Φτώχεια, επιτάξεις και βασανιστήρια: Γιατί η κυβέρνηση βυθίζει τη χώρα στον κύκλο της βίας.

Φτώχεια, επιτάξεις και βασανιστήρια: Γιατί η κυβέρνηση βυθίζει τη χώρα στον κύκλο της βίας.

του Θέμη Τζήμα

[Πηγή: tvxs.gr, 05/02/2013]

Η χώρα έχει εισέλθει για τα καλά στον κύκλο της βίας και μάλιστα της βίας που ξεκινά από “πάνω” και επεκτείνεται προς τα “κάτω”. Η βία αυτή διακλαδώνεται προς τρεις κατευθύνσεις: προς την οικονομικό- κοινωνική βία, τη θεσμική, νομότυπη βία και την εντελώς παράνομη βία των κρατικών ή παρακρατικών οργάνων.

Η φτώχεια και η ανεργία εκπληρώνουν την πρώτη μορφή βίας, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και προωθώντας άμεσα το σχέδιο της “ανατολικοευρωπαιοποίησης” της χώρας. Το δίλημμα που ετέθη από τους δανειστές την άνοιξη του 2010 ήταν Αργεντινή του 2001 ή μετασοβιετική Βουλγαρία εντός της ΟΝΕ; Οι τότε κυβερνώντες, το κατεστημένο της χώρας και αργότερα το εκλογικό σώμα διά της ψήφου του τον Ιούνιο του 2012 και με τη συνέργεια του εκλογικού νόμου επέλεξαν το μοντέλο Βουλγαρίας, δηλαδή αυτό της άνευ όρων παράδοσης της... εθνικής οικονομίας και της αποψίλωσης όλων των κοινωνικών επιτευγμάτων. Συνεπώς το σχέδιο που με προβληματικό τρόπο ξεκίνησε από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και προωθήθηκε περαιτέρω από την κυβέρνηση Παπαδήμου επιταχύνεται πλέον σε εντυπωσιακό βαθμό από την κυβέρνηση Σαμαρά, με τα δεκανίκια Βενιζέλο- Κουβέλη.

Η δεύτερη διακλάδωση της βίας είναι η θεσμική βία. Από τους απεργούς του μετρό περνάμε στους απεργούς λιμενεργάτες και θα συνεχίσουμε με τους επομένους. Κάθε απεργία- πλην της αποχής των ίδιων των δικαστών- κηρύσσεται παράνομη και καταχρηστική, οπότε ακολουθεί η επίταξη από την κυβέρνηση. Τι κι αν δεν πληρείται καμία από τις νόμιμες προϋποθέσεις που αυτό καθ' εαυτό το αστικό κράτος έθεσε; η ίδια η φύση συγκεκριμένων λειτουργιών του κράτους, όπως της εκτελεστικής και της δικαστικής, ως στυλοβατών των συμφερόντων του καθεστώτος οδηγεί προς την άσκηση βίας με θεσμικό μανδύα. Βίας που είναι αναγκαία για τη συστημική ευστάθεια εν μέσω δομικής κρίσης.

Και η τρίτη διακλάδωση της βίας είναι η εντελώς παράνομη κρατική και παρακρατική βία. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα ημί- ευρωπαϊκό κράτος από πλευράς σεβασμού των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με τάση να “μετακινηθεί”  προς την παράδοση των κρατών της νότιας ακτής της μεσογείου. Από τους μετανάστες ή και τους ατυχείς τουρίστες, μέχρι τους διαδηλωτές ιδίως που προέρχονται από αριστερές οργανώσεις και τους κατηγορουμένους για τέλεση εγκλημάτων, τα κρούσματα βασανισμών, αυθαιρεσίας και στέρησης νομίμων δικαιωμάτων έχουν λάβει χαρακτήρα ελέφαντα σε δωμάτιο πολυκατοικίας.

Φυσικά η κυβέρνηση απαντά με άρνηση- βλέπε τη στάση του Δένδια για τις καταγγελίες περί βασανισμών στη ΓΑΔΑ- με τον έλεγχο των ΜΜΕ- βλέπε περίπτωση Αρβανίτη, Κατσίμη και στάση των ιδιωτικών ΜΜΕ- με στέρηση κάθε τεκμηρίου αθωότητας- βλέπε ανακοίνωση του Υ. Προ. Πο. που απεφάνθη ότι οι τέσσερις ληστές είναι και τρομοκράτες- και με εκφασιστικούς συμψηφισμούς. Η κυβέρνηση λοιπόν προωθεί ενεργά τη βύθιση της χώρας και της κοινωνίας στον κύκλο της βίας. Έτσι μάλιστα εμπεδώνει την ιδεολογική ηγεμονία όχι απλά της δεξιάς αλλά της ακροδεξιάς, με τρόπο πρωτοφανή- σίγουρα στα μεταπολιτευτικά δεδομένα. Ο βασικός λόγος είναι ότι μέσα στην κρίση, συγκεκριμένοι κύκλοι αντιλήφθηκαν πως μπορούν να επιβάλλουν μια αντί- μεταπολιτευτική, αντιδραστική και νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία. Είτε διά της δυσφημηστικής ενοχοποίησης, είτε διά των τριών βασικών μορφών άσκησης βίας που αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους.

Τα πρόσωπα των βασανισθέντων δεν εμφανίστηκαν με αυτόν το σοκαριστικό τρόπο τυχαία, ούτε οι επιτάξεις μετά από λίγες μόνο μέρες απεργίας έχουν γίνει καθεστώς από λάθος. Πρόκειται για επίδειξη δύναμης και απόπειρα ενίσχυσης των πλέον συντηρητικών αντανακλαστικών. Η ξεκάθαρη δήλωση Στουρνάρα ότι δε θα δώσει ούτε ευρώ για κοινωνική πολιτική δεν έχει να κάνει με τις ιδεοληψίες ενός υπουργού. Η κυβέρνηση γνωρίζει καλά ότι αν αφήσει μια ελάχιστη χαραμάδα διεκδίκησης ανοιχτή, θα διαμορφωθεί ένα ορμητικό ρεύμα που δύσκολα θα ελεγχθεί. Εξ ου και θέτει με σαφήνεια το όριο: στην Ελλάδα της κρίσης και της γενικευμένης επιστράτευσης εργαζομένων δεν επιτρέπονται εργατικές διεκδικήσεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως και οι εγγυήσεις του νόμου αναστέλλονται κατά το δοκούν και βεβαίως η φτώχεια θα συνεχίσει να αφανίζει τις όποιες σκέψεις για μια μελλοντική ανάκαμψη υπέρ του λαού.

Αυτό το μήνυμα δεν μπορεί να αποσταλεί σε συνθήκες ομαλότητας. Γι' αυτό η ίδια η κυβέρνηση βυθίζει στον κύκλο της βίας τη χώρα. Διότι θεωρεί πως με τις πλάτες του κατεστημένου διαθέτει καλύτερες δυνατότητας να επιβιώσει ενός τέτοιου κύκλου και να αναπαράξει την κυριαρχία της.