ΛΙΣΤΑ Λαγκάρντ: Εξαπάτηση του φιλοθεάμονος κοινού και Η ψηφοφορία υποτέλειας στη Βουλή στις 14/1/2013

ΛΙΣΤΑ Λαγκάρντ:

Εξαπάτηση του φιλοθεάμονος κοινού και η ψηφοφορία υποτέλειας στη Βουλή στις 14/01/2013

«Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε

τα μάτια σας, για να βλέπετε,

τότε θα τα χρειαστείτε, για να κλάψετε»

(Ζ. Π. Σάρτρ)

Γράφει ο Γ. Βαζάκας – φιλόλογος
Ιδρυτικό μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.

Λίγες μόνο μέρες πέρασαν από την 14/1/2013, οπότε στη βουλή των Ελλήνων με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ψηφίστηκε η δεύτερη Δανειακή Σύμβαση  και με διαδικασία του κατεπείγοντος μετατρέποντας την Ελλάδα σε επίσημο προτεκτοράτο. Ένα τόσο σημαντικό γεγονός, που δεν έχει προηγούμενο τόσο στην ελληνική, όσο και στην παγκόσμια ιστορία και πέρασε σχεδόν κρυφά και αθόρυβα…

         Η λίστα Λαγκάρντ επισκίασε τα πάντα!... Αλίμονο Συνέλληνες, τόσο να μας υποτιμούν και να μας υπνωτίζουν οι κυβερνώντες με τους παπαγαλοδημοσιογράφους τους;

         Από το 2010 η τότε υπουργός των οικονομικών της Γαλλίας Κριστίν Λαγκάρντ παρέδωσε την περιβόητη λίστα στην ελληνική κυβέρνηση κι από τότε αυτή μέχρι και σήμερα δε χρησιμοποιήθηκε για έλεγχο της φοροδιαφυγής, όπως με βάση αυτήν έπραξαν άλλες χώρες: Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία εξοικονομώντας από φοροφυγάδες αντίστοιχα: 2,5 δις, 1,1δις, 570 εκατ. και 6 δις.

        Ενώ στην «έρμη» την Ελλάδα κάτι άλλο «σημαντικότερο» επιτελεί η περίφημη λίστα. Εδώ η ειδησεογραφία έχει πλημμυρίσει από τη σκανδαλολογία της και την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Οι γνωστοί τηλεαστέρες και τα τσιράκια των μέσων μαζικής αποβλάκωσης διψούν για αίμα. Αυτοί σήμερα έχουν φορέσει – πάντα καθ’ υπόδειξη άνωθεν και έξωθεν – την τήβεννο του αδέκαστου κριτή και όλοι μαζί έχουν χιμήξει στον Παπακωνσταντίνου και τους συγγενείς του. Είναι οι ίδιοι που όχι μόνο δε νοιάστηκαν, αλλά αντίθετα συνηγόρησαν στην εν ψυχρώ οικονομική εξαθλίωση της Ελλάδας και του λαού της με πρωτεργάτη φυσικά τον Παπακωνσταντίνου. Σήμερα φυσικά χίμηξαν εναντίον του, όπως θα πράξουν και σε όποιον άλλο κρίνουν τα μεγάλα αφεντικά ότι είναι ελεγχόμενα αναλώσιμος πολιτικά.

     

Για μήνες τώρα ο χορός της σκανδαλολογίας καλά κρατεί: Οικονομικοί εισαγγελείς, διαπληκτισμοί κομμάτων, ξεκατίνιασμα δηλώσεων ανάμεσα στους επίδοξους επιβήτορες της εξουσίας της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, καταγγελίες και αιτιάσεις προτάσεις για Εξεταστικές ή Προανακριτικές επιτροπές, προκειμένου δήθεν να διαλευκανθεί το μέγα σκάνδαλο. Και προσφάτως οι τρόφιμοι του ελληνικού Κοινοβουλίου με τις πολλές κάλπες κατέληξαν σε παραπομπή του Παπακωνσταντίνου σε προανακριτική. Ξέρετε , όπως ακριβώς έγινε και συγκαλύφθηκαν νομότυπα με επιτροπές της Βουλής όλα τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης.

      Πολύ φοβούμαστε για ακόμη μια φορά ότι όλα γίνονται για πολιτικό αποπροσανατολισμό ύπνωσης και εξαπάτησης του λαού. Και θέλουμε να δείξουμε τι εννοούμε. Μόνο η υπόθεση ότι όλα, σχετικώς με το σβήσιμο ονομάτων από τη λίστα κλπ., έγιναν για τις ξαδέρφες, τον γαμπρό και τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου μοιάζει τελείως γελοία και ανόητη. Και τούτο γιατί και ο στοιχειωδώς ενημερωμένος σήμερα ανθρωπάκος ξέρει πως ο οποιοσδήποτε σήμερα διαθέτει χρήμα, μπορεί να το διαχειρισθεί χωρίς να δίνει λογαριασμό σε καμιά κρατική ή υπερκρατική αρχή ποικιλότροπα: Χάθηκαν οι offshore (υπεράκτιες εταιρίες) π.χ ή οι τοποθετήσεις σε Hedge Fund (επενδυτικά κεφάλαια υψηλής μόχλευσης;) και δε θα επέλεγε κάτι τέτοιο ένας Παπακωνσταντίνου και θα προτιμούσε να εκτεθεί στη λίστα Λαγκάρντ;  

     Εκτός και πιστέψουμε ότι ο Παπακωνσταντίνου είναι τόσο ηλίθιος, ώστε να κάνει παιδαριώδη σφάλματα. Να χάσει από μόνος του τη λίστα, προκειμένου να ευνοήσει τους συγγενείς του. Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, τότε μάλλον βλέπει πολύ τηλεόραση σε βαθμό αποβλάκωσης. Eίναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος που ως υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου στις 5 Μαΐου του 2010 υπέγραψε την πρώτη δανειακή σύμβαση, χωρίς να συζητηθεί καν στο ελληνικό κοινοβούλιο,  διαπράττοντας κατά την κρίση τόσων σημαντικών  νομικών και συνταγματολόγων καραμπινάτη εσχάτη προδοσία, γιατί ως οικονομικός δολοφόνος ευθύνεται για την εν ψυχρώ εξόντωση από τότε και που συνεχίζεται ακόμη ενός ολόκληρου λαού (1,5 εκατομμύρια άνεργοι, πάνω από 18000 άστεγοι, περισσότερες από 3000 αυτοκτονίες) , και να μην ξέρει να κρύβει τα ίχνη του ή να πέφτει σε τόσο άτσαλα στημένες παγίδες;

     Πιστεύουμε ακράδαντα ότι άνθρωπος ξέρει, απ’ τη στιγμή που πήρε ρίσκα σε επίπεδο εσχάτης προδοσίας στο υπάρχον πολιτικό πλαίσιο να φυλάει τα νώτα του. Η βαρυσήμαντη δήλωσή του: «Δεν πρόκειται να γίνω Ιφιγένεια κανενός» στέλνει με νόημα το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι δε θα πάθει τίποτε. Ενγνώσει του τον χρησιμοποιούν για πολιτικό ξέπλυμα και μάλιστα εντός συγκεκριμένων αυστηρών πλαισίων, ώστε να μην πυροδοτηθούν ανεξέλεγκτες αποκαλύψεις. Με την όλη διαδικασία χορταίνοντας τη σκανδαλοθηρία ύπνωσης προς το φιλοθέαμον κοινό, το πολύ - πολύ να του κολλήσουν τη ρετσινιά της απιστίας χωρίς σοβαρές για τον ίδιο αλλά και για κανέναν δικαστικές επιπτώσεις. Έτσι θα εκτονωθεί το «περί δικαίου αίσθημα» των διορισμένων γαϊδάρων της ελεγχόμενης ενημέρωσης, οι δωσίλογοι της συγκυβέρνησης θα εξαγνιστούν πετώντας στον όχλο πρώην συνεργάτες τους ή απλά λίστες με  ονόματα, εμφανίζοντας παράλληλα και την αντιπολίτευση ότι κόπτεται δήθεν για την πάταξη της πολιτικής διαφθοράς. Κι έτσι όλοι θα είναι μες στην καλή χαρά.

    Κι εδώ είμαστε αναγκασμένοι να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις για τις αλήθειες της διαβόητης λίστας Λαγκάρντ. Η λίστα αυτή καθαυτή είναι προϊόν μυστικών υπηρεσιών. Επομένως είτε στην πρώτη της εκδοχή είτε στη δεύτερη,πώς ξέρουμε ότι αυτή είναι αυθεντική;  Αυτή διοχετεύθηκε στη δημοσιότητα  και κανένας δεν μπορεί να πιστοποιήσει τι και ποια ονόματα περιέχει. Υπάρχει τρόπος να πιστοποιήσει κανείς αν έχει αυτούς που πρέπει; Όχι. Ξέρουμε μόνο αυτά που θέλουν οι δημιουργοί της λίστας. Γιατί τη συνέταξαν; Η επίσημη δικαιολογία είναι, για να εντοπιστούν παράνομες φορολογικά μεταβιβάσεις καταθέσεων στο εξωτερικό. Αν ήθελαν κάτι τέτοιο, γιατί τότε δεν ζητούν από τις τράπεζες τις λίστες με όσους έβγαλαν καταθέσεις και κεφάλαια στο εξωτερικό; Γιατί δεν εξαναγκάζουν τις τράπεζες να δημοσιοποιούν τα συγκεκριμένα στοιχεία; Γιατί δεν καταργούν τις υπεράκτιες εταιρίες (offshore) και τις άλλες εταιρικές μορφές ευκολίας, που έχουν επινοηθεί μόνο για έναν λόγο: τη φορολογική ασυλία;

     Έτσι αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, θα λέγαμε πως η μόνη χρησιμότητα, που θα μπορούσε να έχει η λίστα Λαγκάρντ, είναι σαν απόδειξη των εκβιασμών και των πιέσεων που ασκήθηκαν σε βάρος της χώρας προκειμένου να αποδεχθεί το καθεστώς των μνημονίων και της εκποίησής της.

     Αν είχαμε σοβαρή δικαιοσύνη και εισαγγελικές αρχές θα διεξαγόταν έρευνα με κύριο αντικείμενο αυτό, δηλαδή τον εκβιασμό πολιτικών προσώπων από ξένες δυνάμεις προκειμένου να αποδεχτούν δεσμεύσεις εναντίον της χώρας. Για το σκοπό αυτό θα έπρεπε να αιτηθούν πρακτικά συνεδριάσεων και συναντήσεων με την κ. Λαγκάρντ, αλλά και με άλλους. Να ανακρίνουν διπλωματικό και πολιτικό προσωπικό, κοκ. Και τούτο για τον εξής απλό λόγο. Αν αποδειχθεί ότι Έλληνες πολιτικοί εκβιάστηκαν να αποδεχθούν δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, μυστικές συμφωνίες, κ. ά., τότε όλες οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα ως επακόλουθό τους θεωρούνται άκυρες. (Βλ. Συνθήκη της Βιέννης , 1966)

      Όμως με τον τρόπο που διακινείται η λίστα Λαγκάρντ από δικαιοσύνη, κυβέρνηση και πολιτικές δυνάμεις έχει σαν στόχο αυτή να «καεί» ως πειστήριο εκβιασμού και πιέσεων. Με τη διαχείρισή της άλλα πράγματα επιδιώκονται:

     Πρωταρχική της και μοναδική χρησιμότητα είναι να εθισθεί το κοινό στην ανάγκη δήμευσης των ιδιωτικών καταθέσεων, όσων δεν μπορούν να δικαιολογήσουν το ύψος τους με βάση τα εισοδήματά τους. Ξεκινούν επιλεκτικά στοχοποιώντας όσους έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, για να προχωρήσουν κατόπιν σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να διαθέτουν καταθέσεις. Πολύ σύντομα θα κληθούν να αποδείξουν το «πόθεν έσχες» και όταν δε θα μπορούν, το κράτος θα προχωρεί σε δήμευση με τη μορφή φορολογίας. Εδώ είναι πολύ σημαντικό να προσέξουμε τούτο: Μιλούν μόνο για καταθέσεις κι όχι για κεφάλαια. Η εξαγωγή κεφαλαίων κι επομένως όσων βρίσκονται πίσω της – κυρίως μεγαλοκαρχαρίες της χρηματαγοράς και των επιχειρήσεων – είναι στο απυρόβλητο. Όσοι δηλαδή εξάγουν κεφάλαια μπορούν να το κάνουν ελεύθερα και χωρίς φορολογική επιβάρυνση.

    Και το σημαντικότατο βέβαια είναι ότι χρησιμοποιείται η λίστα Λαγκάρντ για μια ακόμη καλοστημένη επίδειξη αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος με Προανακριτικές επιτροπές. Τις ξέρει πολύ καλά ο Έλληνας πολίτης τις Προανακριτικές επιτροπές όλα τα χρόνια από τη μεταπολίτευση του ’74 μέχρι τις μέρες μας. Καταδείχθηκε να βγάζουν λάδι και τον πιο εγκληματία πολιτικό. Δεν είναι να αγανακτεί κανείς και μέχρι ποιου σημείου, όταν, ύστερα από τα τόσα που βιώνουμε με τη λίστα Λαγκάρντ,  βλέπουμε ότι η υπόθεση κατέληγει σε σύσταση Προανακριτικής επιτροπής στη Βουλή, που το πολύ – πολύ να καταδικάσει τον κατηγορούμενο Παπακωνσταντίνου ως ένοχο πλημμελήματος, παίρνοντας συχχωροχάρτι, αν και υπέγραψε τη δανειακή σύμβαση της 5/5/2010 με την οποία καταλύθηκε η εθνική κυριαρχία υπέρ των δανειστών και των ξένων δυνάμεων;

     Και μας προβληματίζει αφόρητα – αυτό είναι αδιανόητο – που κανένα κόμμα στη ελληνική Βουλή δε θέτει θέμα υλοποίησης του ακροτελεύτιου άρθρου 120 παράγραφος 3: «Ο σφετερισμός με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν απ’ αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος»,  για κανένα των κυβερνήσεων που ξεπούλησε τη χώρα… Δυστυχώς αρκούνται σε Προανακριτικές!  Η ανοχή, ενοχή και συνενοχή μάλλον αρμονικότατα συνοδοιπορούν!..

    Και προχωρά τέλος πάντων η Προανακριτική!... Και μέχρι τα μέσα Φλεβάρη οπότε, και θα ολοκληρώσει τις εργασίες της, θα ζήσουμε και θα δούμε κοινοβουλευτική πρόζα απείρου κάλλους με αιτιάσεις και καταγγελίες επί προσωπικού, κοκορομαχίες κλπ, άραγε προς τι; Mα το προαναλύσαμε… Και για να το ελαφρύνουμε, ίσως   για να συλλυπηθούμε και κάποιο άλλο μέλος της Προανακριτικής  που χτυπώντας τα χέρια του με οργή στο τραπέζι των συνεδριάσεων  διεκδικώντας τη δικαίωμα λόγου από το πρόεδρο της επιτροπής κ. Μαρκογιαννάκη να σπάσει τα δάκτυλά του, όπως συνέβη με τον κ. Καπερνάρο… 

   Τόσος χρόνος, τόσος κόπος, τόσες συνεδριάσεις λοιπόν από την  ελληνική Βουλή  για τη λίστα Λαγκάρντ!... Ενώ η φηφοφορία για τη δανειακή σύμβαση στις 14 Γενάρη 2013 έγινε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος μέσα σε λίγες ώρες κοινοβουλευτικής διαβούλευσης – κουβέντα δηλαδή για το θεαθήναι, έτσι για να περνά η ώρα – γιατί όλα ήταν προαποφασισμένα, δυστυχώς για να ψηφιστούν μέτρα και δεσμεύσεις που ολόκληρη η χώρα μας και ο λαός της τίθενται σε καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους προκειμένου να διασφαλιστούν οι δανειστές.

    Και για του λόγου το αληθές φωτοτυπούμε επακριβώς:  

Με άλλα λόγια το ελληνικό κράτος και οι θεσμοί της χώρας δεν μπορούν να επικαλεστούν κανενός είδους ασυλία έναντι των δανειστών. Ολόκληρη η δημόσια περιουσία και η εθνική επικράτεια, ο κάθε Έλληνας πολίτης και η προσωπική του  κοινωνική, εργασιακή  και περιουσιακή κατάσταση μαζί και των οικείων του τίθενται στη διακριτική διάθεση των δανειστών της ευρωζώνης

    Αλίμονο! Οι βουλευτές της συμπολίτευσης για μια ακόμη φορά δήλωσαν ότι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, γιατί, αν δεν ψηφίσουν, η χώρα θα χρεοκοπήσει, ενώ οι Ηρακλήδες της αντιπολίτευσης αρκέστηκαν στη γνωστή κοινοβουλευτική πρόζα διανθισμένη με πύρινες καταγγελίες. Κι όλοι μαζί νομιμοποίησαν για μια ακόμη φορά την παραβίαση κάθε έννοιας συνταγματικής τάξης ενός τύποις ανεξάρτητου κράτους. Γιατί, για να νομιμοποιηθεί η όλη διαδικασία δεν αρκεί η κοινοβουλευτική μόνο πλειοψηφία. Χρειάζεται εξίσου και η κοινοβουλευτική μειοψηφία. Απαιτούνται και οι δυο να αναγνωρίζουν ότι όλα έγιναν νομότυπα. Και η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση. Γι’ αυτό λόγω της τόσο κρίσιμης ψηφοφορίας κανένας δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του. Ούτε καν διανοήθηκε να διακινδυνεύσει για χάρη της χώρας και του λαού της την παρουσία και τις απολαβές του παραιτούμενος από αυτό το νόθο, βαθιά αντιλαϊκό και αντεθνικό κοινοβούλιο. Ας πάει να πνιγεί η χώρα και ο λαός της.    

    Και από ποιον επιβάλλεται με αυτή την ψηφοφορία υποτέλειας το προαναφερθέν καθεστώς «δουλείας για χρέη;» Μα η ίδια η ευρωζώνη το επιβάλλει. Τέτοια σύμβαση δεν έχει επιβληθεί σε κανένα άλλο κράτος στον κόσμο και ποτέ ξανά σ’ ολόκληρη την ιστορία  του δημόσιου δανεισμού της επίσημης Ελλάδας δεν έχει γίνει κάτι παρόμοιο. Παρά το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έχει υποστεί στην ιστορία του τέσσερις επίσημες χρεοκοπίες (1827, 1845, 1893, 1932). Η δανειακή σύμβαση της 14/1/2013 μόνο με τις εγγυήσεις των αποκαλούμενων «δανείων τη ανεξαρτησίας» (1824 και 1825) μοιάζει, μιας και στα ομόλογα αυτών των δανείων υπήρχε η εξής ρήτρα: «… Το σύνολο της εθνικής περιουσίας της Ελλάδας δια του παρόντος υποθηκεύεται στους κατόχους όλων των υποχρεώσεων που χορηγήθηκαν δυνάμει του παρόντος Δανείου έως ότου ολόκληρο το ποσό του κεφαλαίου που αυτές οι υποχρεώσεις αντιπροσωπεύουν, θα πληρωθεί σύμφωνα με παρεχόμενο Χρεολυτικό Κεφάλαιο…» Το Χρεολυτικό Κεφάλαιο της εποχής εκείνης ήταν κάτι περίπου σαν τον σημερινό Ειδικό Λογαριασμό που έχει ανοιχθεί στη Τράπεζα της Ελλάδας μετά από απαίτηση και υπό τον έλεγχο της τρόικας , δηλαδή των δανειστών.

    Βλέπουμε πως η Δανειακή Σύμβαση της 14/1/2013 μας ξαναγυρίζει πολύ πίσω. Στην εποχή όπου το ελληνικό κράτος δεν είχε επίσημη υπόσταση – σημειωτέον στα δάνεια ανεξαρτησίας αναφέρεται: «…περιουσίας της Ελλάδας…», γιατί ακόμη δεν είχε συγκροτηθεί αυτή σε κράτος – δεν υπήρχε ουσιαστικά και επομένως οι δανειστές μπορούσαν να απαιτήσουν τα πάντα.

     Σ’ αυτή την κατάσταση λοιπόν μας ξαναγύρισαν τα «καμάρια μας» οι κυβερνώντες μας  με την πρόσφατη Δανειακή Σύμβαση της 14/1/2013 και οι δανειστές όχι μόνο μπορούν να απαιτήσουν τα πάντα με αυτή, αλλά επέβαλαν επίσημο καθεστώς «δουλείας για χρέη» σε έναν ολόκληρο λαό. Παρόλο που η Ελλάδα είχε επικυρώσει τη Συνθήκη του ΟΗΕ του 1956, που προβλέπει την κατάργηση «της δουλείας για χρέη» από το 1972 με το Νομοθετικό Διάταγμα υπ’ αριθ. 1145 της 29 Απριλίου.

     Πολύ περισσότερο δε σεβάστηκαν αλλά ούτε και στηρίχτηκαν στα πορίσματα της Συνδιάσκεψης της Χάγης του 1907 που επέβαλαν στο διεθνές δίκαιο την αρχή ότι κανένα κράτος, ακόμη κι αν έχει ανίκανες, αδύναμες ή πολύ περισσότερο διεφθαρμένες κυβερνήσεις, δεν μπορεί να γίνει έρμαιο τυχοδιωκτών κερδοσκόπων που εκμεταλλεύτηκαν την κατάστασή του και του πούλησαν δάνεια. Την αρχή δηλαδή της μη επέμβασης στα εσωτερικά μιας χώρας και μάλιστα με τη βία προκειμένου να πληρωθούν τα χρέη.

    Μέσα όμως στην ευρωζώνη η εθνική κυριαρχία έχει πάει περίπατο προ πολλού. Και η Ελλάδα στο όνομα της «ευρωπαϊκής  προοπτικής» με τη Σύμβαση της 14/1/2013, που υπέγραψε, επανέρχεται στην κατάσταση πριν τη Χάγη του 1907, οπότε κράτη μπορούν να αναμιχθούν σε βαθμό κακουργήματος υπέρ των ιδιωτών δανειστών μέχρις του σημείου να κατάσχουν την περιουσία του κράτους και να καταλύσουν την κυριαρχία του.

   Φυσικά για τίποτε απ’ όλα αυτά δε νοιάζονται οι κυβερνώντες μας. Και αυτό είναι στη λογική τους. Είναι τόσο ταυτισμένοι με τα συμφέροντα των δανειστών που κάνουν τους παλιούς δωσίλογους της κατοχής να ωχριούν. Όμως το ίδιο συμβαίνει και με τη αντιπολίτευση. Μήπως ακούσαμε από κανένα να θέτει από θέση αρχής το απαράδεκτο της σύμβασης; Και δεν το έκανε, επειδή αν η αντιπολίτευση είχε θέσει από θέση αρχής την αντίθεσή της με τη ενλόγω Δανειακή Σύμβαση, τότε ο κάθε επίδοξος επιβήτορας της εξουσίας σαν τον κ. Τσίπρα δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι θα διαπραγματευθεί αυτό το τερατούργημα που από θέση αρχής καταργεί κάθε έννοια δημοκρατικής έννομης τάξης. Όχι μόνο από τη σκοπιά του εθνικού  αλλά κι από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου. Ούτε βέβαια θα μπορούσαν να μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους της χώρας.

ι     Η δανειακή σύμβαση δεν μπορεί παρά να καταγγελθεί στο σύνολό της, διότι βασίζεται σε αρχές που δε συνάδουν ούτε καν με το διεθνές δίκαιο. Και καταγγελία αυτής της σύμβασης σημαίνει αναγκαστικά και καταγγελία του δημόσιου χρέους της χώρας μια και είναι κατά ¾ απόρροια του μηχανισμού στήριξης της ευρωζώνης που επιβάλλει τέτοιες δανειακές συμβάσεις. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.         

    Ποιος είναι ο ρόλος της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο; Δυστυχώς, η λεγόμενη αντιμνημονιακή  αντιπολίτευση και ειδικά τα κόμματα της αριστεράς ακολουθούν την ίδια λογική με τα κόμματα της αποκαλούμενης «δημοκρατικής παράταξης» (κέντρο και αριστερά) την εποχή των Ιουλιανών του ’65 και της «αποστασίας». Όπως  τότε έτσι και σήμερα δηλώνουν νομοταγείς στον κοινοβουλευτικό θεσμό και όχι στη δημοκρατία. Και αντί να υπερασπίζονται τη δημοκρατία, σέρνονται πίσω από το νόθο κοινοβουλευτισμό. Το αποτέλεσμα ήταν το 1967 η δικτατορία να πιάσει με τις πυζάμες την ηγεσία της αριστεράς, η οποία ακόμη και ανήμερα του πραξικοπήματος διαβεβαίωνε ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα για χούντα στην Ελλάδα. Σήμερα οι ίδιες ηγεσίες με την  ίδια ακριβώς λογική νομιμοποιούν ένα νόθο κοινοβουλευτισμό που στιγμή τη στιγμή απεργάζεται τη σφαγή του λαού και τη διάλυση της χώρας.

     Η βουλή δεν υφίσταται πια εφόσον  α) μια τυχαία πλειοψηφία αποφασίζει καταργώντας  θεμελιώδη συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα καθιστώντας το Σύνταγμα κουρελόχαρτο και β)παρακάμπτεται από τους κυβερνώντες με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κατά το άρθρο 44, 1 του Συντάγματος, οι οποίες θεσμοθετούν εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού και της χώρας, καλή ώρα με τη Δανειακή Σύμβαση της 14/1/2013.

   Το παιχνίδι στη Βουλή είναι στημένο. Το ματς στο κοινοβούλιο είναι σικέ. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί κάθονται βολικά στα κοινοβουλευτικά τους έδρανα, εισπράττοντας την κρατική επιδότηση, για να νομιμοποιούν από την εποχή του 1^ου μνημονίου στο όνομα των «διεθνών δεσμεύσεων» την κατάλυση κάθε θεμελιώδους δικαιώματος του ελληνικού λαού μέχρι και την επίσημη επιβολή καθεστώτος «δουλείας δια χρέους» υπογράφοντας οι πρώτοι ή νομιμοποιώντας αντιπολιτευόμενοι οι δεύτεροι την τελευταία Δανειακή Σύμβαση που περιγράψαμε. Δεν τους αναγνωρίζουμε. Ό,τι κι αν ψηφίζουν είναι άκυρο.

    Μη υποτιμούν τον απλό λαό. Γνωρίζουμε και γνωρίζουν πως, αν κάποιοι απ’ αυτούς ομάδα, κόμμα, ή πρόσωπα ήθελαν πράγματι τη σωτηρία του λαού, θα έβγαιναν έξω από το πρώην ανάκτορο του Όθωνα – είναι το σημερινό κτήριο της βουλής – και σαν νέοι Μακρυγιάννηδες θα καλούσαν τον καθένα από εμάς κι όλοι μαζί να φυσήξουμε με την εσχατιά των πνευμόνων μας, για να φύγει αυτή η καταχνιά, για να διαλυθεί αυτή η μαυρίλα που από τις 25/3/2010 επέβαλε η τρόικα με τις δωσιλογικές ελληνικές κυβερνήσεις. Το περιμένει αυτό ο πολύπαθος τα τελευταία δυόμισι χρόνια και δύσπιστος προς όλους τους εκλεγμένους βουλευτές ελληνικός λαός, ιδιαίτερα από τους λεγόμενους αντιμνημονιακούς να παραιτηθούν από το νόθο κοινοβούλιο, να τον οργανώσουν και συμπορευόμενοι να προκαλέσουν Συντακτική εθνοσυνέλευση που θα δημιουργήσει καινούργιο Σύνταγμα, για να λυτρωθεί και να αναγεννηθεί έννομα η χώρα.

   Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς ο λαός, οι πολίτες, οι πολλοί;

Ικέτες, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως κάποιο θαύμα…από τον άλλο, για να φορέσουμε εκ των υστέρων κι επί του ασφαλούς την τήβεννο του αντιστασιακού, του αντάρτη, του τιμητή και να δρέψουμε άκοπες δάφνες. Όμως για να μη προσμένουμε άλλο και χασομερούμε, είναι καιρός να δούμε σοβαρά τη  σκέψη του μεγάλου μας Ν. Καζαντζάκη: « Δεν ελπίζω τίποτε, δε φοβούμαι τίποτε, είμαι λεύτερος», που μ’ αυτή μας καταδείχνει ξεκάθαρα πως προκειμένου να λευτερωθεί,       αποσείει την ελπίδα και το φόβο. Έτσι κι ο καθένας απ’ όλους μας διώχνοντας πια την όποια ελπίδα ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα εν μέσω τρόικας και τον όποιο φόβο προς τις εντολές της, θα απελευθερωθούμε απ’ αυτήν και τους υποτακτικούς της. Διαφορετικά μας ταιριάζει το: « Ελπίζω τα πάντα, φοβάμαι τα πάντα, είμαι σκλάβος».                

Κατερίνη 4/2/2013

[Σ.Σ.: Δημοσιεύτηκε στην εφ. ΠΙΕΡΙΚΟΙ ΑΝΤΊΛΑΛΟΙ – Κατερίνης στις  12,13 και15/2/2013, δυστυχώς χωρίς σημαντική φωτοτυπία της εφ. της κυβέρνησης όπου καταφαίνεται το περιεχόμενο της Δανειακής σύμβασης της 14/1/2013]