Μετά τους τέσσερις έρχεται η σειρά σου

Μετά τους τέσσερις έρχεται η σειρά σου

[Γκουαντάναμο. Φωτο: Διεθνής Αμνηστία]

“Τα βασανιστήρια είναι συστηματικά και αποδεκτά πλέον από όλη την πυραμίδα που φτάνει έως την πολιτική ηγεσία”

Του Θέμη Τζήμα

[Πηγή: Periodista, 08/02/2013]

Κάθε αντιδραστική εξουσία που “σέβεται” τον εαυτό της γνωρίζει ότι η στοχοποίηση μιας ευρύτερης κοινωνικής πλειοψηφίας περνά μέσα από τη σαλαμοποίηση του κοινωνικού σώματος, μέσα δηλαδή από την κατάτμηση, τη διασπορά εχθρότητας στο εσωτερικό του εν λόγω σώματος.

Διαμορφώνει έτσι τη συνείδηση στο κοινωνικό σώμα στο οποίο επιτίθεται ότι το τμήμα του εναντίον του οποίου σε κάθε περίπτωση βάλλει συνιστά μια διακριτή περίπτωση, που δεν αφορά τους υπολοίπους, ένα ξένο σώμα ως προς αυτούς.

Ο Μπέρτολ Μπρεχτ σε λίγες μόνο προτάσεις έχει αναλύσει αυτόν ακριβώς το μηχανισμό. Την ανόητη απάθεια μπροστά στη δίωξη εις βάρος του άλλου, που ενώ είναι τόσο κοντινός φαντάζει απόμακρος και αδιάφορος, ιδίως μάλιστα για το “κυρίως”, το “μέσο” κοινωνικό σώμα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την υπόθεση των 4 συλληφθέντων της Κοζάνης, όπως και με πολλούς άλλους, που συστηματικά πέφτουν θύματα βασανισμών και χουντικών συμπεριφορών από τα σώματα ασφαλείας.

Όχι από σταγονίδια εντός των σωμάτων ασφαλείας αλλά από την κυρίαρχη νοοτροπία εντός των σωμάτων ασφαλείας και από τους βασικούς εκφραστές της. Ο βασανισμός ενός μετανάστη, ενός αριστερού διαδηλωτή, ενός εγκληματία δείχνει απόμακρος ως γεγονός. Αφορούν τον ξένο, αυτόν που “πήγαινε γυρεύοντας” αντί να κάτσει σπίτι του, τον “εχθρό της κοινωνίας”. Ακόμα και αν σοκάρει το θέαμα αρκεί η αποστροφή του βλέμματος, η αλλαγή σταθμού ή ένα διαφημιστικό για να ξεχάσουμε. Και όμως; ο ελέφαντας έχει καταλάβει όλο το δωμάτιο και ετοιμάζεται να μας ποδοπατήσει.

Τα βασανιστήρια είναι συστηματικά και αποδεκτά πλέον από όλη την πυραμίδα που φτάνει έως την πολιτική ηγεσία. Όταν στις καταγγελίες από το εσωτερικό και από το εξωτερικό απαντάς με προσχηματικές ΕΔΕ, αρνείσαι το οφθαλμοφανές ή επιχειρείς να συμψηφίσεις την τήρηση του συντάγματος από κρατικούς λειτουργούς με την εγκληματική δράση κάποιων ατόμων, στην πραγματικότητα χειροκροτείς τον εκφασισμό των σωμάτων ασφαλείας ή και τον προωθείς ενεργά.

Αυτή η συστηματοποίηση και η αποδοχή αποτελούν τμήματα ενός συνολικότερου σχεδίου που κλιμακώνεται προς τη διαρκή αυταρχικοποίηση. Την κλιμάκωση του αυταρχισμού κάποια στιγμή που διόλου δεν αργεί θα την υποστούν στο πετσί τους όλοι εκείνοι που θεωρούν ότι αποτελούν τη “μέση, συνετή” κοινωνική πλειοψηφία. Ίσως λόγω μιας απεργίας που ο εργοδότης θα θελήσει να καταστείλει ή εξαιτίας της δράσης των χρυσαυγιτών και όποιων άλλων παρακρατικών εφεύρει το σύστημα μελλοντικά ή επειδή η ίδια η επιδείνωση των υλικών όρων θα οδηγήσει στη διάθεση για εντονότερες κινητοποιήσεις, το σύστημα που δοκιμάζει μεθόδους καταστολής σε επιμέρους ομάδες του πληθυσμού θα επεκτείνει τις τακτικές του στην πλειοψηφία.

Τότε θα φανεί το μέγεθος της ανοησίας όσων νομίζουν ότι είναι απρόσβλητοι από την παρακμή της δημοκρατίας μας και από τη δολοφονική αναισθησία μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του οποιουδήποτε ανθρώπου, που ασχέτως του τί έχει κάνει καθίσταται όμηρος στα χέρια ενός κράτους φόβου.