Πηγή : Ελεύθερη Ελλάδα
Σαν
σήμερα πέθανε ο Νίκος Ξυλούρης. Η μνήμη του όμως είναι ολοζώντανη. Ο
Ψαρονίκος όπως τον λέγανε οι φίλοι του όντως ζει. Το κρητικόπουλο που
έφυγε από τον τόπο του και πήγε στην Αθήνα για δουλειά συνδέθηκε από
πολύ νωρίς με τον αγώνα για τη λευτεριά. Η πρώτη φορά που τραγούδησε το
“πότε θα κάμει ξαστεριά” ήταν αυθόρμητα στη μπουάτ Λήδρα λέγοντας “θα
σας πω ένα τραγούδι ριζίτικο, δεν το γνωρίζετε μα να νομίζω πως
ταιριάζει”. Και ταιριάζει ακόμα και σήμερα.
Η
Χούντα τον κυνηγούσε και το μόνο που τον έσωσε ήταν η αγάπη του λαού,
της νεολαίας και ιδιαίτερα των φοιτητών που φτιάχνανε ένα τοίχο
προστασίας γύρω του. Ο Νίκος έφυγε πολύ νωρίς μα η ψυχή του είναι μέχρι
και σήμερα μαζί μας. Και θα είναι μαζί μας με πόνο, ελπίδα και
μαχητικότητα μέχρι να έρθει η κοινωνική απελευθέρωση. Με πόνο για όσα
τραβάμε. Με ελπίδα γιατί δεν το βάζουμε κάτω. Με μαχητικότητα γιατί αυτό
επιτάσσει η εποχή και γιατί και ο ίδιος αυτό τραγούδησε.
Πολλά
έχουν γραφεί για τον Νίκο τον Ξυλούρη και όμως όλα μαζί δεν χωράνε όσα
είπε με τα τραγούδια του. Πως να ξεχάσουμε τον ύμνο του αγώνα, την
“Ξαστεριά”;
Πως να ξεχάσουμε την επικαιρότητα του “Μπήκαν στη πόλη οι οχτροί”
Πως να ξεχάσουμε το “Μεγάλο μας Τσίρκο” τη στιγμή που οι εθνοπροδότες μας πουλάνε άλλη μια φορά;
Πως να ξεχάσουμε τα “Αγρίμια και Αγριμάκια” όταν η επικαιρότητα του απελευθερωτικού αγώνα είναι μεγαλύτερη από ποτέ;
Πως να ξεχάσουμε τα “Χίλια μύρια Κύματα” στην Ελλάδα της σύγχρονης ξενιτιάς;
Πως να ξεχάσουμε τον “Ερωτόκριτο”, ένα ριζοσπαστικό έργο που συνέδεσε τον έρωτα με την κοινωνική αλλαγή;
Πως να ξεχάσουμε ότι ο “Διγενής Ψυχομαχεί” όταν όλοι μας ψυχομαχάμε;
Έννοια σου όμως. Το “Φίλοι και Αδέρφια” δεν αργεί... Μια του κλέφτη, δύο του κλέφτη, τρεις και κακή του μοίρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου