ΝΟΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ

Μέσα από πολύπλοκες, αλλά αδιαφανείς διεργασίες,  στο διάστημα αυτών των δυόμισι τελευταίων ετών, και σε πείσμα της συνεχούς τρομοκράτησής του,  στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός έδωσε την ετυμηγορία του. Βροντοφώνησε, επιτέλους, ένα μεγάλο και καθαρό ΟΧΙ στην εξαθλίωση, που του επέβαλαν οι εντός  και εκτός «σωτήρες του». Διαμήνυσε, προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι δεν θέλει πια να εξακολουθήσει να «σώζεται», ότι απορρίπτει με βδελυγμία Μνημόνια, δανειακές  συμβάσεις και  όλο το αποτρόπαιο συνονθύλευμα  των  τεράτων, που στοίχειωσαν τη ζωή του χωρίς να τον ρωτήσουν, που καταληστεύουν καθημερινά το βιός του και το μέλλον των παιδιών του,  και που τον έχουν καταντήσει  δουλοπάροικο, μέσα στην ίδια  του την πατρίδα.  Μέσα από τις κάλπες, όπου επικράτησε όχι μόνο ο μεγάλος θυμός, αλλά και η ωριμότητα, αλλά και η  αποφασιστικότητα ενός οικτρά δοκιμαζόμενου λαού, από ξένους αλλά δυστυχώς  και από  δικούς του ανθρώπους,  μας αναγγέλλει με υπερηφάνεια ότι, ναι, θέλει και μπορεί να πάρει τις τύχες στα χέρια του  και να ξαναγεννηθεί.

Οι εντολές του, μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου ξεχειλίζουν από πόνο και δάκρυα, από μια σαφή τάση εκδίκησης απέναντι σε όλους και σε όλα, αλλά πάνω απ’ όλα κατακλύζονται  από ελπίδα, αλλά και από πίστη, στα πεπρωμένα του, στις ικανότητές του, ακριβώς σ’ αυτές που με τόση βαρβαρότητα και ποταπότητα διαμφισβητήθηκαν, και τέλος στο μέλλον αυτού του τόπου,  στο αύριο της ακριβής του Ελλάδας.

Η κορυφαία του εκδίκηση είναι, βέβαια, το 7% που  έδωσε στη Χρυσή Αυγή.

Αυτά είναι τα νύχια του, που προβάλλουν στην απελπισία του… που του ανήκουν και αυτά, και που προφανώς κρίνει ότι πρέπει να  τα χρησιμοποιήσει στις πολύ δύσκολες ώρες του. Πέρα όμως από εκδίκηση, ο ελληνικός λαός δίνει, με την ψήφο του, διαταγές και νουθεσίες. Καταρχήν, στέλνει στο «πυρ το εξώτερο» όλους εκείνους που τόλμησαν να τον εξευτελίσουν και να τον τελειώσουν, υπογράφοντας τη θανατική του καταδίκη με διάφορες αστείες δικαιολογίες. Και, φυσικά, οι ψηφοφόροι αρνούνται  να τηρήσουν «λογιστικά βιβλία» για το ποιος υπόγραψε το πρώτο, ποιός το δεύτερο Μνημόνιο της ντροπής, ποιος δηλαδή εγκλημάτησε λιγότερο ή περισσότερο εναντίον του ή ποιος επέδειξε μεγαλύτερη  ή μικρότερη εφευρετικότητα στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να  εμφανίσει λιγότερα αποκρουστικά τα εγκλήματά του.

Στη συνέχεια, ο ελληνικός λαός πρόσταξε τους υποψήφιους κυβερνήτες του, αυτούς που οπωσδήποτε δεν βαρύνονται με εγκληματικές υπογραφές, να   «κόψουν το λαιμό τους» και να του εξασφαλίσουν  «κυβέρνηση συνεργασίας», που να τον βγάλει όσο πιο γρήγορα γίνεται από τη σκοτεινή καταπακτή, και  να τον οδηγήσει προς το ελληνικό φως, προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη, μακριά από τρόικες, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και λοιπά διαβολικά κατασκευάσματα. Και, ναι, ο ελληνικός λαός τα θέλει όλα αυτά, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ.

 Η σαφής λαϊκή εντολή,  για συνεργασία, εξηγείται βέβαια από την  πλήρη συνειδητοποίηση της ανάθεσης μιας εξαιρετικά δύσκολης και επικίνδυνης αποστολής. «Όλοι μαζί», διατάζει ο λαός…. βάλτε πλάτη  να με βγάλετε από δω μέσα, πριν πνιγώ από ασφυξία».  Και να μερικές από τις δυσκολίες:

*Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, αυτή η ίδια  η «συνεργασία», ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις, πεποιθήσεις, αλλά και σε  γενικευμένα αρχηγικά σύνδρομα. «Αυτά να τα ξεχάσετε» λένε οι κάλπες, γιατί τώρα αυτό «που χρειάζεται δεν οι αρχηγοί, αλλά οι στρατιώτες».

*Δεύτερον, η προσπάθεια ιδεολογικής επικράτησης: προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, και με πόση ακριβώς απόκλιση.  Η ψήφος του λαού μας δηλώνει ότι πριν φθάσουμε σε τέτοια διλήμματα, οπωσδήποτε απολύτως ορθά, κάτω από ομαλότερες συνθήκες, το πρώτιστο είναι η απελευθέρωσή μας από την απάνθρωπη κατοχή. Να δώσουμε, λένε οι κάλπες, εδώ και τώρα,  έναν υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία μας. Διαφορετικά, τι νόημα θα έχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερής, κεντρώας ή δεξιάς κατεύθυνσης, αν αυτή θα συνεχίσει να έχει ως κύρια καθήκοντά  της, το πώς:

- θα ικανοποιήσει καλύτερα και πιο γρήγορα, τις αιμοβόρες απαιτήσεις της τρόικας, όπως ανάμεσα σε άλλες, την άμεση απόλυση 150.000 δημόσιων υπαλλήλων, επειδή δήθεν είναι άχρηστοι, στα πλαίσια ενός  δημόσιου τομέα, που δήθεν είναι υπερμεγέθης, ενώ θα αρκούσε η προσπάθεια, αυτός  να  καταστεί λιγότερο  αναποτελεσματικός,

-θα βαφτίσει  ως «μεταρρυθμίσεις» ή και ως «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του συνολικού  ελληνικού πλούτου στους δανειστές, καταληστεύοντας  έτσι τους δικαιούχους,

-θα παραμυθιάζει πιο αποτελεσματικά  το λαό, και ταυτόχρονα θα τον απειλεί και θα τον εκβιάζει,  ότι δεν θα του επιβληθούν άλλα νέα και επώδυνα μέτρα, αν….. «στέρξει να αυτοκτονήσει»,  ενόσω όλα αυτά  τα νέα μέτρα  έχουν  όχι μόνο αποφασιστεί, αλλά  και υπογραφεί, και  ενόσω πρόκειται για μέτρα αμέτρητα μιας  Λερναίας Ύδρας,

- θα αποκοιμίζει τον ελληνικό λαό με διαβεβαιώσεις ότι δήθεν «πηγαίνουμε καλύτερα», και ότι δήθεν «οι θυσίες  δεν πάνε χαμένες», ενόσω πάμε από το κακό στο χειρότερο και ενόσω επίσημα προβλέπεται ότι το 2020 το χρέος μας θα είναι μεγαλύτερο από όσο  ήταν το 2009.

*Το περιεχόμενο, εξάλλου,  της κάλπης  χλευάζει  και γελοιοποιεί την μέχρι τώρα  απέλπιδα προσπάθεια των «Μνημονιακών»  να απαλλάσσονται από διαφορετικές  γνώμες, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην και αφελώς  ως «λαϊκίστικες»,   και τους υποστηρικτές τους ως «λαϊκιστές». Ο λαός μας απέρριψε, με περισσή περιφρόνηση, τους «μονόδρομους», τις «απόλυτες αλήθειες», τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Ο λαός καταδίκασε όλα αυτά και όλους αυτούς που τον εξευτέλιζαν ασύστολα τα  τελευταία δυόμισι χρόνια.   Απαιτεί, τώρα, συνδυασμούς, φαντασία, τόλμη και πίστη, κατά την εκστρατεία καταγγελίας των απάνθρωπων Μνημονίων, καθώς  και αποδέσμευση από το επαχθές και επαχθές τμήμα του χρέους. Ο λαός μας  θέλει να ενωθούμε  σε μια γροθιά, όλοι οι Αντιμνημονιακοί, και να καταγγείλουμε τα επαίσχυντα χαρτιά, χωρίς φυσικά τους  Μνημονιακούς, που τα  υπέγραψαν…. γιατί, πως αλήθεια  θα μπορούσαν αυτοί  να τα καταγγείλουν!  Ο λαός εκλαμβάνει ξεκάθαρα Μνημόνια και Μνημονιακούς, ως δημιουργούς του προβλήματός του.  Συνεπώς, αυτοί οι ίδιοι   δεν μπορεί να είναι και λύση του.

Οι εταίροι μας, με επικεφαλής  την κυρία Μέρκελ, παρακολουθούν πανικόβλητοι το διπλό ταυτόχρονο χτύπημα των γαλλικών και ελληνικών εκλογών, εναντίον της ατέρμονης λιτότητας. Το μήνυμα που διαχέουν  αυτές οι δύο εκλογές  είναι η πλήρης αποτυχία της παρανοϊκής συνταγής του ΔΝΤ, που υιοθετήθηκε χωρίς δισταγμούς  από την ΕΕ και που τώρα κινδυνεύει να την διαλύσει. Αναγγέλλει  το τέλος της Μερκοζύ και την υπόσχεση ανάδυσης μιας νέας Ευρώπης, φιλικής και όχι εχθρικής απέναντι στους λαούς της. Και ας ψελλίζει πανικόβλητη η Γερμανίδα καγκελάριος ότι «η Ελλάδα δεν θα παρεκκλίνει από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της». Προφανώς,  η κυρία Μέρκελ δεν κατανόησε το περιεχόμενο της ψήφου του ελληνικού λαού.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο

Πανεπιστήμιο Μακεδονίας