(Αντι)επετειακό

Από τον Στάθη

Eβλεπα στην τηλεόραση του «Mega» πλάνα απ’ την προεκλογική εκστρατεία του κ. Σταύρου Θεοδωράκη - αυτήν τη φορά στη Χαλκίδα. Το πλάνο πανοραμίκ, «αμερικάνικο», αργό, αγγελοπουλικό, ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης εκινείτο πάνω-κάτω αργά, μονολογούσε σκεφτικός, θα ’λεγα φιλοσοφούσε, η κάμερα ζουμάρει διακριτικά, πηγαίνει για γκρο πλαν, όμως αυτοσυγκρατείται, αποστασιοποιείται και συνεχίζει να «αφηγείται» την αλήθεια του Σταύρου - πίσω του ντεκόρ ο Εύριπος, επιμένει η κάμερα στο ντεκόρ,
ντεκόρ,
μιλάει ο Σταύρος
ντεκόρ
μιλάει ο Σταύρος
τρέχουν τα νερά του Ευρίπου
πάνω κάτω
ντεκόρ
μιλάει ο Σταύρος
σε ποιους μιλάει, βρε παιδιά;
Διότι εντάξει το ντεκόρ, αλλά πού είναι το κοινό; Σε ποιους ομιλεί ο χριστιανός; σε πόσους; δεν κάνει να δούμε κι εμείς; Τίποτα η κάμερα!τον χαβά της, ιδού το ντεκόρ, κάργα ντεκόρ, αλλά από κοινό τίποτα. Γιατί τίποτα, βρε παιδιά;
Θα μου πεις, άλλο ντεκόρ, άλλο κοινό, άλλο γκάλοπ - σωστό! ας το πάρει το ποτάμι.
Καλημέρα σας! Ο αρχηγός του Δεξιού Τομέα στην Ουκρανία, όστις κατά τον κ. Καψή δεν είναι φασίστας, ούτε ακριβώς ακροδεξιός, αλλά κάτι σαν μιμόζα κάπως δεξιών απόψεων, διατρέχει σε βιντεάκι που διοχέτευσαν οι κακοήθεις Ρώσοι στο διαδίκτυο, ημέρες δόξας, πρωταγωνιστώντας
σε σαδομαζοχιστικές περιπτύξεις με δύο κυρίες, οι οποίες τον κλωτσούν με κάτι μπότες Βέρμαχτ ανηλεώς κι επί μακρόν στην κεφάλα, με τον φασίστα μούργο να βογγάει κατευχαριστημένος, μουγκρίζοντας «ντααά», κάθε φορά που εισέπραττε στην κεφάλα του κλωτσιές, που θα έστελναν κάθε άλλον λιγότερο χοντροκέφαλο στον άλλο κόσμο.
Δεν πάμε καλά, «πρόστυχη ναζιστούλα μου», όπως θα έλεγε και ο κ. Λαγός, συναγωνιστής του ουκρανικού ντόμπερμαν κατά τον αρχαίο ελληνικό τρόπο που ρίχνουνε μπουκέτα οι φασίστες ο ένας στον άλλον, όταν δεν αλληλοκαρφώνονται ή δεν αλληλοσφάζονται, όπως επί παραδείγματι, συνέβη
με τον αρχηγό των χιτλερικών Ταγμάτων Εφόδου, Ερνεστ Ραιμ, που τον έσφαξαν τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» τα επίσης χιτλερικά Ες Ες, στο κρεβάτι του αγκαλιά με κάνα-δυο μαντράχαλους των Ες Α. Περασμένα μεγαλεία, «πρόστυχη ναζιστούλα μου», πλην όμως
όταν βγαίνουμε στο φως, μας τρώει το σκοτάδι.
Εκτός κι αν ξεκόψει κανείς απ’ τις κακές παρέες νωρίς, όπως ο κ. Βορίδης, όστις εγκατέλειψε τον «δεξιό ακτιβισμό» με το τσεκούρι εγκαίρως, αφήνοντας τον μπαλτά του μέσα στο μυαλό του κ. Μπαλτάκου, ο οποίος έκτοτε πιστεύει ότι «γεννήθηκε αντικομμουνιστής». Κάποιος θα του έκανε μάγια, δεν εξηγείται αλλιώς, δεν γεννιέται κανείς με το 666 χαραγμένο στο κεφάλι, το κάνει τατουάζ
όπως ο κ. Κασιδιάρης έχει κάνει τατουάζ τον αγκυλωτό σταυρό στον ώμο - τον «προστυχούλη»! (τον αγκυλωτό σταυρό εννοώ, διότι πλέον ο κ. Κασιδιάρης δεν δηλώνει ναζί, αλλά κλώνος του... Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη - συχώρα με, καπετάνιε μου, μέρα που είναι σήμερα!)

Ομως, uber alles όλων των παραπάνω είναι ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος - ποιος άλλος; Οστις, υπό την ιδιότητα του «χειρότερου Υπουργού Οικονομικών της Ενωσης» (κατά τη διαπίστωση των Ευρωπαίων συναδέλφων του, τότε που μας έχωσαν στο Μνημόνιο) αποφαίνεται, μόνος αυτός σε όλον τον πλανήτη, ότι το «ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο». Ακόμα και το ΔΝΤ, ακόμα και η Κομισιόν, οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι, οι πάντες γνωρίζουν ότι το χρέος αυτό είναι θανάσιμο, μόνον ο πολύς Μπενύταρος το θεωρεί βιώσιμο! Και, βασιλικότερος της κυρίας Μέρκελ ή του κ. Σόιμπλε, ισχυρίζεται ότι το κούρεμα του χρέους θα ήταν εχθρική ενέργεια εναντίον των δανειστών, των κρατών τους και των λαών τους.
Δηλαδή ο κ. Σαμαράς όταν λέει ότι θα επιδιώξει διαπραγματεύσεις για το κούρεμα του χρέους (ασχέτως αν το εννοεί), πάλι ψέματα λέει; Κατά τον Μπενύτο, ναι! Ντα! Γιαβόλ! Σι! Γιες! Ουί! Τσιν τσον! (αν λένε έτσι το ναι στα κινέζικα).
Τσίρκο! Ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης να λένε άλλα αντ’ άλλων ο ένας του άλλου.
Τσίρκο! και αντί άλλου σημειώματος, πατέρες της Εθνεγερσίας, αντάξιου της σημερινής επετείου, η στήλη σάς προσφέρει ανάξιο κεράκι, ανάλογο των γελοίων και των ουτιδανών που ξανάκαναν τον λαό ραγιά. Και που, αναίσχυντοι, γιορτάζουν τάχα σήμερα την επέτειο του ιερού αγώνα, κρυμμένοι πίσω από ασπίδες πραιτωριανών, κι ορδές γενιτσάρων. Για τον φόβο
του λαού που κύλησαν στη φτώχεια και τη μιζέρια, κρύβονται. Διεκπεραιώνοντας μια φιέστα ντροπής, με την αξιοπρέπεια του λαού να κρέμεται απ’ το τσιγκέλι, και τον βίο του να σουβλίζεται απ’ την ανεργία, την πείνα και την τρέλα
αχαλίνωτων γκαουλάιτερ, που ορκίζονται στα μνημόνια και θέλουν κι άλλα, ενώ ταυτοχρόνως συνεχίζουν να ξεπουλάνε ό,τι αρπάζουν.

Συμπαθάτε με, καπετάνιοι μου, αλλά σήμερα πένθος βαρύ έχουμε κι όχι χαρές για τον μπούτζον του Καραϊσκάκη, την αποκοτιά του Διάκου του μυροβλύτη και τα ιερά ψέματα του Παπαφλέσσα. Σήμερα οι κοτζαμπάσηδες που φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και μαθητεύουν στη Ζήμενς εβδομήντα χρόνια τώρα, αυτοί έχουν το πάνω χέρι στη γιορτή -ποια γιορτή;- στα θυέστεια γεύματα, αυτοί ξανάκαναν την Ελλάδα προτεκτοράτο.
Συμπαθάτε με, καπεταναίοι μου που δεν γιορτάζω. Θα ξαναγιορτάσω την ημέρα που θα κυματίζει πάνω στην Ακρόπολη ολόφωτη η σημαία με το βρακί της Μπουμπουλίνας -κι αυτό πρόσφορο για τον αγώνα- την ημέρα που οι εργάτες θα ξαναφορέσουν τα καλά τους και υπερήφανοι θα βγουν στις ρούγες με τα παιδιά τους. Τότε θα έχει νόημα η γιορτή της ελευθερίας. Διότι η ζωή δεν είναι τιμωρία. Δεν είναι για να αποφασίζει ο καδής, να διατάζει ο αγάς και να εισπράττει ο τοκογλύφος.
Πέρασε πολλά η Ελλάδα απ’ όταν ελευθερώθηκε με αίματα. Δόξες και ντροπές, μεγαλεία και καταισχύνες. Ομως ξανά σκλάβος στη δουλειά σου, κολίγος στον τόπο σου, νοικάρης στο σπίτι σου, δαρμένος, συκοφαντημένος κι ατιμασμένος να γίνεις, πρώτη φορά μας συμβαίνει σε καιρό ειρήνης.
Ε, θα το αλλάξουμε!

Δεν μπορούμε να ζούμε εναντίον της ζωής μας και γι’ αυτό θα τα αλλάξουμε τα πράγματα. Μόνον έτσι γίνεται και δεν γίνεται αλλιώς, παρά προσωρινώς...