένα από τα πιο σοβαρά εμπόδια στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ.

Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να το είχε κάνει από την πρώτη στιγμή, αρνούμενη να υπαχθεί στην δικαιοδοσία του δικαστηρίου της Νέας Υόρκης. Και στην περίπτωση δικαστικών αποφάσεων ερήμην της, να θέσει το όλο ζήτημα ως καίριο πρόβλημα που επιρεάζει βαθιά τις διακρατικές σχέσεις της Αργεντινής με τις ΗΠΑ μιας και προσβάλεται η εθνική της κυριαρχία και οι ασυλίες που διαθέτει ως κυρίαρχο κράτος. Δυστυχώς η μετριοπάθεια βλάπτει όταν έχεις να τα βάλεις με γύπες των αγορών και της πολιτικής.

Ο εσωτερικός "αντίπαλος" του λαού της Αργεντινής

Η θεμελιώδης αδυναμία της Αργεντινής είναι ότι διαθέτει μια οικονομία όπου βασιλεύουν τα ιδιωτικά τραστ και καρτέλ, τα ιδιωτικά μονοπωλιακά συμφέροντα, τα οποία ελέγχουν ακόμη και σοβαρές υποδομές της χώρας, όπως το νερό, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες. Η Αργεντινή επίσης υποφέρει από μια ιδιαίτερα συντηρητική αριστροκρατία, η οποία όχι μόνο κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της αξιοποιήσιμης γης από την εποχή της ισπανικής αποικιοκρατίας, αλλά ιστορικά στήριξε τον δικτατορα Βιντέλα μαζί με τις πολυεθνικές εξ ΗΠΑ. Η κάστα αυτή, που θεωρεί τον εαυτό της απόγονο της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας και των παλιών καλών προνομίων της, αντιμετωπίζει τον υπόλοιπο πληθυσμό ως ιθαγενείς.

Οι μεγάλοι ολιγάρχες δεν έχουν πια καμιά διάθεση να υπομείνουν τον "λαϊκισμό" της Κίχνερ και πολύ περισσότερο του υπουργού οικονομικών της Κισίλοφ, το οποίον - δικαίως ή αδίκως - χαρακτηρίζουν με αποτροπιασμό ως "μαρξιστή". Κι όλα αυτά γιατί ιδίως τα δυο τελευταία χρόνια προχώρησαν στην εθνικοποίηση των πετρελαίων, επέβαλαν ανώτατο όριο στις τιμές βασικών υπηρεσιών προς τον πληθυσμό και υποστηρίζουν ανοιχτά ότι πρέπει να επικεντρωθεί η οικονομία όχι τόσο στις εξαγωγές, αλλά στην εσωτερική κατανάλωση και την υποκατάσταση των εισαγωγών από εγχώρια παραγωγή.

Η κατεύθυνση αυτή είναι όντως η μοναδική για να αντιμετωπίσει η οικονομία της Αργεντινής τα διαρθρωτικά της προβλήματα όπως εκδηλώνονται με τον πληθωρισμό, την ανεργία και κυρίως την ιδιαίτερα εκτεταμένη προσωρινή απασχόληση με χαμηλές αμοιβές. Ο άλλος δρόμος είναι να ξαναπέσει στον φαύλο κύκλο που την οδήγησε τελικά στην κατάρρευση του 2001. Αν και αυτή τη φορά τα συμφέροντα που καραδοκούν, δεν θα της επιτρέψουν να ξαναϋπάρξει ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, που μπορεί να πτωχεύει και να διαγράφει χρέος μονομερώς.

Οι ολιγάρχες ξέρουν πολύ καλά ότι στο βαθμό που η κυβέρνηση Κίχνερ προχωρήσει σ' αυτή την κατεύθυνση, θα αναγκαστεί να ενισχύσει τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους, να εθνικοποιήσει τις κρίσιμες υποδομές που σήμερα βρίσκονται ακόμη στα χέρια ιδιωτών και να μετατρέψει την άνοδο των αμοιβών της εργασίας, δηλαδή την αγοραστική δύναμη των πλατύτερων μαζών του πληθυσμού, σε βασική κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανόδου. Κι επομένως το καθεστώς προνομίων και μονοπωλιακής ασυδοσίας που απολαμβάνουν ακόμη και σήμερα, κινδυνεύει. Και κινδυνεύει άμεσα.

Αυτός είναι ο λόγος που συμπαρατάσονται με τους γύπες εξ ΗΠΑ. Στα ΜΜΕ που ελέγχουν έχει αρχίσει μια ολόκληρη εκστρατεία εναντίον της "ανεύθυνης" Κίχνερ και του "μαρξιστή" Κισίλοφ. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Έχουν αρχίσει την φαιά προπαγάνδα στα πιο καθυστερημένα και καταπονημένα στρώματα. Οι εταιρείες τους που απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος της φτωχολογιάς με προσωρινή, ή εποχική απασχόληση για ψίχουλα, έχουν αρχίσει να "ενημερώνουν" ότι με την "πτώχευση", οι πιο χαμηλόμισθοι θα χάσουν τη δουλειά τους. Δεν είναι αλήθεια, αλλά γι' αυτόν που ζει μεροδούλι, μεροφάι, ακόμη και η σκέψη αποτελεί σοκ.

Τι χρειάζεται σήμερα η Αργεντινή

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να απαντήσει σ' αυτή την ενορχηστρωμένη επίθεση από το εσωτερικό και το εξωτερικό, παρά μόνο με έναν τρόπο. Με ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης με βασικό μοχλό τον προϋπολογισμό δημοσίων επενδύσεων και τις διακρατικές συμφωνίες που έχει αποδείξει ότι μπορεί να εξασφαλίσει προς το συμφέρον της χώρας. Πρέπει να προχωρήσει αποφασιστικά με ένα πανεθνικό σχέδιο εθνικοποίησης των κρίσιμων τομέων της οικονομίας, όπως είναι το υπέδαφος της χώρας και ο μεταλλευτικός πλούτος του, το δίχτυο ενέργειας, το νερό, οι μαζικές μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες.

Όλα αυτά θα δώσουν ανάσα και πνοή στην οικονομία. Θα διαλύσουν τις μονοπωλιακές καταστάσεις και θα επιτρέψουν στην μικρομεσαία ιδιωτική επιχειρηματικότητα να αναπτυχθεί ραγδαία, προσφέροντας τοπική ανάπτυξη, απασχόληση και εισόδημα. Θα δώσει τη δυνατότητα να οικοδομηθεί ταυτόχρονα ένα ολοκληρωμένο δίχτυο κοινωνικής ασφάλισης για όλους του εργαζόμενους και τις οικογένειές τους στη βάση της δωρεάν υγείας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας που διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια και την κοινωνική άνοδο των πολιτών.

Η οικονομία της Αργεντινής ήδη από το 2013 εμφανίζει σημάδια στασιμότητας. Οι εκβιαστές της ελπίζουν σε μια βαθιά ύφεση που θα κλονίσει την πολιτική κυριαρχία των δυνάμεων που στηρίζουν την κυβέρνηση στην πορεία που έχει επιλέξει. Είναι σίγουρο ότι θα κάνουν ότι είναι δυνατό για να προκαλέσουν περισσότερη οικονομική δυσπραγία για την Αργεντινή μέσα από ένταση των απολύσεων στο όνομα της ύφεσης, δημιουργία έντονων πληθωριστικών πιέσεων με τεχνητές ελλείψεις, διακοπές παροχής υπηρεσιών και μονοπωλιακά υψηλές τιμές, κερδοσκοπική πίεση στο νόμισμα για να εξαντληθούν τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας ώστε να την αναγκάσουν να βγει να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές με τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους οικονομίας και πολιτικής.

Το οικονομικό περιβάλλον αυτό είναι ιδανικό και για μια ακόμη επιχείρηση "πορτοκαλί επανάστασης", όπως στην πλατεία Maidan της Ουκρανίας. Κάτι άλλωστε που ξένα και ντόπια κυκλώματα το προσπάθησαν πριν ένα χρόνο στο Μπουένος Άιρες κινητοποιώντας την χρυσή, αλλά αργόσχολη νεολαία της μεσαίας τάξης, που συναρπάζεται από την χολιγουντιανή εικόνα του "αμερικανικού τρόπου ζωής" και δεν συγκινείται από εθνικές ανεξαρτησίες και πατριωτισμούς. Η επιχείρηση απέτυχε παταγωδώς, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα την ξαναδούμε να αναβιώνει, αν η κυβέρνηση δειλιάσει και δεν απαντήσει έγκαιρα στον οικονομικό πόλεμο που δέχεται η χώρα της.

Η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης

Οφείλουμε βέβαια να πούμε ότι η κυβέρνηση της Φερνάντεζ Κίχνερ φαίνεται να το αντιλαμβάνεται. Την Παρασκευή 8/7 η Φερνάντεζ μιλώντας στην εθνική τηλεόραση της χώρας της εξήγγειλε μέτρα και πολιτικές για να αντιμετωπιστεί η επιβράδυνση και η στασιμότητα στην οικονομία της. Τα προβλήματα αυτά έχουν να κάνουν με την βαθύτερη διάρθρωση της οικονομίας της Αργεντινής, η οποία στηρίζεται στον εξαγωγικό προσανατολισμό και στην ιδιωτική μονοπωλιακή εκμετάλλευση. Αυτό οφείλει να αλλάξει ριζικά και το ταχύτερο δυνατόν. 

Η Φερνάντεζ κάλεσε τους Αργεντίνους "να καταναλώνουν γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί η οικονομική δραστηριότητα." Ναι, σωστό, αλλά χρειάζεται εισόδημα. Και μάλιστα αυξανώμενο εισόδημα στα λαικά στρώματα, των οποίων η κατανάλωση έχει αποδειχθεί ότι δεν επιβαρύνει το εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο. Αν δεν υπάρξει δραστική αύξηση των εργατικών απολαβών και του λαϊκού εισοδήματος, η αύξηση της κατανάλωσης θα παραμείνει ευχή, ή αυστηρά υπόθεση των πιο παρασιτικών στρωμάτων του πληθυσμού με ότι αυτό σημαίνει για την οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας.

Σχετικά με την απασχόληση η κυβέρνηση της Αργεντινής εξήγγειλε ένα πρόγραμμα για την αποφυγή των απολύσεων, ιδιαίτερα στις επιχειρήσεις που λαμβάνουν κρατική στήριξη. Ανακοινώθηκε επίσης η ανανέωση του στόλου των μέσων μαζικής μεταφοράς, οδικής και σιδηροδρόμου με σκοπό την εξοικονόμηση του χρόνου μετακίνησης για τους εργαζόμενους, αλλά και την μείωση του κοστους.

Ανακοινώθηκαν επίσης και παρεμβάσεις στην αγορά ακινήτων, αλλά όλα αυτά απέχουν από το να είναι ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας. Το παλιό "μοντέλο" της παραγωγής από μεγάλες συγκεντρώσεις ιδιωτικού κεφαλαίου με στόχο την εξωτερική αγορά, πνέει τα λοίσθια και δεν μπορεί να δώσει πια ούτε καν τους ρυθμούς ανόδου της προηγούμενης περιόδου. Για να επιβιώσει αυτό το "μοντέλο" θα πρέπει να συντριβούν όλες οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις της τελευταίας δεκαετίας, ή θα πρέπει η Αργεντινή να αλλάξει "μοντέλο" επειγόντως.

Ένα είναι σίγουρο. Ήρθε η ώρα για την Αργεντινή να προχωρήσει αποφασιστικά μπροστά. Μόνο έτσι θα γλυτώσει μια για πάντα και από τους γύπες της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής. Μόνο έτσι θα δικαιώσει τις προσδοκίες του λαού της. Διαφορετικά θα την δούμε να αφανίζεται, όπως είδαμε να συμβαίνει στην Ουκρανία και αλλού στη λατινική Αμερική. Η παγκόσμια οικονομία των κεφαλαιαγορών σήμερα δεν ανέχεται πια συγκροτημένα κράτη, ακόμη και με την παραδοσιακή έννοια του όρου.

Έκθεση του ΟΗΕ για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα

Γράφει ο Γιώργος Ιεροδιάκονος
Έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, δημοσιευθείσα την 07/03/2014 στο σάιτ του ΟΗΕ, επικρίνει με τον πιο περιγραφικό τρόπο την Ελληνική κυβέρνηση για την μεθοδική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην ανάπτυξη και την πρόοδο.
Μάλιστα, ο διεθνής εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Cephas Lumina εκφράζει τη λύπη του για την έλλειψη δέσμευσης από την Ελλάδα στην εντολή του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αντιμετωπίσει τις προφανείς προκλήσεις στην προοδευτική υλοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.
Επίσης επικρίνει την ελληνική κυβέρνηση για την βάναυση καταπάτηση των συνταγματικών και διεθνών δεσμεύσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αναφέρει η έκθεση του ΟΗΕ:

Διορισμός Στουρνάρα: Γάγγραινα η ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών

Του Λεωνίδα Βατικιώτη (Πριν, 15 Ιουνίου 2014)

Η απόφαση της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να διορίσει στην ηγεσία της κεντρικής τράπεζας τον Στουρνάρα, προφανώς κατ’ εντολή του Βερολίνου, ανέδειξε για μια ακόμη φορά το πρόβλημα της λεγόμενης ανεξαρτησίας ορισμένων θεσμών, τυπικά τεχνοκρατικών, που η σημασία τους όμως έχει αποδειχθεί νευραλγική κι εξόχως πολιτική. Η λεγόμενη ανεξαρτησία από την κυβέρνηση και την πολιτική εξουσία στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί σε δούρειο ίππο για την απόσπαση από τον δημόσιο έλεγχο και στη συνέχεια την απ’ ευθείας υπαγωγή τους σε διεθνή κέντρα, κυρίως ευρωπαϊκά, κρίσιμων κέντρων λήψης αποφάσεων.

Όπως έγινε με την ηγεσία της Στατιστικής Αρχής και πιο πρόσφατα με την Γενική Γραμματεία Εσόδων. Η επιλογή του Γεωργίου και του Θεοχάρη αντίστοιχα συνέπεσε με την μετατροπή και των δύο αυτών υπηρεσιών σε τυφλά όργανα της Τρόικας. Η αλλοίωση των στοιχείων για το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 (με την πολύτιμη βοήθεια της Τράπεζας Ελλάδας) υπό την διοίκηση του Γεωργίου, που μέχρι πριν λίγο εργαζόταν στο ΔΝΤ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην άφιξη της Τρόικας και την υπαγωγή στο Μνημόνιο. Για την Τρόικα δηλαδή δούλευε η Στατιστική Αρχή, διευκολύνοντας το σχέδιο που είχε προαποφασιστεί για να γίνει η Ελλάδα πειραματόζωο της χρεοκρατίας.
Για την Τρόικα δούλευε κι ο Θεοχάρης, όπως φάνηκε από την ανακοίνωση που εξέδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκμεταλλευόμενος την θωράκιση που είχε εξασφαλιστεί για την συγκεκριμένη θέση στο πλαίσιο της Οικονομικής διακυβέρνησης. Το αστείο μάλιστα με τον επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Εσόδων ήταν πως μετά από ένα σημείο αποσπάστηκε ακόμη κι από την κυβέρνηση του Σαμαρά που τον διόρισε, υπηρετώντας την δική του ατζέντα.

Καπέλο στην κυβέρνηση ήταν κι η Μαρία Δαμανάκη από την θέση του επιτρόπου, όπου διορίστηκε το 2009 από τον Γιώργο Παπανδρέου. Η παρουσία της στις Βρυξέλλες ωστόσο δεν προκάλεσε συγκρούσεις λόγω του ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια υποτάσσονταν χωρίς αντιρρήσεις στις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πιθανός όμως διορισμός της Ντόρας Μπακογιάννη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή προς αντικατάσταση της Δαμανάκη θα λειτουργήσει σαν βαρίδι σε μια πιθανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, επιτυγχάνοντας το ψαλίδισμα των πιο ριζοσπαστικών του θέσεων και την ταχεία προσαρμογή του στις επιταγές της ΕΕ.
Όπως ακριβώς θα συμβεί και με τον Στουρνάρα στην Τράπεζα Ελλάδας που από την εποχή του Σημίτη και της «ισχυρής Ελλάδας» αποτελεί σταθερά στην οικονομική πολιτική, προφανώς με αρνητικό πρόσημο. Ο διορισμός του επομένως στο κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αποτέλεσε πρόκληση όχι μόνο γιατί δεν λάβαινε υπ’ όψη της τους πολιτικούς συσχετισμούς όπως αποτυπώθηκαν στις πρόσφατες εκλογές, που τυπικά έδιναν έναν παραπάνω λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ να έχει άποψη για τον διάδοχο του Προβόπουλου, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο: Επειδή έγινε εμφανές ότι ο Στουρνάρας, σε περίπτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελέσει αντίβαρο στην κυβέρνηση και μηχανισμό βίαιης προσαρμογής του. Υπ’ αυτό το πρίσμα η διαμαρτυρία του Α. Τσίπρα στον πρόεδρο της κεντρικής τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, ήταν άνευ ουσίας καθώς ο διορισμός του Στουρνάρα δεν έγινε μόνο με την σύμφωνη γνώμη της Φρανκφούρτης, αλλά και κατ’ εφαρμογήν των προβλέψεων της για την «ανεξαρτησία» των κεντρικών τραπεζών. Επομένως: ή αμφισβητείς τον θεσμό της «ανεξαρτησίας» και κατ’ επέκταση τον διορισμό Στουρνάρα ή …προσαρμόζεσαι.
Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορείς να δηλώνεις πίστη και σεβασμό στον θεσμό της «ανεξαρτησίας», όπως έδειξε η επίσκεψη στον πρώην υπάλληλο της Γκόλντμαν Σακς, και ταυτόχρονα να αμφισβητείς τον διορισμό του Στουρνάρα. Άλλωστε, ο θεσμός της «ανεξαρτησίας», που σημαίνει στεγανοποίηση των θέσεων οικονομικής διαχείρισης από τον πολιτικό έλεγχο και την λαϊκή παρέμβαση, ψαλίδισμα επομένως της δημοκρατίας, έρχεται να διασφαλίσει την θωράκιση και την αδιατάρακτη συνέχεια της συντηρητικής πολιτικής ακριβώς σε τέτοιες περιόδους μετάβασης, που περιέχουν ένα ρίσκο ή απαιτούν μια περίοδο προσαρμογής.

Θωρακισμένο από τη Συνθήκη της Λισαβόνας για όλα μέλη της ΕΕ κι όχι μόνο της ευρωζώνης το δημοκρατικό άβατο στις κεντρικές τράπεζες

          Δεν είναι η πρώτη φορά που η θέση του κεντρικού τραπεζίτη έχει συνοδευτεί από ομηρικές διαμάχες με την εκτελεστική εξουσία. Σε δύο περιπτώσεις, στην Ουγγαρία και την Κύπρο, η κεντρική τράπεζα λειτούργησε σαν ξένο έδαφος αμφισβητώντας τις αποφάσεις της κυβέρνησης με την ανοιχτή ενθάρρυνση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το κοινό μάλιστα χαρακτηριστικό και των δύο αυτών περιπτώσεων είναι ότι συνέβησαν στα απόνερα σφοδρότατων οικονομικών κρίσεων.

Στο νησί της Αφροδίτης οι σχέσεις πάθους της κυβέρνησης με την κεντρική τράπεζα δεν είναι κάτι συγκυριακό. Από την εποχή ακόμη της προεδρίας του Δημήτρη Χριστόφια, ο κεντρικός τραπεζίτης Θ. Ορφανίδης ήταν κόκκινο πανί για το προεδρικό μέγαρο. Οι σχέσεις τους ξεπέρασαν κάθε όριο τυπικότητας και εξελίχθηκαν σε δημόσιες προσβολές όταν ξέσπασε η κρίση το 2012 με τον κεντρικό τραπεζίτη να καταλογίζει στο ΑΚΕΛ ότι ευθύνεται γιατί την κατάρρευση των τραπεζών επειδή συναίνεσε στο PSIχωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα για τις κυπριακές τράπεζες, ενώ από την μεριά του ο Χριστόφιας του καταλόγιζε χαλαρή εποπτεία των τραπεζών, ανεπάρκεια στην εκτέλεση των καθηκόντων του δηλαδή, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν τα γνωστά φαινόμενα πιστωτικής υπερεπέκτασης. Εκεί που και οι δύο συμφωνούσαν ήταν όταν η μια πλευρά χρέωνε στην άλλη ευνοϊκή μεταχείριση της Λαϊκής Τράπεζας του Α. Βγενόπουλου…
Οι επίμονες προσπάθειες του ΑΚΕΛ να τον ανατρέψει έπεφταν στο κενό γιατί ο Ορφανίδης είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της κυβέρνησης: ασκώντας της συνέχεια κριτική επειδή δεν έπαιρνε μέτρα λιτότητας η Φρανκφούρτη ποτέ δεν δίστασε να αποφασίσει με ποιανού το μέρος θα ταχθεί. Έτσι οι προσπάθειες του Χριστόφια δεν ευοδόθηκαν. Ο διάδοχός του όμως, Πανίκος Δημητριάδης, πέρασε πολύ χειρότερα καθώς στο τέλος αναγκάστηκε να παραιτηθεί κι έτσι τον Απρίλιο του 2014 ανέλαβε τα ηνία της κεντρικής τράπεζας η πρώην γενική ελέγκτρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, Χρυστάλλα Γιωρκάτζη. Για να αναγκάσει όμως ο Ν. Αναστασιάδη τον Π. Δημητριάδη να παραιτηθεί τον παρέπεμψε ακόμη και στον γενικό εισαγγελέα, επικαλούμενος την αλλοίωση επίσημων στοιχείων που ως στόχο είχαν να εμφανίσουν μεγαλύτερες των πραγματικών τις ανάγκες των κυπριακών τραπεζών. Εκτίμηση που σήμαινε μεγαλύτερο δάνειο, βαθύτερη εξάρτηση από τους δανειστές. Ο Π. Δημητριάδης ήταν όργανο της ΕΕ και τις κρίσιμες μέρες της άνοιξης του 2013 ξεπέρασε πολλές φορές σε αντιδραστικότητα ακόμη και τον Ν. Αναστασιάδη. Η εκπαραθύρωση του τελικά ήταν προϊόν συμβιβασμού για να αποτραπεί η καταδίκη του από το ανώτατο δικαστήριο. Έτσι αναγκάστηκε να συναινέσει κι ο Ντράγκι που είχε στείλει επιστολή στον πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη και τον πρόεδρο της Βουλής Γ. Ομήρου απειλώντας την Κύπρο με παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε περίπτωση που θα απόλυαν τον εκλεκτό τους!

Στην Ουγγαρία, το τελευταίο εμπόδιο που είχε να ξεπεράσει ο δεξιός πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος εξελέγη το 2010, για να απαλλαγεί από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των πιστωτών που πριν δύο χρόνια την είχαν «διασώσει» προσφέροντας 20 δισ. ευρώ, ήταν η κεντρική τράπεζα της χώρας του. Ο κεντρικός τραπεζίτης Αντράς Σίμορ, λειτουργώντας όλα τα προηγούμενα χρόνια επί πρωθυπουργίας Γκιουρτσάνι και Μπατζνάι σαν το μακρύ χέρι των πιστωτών ήταν τόσο μισητός, συμβολίζοντας την υποτέλεια στους δανειστές, ώστε η απόλυσή του από την κεντρική τράπεζα ήταν προεκλογική εξαγγελία του Όρμπαν. Για να τον ξεφορτωθεί έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό: Του μείωσε τον μισθό κατά 75%, του αφαίρεσε αρμοδιότητες, τοποθέτησε δίπλα του έμπιστούς του, προχώρησε ακόμη και σε συνταγματική αναθεώρηση με απώτερο στόχο να υπαγάγει την κεντρική τράπεζα στον έλεγχο και την πλήρη δικαιοδοσία του ουγγρικού κράτους. Όλα αποδείχθηκαν μάταια κι ο Σίμορ ξεκατσικώθηκε από την καρέκλα του κεντρικού διοικητή μόνον τον Μάριο του 2013, όταν έληξε κι επίσημα η θητεία του. Μέχρι τότε, η κεντρική τράπεζα της Ουγγαρίας έφτασε στο σημείο ακόμη και να εκδώσει ανακοίνωση τον Δεκέμβριο του 2011, με την οποία καταδίκαζε την συνταγματική αναθεώρηση που ψηφίστηκε στη Βουλή με 293 ψήφους υπέρ και 4 κατά. Όλο αυτό διάστημα η στάση της ΕΕ ήταν εμπρηστική. Για να επιβάλει την ακύρωση των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων τίναξε στον αέρα ακόμη και συνομιλίες με την κυβέρνηση του Όρμπαν τον Δεκέμβριο του 2011 που συζητούσαν την παροχή μιας χρηματοδοτικής διευκόλυνσης στην Ουγγαρία. (Ο Όρμπαν είχε αποκλείσει να πάρει νέο δάνειο, εγγυήσεις ζητούσε, σε μια προσπάθεια να απεμπλακεί από την επιτήρηση ΕΕ και ΔΝΤ). Η ΕΕ, προκειμένου να διαφυλάξει την λεγόμενη ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας, τη δυνατότητά της δηλαδή να παρεμβαίνει στην οικονομική πολιτική μιας ανεξάρτητης χώρας με τον δικό της άνθρωπο, έφτασε στο σημείο να απειλήσει την Ουγγαρία ακόμη και με αναστολή του δικαιώματος ψήφου σε όλα τα θεσμικά όργανα. Σε ανακοίνωσή της μάλιστα η ΕΚΤ επικαλούταν την παραβίαση από την Βουδαπέστη του άρθρου 130 της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Χρειάζεται  να τονίσουμε εδώ ότι η Ουγγαρία δεν ανήκει στην ευρωζώνη. Παρόλα αυτά οι δεσμεύσεις της απέναντι στην ΕΚΤ για το «άβατο» της κεντρικής τράπεζας είναι ασφυκτικές και στην συνταγματική συνθήκη της ΕΕ περιγράφονται επακριβώς: «Κατά την εκτέλεση των εξουσιών τους και την πραγματοποίηση των εργασιών και των καθηκόντων που τους έχουν ανατεθεί από τις Συνθήκες και τον ιδρυτικό νόμο του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών και της ΕΚΤ, ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε κάποια εθνική κεντρική τράπεζα, ούτε οποιοδήποτε μέλος των οργάνων που αποφασίζουν θα αναζητήσουν ή θα λάβουν οδηγίες από θεσμούς της Ένωσης, όργανα, γραφεία ή υπηρεσίες, από οποιαδήποτε κυβέρνηση κράτους μέλους ή απ’ οποιοδήποτε άλλο σώμα. Οι θεσμοί της Ένωσης, όργανα, γραφεία ή υπηρεσίες και οι κυβερνήσεις των κρατών μελών αναλαμβάνουν να σεβαστούν αυτή την αρχή και να μην επιδιώξουν να επηρεάσουν τα μέλη των οργάνων που αποφασίζουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή τις εθνικές κεντρικές τράπεζες κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους».

Όποιος επομένως πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι ο Στουρνάρας ή ότι ο Ντράγκι μπορεί να βοηθήσει στον εκδημοκρατισμό των κεντρικών τραπεζών εθελοτυφλεί!

Το δικό μας στοίχημα

του Δημήτρη Καζάκη

Η επίσημη πολιτική σκηνή έχει πάψει προ πολλού να αναλύεται με όρου κοινής λογικής. Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης, τόσο ως προς τα πρόσωπα, όσο κι ως προς τις δεσμεύσεις που καλείται να υπηρετήσει, έχει περάσει πια στη δικαιοδοσία της ψυχιατρικής. Μόνο άκρως προβληματικές προσωπικότητες με παθολογική ιδιοτέλεια και αναισθησία που υπερβαίνει κάθε πιθανό ανθρώπινο μέτρο, μπορούν να υπηρετούν μια κυβέρνηση, η οποία έχει βαλθεί να δολοφονήσει εν ψυχρώ έναν ολόκληρο λαό και να διαλύσει μια ολόκληρη χώρα.

Από την άλλη έχουμε μια αντιπολίτευση που περί άλλων τυρβάζει. Ο κ. Τσίπρας ζει το όνειρο του ευρωπαίου statesman και δεν έχει ούτε μυαλό, ούτε χρόνο για αυτή τη δύσμοιρη επαρχία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας που γεωγραφικά αποκαλείται Ελλάδα. Ο κ. Καμμένος ψάχνεται ....
να δει τι θα απομείνει από την ομάδα πολιτικών τυχοδιωκτών που έχει μαζέψει γύρω του. Το ΚΚΕ περιμένει εναγωνίως την νέα κρατική επιχορήγηση, γιατί οι κομματικές αργομισθίες κοστίζουν. Η ΧΑ εγγυάται ότι ο εμφύλιος τύπου Ουκρανίας είναι πολύ πιο κοντά απ' ότι νομίζουμε. Ενώ η ΔΗΜΑΡ αγωνιά για το πώς θα αποκτήσει ξανά κυβερνητικό ρόλο.

Κι όλα αυτά καθώς η χώρα ολόκληρη βυθίζεται σε μια δύνη ολοκληρωτικής καταστροφής χωρίς επιστροφή. Έχω την αίσθηση ότι ακόμη κι ο Λομπρόζο θα είχε εκπλαγεί με τους έλληνες πολιτικούς. Με το σύνολό τους.

Από την άλλη, δειλά-δειλά, ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι κόσμου ψελλίζει "βρείτε τα". Τις περισσότερες φορές ούτε και το ίδιο δεν ξέρει σε ποιον απευθύνεται. Είναι συχνά ένα κάλεσμα απελπισίας μπροστά σ' αυτά που έχει υποστεί και στα χειρότερα που γνωρίζει πια ότι θα του συμβούν στο πολύ άμεσο μέλλον.

Το επίσημο πολιτικό σκηνικό ετοιμάζεται να απαντήσει με την προετοιμασία του εδάφους για μια νέα "οικουμενική" κυβέρνηση. Το σύνθημα έχει ήδη πέσει και το έδαφος προλειαίνεται. Το επόμενο διάστημα και καθώς η επιβολή των χειρότερων για τον ελληνικό λαό, θα είναι γεγονός, θα δούμε την επίσημη κυβερνώσα παράταξη να μεταλλάσσεται, να βάζει τα καλά της, να αλλάζει ηγεσία και να προχωρά στο παρασύνθημα. Θα φύγουν σιγά-σιγά όλοι οι "κακοί" και θα έρθουν οι "καλοί", που θα επιτρέψουν μια συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως με πρόεδρο δημοκρατίας κοινής αποδοχής.

Και μέχρι τότε το στοίχημα για όλους τους μηχανισμούς, κομματικούς και συνδικαλιστικούς, θα  είναι να παραμείνει η κοινωνία απαθής, να βυθιστεί όχι μόνο στην απόλυτη ανέχεια, αλλά και στην παραίτηση μπροστά στην χειρότερη επιδρομή που έχει δεχθεί έως σήμερα. Στόχος όλων τους είναι η κοινωνία και κυρίως ο λαός να βιώνει σε κάθε βήμα του την ήττα, να χάνει διαρκώς μάχες και κυρίως την μάχη της επιβίωσης. Να παραμένει διαιρεμένος σε κομματικά μαντριά και βαθιά διχασμένος σε δεξιούς και αριστερούς.

Το δικό μας στοίχημα είναι άλλο. Θα δείξουμε επιτέλους ότι είμαστε ικανοί να τα "βρούμε" για να τους ανατρέψουμε; Θα δείξουμε ότι ακόμη και στο παρά πέντε είμαστε ικανοί να αποτρέψουμε την μετατροπή της Ελλάδας σε Ουκρανία; Θα δείξουμε ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τους αναχωρητισμούς μας και τις αγκυλώσεις μας; Θα δείξουμε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ελεύθερη σκέψη και συλλογική δράση μέσα στην κοινωνία στη βάση κάποιων ελάχιστων που μπορούν να δώσουν έστω μια ανάσα στον κόσμο εδώ και τώρα; Πολύ σύντομα θα ξέρουμε την απάντηση.

Το εκλογικό αποτέλεσμα κι εμείς

Φίλες και φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές,

Η Πολιτική Γραμματεία  του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου ευχαριστεί όλους τους φίλους και τα μέλη,  που στρατεύτηκαν ανιδιοτελώς στην μεγάλη μάχη που δώσαμε συμμετέχοντας στις εκλογές της 25ης Μαΐου 2014 για το ευρωκοινοβούλιο. Τους ευχαριστούμε γιατί όλοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, παρά τις όποιες αδυναμίες, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τις φίλες και τους φίλους μας που δέχτηκαν να εκτεθούν, εμπλουτίζοντας το αγωνιστικό ψηφοδέλτιό μας και έδωσαν μαζί μας αυτόν τον υπέροχο αγώνα.

Η Πολιτική Γραμματεία επιχειρεί να προσεγγίσει ορισμένες καίριες - κατά την γνώμη της - πλευρές του εκλογικού αποτελέσματος και θέτει τις εκτιμήσεις αυτές στην κρίση των μελών και φίλων του ΕΠΑΜ.

Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση της ισχυρής επιρροής που διατηρούν οι επίσημοι κομματικοί μηχανισμοί, αλλά και το σύστημα μαύρης προπαγάνδας. Το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος ψήφισε με βάση όχι προγράμματα και πολιτικές, αλλά ιδεολογικές και κομματικές συγγένειες. Για πρώτη φορά κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης υπάρχει ένα εκλογικό αποτέλεσμα που διαχωρίζει κάθετα το εκλογικό σώμα σε αριστερά και δεξιά με την ακροδεξιά - και μάλιστα την φασιστική - να εισπράττει σημαντικά εκλογικά oφέλη.

Πρόκειται για μια τραγική εξέλιξη που μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια της μετεμφυλιακής περιόδου, μόνο που σήμερα τείνει να εισάγει ολόκληρη την χώρα σε μια περίοδο προετοιμασίας ενός νέου εμφύλιου σπαραγμού.

Η ίδια η Νέα Δημοκρατία κατόθρωσε να μην υποστεί συντριβή, να περιορίσει την εκλογική ήττα, επενδύοντας στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της εκλογικής βάσης της. Ο φόβος,, η καχυποψία και τα εμφυλιοπολεμικά  πάθη ανακλήθηκαν στην πρώτη γραμμή. Η αριστερά έγινε πάλι το φόβητρο για τον φοβισμένο δεξιό. Παρουσιάστηκαν σαν φορείς της αστάθειας σε μια εποχή που χρειάζεται σταθερότητα. Κατ΄ αναλογία με την μετεμφυλιακή περίοδο που αποτέλεσε το άλλοθι κάθε είδους εκτροπής, παρακρατικής δράσης , ως και την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας.

Ανίκανη η ηγεσία και ο μηχανισμός της να πείσει για την πολιτική που ακολουθεί και για τα συμφέροντα που εκφράζει, επένδυσε στο πόσο βαμμένος δεξιός είναι ο ψηφοφόρος της και πόσο δεμένος είναι με το συγκεκριμένο κόμμα. Για πρώτη φορά στην ιστορία της - από την επoχή του ιδρυτή της Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος προσπάθησε εναγωνίως να απαλλάξει το κόμμα του από την ρετσινιά της μετεμφυλιακής δεξιάς - αυτοπροσδιορίστηκε ανοιχτά με πολιτικό λόγο που εξάπτει εθνικά πάθη και διχασμούς μέσα στον λαό. Έτσι συντελέστηκε η μετάλλαξη της ΝΔ σ' ένα κόμμα υποχείριο κρυπτοφασιστικών δυνάμεων, που δουλεύουν πια για το ολοκαύτωμα της χώρας και του λαού της.

Στην μετάλλαξη αυτή έχει συμβάλει και η αποκαλούμενη καραμανλική εσωκομματική αντιπολίτευση, που δηλώνει αντιμνημονιακή, για τα μάτια του κόσμου, ενώ υπερψηφίζει τα κυβερνητικά μέτρα. Εξαπάτησε τον μέσο ψηφοφόρο της ΝΔ, υποβάλλοντάς του  να ξαναψηφίσει ΝΔ προκειμένου να δώσει την δυνατότητα να απαλλαγεί από την φασιστική ηγετική ομάδα Σαμαρά. Κι έτσι να αλλάξει η κεντρική πολιτική. Με τον ίδιο τρόπο που η καραμανλική τάση μέσα στη ΝΔ επέτρεψε στον  Σαμαρά να αλώσει το συγκεκριμένο κόμμα, για να γλυτώσει η ίδια από τις τεράστιες πολιτικές και ποινικές ευθύνες που έχει για το γεγονός ότι οδήγησε στην χρεοκοπία την Ελλάδα, έτσι και τώρα εξασφαλίζει τα νώτα της σημερινής ηγετικής ομάδας για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Ταυτόχρονα, οι εκλογές αυτές μετεξελίχθησαν από την συγκυβέρνηση σε ένα πρωτοφανές παζάρι ψήφων. Ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά από το κρατικό ταμείο για τους υποψηφίους της συγκυβέρνησης, την μαζική χειραγώγηση της "κοινής γνώμης", αλλά και την ανοιχτή εξαγορά ψήφων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ακόμη μαύρη τρύπα στον κρατικό προϋπολογισμό που καλείται να καλύψει τους επόμενους μήνες το γνωστό υποζύγιο, δηλαδή ο έλληνας φορολογούμενος. Οι πολιτευτές και οι κομματάρχες της συγκυβέρνησης δεν μοίραζαν μόνο σωρηδόν πενηντάρικα με αντάλλαγμα μια ψήφο στην κάλπη, αλλά έταζαν εξαιρέσεις από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, προστασία της ήδη πενιχρής σύνταξης, όπως και δουλίτσες σε δήμους, περιφέρειες και κράτος για τους "δικούς μας".

Από την άλλη, έχουμε μια αριστερά που έχει χάσει την πατριωτική αναφορά της, εχει χάσει κάθε αίσθηση αγώνα για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, αλλά και για τη δημοκρατία. Είναι μια αριστερά ιδανική για την διάσπαση και την περιχαράκωση του λαού, δωρίζοντας τα εθνικά σύμβολα της ενότητάς του στον σκοταδισμό και τον φασισμό.  Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε με το αίσθημα απελιπισίας που διακατέχει μεγάλο μέρος του λαού που νιώθει την ανάγκη να γλυτώσει το ταχύτερο δυνατόν από την παρούσα κυβέρνηση και τις αδίστακτες πολιτικές της. Έταξε ότι αρκεί να βγει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και με διαφορά από τη ΝΔ ώστε να εξαναγκαστεί σε εκλογές η κυβερνώσα παράταξη. Το πέτυχε για να αποδειχθεί άμεσα ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βασίστηκε στη συνειδητή ψήφο, ούτε καν στην ψήφο διαμαρτυρίας. Επένδυσε στην ψήφο απόγνωσης του αντιμνημονιακού χώρου. Ανίκανος να διεμβολίσει τον μνημονιακό χώρο, διεμβόλισε και άντλησε ψήφους από τους αντιμνημονιακούς σχηματισμούς. Κι έτσι κατάφερε να ανακόψει τις δυνατότητες νίκης από ολόκληρο τον αντιμνημονιακό χώρο, χωρίς να επιτύχει την ζητούμενη νίκη για τον εαυτό του. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι εγκλωβισμένος, αφού δεν μπορεί να προκαλέσει εκλογές, όπως υποσχόταν, και ούτε διαθέτει άλλες πολιτικές δυνάμεις στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί για να δημιουργήσει μια οιονεί κυβερνητική πλειοψηφία με αντιμνημονιακό στόχο.

Είναι καταδικασμένος να ακολουθήσει την τακτική του "ώριμου φρούτου", ελπίζοντας ότι οι ζοφερές συνέπειες των πολιτικών που θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται θα οδηγήσουν στην μεταστροφή μέρους του εκλογικού σώματος προς αυτόν. Ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ που ήλπιζε σε μια γρήγορη απαλλαγή από την κυβέρνηση, αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θα πληρώσει ακριβά αυτή την τακτική. Οι πολιτικές της καταστροφής και του εξανδρποδισμού θα συνεχιστούν με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αναμένει πότε με χρόνια με καιρούς θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ώστε να αποκτήσει την πολυπόθητη κυβερνητική πλειοψηφία. Αν έρθει ποτέ.

Η ανατροπή της κυβέρνησης πήγε στις καλένδες και η πρωτοβουλία των κινήσεων παραδόθηκε στην παράταξη του μνημονίου με τον ΣΥΡΙΖΑ να μην αποτελεί άμεση απειλή για τους κυβερνώντες. Το πότε θα γίνουν και με ποιους όρους θα διεξαχθούν οι εθνικές εκλογές ανήκει πλέον στην συγκυβερνώσα παράταξη που διαθέτει όλα τα μέσα για να εξαναγκάσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να διαλέξει: εσαεί αντιπολίτευση, ή κάποια μορφή συγκυβέρνησης με τις δυνάμεις του μνημονίου. Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας έχει κάνει ήδη άνοιγμα σε κάποια μελλοντική "καλή" ΝΔ και σε κάποιο "καλό" ΠΑΣΟΚ, που θα έχουν απαλλαγεί από τις κακές τωρινές τους ηγεσίες, προδικάζει πολλά.

Όλα αυτά οφείλονται στην τακτική που επέλεξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ενδιαφέρθηκε μόνο να «μαντρώσει» τους ψηφοφόρους της στο κομματικό παχνί και τίποτε άλλο. Απέρριψε κάθε δυνατότητα ανοιχτής συμπόρευσης και συμμαχίας από τα κάτω έτσι ώστε να δοθεί διέξοδος στην οργή πλατύτερων στρωμάτων από εκείνα που εκφράζονται από την αριστερά. Επέλεξε την επιβολή κομματικών υποψηφίων, συχνά φυτευτών, με αποτέλεσμα την συντριβή τους  στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Επέλεξε την τακτική της αυτοδυναμίας με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να διατηρήσει ούτε καν τους ψήφους που είχε πάρει τον Ιούνιο του 2012. Η διαρροή από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέτοια, που αν δεν υπήρχε η αναπλήρωση από ψηφοφόρους των άλλων αντιμνημονιακών σχημάτων, οι οποίοι υπό καθεστώς απελπισίας τον ψήφισαν, ίσως να μην έφτανε ούτε καν το 20%.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο αμφίσημος πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έπεισε, αλλά οδήγησε και σε τέτοιες πολώσεις που κάνει αδύνατη μια ευρύτερη συσπείρωση αντιμνημονιακών δυνάμεων με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων πριν είναι πολύ αργά. Η κυβερνώσα παράταξη παρά την πολύ σημαντική εκλογική φθορά που έχει υποστεί, γνωρίζει πολύ καλά το δώρο που της πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε "ταβάνι" λεηλατώντας εκλογικά τους οιονεί συμμάχους του. Κι επομένως δεν μπορεί να αποτελέσει άμεση απειλή για τους κυβερνώντες. Τουλάχιστον με όρους εκλογών.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδιώκει κάποια συνεργασία με άλλους σχηματισμούς από  το αντιμνημονιακό τόξο. Γι' αυτό και τορπίλισε καθε δυνατότητα συνεργασίας από τα κάτω στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές με σκοπό να επιβληθεί ο κομματικός μηχανισμός. Έστω κι αν της στοίχισε ακριβά στα εκλογικά αποτελέσματα. Ψάχνει μόνο για υποταχτικούς. Δηλαδή για όσους προσελκύονται από το ενδεχόμενο της νομής της εξουσίας και με αντάλλαγμα κάποιον θώκο "ξεχνούν" θέσεις, αρχές, και διακηρύξεις. Οι κυβερνώντες το γνωρίζουν και αισθάνονται ασφαλείς.

Ταυτόχρονα, το εκλογικό αποτέλεσμα για την ευρωβουλή ήρθε σαν αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου κινηματικής άπνοιας. Η τελευταία ελπιδοφόρα αναλαμπή όπου πλατύτερες μάζες κινητοποιήθηκαν με την ελπίδα μιας γρήγορης ανατροπής της κυβέρνησης και των πολιτικών της, ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ. Οι κομματικοί μηχανισμοί όμως, μαζί με τις γνωστές συνδικαλιστικές αγκυλώσεις, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο να δεχθεί μια ακόμη ήττα ο κόσμος που ήθελε να κινητοποιηθεί. Από κει και πέρα κάθε σκίρτημα κινήματος, ή μαζικής πρωτοβουλίας, αντιμετωπίστηκε με όρους διάλυσης, ή ποδηγέτησης από τους κομματικούς μηχανισμούς σε συνδυασμό με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Θανατώθηκε κάθε αγωνιστική διάθεση. Πάνω απ' όλα το κόμμα. Κι έτσι στο βωμό του κόμματος, θυσιάσθηκε και η τελευταία ικμάδα μαχητικού φρονήματος στον λαό.

Η μια μεθοδευμένη ήττα πάνω στην άλλη, η εγγατάλειψη και καταδίκην των όποιων ριζοσπαστικών λαϊκων διεκδικήσεων, ειδικά σε ότι αφορά το χρέος, το νόμισμα, την ΕΕ, έπεισαν την μεγάλη πλειοψηφία ότι δεν έχει κανένα νόημα ούτε η κινητοποίηση, ούτε ο αγώνας. Η ηττοπάθεια και το δόγμα "ο σώζων εαυτόν, σωθήτω" άρχισε να κυριαρχεί στην κοινωνία. Η πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε σοβαρό ρόλο στην κατεύθυνση αυτή, μιας και ακολούθησε τη γνωστή τακτική του "μην ανησυχείτε, θα έρθω εγώ και θα σας βολέψω". Κι έτσι κάθε εκδήλωση αγώνα εκφυλίστηκε σε κομματικό παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ, ή συνθλίφτηκε από τον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Ενώ η συνδικαλιστική γραφειοκρατία φροντίζει όπως πάντα μόνο για τον εαυτό της με κινητοποιήσεις εκτόνωσης.

Υπό αυτές τις συνθήκες η μεγάλη πλειοψηφία προσήλθε στις κάλπες απογοητευμένη πιστεύοντας ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε κι επομένως βολεύτηκε είτε με τις υποσχέσεις της κυβερνώσας παράταξης, είτε με τις υποσχέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Έστω κι αν και στις δυο περιπτώσεις, είναι φρούδες υποσχέσεις. Υπήρχαν κι αυτοί που θέλησαν να τιμωρήσουν τα κόμματα του νέου διπολισμού ψηφίζοντας κόμματα που προσωποποιούν ως αντιπολίτευση το πλήρες αδιέξοδο. Τι μπορεί να ελπίζει κανείς ψηφίζοντας ΧΑ; Μόνο να εκφράσει το «άει σιχτίρ» και τίποτε περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για την ψήφο στο ΚΚΕ. Πρόκειται για ψήφους που δεν εμπεριέχουν καμιά ελπίδα να αλλάξει  ο,τιδήποτε, δεν διεκδικούν τίποτε, θέλουν μόνο να τιμωρήσουν τους πάντες και μάλιστα τυφλά.

Έτσι ψηφίζουν κόμματα που συνιστούν ως αντιπολίτευση την πολιτική εγγύηση ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει και η πολιτική των μνημονίων δεν πρόκειται να αποτραπεί,αφού αυτά δεν θα θέσουν καν την πτώση της κυβέρνησης στην ημερήσια διάταξη κι επομένως δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή ελπίδα να αλλάξει κάτι. Πρόκειται για πολιτική αυτοχειριασμού. Ψηφίζουν για να εκδικηθούν τους πάντες, μαζί και τον εαυτό τους. Αυτό και μόνο. Και η νοοτροπία αυτή είναι ιδανική για να εκθρέψει ολοκαυτώματα σαν τον εμφύλιο, καταστάσεις σαν αυτή της σημερινής Ουκρανίας.

Το γεγονός αυτό μαζί με τη μεγάλη διασπορά ψήφων σε κόμματα και κομματίδια δίχως ταυτότητα και περιεχόμενο, τη σημαντική αποχή, αλλά και την ανάδειξη ενός ανύπαρκτου κόμματος, που αποκαλείται Ποτάμι, στην ευρωβουλή, υποδηλώνουν μια κοινωνία σε υποχώρηση και κατάρρευση. Μια κοινωνία που στρώματά της έχουν ήδη αρχίσει να παραδίνονται στα πιο στοιχειώδη και πιο επικίνδυνα ένστικτα του ανθρώπου, λίγο πριν αυτός αποκτηνωθεί παντελώς. Τα στρώματα αυτά δεν ξέρουν πλέον ή ακόμα χειρότερα αδιαφορούν για το τι σημαίνει δημοκρατία και τι δικαιώματα. Κι επομένως δεν μπορούν να αντιληφθούν ούτε καν τι πρέπει να υπερασπιστούν. Μοιάζουν σαν τους αγράμματους που αδιαφορούν παντελώς και εχθρεύονται τη γραφή και την ανάγνωση. Ζουν απλά για να ζουν και το θεωρούν φυσιολογικό. Γι' αυτό και πέφτουν θύματα των βαθύτερων προκαταλήψεών τους, αλλά και της μόδας, όπως αυτή διαμορφώνεται από τους διαμορφωτές της "κοινωνίας του θεάματος".

Σ' αυτές τις συνθήκες το ΕΠΑΜ δεν κατόρθωσε να πείσει ότι αποτελεί άμεση εναλλακτική επιλογή για τη σημερινή συγκυρία. Παρά το γεγονός ότι διεύρυνε την επιρροή του σε πολύ πλατειά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, αυτό δεν μπόρεσε να καταγραφεί στην κάλπη. Το ΕΠΑΜ μιλούσε και μιλά για την ενότητα του ελληνικού λαού, σε μια εποχή όπου η κοινωνία πολώνεται σε αριστερά και δεξιά. Προτάσσει το πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον, όταν πλατιά στρώματα δεν ξέρουν καν τι σημαίνει πατρίδα και δημοκρατία. Ζητά να πάρει την υπόθεση ο λαός στα χέρια του σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί η ηττοπάθεια και "ο σώζων εαυτόν, σωθήτω". Υπερασπίζεται και οργανώνει αγώνες σε μια περίοδο όπου οι περισσότεροι έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Μιλά και επιμένει σε μια επανάσταση προσωπικής αξιοπρέπειας, όταν οι περισσότεροι ωθούνται στην αναξιοπρέπεια για να επιβιώσουν, ή για να αναδειχθούν. Απευθύνεται στο νου, στην κοινή λογική και την γνώση, όταν κυριαρχούν τα συναισθήματα, του φόβου και της απελπισίας.  

Επίσης το ΕΠΑΜ, παρά τις επίμονες προσπάθειές του, δεν κατόρθωσε να πετύχει την οργάνωση κοινής δράσης ανάμεσα στις ευρύτερες δυνατές δυνάμεις με κοινά αιτήματα. Με αποτέλεσμα να μην καταστεί δυνατό να διασωθούν κινήματα και μαζικές δράσεις που θα μπορούσαν να δώσουν πνοή και ελπίδα στα πιο καθημαγμένα στρώματα του λαού. Το γεγονός ότι δυνάμεις και σχήματα όπως ΑΝΤΑΡΣΥΑ και "κόμματα της δραχμής", που στάθηκαν εναντίον της κοινής δράσης θέτοντας ιδεολογικά προσκόμματα, συνετρίβησαν εκλογικά, ίσως να συνιστά ένα αναγκαίο σοκ νηφαλιότητας.

Η μαζική δράση του ΕΠΑΜ δεν έχει την αναγκαία συνέπεια, ούτε έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο εκείνο που να επιτρέπει την κινητοποίηση λαϊκών στρωμάτων για τα πιο ζωτικά τους αιτήματα. Οι αδυναμίες και οι υστερήσεις στους τομείς αυτούς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο όταν έφτασε η ώρα της κάλπης, καθώς το εκλογικο σώμα στις περισσότερες περιοχές της χώρας  δεν είχε πρόσφατη εμπειρία αγώνων τέτοιων ώστε να ξέρει πώς δρα το Μέτωπο.

Παρά την σημαντική οργανωτική ανάπτυξη του ΕΠΑΜ όλο το προηγούμενο διάστημα, το Μέτωπο δεν έχει κατορθώσει ακόμα να αναπτύξει την πολιτική του δουλειά σε ανάλογο επίπεδο για όλους τους τομείς και τους πυρήνες του. Δεν έχει κατακτηθεί ακόμη ενιαίος τρόπος και επίπεδο δουλειάς μέσα στην κοινωνία από όλες τις οργανωμένες δυνάμεις του Μετώπου. Κι αυτό αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για το επόμενο διάστημα.

Τέλος, παραμένει σοβαρό το πρόβλημα της αναγνωρισιμότητας του Μετώπου, των προταγμάτων και της δράσης του από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτήν δεν μπορούμε να την περιμένουμε από τα ΜΜΕ, ούτε από κανέναν άλλον, εκτός από την συστηματική δουλειά πόρτα-πόρτα των μελών και των φίλων του Μετώπου. Πρέπει ο κάθε πυρήνας μας, το κάθε μέλος του ΕΠΑΜ να αναδειχθεί σε σημείο αναφοράς για ολόκληρη την κοινωνία σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν που να μην τον πλησιάσουμε, να του μιλήσουμε, να οικοδομήσουμε σχέσεις μαζί του, ώστε να αντιληφθεί ότι οι έννοιες αλληλεγγύη, δημοκρατία, αξιοπρέπεια δεν είναι κενές περιεχομένου.

Το αποτέλεσμα των εκλογών επιτείνει το συνολικό κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό αδιεξοδο της χώρας. Ο ελληνικός λαός και η χώρα είναι πολύ πιο εκτεθειμένοι στις πολιτικές εξανδραποδισμού, χωρίς καν να διαθέτει επίσημη αντιπολίτευση ικανή να υπερασπιστεί ακόμη και τα πιο στοιχείωδη. Βρίσκεται στη πιο δεινή θέση από την αρχή της νέας κατοχής. Το ΕΠΑΜ οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες τέτοιες που να θέτουν προ των ευθυνών τους όλους εκείνους που μιλούν εναντίον της μνημονιακής πολιτικής.

Οι οργανωμένες δυνάμεις του ΕΠΑΜ οφείλουμε να ξαναβρούμε όλους εκείνους που βρεθήκαμε μαζί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Να ανοιχτούμε σε φίλους και κυρίως σ' εκείνους που συμπαθούν το Μέτωπο, αλλά δεν το ψήφισαν. Να συζητήσουμε την κατάσταση που προέκυψε από αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα με τρόπο φιλικό και με σκοπό να ακούσουμε τις παρατηρήσεις και τον προβληματισμό τους. Πρέπει να ανοιχτούμε πιο πλατιά στην κοινωνία.

Το ΕΠΑΜ για μια ακόμη φορά θα αναλάβει πρωτοβουλία συνεύρεσης όλων των δυνάμεων που θεωρούν τον εαυτό τους αντιμνημονιακό. Η κυβερνώσα παράταξη ουσιαστικά ηττήθηκε εκλογικά. Δεν δικαιούται λοιπόν να μιλά πλέον εξ ονόματος του ελληνικού λαού. Ακόμα δε περισσότερο να αποδέχεται δεσμεύσεις και να εφαρμόζει πολιτικές που η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει απορρίψει. Θα πρέπει λοιπόν να ενωθούμε όλοι για να ρίξουμε την υφιστάμενη κυβέρνηση το ταχύτερο δυνατό. Θα πρέπει όλες μαζί οι δυνάμεις να κηρύξουμε ένα νέο ανένδοτο αγώνα με αίτημα την πτώση της κυβέρνησης και τη διάλυση αυτού του κοινοβουλίου της διαρκούς Συνταγματικής εκτροπής.

Στόχος μας θα πρέπει να είναι η οργάνωση της κοινής δράσης μας με τέτοιο τρόπο ώστε να κλιμακωθούν οι λαϊκές κινητοποιήσεις,  με τέτοιο τρόπο ώστε ο ίδιος ο λαϊκός παράγοντας να επιβάλει τις πολιτικές εξελίξεις. Για τον σκοπό αυτό το ΕΠΑΜ θα αναλάβει, για άλλη μια φορά, πρωτοβουλία συνάντησης και διαλόγου με όλες τις ηγεσίες του αντιμνημονιακού τόξου, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο με βάση τα πιο άμεσα και ζωτικά αιτήματα του λαού.

Ένα όμως είναι το σίγουρο: Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, η πατρίδα και ο λαός χρειάζεται το Μέτωπο περισσότερο από ποτέ. Δεν θα γίνουμε ριψάσπιδες. Χάσαμε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται, θα έχει διάρκεια και εμείς, έχοντας δημιουργήσει γερές βάσεις μέσα στην κοινωνία, ανεξάρτητα αν αυτό δεν αποτυπώθηκε με την ψήφο της Κυριακής, θα συνεχίσουμε μέχρι την τελική Νίκη!

Αθήνα 27 Μαΐου 2014

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Οι υποψήφιοι του ΕΠΑΜ για τις ευρωεκλογές

Αναλυτικά τα ονόματα των υποψηφίων με αλφαβητική σειρά είναι:

• Αγγελόπουλος Γιώργος - Ιδιωτικός υπάλληλος
• Αίρις - Ασημακόπουλος Νικόλαος - Επιχειρηματίας
• Αλεξανδρόπουλος Γιάννης - Οικονομολόγος
• Αναστασάκης Αντώνης - Προγραμματιστής Η/Υ
• Απόδιακου Βασιλεία - Τουριστικά Επαγγέλματα
• Γεροντάκη Αλεξάνδρα - Ιδιωτική Υπάλληλος - 'Ανεργη
• Γιαννιώτης Κώστας - Εκπαιδευτικός
• Δανίλης Ανδρέας - Κτηνίατρος
• Δόγου Ζωγραφιά - Πολιτικός Επιστήμων
• Δραμιτίνου Καλλιρρόη - Ιδιωτική Υπάλληλος
• Θειοπούλου Ανθή - Σύμβουλος Επιχειρήσεων
• Καζάκης Δημήτρης - Οικονομολόγος
• Καραγιαννίδης Δημήτρης - Τεχνικός ΔΕΗ
• Κεχαγιά Εύα - Ηθοποιός
• Κοέδρου Ντίνα - Καθηγήτρια Αγγλικών
• Κουμαρέλλας Όθωνας - Αρχιτέκτονας-Μηχανικός
• Κουνενάκης Γιώργος - Μηχανικός Δομικών Έργων
• Κουρουπάκη Δέσποινα - Συνταξιούχος Δημοσίου
• Κυπριώτης Δημήτρης - Στρατηγός ε.α
• Κώνστας Αναστάσιος - Δικηγόρος
• Λαδικού Αλεξάνδρα - Ηθοποιός
• Λασκαράτος Αθανάσιος - Ιδ. Υπάλληλος
• Λασκαράτου Όλγα - Μουσικολόγος
• Λέτσιος Γιώργος - Πολιτικός Μηχανικός
• Μαγγανάς Γιάννης - Οικονομολόγος
• Μαρινάκος Μάριος - Δικηγόρος
• Μουτσάτσου  Κατερίνα - Ηθοποιός
• Μπάστα Γεωργία - Δημοσιογράφος
• Ξιφαράς Αλέξης - Βιολόγος
• Ολάγια Πέδρο - Συγγραφέας
• Πάνου Δημήτρης - Δικηγόρος
• Παπαμεθοδίου Δημοσθένης - Ιατρός
• Παπαντωνίου Αντώνιος - Ναύαρχος ε.α
• Πιερρουτσάκος Γρηγόρης - Επιχειρηματίας
• Σιδέρης Γιάννης -  Φυσικός
• Σιόβα Ιωάννα - Νοσηλεύτρια
• Συμβουλόπουλος Θεμιστοκλής - Μουσικός
• Τραϊφόρος Βασίλειος - Συγγραφέας
• Φυδανάκη Γεωργία - Λογίστρια
• Χαραλάμπους Ευαγγελία - Δικηγόρος
• Χρυσανθόπουλος Λεωνίδας - Πρέσβης επί τιμή

Κατασκευή συναίνεσης στον σύγχρονο, εξευγενισμένο πλέον, Ελληνικό φασισμό

Του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου ( Μέρος Α' και Μέρος Β' )

Μέρος Α’: Το διαχρονικό πρόβλημα της έλλειψης αντίστασης του μέσου Έλληνα απέναντι στον σύγχρονο φασισμό κάθε απόχρωσης.

Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Φασισμός Α.Ε.», τoυ Άρη Χατζηστεφάνου, ανακεφαλαιώνει, τεκμηριώνει και αποδεικνύει το γεγονός πως η άρχουσα τάξη που διαχειρίζεται το κράτος αυτής της χώρας, από καταβολής του, είναι μια αδίστακτη εθνοπροδοτική μαφία της οποίας η ιδεολογία στην καλύτερη περίπτωση είναι φασιστική.
Όλα αυτά ισχύουν βέβαια αν πρώτα υποθέσουμε ότι υπάρχει καν οποιασδήποτε μορφής πολιτική συνείδηση στην Ελληνική άρχουσα τάξη, μιας και πιο πιθανό είναι απλά η κοσμοθεωρία της να άγεται και να φέρεται μόνο από το συμφέρον της, φορώντας τον εκάστοτε μανδύα που εξυπηρετεί τους διαχρονικά ιδιοτελείς σκοπούς της, ενώ οι μηχανεύσεις, οι στρατηγικές και η τακτικές αυτής της αντικοινωνικής και επικίνδυνης κάστας χαρακτηρίζονται απλά από την νοοτροπία που διέπει μια οποιαδήποτε εγκληματική οργάνωση.
Πολλές φορές αναλογίζομαι ότι είναι υπερεκτίμηση το να αποκαλείς τους ισχυρούς αυτής της χώρας φασίστες ή Ναζιστές, μιας και απλά ο χαρακτηρισμός τους ως καθάρματα ίσως είναι πιο ακριβοδίκαιος.

Παρακολουθώντας λοιπόν το «Φασισμός Α.Ε.», αυτή την εξαιρετική συλλογή από ιστορικά ντοκουμέντα που στοιχειοθετούν την διαρκή εφεδρεία και την περιστασιακή επιστράτευση του φασισμού και των συγγενικών του εκφάνσεων (εθνικισμός, χούντα) από τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες κατά την πρόσφατη Ελληνική ιστορία, σκεφτόμουν ότι έχουν απομείνει πια δυο μόνο ερωτήματα περί της σημερινής αναβίωσης του Ναζιστικού τρόμου στην Ελλάδα, τα οποία είναι τα εξής:

Γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος ενώ υφίσταται εδώ και τόσες δεκαετίες και υπό τόσα διαφορετικά προσχήματα αυτήν την λυσσαλέα κανιβαλική επίθεση εκ μέρους αυτής της βαθύτατα σάπιας άρχουσας τάξης εναντίον των υπολοίπων?

Με ποιο τρόπο, ποιες λέξεις, και ποιες ορολογίες μπορούμε να χαρακτηρίσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε την σύγχρονη εκδοχή του φασισμού, του οποίου η μορφή φυσικά δεν περιορίζεται στην δολοφονική εμπροσθοφυλακή του, ενώ τα αναγνωριστικά του σύμβολα έχουν μεταμορφωθεί σε πολύ πιο δυσδιάκριτα και εξελιγμένα από την γραφική σβάστικα όπως αυτή διακοσμεί το μπράτσο του υποψήφιου δήμαρχου Αθηναίων Κασιδιάρη;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι αφοπλιστικά απλή.

Ο πολύς κόσμος δεν αντιδράει απλά επειδή δεν έχει ιστορικό αντίστασης, ενώ αυτή η διαχρονική απάθεια του Ελληνικού λαού δεν μπορεί παρά να είναι μια μορφή τουλάχιστον σιωπηλής συναίνεσης, αν όχι ενεργούς υποστήριξης των εκάστοτε εκδηλώσεων του φασιστικού φαινομένου.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο Ελληνικός λαός, τόσο στην Ναζιστική κατοχή, όσο και στην απελευθέρωση από αυτήν και τον εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε, δεν αντέδρασε συντεταγμένα, ούτε στους Ναζιστές κατακτητές, ούτε στους ντόπιους συνεργούς, μαυραγορίτες, χαφιέδες, ρουφιάνους, και δωσίλογους των Γερμανών.

Όπως μάλιστα παρουσιάζει αναλυτικά το ντοκιμαντέρ Φασισμός Α.Ε., οι συνεργοί αυτοί, αντί να τιμωρηθούν, ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα, όχι μόνο επειδή πλούτισαν από την πρόθυμη συνεργασία τους με τους Γερμανούς ή μέσω της χρηματοδότησης τους ως κεφαλαιοκράτες από το Αμερικανικό μεταπολεμικό σχέδιο Ευρωπαϊκής ανόρθωσης Μάρσαλ, αλλά κυρίως επειδή η Ελληνική κοινωνία ουδέποτε πέρασε κάποια περίοδο κάθαρσης από την όποια δική της συνέργεια με το Ναζιστικό αίσχος.

Η αφήγηση της αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και των υπόλοιπων αριστερών δυνάμεων, που ούτως ή άλλως απέτυχαν να φέρουν τους ενόχους μέχρι το εδώλιο της δικαιοσύνης, μπορεί εύκολα να απορροφηθεί στην ευρύτερο πλαίσιο της διαπάλης μεταξύ Ναζισμού – Κομουνισμού και της μεταπολεμικής μοιρασιάς της Ευρώπης μεταξύ Αμερικής και Σοβιετικής Ένωσης αντί να θεωρηθεί ως μια αυτόνομη και πηγαία ταξική αντίδραση των Ελλήνων απέναντι στον Ναζισμό της άρχουσας τάξης τους. Όσο και αν προσπαθεί η Αριστερά στην Ελλάδα να επικαλεστεί την λαϊκή εντολή, η πικρή αλήθεια είναι ότι η ευρεία μάζα του Ελληνικού λαού, ακόμη και σήμερα, παραμένει καχύποπτη στην αριστερή ρητορική, κάτι που αποδεικνύεται ακόμα και από την αποστροφή που αισθάνονται οι πολλοί απέναντι σε έναν πολιτικό όπως ο Τσίπρας, που απλά δεν δηλώνει ακροδεξιός ενώ πρόκειται για έναν καθ’ όλα αξιοπρεπή και συντηρητικό εκπρόσωπο του αστικού κοινοβουλευτισμού, διόλου απειλητικός για τα κυρίαρχα συμφέροντα και όμως αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του ως Κόκκινος Κίνδυνος, η αναρχοάπλυτος, κατά την σύγχρονη ορολογία.

‘Ετσι, αντί να εξετάσουν κάποτε την προοπτική μιας αληθινά δημοκρατικής πολιτικής πραγματικότητας, δηλαδή μιας διακυβέρνησης απαλλαγμένης από το βρόμικο παρελθόν των κομματικών σχηματισμών που βασάνισαν και εκμεταλλεύτηκαν την Ελλάδα του 20ού αιώνα, οι Έλληνες πολίτες, και ενώ ο 21ος αιώνας ήδη διανύει την δεύτερη του δεκαετία, ανέχονται, ψηφίζουν και φορολογούνται από μια άρχουσα τάξη που δεν έχει διστάσει ποτέ να φλερτάρει με τα πιο σκοτεινά ολοκληρωτικά καθεστώτα προκειμένου να επιβιώσει η ίδια εις βάρος των ελευθεριών και του βιοτικού επιπέδου του λαού που εκμεταλλεύεται.

Η περίφημη μετεμφυλιακή εθνική συμφιλίωση που επετεύχθη λόγω της καταστροφής των καταλόγων της ΕΥΠ που περιείχαν τα ονόματα των Ελλήνων συνεργών των Ναζιστών δεν ήταν παρά μια συμβολική πράξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρώτου, μια πράξη στερούμενη ουσίας, αφού το μόνο που επικύρωνε ήταν την αδράνεια της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην ανάγκη για απονομή δικαιοσύνης, μια ανεκτικότητα που τότε προπαγανδιστικά μεταμφιέζονταν σε «απαραίτητο» εξορκισμό των διχαστικών εμφυλιοπολεμικών φαντασμάτων, αφού αυτά είχαν αναβιώσει εξαιτίας της Χούντας του ’67, που επί της ουσίας ήταν εξορκισμός της καταδίκης των θυτών και της δικαίωσης των θυμάτων.

Όλες οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, που επίσης σπιλώθηκαν σε διαφορετικούς βαθμούς από την επιδημία αήθειας και ανομίας που διέσπειρε το Χιτλερικό καθεστώς, έκαναν κάποια προσπάθεια να απαλλαγούν από τα Ναζιστικά σταγονίδια.
Η ίδια η Γερμανία επέβαλλε αρκετές τέτοιες διαδικασίες αυτο-απολύμανσης, είτε λόγω της διεθνούς πίεσης, είτε λόγω των εσωτερικών υπαρξιακών αναγκών του λαού της. Αυτές οι προσπάθειες αυτοκάθαρση της Γερμανίας εννοείται πως δεν είναι ούτε αθωωτικές του παρελθόντος της, ούτε απόλυτα επιτυχημένες, αλλά τουλάχιστον έθεσαν το ζήτημα της ενοχής ανοιχτά, σεβόμενες μεν το δικαίωμα του Γερμανικού λαού στην λήθη, επισημαίνοντας όμως πως αυτή μπορεί να υπάρξει μόνο μέσω τελεσιδικίας και κάθαρσης, που είναι απαραίτητες διαδικασίες ώστε να ικανοποιηθεί και η πρωταρχική ανάγκη του ίδιου του λαού από το παρελθόν του, δηλαδή το να μαθαίνει για τα λάθη του από την αναδίφηση της ιστορικής του μνήμης.

Από τις δίκες της Νυρεμβέργης μέχρι την οργάνωση Μπαάντερ-Μάινχοφ που δολοφονούσε επιζώντες Ναζιστές που συνέχιζαν να πολιτεύονται μέχρι και την δεκαετία του 70, οι ίδιοι οι εμπνευστές και εκτελεστές της μεγαλύτερης φασιστικής επιχείρησης εναντίον της ανθρωπότητας λογοδότησαν, τουλάχιστον σχηματικά, και σε μερικές περιπτώσεις ουσιαστικά, αποτελεσματικά, και κυριολεκτικά. Ανάλογες διαδικασίες αναζήτησης ενόχων και απονομής δικαιοσύνης έχουν γίνει και σε άλλες χώρες.

Στην Ελλάδα όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχουν συμβεί και προφανώς ούτε και πρόκειται, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν μοιάζουν καθόλου να ενοχλούνται από οποιεσδήποτε εκφάνσεις του Ναζισμού ή του ολοκληρωτισμού και αν έχουν γνωρίσει.
Σήμερα στην Ελλάδα ζουν άνθρωποι που βιώνουν για δεύτερη φορά κατά την διάρκεια της ζωής τους ένα παραστρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα, έχοντας γνωρίσει την ΕΑΤ-ΕΣΑ του Παπαδόπουλου αλλά και τα ΜΑΤ του Δένδια. Ελάχιστοι από αυτούς ενοχλούνται, παρ’ όλο που έχουν όλα τα βιωματικά δεδομένα για να αποκωδικοποιήσουν αυτό που βλέπουν γύρω τους και να διακρίνουν τις προφανείς ομοιότητες της σημερινής μεταπολιτευτικής δικτατορίας και της χούντας των Συνταγματαρχών. Και δεν ενοχλούνται όχι τόσο επειδή στερούνται νοημοσύνης, αλλά επειδή δεν αντιλαμβάνονται ως φασιστική την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, αφού η αντίληψη τους διαμορφώνεται, ακούσια ή εκούσια, από τον τρόπο σκέψης εκείνο που διαμορφώνει τους ιδανικούς ψηφοφόρους και υποστηρικτές Ναζιστικών καθεστώτων: οι Έλληνες πολίτες, σε μεγάλη πλειοψηφία, ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για τις ιδιωτικές τους υποθέσεις, ενώ η συμμετοχή τους στον δημόσιο βίο δεν έχει καμία άλλη προτεραιότητα πέραν της προστασίας της ιδιωτείας τους.

Με άλλα λόγια, έχει αποδειχτεί πλέον πολλάκις πως όσο οι μέσοι Έλληνες ψηφοφόροι έχουν ένα πιάτο μακαρόνια στο τραπέζι και μια τηλεόραση να τους μουδιάζει τον εγκέφαλο με χυδαιότητες πάσης φύσης, δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να διεκδικήσουν οτιδήποτε περαιτέρω. Αυτό είναι το κοινωνικό συμβόλαιο στην Ελλάδα και απλά «δεν προβλέπεται» η παιδεία, η ευνομία, η ισοπολιτεία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ή το οποιοδήποτε συλλογικό όραμα ικανό να ξεπεράσει τους γραφικούς εθνικισμούς ή τα φολκλορικά κλισέ.
Και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή όλοι αυτοί οι τηλεψηφοφόροι να πληρώσουν με τους φόρους τους εκείνους τους ιδιωτικούς στρατούς που χρειάζονται οι οργανωμένοι εγκληματίες που υποδύονται τους πολιτικούς τους εκπρόσωπους, επί της ουσίας χρηματοδοτώντας συμμορίες που έχουν κάθε συμφέρον να επιβάλλουν διά της βίας στους όποιους υπόλοιπους αντιρρησίες την διαιώνιση της έστω και εξαθλιωμένης συντήρησης των υποστηρικτών τους.

Οι υπόλοιποι αντιρρησίες είναι φυσικά όλοι εκείνοι που δεν αντέχουν πλέον να ζουν υπό το παρόν καθεστώς στην Ελλάδα και αντιστέκονται όπως μπορούν. Οι περισσότεροι φυτοζωούν μεταξύ ηττοπάθειας και παραίτησης, που υπό μια έννοια μπορεί να αναγνωριστεί και ως μια μορφή παθητικής αντίστασης και επιθετικότητας, κάποιοι άλλοι παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης, ενώ οι πιο δυναμικοί που ταυτόχρονα είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα για διάφορους λόγους, αγωνίζονται, απελπισμένα, έστω και για την τιμή των όπλων, αλλά σίγουρα προς τιμήν τους, στους δρόμους, τρώγοντας ξύλο από τους ιδιωτικούς στρατούς των ψευδο-πολιτικών και της Ελληνικής ελίτ ή μοχθώντας με αυταπάρνηση στις προσπάθειες οργανωμένης κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μπορεί να είναι πολύτιμες οι προσπάθειες εκείνων που αγωνίζονται έμπρακτα και με οποιονδήποτε τρόπο ενάντια στο μοχθηρό καθεστώς, παράδειγμα των οποίων είναι ο Άρης Χατζηστεφάνου, αφού ούτως ή άλλως παραμένουν στην Ελλάδα, αλλά δεν εμπνέουν κάποιο μαζικό κίνημα συμπαράστασης από τις στρατιές ψηφοφόρων της καθεστηκυίας τάξης, πολύ απλά επειδή αυτές οι αγωνιστικές προσπάθειες και ακτιβιστικές διεκδικήσεις ξεπερνάν κατά πολύ τον ορίζοντα των αναγκών του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου, που όπως προανέφερα περιορίζονται στην κάλυψη της ατομικής και ελάχιστης επιβιωσιακής ανάγκης και στην αέναη λοβοτομή δια μέσου των τηλε-υπνωτισμών. Τα κόμματα στην Ελλάδα πρωτίστως εξασφαλίζουν αυτές τις μηδαμινές παροχές στους ψηφοφόρους τους, και κατόπιν το μόνο που τα αφορά είναι η διαχείριση των Ευρωπαϊκών κονδυλίων, ενώ οποιοσδήποτε δεν είναι χρήσιμος στους κομματικούς μηχανισμούς ώστε να έχουν πρόσβαση σε αυτά είναι απλά ένα ξεπερασμένο εμπόδιο, ένας μη-ψηφοφόρος, ανάξιος λόγου ως πολίτης ή ακόμα και ως άνθρωπος.

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα λοιπόν, του γιατί δεν αντιδράει ο κόσμος στην άνοδο του Ναζισμού στην Ελλάδα είναι, κάθε χρόνο που περνάει, όλο και πιο σκληρή. Σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται επειδή οι περισσότεροι ούτως ή άλλως έχουν βάλει ως στόχο το να φυτοζωούν ως ιδιωτεύοντα τηλε-σαπρόφυτα και τίποτε άλλο δεν τους αφορά. Όποιος τυχόν ενδιαφέρεται εξοντώνεται στην προσπάθεια του να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα μιας ασθένειας, χωρίς καν να αγγίζει τα αίτια της, που είναι μια παραδοσιακή ανοχή ή και άμεση υποστήριξη των Ελλήνων σε φασιστικά καθεστώτα.

Μέρος Β’: Τι θα μπορούσε να αφυπνίσει τους Έλληνες ενάντια στον διαχρονικό φασισμό της ολιγαρχίας τους?

Το επόμενο βήμα της απορίας βέβαια είναι τι θα ήταν εκείνο που θα ενέπνεε τα τηλε-σαπρόφυτα να θυμηθούν την ανθρωπιά τους, ποιο θα ήταν εκείνο το όραμα που θα ξυπνούσε τους τηλε-ψηφοφόρους από την όζουσα αποσύνθεση που τους έχει γίνει τρόπος ζωής, με ποιόν τρόπο θα μπορούσε κανείς να εξάψει την φαντασία του κωματώδους συλλογικού υποσυνείδητου του κατάκοιτου Ελληνικού λαού.

Αντιμέτωπος με ανθρώπους που χαχανίζουν καθώς παρακολουθούν συνταγές για λαχανοντολμάδες σε επανάληψη, ενώ δίπλα τους αυτοκτονούν αθώοι φυλακισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και η χώρα τους είναι ρημαγμένη από κάθε άποψη, ομολογώ ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκεφτώ τι θα μπορούσε να τους εμφυσήσει κάποια μορφή νοητικής και ηθικής αξιοπρέπειας.

Για να επιστρέψω στο παράδειγμα της Γερμανίας, ο λαός του Χίτλερ συνειδητοποίησε το μέγεθος του εγκλήματος του μόνο αφού ισοπεδώθηκε όλη τους η χώρα. Υπάρχουν ντοκιμαντέρ με τις λίμνες του Βερολίνου κατά το καλοκαίρι του ’43 που παρουσιάζουν την ξέγνοιαστη Γερμανική νεολαία που περνούσε τέλεια, αγνοώντας, ακούσια ή εκούσια, ότι ο στρατός τους, την ίδια στιγμή που αυτοί πλατσούριζαν, έκαιγε ανθρώπους κατά εκατομμύρια σε φούρνους.
Η σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα μου θυμίζει ακριβώς αυτή την ηθική και νοητική αποκάρωση. Για να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του κακού που την περικυκλώνει, για το οποίο ευθύνεται, με το οποίο συναινεί σιωπηλά ή συνεργάζεται άμεσα, θα πρέπει ο Ελληνικός λαός να υποστεί κάποιο ανάλογο σοκ, μια μαζική καταστροφή που θα στερήσει από τον μέσο Έλληνα έστω και τα ελάχιστα με τα οποία έχει συμβιβαστεί για μια ακόμα φορά με τον φασισμό.

Αν δεν είναι κάποιο τέτοιο σοκ, θα πρέπει να είναι ένα εθνικό όραμα υπέρ του οποίου θα συστρατευτεί η πλειοψηφία του Ελληνικού πληθυσμού.

Έτσι, το ερώτημα λοιπόν απαντάται μόνο με μια σαρκαστική πρόκληση – όταν συλλάβει κάποιος το συλλογικό φαντασιακό του Έλληνα εξίσου επιτυχημένα όσο το έχει καθηλώσει ένα μέσο μεσημεριανάδικο και μια ξενοφοβική προεκλογική εκστρατεία, ταυτόχρονα τάζοντας και μια θεσούλα στο δημόσιο, τότε εκείνος θα είναι και που θα οδηγήσει και τους Έλληνες στην αποτελεσματική αντίδραση ενάντια στον φασισμό, και γιατί όχι, και στην εκ βαθέων κάθαρση του κόπρου που λέγεται τρέχον πολιτειακό και οικονομικό καθεστώς στην Ελλάδα, δηλαδή στην ανατροπή της άρχουσας τάξης που λυμαίνεται τη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες, επιβάλλοντας τα συμφέροντα της με την καιροσκοπική ανάκληση του φασισμού.

Στην προσπάθεια μας να αναζητήσουμε το πως θα αφυπνιστούν οι μάζες στην Ελλάδα ενάντια του διαχρονικού φασισμού που ασκείται στην κοινωνία τους φτάνουμε στο δεύτερο ερώτημα – πως μπορούμε να ορίσουμε την γλώσσα και την εικόνα του φασισμού σήμερα, πως μπορούμε να καταστήσουμε αναγνωρίσιμα στους πολλούς τα σύγχρονα σύμβολα και τα μοντέρνα συμπτώματα μιας ιδεολογίας που έχει εξελιχτεί, εκσυγχρονιστεί και μεταλλαχτεί τόσο πολύ όσον αφορά την επικοινωνιακή της εικόνα και τις τακτικές της ώστε μόνο οι εξαιρετικά αφελείς της εκπρόσωποι να την εκφράζουν με Χιτλερικά σύμβολα ή χαιρετισμούς?

Έχω παρατηρήσει πως ο πολύς κόσμος δεν βρίσκεται σε επιφυλακή επειδή δεν μπορεί να αντιληφθεί τις σύγχρονες εκδοχές του φασισμού, μιας και τα αντανακλαστικά του είναι εκπαιδευμένα ώστε να αναγνωρίζουν μόνο τις πολύ χοντροκομμένες και εξόφθαλμες εκδηλώσεις του, αυτές που πιθηκίζουν τις γνώριμες εικόνες περί Ναζιστικής Γερμανίας που βλέπει η μάζα σε ταινίες, ντοκιμαντέρ και βιβλία ιστορίας.

Πέρα όμως από τις γραφικές σβάστικες και τις παραλλαγές εμβλημάτων των SS που φέρουν ως τατουάζ τα υποκοσμιακά στοιχεία της Χρυσής Αυγής, πέρα από τις εθνικιστικές και ρατσιστικές ρητορικές μίσους των διάφορων αδίστακτων εκπροσώπων της ούτως ή άλλως πραξικοπηματικής συγκυβέρνησης των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, πέρα από τις καθαρά αντιλαϊκές και βίαιες δράσεις των ΜΑΤ απέναντι σε απεργούς, διαδηλωτές και καταληψίες, ο πολύς κόσμος μοιάζει να αδυνατεί να συλλάβει τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εκδοχής του φασισμού.

Ο φασισμός σήμερα εκφράζεται με δεκάδες διαφορετικούς και εκσυγχρονισμένους τρόπους που είναι δυσδιάκριτοι αν κάποιος δεν γνωρίζει το βασικό κίνητρο, την ουσία της φασιστικής κοσμοθεωρίας, της οποίας ο Χίτλερ κα ο Μουσολίνι υπήρξαν απλά εκπρόσωποι και όχι ταυτόσημοι αυτής.

Ο φασιστικός νοηματικός πυρήνας είναι η υποταγή του κράτους στο ιδιωτικό συμφέρον. Τίποτε άλλο απολύτως. 
Η βία των σωμάτων «ασφαλείας», οι ευρείας απήχησης ξενοφοβικές, ρατσιστικές, ή/και ομοφοβικές ιδεολογίες των εκπροσώπων του δεν είναι παρά οι τεχνικές και οι τακτικές διαχείρισης προϋπαρχόντων συλλογικών απωθημένων, ενστίκτων και νοητικών αναπηριών που ερεθίζονται περιστασιακά μόνο και μόνο επειδή προσφέρουν πρόσβαση στο εσκεμμένα ακαλλιέργητο θυμικό της μάζας.
Άπαξ και κάποιος έχει καταφέρει και ερεθίζει τα συναισθήματα απαίδευτων κατά το δοκούν, και ειδικότερα μπορεί να διαχειρίζεται τον φόβο του «Άλλου», κατευθύνοντας το συλλογικό υποσυνείδητο προς κάτι που δήθεν απειλεί έξωθεν το κοινωνικό σύνολο, τότε έχει τα κλειδιά της ψυχολογίας του όχλου ενώ κατάφερε να αποπροσανατολίσει τους ταξικούς αγώνες από το εσωτερικό της κοινωνίας προς κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο, που συνήθως είναι μια δαιμονοποιημένη μειονότητα, όπως οι μετανάστες, οι ομοφυλόφιλοι και συνεκδοχικά όσοι δεν είναι χρήσιμοι ή είναι ενοχλητικοί προς το φασιστικό καθεστώς.

Όμως, οι γκροτέσκες δαιμονοποιήσεις των μεταναστών ή οποιασδήποτε άλλης μειονότητας, η παλαιάς κοπής φασιστική εικονογραφία και εθνικιστική ρητορική του φασισμού έχει τα όρια της για τον μέσο τηλεθεατή – οι παρελάσεις με πυρσούς και οι ομολογίες δολοφονιών είναι ειδικού ενδιαφέροντος θεάματα και η πλειοψηφία, αφού τρομάξει όσο πρέπει, πρέπει να καθησυχαστεί με άλλου είδους νουθεσίες και υποδείξεις.
Έτσι, η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να ξεπεράσει ποτέ την μειονοτική δημοτικότητα που απολαμβάνει στην Ελλάδα σήμερα ακριβώς επειδή τα μέλη της επιδεικνύουν στερεότυπες συμπεριφορές τραμπούκου, αρέσκονται στην αναπαραγωγή σεσημασμένων ρητορικών μίσους όπως ο ξενοφοβικός ρατσισμός ή ενδύονται σύμβολα μίσους που έχουν στιγματιστεί ανεπανόρθωτα.
Αντίθετα, εξαιρετικής επιτυχίας είναι οι απόπειρες διαχείρισης της μαζικής συνείδησης από το ίδιο το καθεστώτος που χρησιμοποίησε την Χρυσή Αυγή όσο την χρειαζόταν για τις βρομοδουλειές του, αλλά την αποκηρύσσει όταν πρέπει να επαναφέρει τους οπαδούς της στην κυρίαρχη «φρόνιμη» πολιτική αφήγηση. Και τους επαναφέρει, αφού πρώτα τους έχει εκφοβίσει με την προοπτική των χειρότερων και ταυτόχρονα τους έχει κατευθύνει προς μια «συνετή» εκτόνωση της δυσαρέσκειας τους, «εκπολιτίζοντας» τις αντιδράσεις τους πάντα όμως παράγοντας συναίνεση και χαλιναγωγώντας συμμετοχή τους στον ίδιο φαύλο στόχο, που είτε με σβάστικα, είτε χωρίς, παραμένει η προστασία των συμφερόντων της εγκληματικής ολιγαρχίας εις βάρος των πολλών.

Ειδικά η μεσαία τάξη έχει εκπαιδευτεί από τα προνηπιακά της χρόνια στις πάσης φύσης εκπολιτισμένες αντιδράσεις, αφού η ευμάρεια της εξαρτάται αποκλειστικά από το κατά πόσον η συμπεριφορά της και η έκφραση της είναι αρεστή στην ελίτ. Πειθαρχεία στο σχολείο, σαβουάρ-βιβρ παντού, καλή διάθεση, θετική ενέργεια – μια σειρά από καλλωπιστικές διαδικασίες αφαιρούν τις εκφράσεις δυσαρέσκειας, θυμού και οργής απο τα πρότυπα της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς για την μεσαία τάξη.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτής της κάστας παραμένει για πάντα ένα υποκείμενο που διδάσκεται και αναπαράγει το πως χτίζεται ένας συμπεριφορικός τοίχος που μοιάζει σαν να είναι φτιαγμένος από το ανθεκτικό μονωτικό της αβρότητας, μια έννοια ελαστική σαν καουτσούκ, στην οποία μπορείς να κοπανάς το κεφάλι σου και να μην υποχωρεί αλλά και να μην σου αφήνει μώλωπες ώστε να έχεις αποδείξεις της αναχαιτιστικής της ισχύος, κάτι σαν τοίχος δωματίου σε ψυχιατρείο επενδυμένος με αφρολέξ, μια αντικραδασμική μεσοτοιχία διαγωγής κοσμιοτάτης, υψηλού πολιτικού πολιτισμού και συγκαταβατικής αλληλοκατανόησης της οποίας ο ρόλος είναι η απορρόφηση των αντιδράσεων της κοινωνίας ώστε να μην διαταράσσεται η γαλήνη της άρχουσας τάξης.


(Συνεχίζεται)