Έκτακτη Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις όπως αυτές διαμορφώνονται τόσο στο επίπεδο της διαπάλης εντός του πολιτικού εποικοδομήματος, όσο και στο μέτωπο των αντιδράσεων της κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές που απορρέουν από την υποταγή της χώρας στο καθεστώς ξένης κατοχής και επικυριαρχίας.

Κάθε ημέρα που περνάει γίνεται και πιο καθαρό, ότι πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι εξακολουθούν να βαυκαλίζονται, ότι μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε ελπίδα στα πλαίσια αυτού του καθεστώτος.

Τα σημερινά επεισόδια έξω από το υπουργείο Εργασίας και οι μαζικές συλλήψεις συνδικαλιστών και άλλων στελεχών του ΠΑΜΕ δεν είναι τυχαία. Έρχονται σε συνέχεια της αστυνομικής, αλλά και δικαστικής καταστολής των κινητοποιήσεων των εργαζόμενων στα ΜΜΜ, μαζί με την καθόλου ανύποπτη ανακίνηση, μόλις σήμερα, της υπόθεσης Μαρφίν, αλλά και των «τρομοκρατικών» επεισοδίων που ζήσαμε πρόσφατα. Όλα αυτά αποδεικνύουν, ότι το καθεστώς δεν πρόκειται, να ανεχθεί απ’ εδώ και εμπρός τη παραμικρή παραφωνία στην εφαρμογή της δολοφονικής του πολιτικής απέναντι στο Λαό και την ίδια τη χώρα.

Κανείς πλέον δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Η «Ησυχία», η «Τάξις» και η «Ασφάλεια» στο απέραντο «νεκροταφείο» Ελλάς, προκειμένου να ολοκληρωθεί η μετατροπή της χώρας σε οικόπεδο ελεύθερο για τη λειτουργία της 1^ης υποσαχάριου τύπου ειδικής οικονομικής ζώνης στην Ευρώπη, θα επιβληθούν χωρίς δισταγμό από τα ντόπια δωσιλογικά όργανα των ξένων επικυρίαρχων.

Παραδοσιακές μορφές πάλης, όπως σποραδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, καταλήψεις δεν έχουν καμιά προοπτική επιτυχίας και θα πατάσσονται πλέον στη γέννησή τους. Ένας κολοσσιαίος μηχανισμός προπαγάνδας έχει στηθεί για να κατασυκοφαντεί την οποιαδήποτε αντίδραση, κάθε αγώνα των εργαζομένων και να δημιουργεί τη δικαιολογητική βάση για τη πιο βίαιη καταστολή που έζησε ποτέ ο τόπος.

Ας μην εκπλήσσονται και ας μην απορούν οι συνδικαλιστές και τα στελέχη των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων, όσο με τη στάση τους νομιμοποιούν το καθεστώς, τόσο αυτό θα εκτραχύνεται, θα οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και τους ίδιους στον ολοκληρωτικό αφανισμό.

Μόνο μια γενικευμένη αντίδραση του Λαού που θα συγκλίνει στη με κάθε τρόπο και μέσο Γενική Πολιτική Απεργία, ξεκινώντας από ολοκληρωτική στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες, με έλεγχο από συντονιστικά συμβούλια, όλων των συνοικιών και των πόλεων, με λειτουργικές καταλήψεις παντού.

Καλούμε τους πολίτες να μην παρακολουθούν αμέτοχοι  περιμένοντας από τις ηγεσίες να πράξουν κάτι. Τους καλούμε να οργανωθούν σε κάθε γειτονιά σε κάθε πόλη, σε συνελεύσεις και συντονιστικά συμβούλια. Καλούμε τους εργαζόμενους να ξεπεράσουν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων και να συστήσουν μέσα από συνελεύσεις των χώρων δουλειάς συντονιστικά αγώνα και οριζόντιες διασυνδέσεις με τους άλλους χώρους και τις γειτονιές.

Καλούμε τους αγρότες να πολιτικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις τους και αντί να κλείσουν κάποιους κόμβους στις εθνικές οδούς καθιστάμενοι έτσι εύκολος στόχος των δυνάμεων καταστολής, να μπουν στις πόλεις και μαζί με τους πολίτες να αποκλείσουν τις τράπεζες, τις εφορίες και κάθε νευραλγική υπηρεσία.

Καλούμε τελικά και για μια ακόμα φορά, τα κόμματα της αντιμνημονιακής δημοκρατικής αντιπολίτευσης να πάψουν με τη παρουσία τους στο κοινοβούλιο να νομιμοποιούν το φαύλο καθεστώς των δωσιλόγων, των προδοτών και των ξένων αφεντάδων, να παραιτηθούν εγκαταλείποντας τις βουλευτικές τους έδρες και να έλθουν, να οργανώσουμε όλοι μαζί τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, που θα οδηγήσει το καθεστώς στη κατάρρευση και την ανατροπή.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Αθήνα 30 Ιανουαρίου 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

 

Χημικά, τραυματίες και προσαγωγές έξω από το υπουργείο Εργασίας

Χημικά, τραυματίες και προσαγωγές έξω από το υπουργείο Εργασίας (φωτο) - Τώρα συγκέντρωση στη ΓΑΔΑ (βίντεο)

Επεισόδια σημειώθηκαν νωρίτερα σήμερα έξω από το υπουργείο Εργασίας, με την αστυνομία να ρίχνει χημικά και να υπάρχουν 3 τραυματίες και 40 περίπου προσαγωγές μελών του ΠΑΜΕ. Σύμφωνα με πληροφορίες, επίθεση από τα ΜΑΤ δέχτηκαν και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, κκ. Καραγιαννίδης και Μπάρκας που βρέθηκαν στο σημείο κατά την προσπάθειά τους να μιλήσουν με τον επικεφαλής της αστυνομίας.

(φωτό dromografos)

17:15 Περίπου 700 άτομα συμπαραστέκονται στους 35 προσαχθέντες του ΠΑΜΕ. Κλειστή παραμένει η Αλεξανδρας.

17:05 Ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: Καταγγελία του νέου οργίου κυβερνητικής καταστολής
Καταγγέλλουμε το νέο όργιο κυβερνητικής καταστολής σήμερα στο κέντρο της Αθήνας με τηχρήση βίας, χημικών και προσαγωγών από τις αστυνομικές δυνάμεις σε βάρος βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, αλλά και εργαζομένων στα πεντάμηνα του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας.

Ο κυβερνητικός αυταρχικός κατήφορος της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε να ασκηθεί αστυνομική βία και σε βάρος των παριστάμενων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Καραγιαννίδη Χρήστου και Μπάρκα Κώστα, παρότι δήλωσαν την ιδιότητά τους, και του μέλους του τμήματος εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Μάρκου Μπασιούκα.

Είναι φανερό πλέον ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η αριστερά και το εργατικό κίνημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ζητά την άμεση απελευθέρωση όλων των προσαχθέντων συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και καλεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με ενωτικούς, μαζικούς και μαχητικούς αγώνες να βάλει ένα τέλος όχι μόνο στις αυταρχικές αντιδημοκρατικές πρακτικές της κυβέρνησης αλλά και στις μνημονιακές πολιτικές και στην κυβέρνηση που τις εφαρμόζει.

16:50 (από 902.gr) Ασφαλίτες «μπούκαραν» στον Ερυθρό Σταυρό, στο χώρο εξετάσεων που βρίσκονταν οι τραυματισμένοι διαδηλωτές και ζητούσαν ταυτότητες, χαρτιά κ.τλ.

Κάτω από την άμεση και έντονη αντίδραση συναδέλφων και συγγενών των τραυματιών, του βουλευτή του ΚΚΕ, Γιάννη Γκιόκα, αλλά και εργαζομένων του νοσοκομείου, οι ασφαλίτες αναγκάστηκαν να φύγουν άρον-άρον.

[Διαβάστε περισσότερα στο Left gr, απ' όπου και το υλικό που παρουσιάζεται]

Λαβρόφ: Κατά της αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια τάσσεται η Ρωσία

Κατά της αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια τάσσεται η Ρωσία

 Να συμμορφωθούν με τις συμφωνίες του Ελσίνκι κάλεσε όλες τις χώρες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Αλβανίας, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ.

Ο Ρώσος ΥΠΕΞ τόνισε πως η Ρωσία δεν θα επιτρέψει αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια, αναφέρει δημοσίευμα του ρωσικό πρακτορείου Νόβοστι.

«Όσον αφορά την επαναχάραξη των συνόρων στην Ευρώπη, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο για όλες τις χώρες να ακολουθούν απαρέγκλιτα τις θεμελιώδεις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι. Η Πράξη αυτή ισχύει και για την κατάσταση στα Βαλκάνια, όπου κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας χύθηκε πολύ αίμα. Νομίζω ότι κανείς δεν θέλει την επανάληψη τέτοιων γεγονότων», δήλωσε ο Λαβρόφ.

[Πηγή: Αυτόνομη, 29/01/2013]

Η Παιδεία σήμερα

Η Παιδεία σήμερα

του Νικήτα Χιωτίνη*

[Πηγή: Το Ποντίκι, 30/01/2013]

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε σήμερα, είναι η αποσπασματική εξέταση των διαφόρων κοινωνικών δραστηριοτήτων και προβλημάτων, σαν να ήταν αυτόνομες και όχι στενά συνδεδεμένες σε ένα αδιαίρετο σύνολο. Εξετάζουμε έτσι «τεχνοκρατικά»[1] και απομονωμένα την οικονομία, την πολιτική, την ψυχολογία, την ανθρωπολογία, την Παιδεία – για να έλθουμε στο προκείμενο – και τόσα άλλα βεβαίως. Η Παιδεία, που υπήρξε ανέκαθεν κύριος μοχλός, όχι μόνο της ανάπτυξης των κοινωνιών – όπως και αν θεωρήσουμε τον όρο ανάπτυξη, όπου βεβαίως συμπεριλαμβάνεται και αυτό που καλούμε οικονομία –, αλλά και κύριος παράγων εξέλιξης του ίδιου του ανθρώπου ως σκεπτόμενου όντος, δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένη από τον συνολικό τρόπο ύπαρξης και εξέλιξης των κοινωνιών, αλλά και του ίδιου του ανθρώπου.
Για να μιλήσουμε λοιπόν για την Παιδεία σήμερα, θα πρέπει να την εντάξουμε πρώτα στην όλη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Πραγματικότητα που δείχνει να έχει απομακρυνθεί από τις παλαιότερες επιδιώξεις αναζήτησης υπαρξιακών νοημάτων – μάλλον θεωρώντας πως το ζήτημα αυτό έχει επιλυθεί – και που δείχνει να έχει επικεντρωθεί στην εξυπηρέτηση της επιδίωξης της ευτυχίας ως έννοιας ταυτόσημης με την υλική ευμάρεια και βεβαίως στην ανάπτυξη αυτού που την προϋποθέτει: στην ανάπτυξη της τεχνολογίας, που έχει αναχθεί σχεδόν σε οντολογικό επίπεδο και που τείνει έτσι να καταστεί αυτοσκοπός. Αυτή η αλλαγή των στοχεύσεων του ανθρώπου και των κοινωνιών του, υπήρξε κοινή σε όλα τα πολιτικά ιδεολογήματα των τελευταίων αιώνων, εποχή που χαρακτηρίζουμε με τον όρο νεωτερικότητα. Από τον Χομπς και τον Λοκ, στον Άνταμ Σμιθ και στον Κέινς, αλλά και από τον Μώρο μέχρι τον Μαρξ και τους απογόνους του, η έννοια της ευτυχίας ήταν η ίδια. Ο τρόπος πρόσβασης προς αυτήν διέφερε. Είναι προφανές πως υπό το πρίσμα αυτό νοούμε και σχεδιάζουμε την Παιδεία σήμερα, ασχέτως αν – μάλλον για να τηρήσουμε τα προσχήματα από ντροπή προς την Ιστορία – τη διαχωρίζουμε από την Εκπαίδευση ή κατάρτιση. Ας δεχτούμε πάντως ότι ενδεχομένως και να υπάρχει κάτι βαθύτερο όταν μιλάμε για Παιδεία και όταν τη διαχωρίζουμε από τον όρο Εκπαίδευση.

Άρθρο στο Ηuffington Post: "Ελλάδα: Πόσο μακρυά ως τη Χούντα;"

Ηuffington Post: "Ελλάδα: Πόσο μακρυά ως τη Χούντα;"

(Απόδοση άρθρου του huffingtonpost.com)
[Πηγή: Έχω μάτια και βλέπω, 29/01/2013]

Λέγεται συχνά ότι για να πάρεις μια γεύση από το μέλλον θα πρέπει να μελετήσεις τα διδάγματα του παρελθόντος. Ή μπορούμε να παρατηρήσουμε τη μοίρα εκείνων που παρελαύνουν μερικά βήματα πριν από εμάς, σε έναν δρόμο που φαίνεται πως όλοι μας θα διαβούμε. Πάρτε για παράδειγμα την Ελλάδα. Από παλιά χαρακτηρίστηκε ως η γενέτειρα της δημοκρατίας... είναι τώρα μια χώρα με υπερβολικές δαπάνες της κυβέρνησης, φουσκωμένο δημόσιο τομέα των συνδικάτων, μη χρηματοδοτούμενα δικαιώματα, και ανεφάρμοστους νόμους. Τι συμβαίνει όταν οι πολιτικοί μανιωδώς προσπαθούν να εξορκίσουν την οικονομική κατάρρευση και τελικά οι άνθρωποι ξεμένουν από χρήματα;

Αλλά το καζάνι σιγοβράζει... το ελληνικό πολιτικό σώμα δεν έχει σταματήσει να βράζει. Η εκτεταμένη δυστυχία και η απόγνωση αναπαράγουν ανομία και βία. Η αίσθηση ότι η χώρα καταρρέει, ενθαρρύνει τα πολιτικά κόμματα και στα αριστερά και δεξιά για να διασπείρουν αποκαλυπτική ρητορική, καθώς κινούνται αμείλικτα για να γεμίσουν το κενό που άφησε η ανυποληψία και η κατάρρευση στην Ελλάδα.
 
Διαβάστε μέσα από τις ιστορίες που εμφανίζονται καθημερινά στον ελληνικό Τύπο (που θάβονται στις πίσω σελίδες των αμερικανικών εφημερίδων) και θα αναρωτηθείτε αναμφίβολα: «Πόσο καιρό αυτοί οι περήφανοι άνθρωποι θα παρουσιάζονται με τέτοια υποβάθμιση;".

Τσίπρας: Μια κολοβή αλεπού στο μεγάλο παζάρι...

 Μια κολοβή αλεπού στο μεγάλο παζάρι

 

του Πέτρου Γιώτη

[Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ, 24/01/2013]

Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Θα είχε νόημα το ερώτημα, αν επρόκειτο για μια… κανονική αλεπού. Οταν η αλεπού έχει χάσει την ουρά της, έχει κάθε λόγο να σουλατσάρει στο παζάρι, για να πείσει για την… ομορφιά της. Ο λόγος για την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον. Οταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης περνά τον Ατλαντικό για να συναντηθεί με τον Assistant Deputy Secretary του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Eric Rubin, δηλαδή με βοηθό γραμματέα (ούτε καν με έναν από τους μπόλικους υφυπουργούς που διαθέτει το άντρο της αμερικάνικης διπλωματίας) και καμαρώνει γι’ αυτό, δεν χρειαζόμαστε άλλο επιχείρημα για να καταλάβουμε ότι προσέρχεται ως ικέτης στην «αυλή» της υπερδύναμης. Αλλιώς, δε θα πήγαινε ο ίδιος για να τον «ξεπετάξει» ο βοηθός γραμματέας, αλλά θα έστελνε στη συνάντηση τη Δούρου (για να τηρηθεί και το πρωτόκολλο, βρε αδερφέ).

Ο Τσίπρας πήγε στην Ουάσιγκτον (όπως προηγουμένως στο Βερολίνο), για να δώσει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Αρκεί και μόνο μια φράση από την ομιλία του στο Ινστιτούτο Brookings: «Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα;»! Οταν το ερώτημα (που περιέχει την αρνητική απάντηση) απευθύνεται στα «καρτάλια» του Brookings, που αποτελεί τη «δεξαμενή σκέψης» του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος και διευθύνεται από τον περιβόητο Τ. Τάλμποτ, πρώην υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αποκαλύπτει δουλικότητα και επίδοση διαπιστευτηρίων.

Επειδή, όμως, το ερώτημα ενδεχομένως να μην προσλαμβανόταν ως ρητορικό ή, αν θέλετε, επειδή οι Αμερικανοί είναι πρακτικοί άνθρωποι και θέλουν ευθείες απαντήσεις, ο Τσίπρας βάλθηκε στη συνέχεια να εξηγεί γιατί το ιμπεριαλιστικό στάτους δεν κινδυνεύει από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξήγησε, ότι το κόμμα του δεν πρόκειται να σκίσει τη δανειακή σύμβαση, αλλά θα προσπαθήσει να την επαναδιαπραγματευθεί. Οσο για το Μνημόνιο, οι παλιοί λεονταρισμοί περί κατάργησής του (μαζί με τους εφαρμοστικούς του νόμους) μ’ ένα νόμο, έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στην πονηρούτσικη έκφραση «το Μνημόνιο της λιτότητας είναι ήδη νεκρό». Και γιατί είναι νεκρό; Γιατί το λέει και το ΔΝΤ!

Τα χαμένα κορμιά της ελληνικής αποδιοργάνωσης

Τα χαμένα κορμιά της ελληνικής αποδιοργάνωσης 

 Αφίσα της θεατρικής κωμωδίας "Δεν Πληρώνω, Δεν Πληρώνω" του νομπελίστα Dario Fo (1964)

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

[Πηγή: Ελληνικό Καφενείο, 27/01/2013]

  

Ο χαρακτηρισμός «χαμένα κορμιά» αναφέρεται στην κυρίαρχη πολιτική τάξη, στους υποστηρικτές του δικομματισμού που συγκυβερνά και σε αντιδραστικούς θύλακες συντεχνιακών συμφερόντων. Ο βαρύς, αλλά σε κάθε περίπτωση ακριβοδίκαιος και ανυπόκριτος χαρακτηρισμός είναι προϊόν μιας προσέγγισης της κρίσης που έρχεται σαν δραματική φάρσα από την Βρετανία της δεκαετίας του 1920.

Το σχόλιο που ακολουθεί έχει ως αφετηρία ένα βιβλίο που διέγειρε την συνείδησή μου, όταν τυχαία έπεσα πάνω του, πριν από καμιά δεκαετία. Πρόκειται για το αριστούργημα «Vile Bodies» της Evelin Waugh, το οποίο περιγράφει θαυμάσια τον συνειδησιακό ξεπεσμό της αστικής τάξης στην Βρετανία μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την ανάπτυξη μιας κουλτούρας «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» ή σε πολιτικώς ορθά «ελληνικά» «live –it-up-now». Οι «σταρχιδιστές» κάνουν τάχα ρεαλιστική πολιτική, γράφοντας τις συντακτικές γραφές της δημοκρατικής πολιτείας, τις επιστήμες και την μη προνομιούχα κοινωνία εκεί που μάθανε τόσα χρόνια, αγναντεύοντας τα αχαμνά τους με δέος, μια και θεωρούν πως αυτά εκπροσωπούν την ισχυρή Ελλάδα του ευρώ, του εκσυγχρονισμού, της Ολυμπιάδας και του Πανευρωπαϊκού της στρογγυλής θεάς!

Ας έχει χαθεί πλέον το κοινωνικό περιεχόμενο της απόλαυσης των χαμένων κορμιών στην...
Ελλάδα, ας έχει διασυρθεί ο μύθος τους, αυτοί συνεχίζουν απτόητοι να αγωνίζονται για προνόμια που κατέκτησαν μέσω της κομματοκρατίας, της πατρωνίας και των Νταβάδων.

Τα χαμένα κορμιά κελαηδούν ακόμη στα κανάλια της υποκουλτούρας, προκαλώντας σοκ στον άνθρωπο που έχει χρόνια να δει ελληνική τηλεόραση, αλλά τυχαίνει να γνωρίζει καλά τί συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία και ποιοι είναι οι αιτιατοί μηχανισμοί της κρίσης. Αυτό λέγεται ρεαλισμός, κυβερνητικοί, αστοιχείωτοι παράγοντες και όχι τούτο που επικαλείστε. Αυτό που εσείς ονομάζεται «ρεαλισμό» είναι ο νεοφιλελευθερισμός σε μια επιθετική μορφή κατάλυσης του Κράτους Δικαίου και των προηγμένων δημοκρατικών θεσμών από μια ηττημένη στο διεθνές σύστημα κάστα, πάσχουσα από φοβικό σύνδρομο, αν τύχει και οι καιροί τα φέρουν έτσι και απομακρυνθεί από τα πράγματα και τον έλεγχο της οικονομίας και διοίκησης.

Νεο-Οθωμανική πλουτο-κλεπτοκρατία και ψευδο-διανοούμενοι ραγιάδες

Σίγουρα κάποιοι φοβούνται μια ενωμένη Ελλάδα…

…Επειδή, σε μια τέτοια περίπτωση, ούτε το χρέος θα αποπληρώσουμε, ούτε στο ευρώ θα μείνουμε...

[Πηγή:Hellenic Nexus, τ.70, Ιανουάριος 2013]

Συνέντευξη του William Eυστράτιου Mallinson, καθηγητή και μέλους του Ε.ΠΑ.Μ., στην Μαρία Λυσάνδρου

Βρετανός πρώην διπλωμάτης, καθηγητής σήμερα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και ενεργός ακτιβιστής, ο William Mallinson μπορεί να δει τα τεκταινόμενα σε Ελλάδα και Κύπρο με την αντικειμενική ματιά του εξωτερικού παρατηρητή.

Στο ΗΝ αναλύει τη νεοοθωμανική πλουτοκλεπτοκρατία που έχει επικρατήσει στην Ελλάδα, εντοπίζει τα τρωτά σημεία της ελληνικής διπλωματίας και εξηγεί γιατί επιβάλλεται η σύσφιξη σχέσεων με τη Ρωσία.

Hellenic NEXUS: Έχετε γράψει πως η Τουρκοκρατία έχει κληροδοτήσει στους Νεοέλληνες μια δουλοπρεπή στάση απέναντι σε κάθε μορφή δράσης. Εφόσον, όμως, τα πάντα δείχνουν να...
είναι προαποφασισμένα (π.χ. τα εκάστοτε μέτρα ψηφίζονται έτσι κι αλλιώς...), θεωρείτε ότι υπάρχει πρακτικός τρόπος να αντιδράσει ο Έλληνας πολίτης;

William Mallinson: Το «ραγιάς» είναι ένας όρος μάλλον προσβλητικός και περιγράφει κάποιον που πληρώνει φόρους, αρκεί να μην έχει προβλήματα. Οι Οθωμανοί ήθελαν λεφτά και όσο πλήρωνες ήσουν εντάξει. Η αντίδραση του Έλληνα είναι το μεγάλο θέμα.

Όπως θα ξέρεις, μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ανεξάρτητη.  Υπήρχαν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι, οι οποίοι αντιμάχονταν κυρίως τους Ρώσους. Αργότερα ήρθε και η Αμερική, όταν οι Άγγλοι τους παρέδωσαν την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια  του Ψυχρού Πολέμου, ήταν σχεδόν αδύνατο να είναι ανεξάρτητη τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος. Στην πορεία τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο, αφού η Τουρκία στρατηγικά είναι πιο σημαντική για τις ΗΠΑ. Η Αγγλία έκανε τις δημόσιες σχέσεις για την Αμερική, έτσι ώστε οι ΗΠΑ να μένουν πάντα  στο παρασκήνιο.  Οι  ΗΠΑ θέλουν να πουλάνε όπλα, και  η ελληνοτουρκική αγορά είναι πολύ ση- μαντική γι’ αυτά τα συμφέροντα. Και επειδή Αγγλία και ΗΠΑ φοβούνται μονίμως τη Ρωσία, οι Δυτικές δυνάμεις ήταν πάντοτε ενάντια στην ελληνική ανεξαρτησία.

Η.Ν.: Άρα, εφόσον η τύχη της χώρας ορίζεται από τρίτους, λέτε ότι δεν υπάρχει ελπίδα;

W.M.: Αντιθέτως. Ακόμα κι έτσι, οι Έλληνες μπορούν να αντιδράσουν. Αυτό το Μεγάλο Παιχνίδι που παίζεται από μεγαλύτερες δυνάμεις μοιάζει με παρτίδα πόκερ. Και στα χαρτοπαικτικά παιχνίδια οφείλεις να απειλείς τον αντίπαλο. Οι Βρυξέλλες θα φοβηθούν μια χώρα που θα θελήσει να είναι πιο ανεξάρτητη – αλλά οι ραγιάδες φοβούνται να αναλάβουν το ρίσκο μιας απειλής προς το σύστημα. Προτιμούν να έχουν περισσότερα λεφτά και λιγότερα προβλήματα.

Τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά, και ενώ το πολιτικό σύστημα δείχνει μια νεκρική ακαμψία, είναι η στιγμή της συλλογικότητας. Οι Έλληνες έχουν τώρα την ευκαιρία να αποτινάξουν τον ρόλο του ραγιά. Τα μικρότερα κόμματα θα μπορούσαν να συνεργαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά ο καθένας θέλει την αρχηγία.

Η κατάσταση είναι επείγουσα. Δεν είναι καιρός για ιδεολογίες τώρα που ζητάμε μεγαλύτερη ανεξαρτησία για τη χώρα. Και αυτή η επιθυμία θα ανάγκαζε την ΕΕ και το ΔΝΤ να δείξουν μεγαλύτερο  σεβασμό προς την Ελλάδα.

Δικαίωση της Ισλανδίας για διαγραφή χρέους χωρίς αποζημίωση

Δικαίωση της Ισλανδίας για διαγραφή χρέους χωρίς αποζημίωση

Απόφαση κόλαφος για τους δανειστές της Ισλανδίας. Η Ισλανδία είχε το δικαίωμα, όταν οι τράπεζές της κατέρρευσαν τον Οκτώβριο του 2008, να αρνηθεί να αποζημιώσει τους ξένους επενδυτές, αποφάνθηκε σήμερα το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής...

Ζώνης Ελεύθερων Ανταλλαγών (AELE).

Το δικαστήριο απέρριψε τα επιχειρήματα που παρουσίασαν η Βρετανία και η Ολλανδία, αναφέρεται στη σχετική δικαστική απόφαση. 

Η απόφαση αναμενόταν για να γίνει γνωστό αν οι χρεοκοπημένες τράπεζες πρέπει ή όχι να διασώζονται με δημόσιο χρήμα. 

Χιλιάδες άνθρωποι που είχαν πάρει στεγαστικά δάνεια σε ξένα νομίσματα, όσο η ισλανδική Κορώνα ήταν σκληρό νόμισμα, βρέθηκαν να χρωστούν πολύ περισσότερα χρήματα, και οι κατοικίες τους να αξίζουν πολύ λιγότερο, όταν κατέρρευσαν οι τράπεζες και η οικονομία της χώρας, ενώ έπρεπε να πληρώνουν μεγαλύτερη δόση κάθε μήνα. 

Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση βρέθηκαν οι ιδιοκτήτες κατοικιών που είχαν αγοραστεί με κυμαινόμενο επιτόκιο, καθώς οι τιμές των κατοικιών και οι μισθοί έπεφταν, ενώ ο πληθωρισμός είχε πάρει την ανιούσα. Η κατάσταση αυτή προκάλεσε γενική αγανάκτηση, τόσο εναντίον των τραπεζών όσο και της τότε κυβέρνησης. 

Οι κερδοσκόποι έχασαν τα πάντα κάτι που σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι δεν φορτώθηκαν τα χρέη των τραπεζών. Οι Βρετανοί και Ολλανδοί "παίκτες" σε μετοχές και ομόλογα τραπεζών της Ισλανδίας, έχασαν όλα τους τα χρήματα, σχεδόν 4 δισ. στερλίνες. Το Λονδίνο και η Χάγη αναγκάστηκαν να πληρώσουν το σύνολο των αποζημιώσεων. 

Μετά την χρεοκοπία της μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας της χώρας, της Landsbanki, η Ισλανδία αναγκάσθηκε να εθνικοποιήσει επειγόντως το τραπεζικό σύστημά της, χωρίς να μπορεί να απαντήσει στις ανησυχίες των καταθετών της Icesave, μιας "on-line" τράπεζας θυγατρικής της Landsbanki την οποία προτιμούσαν οι βρετανοί και οι ολλανδοί αποταμιευτές. Την εποχή του κραχ, η Icesave είχε καταθέσεις σχεδόν 4 δισεκατομμυρίων ευρώ. 

Οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ιρλανδίας είχαν αποζημιώσει τότε πλήρως τους αποταμιευτές της Icesave και στη συνέχεια είχαν στείλει το λογαριασμό στο Ρέικιαβικ. 

Oμως το 2010 και στη συνέχεια το 2011 οι Ισλανδοί είχαν αρνηθεί με δημοψήφισμα τις ρυθμίσεις της αποζημίωσης που είχαν συμφωνηθεί με το Λονδίνο και τη Χάγη, υποστηρίζοντας δεν έχουν τη νομική υποχρέωση να αναλάβουν τις ζημιές μιας ιδιωτικής τράπεζας. 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσέφυγε στο δικαστήριο της AELE για παραβίαση της ευρωπαϊκής οδηγίας σχετικά με την εγγύηση των καταθέσεων, η οποία υποχρεώνει να εξασφαλίζεται ένα ελάχιστο 20.000 ευρώ σε κάθε καταθέτη μιας τράπεζας που χρεοκοπεί. 

Σύμφωνα με την Ισλανδία, η ευρωπαϊκή οδηγία υποχρεώνει το κράτος να δημιουργήσει ένα ταμείο εγγύησης των καταθέσεων, αλλά όχι να το εγγυηθεί με δημόσια χρήματα. 

[Πηγή: 28/01/2013,  προεδρική δημοκρατία]

Απλά, αρνούμαι

Απλά, αρνούμαι

[Πηγή: Simple Man]

Αρνούμαι να αποδεχθώ οποιονδήποτε νόμο έχει μπει σε ισχύ από την ώρα που προδότες μετατρέψανε την χώρα μου σε χρεοκοπημένο υποκατάστημα παγκόσμιας τράπεζας.  Υπάρχει μια αόρατη γραμμή μεταξύ εκείνης της ημέρας και της προηγούμενης . Στέκομαι πάνω της κοντά τρία χρόνια σαν να βρίσκομαι στην ζώνη πολέμου μεταξύ της χώρας μου και του κράτους τους.

Αρνούμαι να αποδεχθώ οποιαδήποτε απόφαση δικαστηρίου που θα στηρίζεται σε αυτούς τους κατοχικούς νόμους και βεβαίως δεν πρόκειται να δείξω κανέναν σεβασμό στους δικαστές που θα κληθούν να με κρίνουν. Τους έχω ήδη καταδικάσει από την ώρα που περίμενα σε εκείνη την γραμμή με τα δυο μου πόδια μες στο κρύο να έρθουν να αποδώσουν την δικαιοσύνη στην οποία ορκίστηκαν να υπηρετούν μέχρι θανάτου.

Αρνούμαι να αποδεχθώ οποιονδήποτε κομματικό υπάλληλο, που έχει πάρει τον τίτλο-φερετζέ- του δημοσίου, ο οποίος θα έχει απαίτηση να βρει την παρανομία μου για να αποδώσει το τίμημα σε χρήμα. Να είναι σε απόσταση ασφαλείας από το χέρι μου όταν θα πατήσει την σφραγίδα του κατασχετηρίου του σπιτιού μου, διότι αυτό το σπίτι δεν έβγαλε ούτε ένα σκουλήκι που να αποδέχεται τα πάντα αρκεί να "πέφτει" ο αιματοβαμμένος του μισθός .

Αρνούμαι να αποδεχθώ γιατρό δημοσίου τομέα όταν θα έρθει η ώρα να έχει ανάγκη την επιστήμη του  συμπολίτης μου και θα έχει το θράσος να ζητήσει βιβλιάριο υγείας ή το χρηματικό ποσό που ορίζει ο νόμος για να κάνει αυτό που του επιβάλει ο υπέρτατος νόμος του λειτουργήματος του.  Η άρνησή του να τιμήσει τον όρκο του θα είναι και η δική μου άρνηση να σεβαστώ ό,τι πολυτιμότερο έχει.

Αρνούμαι να αποδεχθώ τον όποιον θεσμό ακόμα κατέχει θέση σε αυτή την χώρα. Οι θεσμοί  που έμαθα να σέβομαι είναι αυτοί που υπηρετούν την χώρα μου και δεν υπηρετούν καμία άλλη εις το όνομα του κέρδους.

Το Ευρώ Εθνικό μας Νόμισμα;

Το Ευρώ Εθνικό μας Νόμισμα;

  Σκίτσο: Ολυμπιακοί αγώνες: ο δισκοβόλος με το ευρώ, του Daryl Cagle

 

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Ώστε έτσι λοιπόν κ. Τσίπρα και «συναγωνιστές» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το ευρώ είναι Εθνικό μας νόμισμα!

Πόσα θέλετε τελικά εκεί στην Κουμουνδούρου για να μας τρελάνετε;

Ας αφήσουμε το γεγονός, ότι το ευρώ δεν είναι καν νόμισμα, δεν αντικατοπτρίζει αξίες και άρα είναι ένα χρεόγραφο, (δηλαδή ένα παράγωγο τραπεζικό προϊόν δημιουργίας χρέους) και ας δούμε πόσο εθνικό είναι.

Κύριε Τσίπρα και λοιποί «ριζοσπάστες» της «αριστεράς» πείτε μας, παρακαλώ, υπάρχει έστω ο παραμικρός έλεγχος από πλευράς της Ελλάδας, ως κρατικής οντότητας στη παραγωγή και τη κυκλοφορία του ευρώ; Μήπως «κόβεται» στον Χολαργό και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;

Η Τράπεζα της Ελλάδας μέσω της οποίας ασκείται ο νομισματικός έλεγχος, είναι εθνική κρατική τράπεζα, ελεγχόμενη και πως, από τις λοιπές ελληνικές κρατικές δομές; Ή μήπως είναι μια ιδιωτική τράπεζα, ουσιαστικά υποκατάστημα της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας;

Πως λοιπόν αποκαλείτε Εθνικό Νόμισμα κάτι στη δημιουργία και τη κυκλοφορία του οποίου δεν έχουμε ως χώρα και κρατική οντότητα την παραμικρή συμμετοχή και τον αντίστοιχο έλεγχο; Πως... αποκαλείτε Εθνικό νόμισμα αυτό, που άλλοι αποφασίζουν για το πόσα θα μας δώσουν, πάντα δανεικά και μόνο για να εξυπηρετούμε την εξόφληση παλαιότερων δανείων προς τους ίδιους;

Σε ποιο Έθνος αναφέρεσθε ακριβώς κ. Τσίπρα; Γιατί στην Ελλάδα προφανώς δεν αναφέρεσθε. Εκτός κι αν έχετε αποδεχθεί τη χώρα που σας γέννησε και επιθυμείτε διακαώς να την κυβερνήσετε, ως a priori ειδική οικονομική ζώνη της Ευρώπης, ως ευρωπροτεκτοράτο δηλαδή. Και βέβαια μια αποικία, τέτοιου είδους μάλιστα, δεν έχει λόγο να έχει δικό της νόμισμα, ούτε δική της σημαία, ούτε άλλα δικά της σύμβολα, ούτε γλώσσα, ούτε άλλα συνεκτικά χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας, μηδέ χώρο εδαφικής κυριαρχίας. Όλα αυτά ανήκουν στους επικυρίαρχους. Αλλά πως επιθυμείτε να την κυβερνήσετε, ως υποτακτικός και υπηρέτης των επικυρίαρχων; Μέχρις εκεί φτάνει η φιλοδοξία σας;

Το ξεπούλημα της Ελλάδος

Το ξεπούλημα της Ελλάδος

 Ένα γαλλικό βίντεο που δεν θα έδειχναν ποτέ τα ελληνικά κανάλια (με ελληνικούς υπότιτλους)!

Δ. Καζάκης: Ο νέος χαρακτήρας της αριστεράς

Ο νέος χαρακτήρας της αριστεράς

 

του Δημ. Καζάκη 

Καμιά μεταλλαγή του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας δεν μπορεί να συμβεί δίχως την κατάλληλη προσαρμογή της αριστεράς. Από ιστορική άποψη η αριστερά υπήρξε ανέκαθεν μια πολιτική έννοια δίχως ξεκάθαρο περιεχόμενο, δίχως σαφείς κοινωνικές, ταξικές και ιδεολογικο-πολιτικές αναφορές. Δεν ήταν παρά ένα αναγκαίο προϊόν της τυπικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και επομένως φέρει ανεξίτηλα και εγγενώς όλες τις παραμορφώσεις, αυταπάτες και διαστροφές του κοινοβουλευτισμού. H άνδρωση της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, ή άνοδος της πάλης για εργατικά και λαϊκά αιτήματα, οδήγησε και στην αναγκαία ιστορική μετεξέλιξη της αριστεράς. Από μια συγκεχυμένη κοινοβουλευτική έννοια – όπου πρυτάνευαν τα αισθήματα κοινωνικής αδικίας και τα διάφορα δόγματα «κοινωνικής δικαιοσύνης» – στην επαναστατικά, κοινωνικά και ταξικά διαφοροποιημένη έννοια της αριστεράς. Η αριστερά έπαψε να είναι συνώνυμο της ηθικής ή ηθικολογικής καταγγελίας της όποιας αδικίας για να μετατραπεί σε ανοιχτό πεδίο οργανωμένης αντιπαράθεσης ιδεολογικο-πολιτικών ρευμάτων, κομμάτων και τάσεων, ιδεώδες περιβάλλον για την μαχητική ανάδειξη της ολοκληρωμένης ταξικής προοπτικής της εργατικής τάξης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η αναφορά στην αριστερά ως αυτοτελή πολιτική έννοια δεν υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του ’60. Έως τότε η αριστερά δεν συνιστούσε τίποτε περισσότερο από έναν πολιτικό επιθετικό προσδιορισμό τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό των εργατικών, λαϊκών και επαναστατικών κινημάτων. Στη δεκαετία του ’60 και στο έδαφος της βαθιάς κρίσης της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, η οποία μετεξελισσόταν γοργά σε οργανικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» που αντιμετώπιζε τα δικά του εσωτερικά αδιέξοδα, έγινε μια συστηματική προσπάθεια από τον ιδεολογικό και πολιτικό μηχανισμό του ιμπεριαλισμού, ιδίως των ΗΠΑ, να οικοδομηθεί μια «νέα αριστερά», ή στην ευρωπαϊκή της εκδοχή μια «ανανεωτική αριστερά». Μια αριστερά αρκούντως αφηρημένη ώστε να είναι παντελώς ξεκομμένη και απόλυτα εχθρική προς τις όποιες κοινωνικο-ταξικές αναφορές, προπομπός της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας και πολιτικής. Η ολοκλήρωση της πορείας μεταλλαγής της σοσιαλδημοκρατίας από ένα «αστικό κόμμα της εργατικής τάξης» σε μαχητική πολιτική δύναμη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, η εκφυλιστική πορεία και η πλήρης διάλυση του «διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μαζί με τη συνολική υποχώρηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος, επέτρεψαν σ’ αυτήν την ιμπεριαλιστική «νέα αριστερά» τελικά να επικρατήσει. Σήμερα, στις συνθήκες κρίσης πολιτικής και κοινωνικής εκπροσώπησης του εργαζόμενου λαού, η αριστερά γενικά μετεξελίσσεται όλο και περισσότερο σε μια γενική αδιαφοροποίητη έννοια, όπου χωρούν τα πάντα. Η αριστερά όλο και περισσότερο μετατρέπεται σε χώρο πολιτικής συμβίωσης με ότι πιο αντιδραστικό και σκοταδιστικό έχει γεννήσει η λογική της προσαρμογής στις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου και της παγκόσμιας αγοράς του. Όλο περισσότερο αποσπάται από τα πιο άμεσα λαϊκά, εργατικά και δημοκρατικά αιτήματα, αποσπάται από τις αληθινές αγωνίες του εργαζόμενου λαού για να μεταβληθεί σε μια χρήσιμη εφεδρεία των κυρίαρχων δυνάμεων για τη πολιτική διαχείριση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Επομένως, αριστερά γενικά δεν υπάρχει, ή υπάρχει απλά και μόνο για να συσκοτίζει ανυπέρβλητες ταξικές διαφορές ανάμεσα σε δυνάμεις και πολιτικές, ενώ η μετατροπή της σε κεντρικό σημείο αναφοράς αποτελεί τυπική διαστροφή όσων κατανοούν την πολιτική με επιδερμικούς κοινοβουλευτικούς όρους και αδυνατούν να απευθυνθούν πρωταρχικά στους ίδιους τους εργαζόμενους και το λαό.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΠΑΜ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η δίκαιη κινητοποίηση των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς σταθερής τροχιάς και οι εξελίξεις που ακολούθησαν με την επέμβαση της Αστυνομίας τη Παρασκευή ξημερώματα, έγινε η αφορμή να φανεί όχι μόνο ο αυταρχισμός της κατοχικής «κυβέρνησης» των δωσίλογων, αλλά να αποκαλυφθεί για μια ακόμα φορά το φασιστικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται. Οι «κυβερνητικές» μαριονέτες ανακάλυψαν, ότι δεν τους ήταν αρκετός ο παροπλισμός της Βουλής, που την υποβάθμισαν σε κοινό πρωτοκολλητή των αποφάσεων της Τρόικας και προχώρησαν στην απροκάλυπτη αστυνομική βία και καταστολή απέναντι στον «εχθρό» Λαό.

Η κίνηση αυτή ανέδειξε αρκετά ζητήματα και ερωτήματα τα οποία έχουν πολλούς αποδέκτες και πρέπει άμεσα να απαντηθούν.

Μερικά από αυτά είναι …. :

• Τίθεται πλέον σε απόλυτη αμφισβήτηση η ίδια η ύπαρξη των συνδικάτων και επί της ουσίας του στοιχειώδους δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι; Καταργούνται οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι Σ.Σ.Ε. μηδέ της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας εξαιρουμένης;

• Αναγνωρίζεται πλέον στους εργαζόμενους κάποιο, έστω στοιχειώδες, δικαίωμα λόγου σε ζητήματα που αφορούν στην εργασία τους και τελικά στην ίδια τους τη ζωή; Η αξία της εργασίας και της ίδιας της Ζωής καθορίζεται μονομερώς πλέον από το καθεστώς, το οποίο επιβάλει τις αποφάσεις του με πυγμή και απροκάλυπτη βία;

• Απέναντι στο καθεστώς που παρουσιάζεται αποφασισμένο και έτοιμο να εφαρμόσει τις εξοντωτικές για το λαό και τους εργαζόμενους αποφάσεις του, γεννώνται μια σειρά ερωτηματικά για τη στάση του ίδιου του λαού, των εργαζομένων και των μαζικών του φορέων διεκδίκησης και των, επί της ουσίας, υπό κατάργηση συνδικάτων. Οι κλασσικές μορφές πάλης, οι απεργίες, τα συλλαλητήρια, οι καταλήψεις χώρων δουλειάς είναι σήμερα αποτελεσματικοί και πρόσφοροι τρόποι αντίδρασης και διεκδίκησης;

• Μέχρι πού είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε; Πως είναι δυνατό να προχωρήσουμε όλοι μαζί σε μορφές αγώνα, πιο αποφασιστικές, πιο ευέλικτες και τελικά πιο έξυπνες, που θα ενώνουν τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται και που το καθεστώς τεχνηέντως τα τοποθετεί το ένα εναντίον του άλλου και θα παρακάμπτουν έτσι τη καθεστωτική προπαγάνδα, εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα του καθεστώτος για καταστολή;

• Είναι έτοιμοι οι επιστρατευμένοι απεργοί να απαντήσουν στην απαίτηση των καιρών για λειτουργική κατάληψη των μέσων μαζικής μεταφοράς και τη λειτουργία τους στην υπηρεσία του λαού, όπως θα έπρεπε να είναι; Μπορούν να απευθυνθούν στο λαό και να ζητήσουν την κινητοποίησή του για την υποστήριξη και την περιφρούρηση  αυτού του στόχου άρα και του αγώνα τους; Μπορούν να θέσουν σαν σημαία του αγώνα τους ζητήματα παλλαϊκά, όπως είναι η εκδίωξη της τρόικας και των εγχώριων υπηρετών της και η πάλη για την ανάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της πατρίδας μας;

• Τι ρόλο παίζουν οι «κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες» της αντιπολίτευσης που όψιμα καταγγέλλουν την συνταγματική εκτροπή και το φασισμό και τρέχουν να συμπαρασταθούν στους απεργούς, την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τη συνταγματική εκτροπή με την παραμονή τους στο εξάμβλωμα που αποκαλούν Βουλή; Η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στους απεργούς θα ήταν η άμεση παραίτηση από το «κοινοβούλιο» με στόχο την απογύμνωση από κάθε νομική στήριξη των δωσίλογων. Όσο παραμένουν σ` αυτό, έστω καταψηφίζοντας, στη πράξη νομιμοποιούν αυτή τη φασιστική εκτροπή και τη κατάλυση του Συντάγματος που, με λέξεις, καταδικάζουν.

• Τι ρόλο παίζουν οι «συμπαραστάτιδες» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ που εμπαίζουν τους εργαζόμενους διασπώντας ή περιχαρακώνοντας το λαϊκό κίνημα, αποπροσανατολίζοντας με περιθωριακά και οικονομίστικα αιτήματα; Οδηγούν έτσι στον αφοπλισμό των συνδικάτων και την αγωνιστική παραίτηση των εργαζομένων;

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο καλεί τον ελληνικό λαό να δει καθαρά το πού τον οδηγούν οι δωσίλογοι και να πάρει στα χέρια του την κατάσταση, δίνοντας τις δικές του απαντήσεις στις προκλήσεις των καιρών. Η ίδια η κατάσταση – όπως διαμορφώνεται – δείχνει καθαρά ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να περάσει, γρήγορα, στη φάση της συσπείρωσης και της αλληλεγγύης εργαζομένων και ανέργων, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, ελευθέρων επαγγελματιών και αγροτών, απλών και ενστόλων πολιτών, ανεξάρτητα από κομματικές επιλογές, ταμπέλες και χρώματα. Να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά στηρίζοντας τον αγώνα των επιστρατευμένων.

Όλοι οι εργαζόμενοι να απαιτήσουν από τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες να σταθούν άμεσα και έμπρακτα στο πλευρό των επιστρατευμένων απεργών, στηρίζοντάς τους με κάθε τρόπο. Η νίκη τους θα είναι νίκη όλων των Ελλήνων και οι δωσίλογοι το γνωρίζουν. Γι αυτό και στρέφονται στον φασισμό.

Καλούμε τους ίδιους τους αγωνιζόμενους απεργούς, να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να αντικρούσουν τις προσπάθειες χειραγώγησης του αγώνα τους από κάθε επίδοξο προστάτη των συμφερόντων τους  και να προχωρήσουν σε λειτουργική κατάληψη των χώρων και των εργαλείων της εργασίας τους. Θα προσφέρουν έτσι, στην Κοινωνία, αυτοί οι ίδιοι τις Υπηρεσίες, που οι πολίτες έχουν ανάγκη, αποδεικνύοντας το δίκιο του αγώνα τους, ακυρώνοντας στη πράξη την αισχρή προπαγάνδα του καθεστώτος και τον κοινωνικό αυτοματισμό, που αυτή υποδαυλίζει. Μόνο έτσι θα υπάρξει πάνδημη συμπαράσταση και η Νίκη θα είναι μόνιμη και αδιαμφισβήτητη.

Καλούμε τους αγρότες, που ξεκινούν κι αυτοί κινητοποιήσεις, να ενώσουν τις δυνάμεις τους με αυτές των εργαζομένων και των ανέργων στις πόλεις και να συγκλίνουν προς το κέντρο, οδηγώντας όλοι μαζί σε κορύφωση τον Αγώνα, για την ανατροπή της δωσίλογης κυβέρνησης και του καθεστώτος χρεοκρατίας.

Το ΕΠΑΜ πιστεύει, ότι ο μόνος δρόμος που θα καλύπτει όλο τον εργαζόμενο ελληνικό λαό και τα αιτήματά του, είναι η απαίτηση να γκρεμοτσακιστούν οι δωσίλογοι και οι προστάτες τους, ώστε η χώρα να επανέλθει στη δημοκρατική ομαλότητα και να αποκτήσει την Εθνική της Κυριαρχία και Ανεξαρτησία, μακριά από κατακτητές και ληστοκράτες.

Το ΕΠΑΜ καλεί όλο το λαό να προχωρήσει στην εξάπλωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ διαρκείας. Μόνος μας οδηγός οι αγώνες και οι θυσίες των γονιών μας. Μόνο μας Χρέος το μέλλον των παιδιών μας. Αυτή η γη μας ανήκει.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του  Ε.ΠΑ.Μ

25 Ιανουαρίου 2013

Θα πούμε το νερό, νεράκι!

ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!

Το νερό, νεράκι θα πούμε! ΕΥΑΘ: "Ο αγώνας τώρα αρχίζει"
Χθες πέρασε από τη Βουλή το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. Οι βουλευτές ενημερώθηκαν από το ΤΑΙΠΕΔ, ότι η Κυβέρνηση αποφάσισε να ... παραχωρήσει το νερό της Θεσσαλονίκης σε ιδιώτες.
«Παίρνοντας το λόγο ο κ. Αθανασόπουλος, διευκρίνισε ότι η πώληση ποσοστού μετοχών της ΕΥΑΘ ΑΕ, δε συνιστά πρωτοβουλία του ΤΑΙΠΕΔ αλλά της κυβέρνησης στο πλαίσιο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος», εξασφαλίζοντας έτσι και την ασυλία του(;).
Δε χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε ότι η ΕΥΑΘ ουσιαστικά χαρίζεται για να οικονομήσουν κάποιοι, μια πρόχειρη αναγωγή των κερδών της σε βάθος 30ετίας που θα είναι και η σύμβαση παραχώρησης συνεπάγεται καθαρά κέρδη άνω των 600.000.000 ευρώ.
Μέχρι τον Οκτώβρη υπολογίζουν να τελειώσουν με την ΕΥΑΘ, υπολογίζουν να τελειώσουν με το νερό της Θεσσαλονίκης, υπολογίζουν, υπολογίζουν...εμάς μας υπολογίζει κανείς;
Μας έχουν υποτιμημένους και αυτό είναι το λάθος τους.
Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης μπορεί να σταματήσει την αρπαγή.
Όλοι μαζί συντονισμένα, μπορούμε να τους σταματήσουμε.
 

Σ.Ε.Υ.Α.Θ.

[Πηγή:  http://indobserver.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1753.html]

ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ (ή "η δολοφονία μιας χώρας)

ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ (ή "η δολοφονία μιας χώρας)

Από την απάθεια στην πιθανότητα έκρηξης

‘Ενα πρόγραμμα χειραγώγησης των Ελλήνων

«Να μη φοβάστε ούτε τις αρρώστιες, ούτε τον πόνο, ούτε τον θάνατο, να φοβάστε τον φόβο»

Επίκτητος

«Όταν ο πολιτισμένος ενήλικος βρεθεί κάτω από την επίδραση ξαφνικών και αναπάντεχων ερεθισμάτων, υπερβολικά ισχυρών, η ανώτερη φυλογονική του στοιβάδα, πέφτει σε είδος παράλυσης και ανικανότητας, εγκαταλείποντας τη διεύθυνση του ψυχικού  οργάνου στο στρώμα που βρίσκεται παρακάτω».

Kretchmer, Psychologie Medicale, Payot, 1927

«Να μη γελάς, να μην κλαις, να καταλαβαίνεις»

Σπινόζα

«Ο φόβος παραλύει, η οργή τυφλώνει»

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

[Πηγή: Konstantakopoulos.blogspot.com. Δημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα, 17-1-2013]

 Όσο χειρότερη η πραγματικότητα, τόσο την αρνούμαστε. Διαθέτουμε αμυντικό μηχανισμό που μας ξυπνάει όταν βλέπουμε εφιάλτες. ‘Όταν ο εφιάλτης είναι πραγματικός μας κοιμίζει, όπως τις στρουθοκαμήλους, που χώνουν το κεφάλι στην άμμο. Αρνούμαστε την πραγματικότητα που δεν αντέχουμε.

Προ ημερών είδα έναν παληό φίλο και συμφοιτητή μου. Επί δυόμισυ χρόνια με κατηγορεί ότι είμαι «Κασσάνδρα», συστηματικά απαισιόδοξος. Του απαντώ ότι η Κασσάνδρα, κεντρικό πρόσωπο της Ιλιάδας, είχε στην πραγματικότητα δίκηο, όχι άδικο. Αν ο Πρίαμος την κράταγε στο Παλάτι και δεν έβαζε τον Δούρειο Ίππο εντός των τειχών, η Τροία θα σωζόταν. Ανά εξάμηνο παραδέχεται ότι είχα προηγουμένως δίκηο, αντιδρά όμως στις «επικαιροποιημένες», όλο και χειρότερες εκτιμήσεις μου. Την τελευταία φορά τούπα ότι όσα κάνει η τρόικα στην Ελλάδα μέσω της «κυβέρνησης» δεν είναι «λάθος», είναι η τυπική συμπεριφορά επίτροπου τραπέζης, που μπήκε σε επιχείρηση και την εκκαθαρίζει κανιβαλλιζοντάς την. Δεν του άρεσε η ιδέα. Θύμωσα και τούπα να σκίσει το πτυχίο του φυσικού. Θεμέλιο της επιστήμης είναι να ξεκινάμε από αυτό που πραγματικά συμβαίνει, όχι από αυτό που νομίζουμε, θέλουμε ή δεν θέλουμε να συμβαίνει. Στα περισσότερα ζητήματα μπορεί να υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες/απόψεις, το ποτήρι είναι «μισογεμάτο» ή «μισοάδειο». Αν σε κάτι δεν χωρεί έλλογη διαφωνία είναι στο ελληνικό πρόγραμμα σωτηρίας-καταστροφής.  

Τις προάλλες συμμετείχα σε τηλεοπτική συζήτηση. Κουβεντιάζαμε για το φορολογικό νομοσχέδιο, το ΠΑΣΟΚ, τη λίστα Λαγκάρντ. Σε κάποια στιγμή τους είπα ότι η συζήτηση δεν έχει νόημα – συζητάμε επί «εικονικής πραγματικότητας». Έχουμε ασθενή με terminalμεταστατικό καρκίνο και συζητάμε διάφορα αποτελέσματα της αρρώστιας, τι συμβαίνει στα πόδια, τα νεφρά, την καρδιά, λες και εκεί είναι το ζήτημα, σα να μπορούμε να βρούμε ορθολογική θεραπεία στα επιμέρους, ασκώντας κριτική στον γιατρό για την α’ ή β’ επιλογή, αγνοώντας ότι δεν έχει στην πραγματικότητα κανένα τρόπο να αποτρέψει το μοιραίο. Σχολιάζουμε την «κυβερνητική πολιτική», κάνουμε ρεπορτάζ να μάθουμε τι σκέφτεται ο Στουρνάρας ή ο Βενιζέλος, τη στιγμή που αυτοί δεν υπάρχουν ως αποφασίζοντα υποκείμενα, η χώρα κυβερνάται απευθείας από την τρόικα, παρούσα ακόμα και στα γραφεία του Υπουργείου Οικονομίας, με σχηματισμένη άποψη για πόσο και τι στρατό χρειαζόμαστε, πόσα κατοικημένα νησιά θα έχουμε, γιατί πρέπει να νομιμοποιήσουμε το φακελάκι στα νοσοκομεία!

Το αληθινό έργο που παίζεται δεν είναι «φορολογική μεταρρύθμιση», «αγορά ομολόγων», «ασφαλιστικό». Είναι «Η δολοφονία μιας χώρας». Αυτός που φοράει την άσπρη μπλούζα του γιατρού είναι ο δολοφόνος. Στον άρρωστο παρέχεται τεχνητή αναπνοή και στήριξη της καρδιακής λειτουργίας με … δόσεις, ενώ του αφαιρούνται, ένα-ένα, τα ζωτικότερα όργανα, οι βασικές κρατικές λειτουργίες και ότι απέμεινε να στηρίξει οικονομία/κοινωνία.