Η Ιδιώνυμη "Δημοκρατία".( Παραλληλογράφος 19/3/10)

του Mind the Gap
«Όστις επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν τη διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον εξι μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται διά της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον Μετά τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ – άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις».

Αυτό είναι το πρώτο άρθρο του νόμου 4229 του Βενιζέλου το 1929, που έπληττε ευθέως τα δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, αν και είχε τον ευφάνταστο τίτλο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» και έγινε γνωστός ως “ιδιώνυμο”.
Στη Νομική Επιστήμη ιδιώνυμο ονομάζεται το έγκλημα εκείνο για το οποίο προβλέπονται ιδιαίτερες ποινές σε σχέση με τα εγκλήματα της γενικής κατηγορίας, όπου αυτό υπάγεται. Ο όρος αυτός, από το 1929 και μετά, απέκτησε πολιτική σημασία και σημαίνει κάθε κατασταλτικό μέτρο που εφαρμόζεται και ποινικοποιεί, έμμεσα ή άμεσα, την υποστήριξη και διάδοση πολιτικών ιδεών, την συμμετοχή σε πολιτικά κινήματα, την οργάνωση απεργιών, τις πολιτικές συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια, τις πορείες διαμαρτυρίας, τις διαδηλώσεις και γενικότερα την πολιτική δράση. Επίσης το “ιδιώνυμο” καθιστούσε την εκτίμηση του “χωροφύλακα” ή του ρουφιάνου των “υπηρεσιών ασφαλείας” για τα “κοινωνικά φρονήματα” οποιουδήποτε πολίτη αρκετή για την σύλληψη, τη φυλάκιση, τους βασανισμούς και την εξορία του αφού με τον νόμο του 1929 καθιερώθηκε η αποκλειστική αρμοδιότητα των κοινών ποινικών δικαστηρίων για την εκδίκαση των θεσπιζόμενων “αδικημάτων”. Στην ουσία το ιδιώνυμο είναι η έμμεση ή άμεση ποινικοποίηση των ιδεών και της αντίστασης στο καθεστώς.
Στο ιδιώνυμο και στην λογική του βασίστηκαν όλα τα μεταγενέστερα νομοθετήματα στην σκοτεινή πολιτική ιστορία του τόπου που είχαν ως σκοπό την “προστασία του κοινωνικού συστήματος”. Η παραχώρηση της εξουσίας “ζωής και θανάτου” στα “όργανα της τάξης” και στους “προστάτες της κοινωνικής ειρήνης” επί του απλού πολίτη αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο για την δημιουργία του παρακράτους και των παρακρατικών μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου που είναι το απαραίτητο συστατικό για την εγκαθίδρυση και παραμονή στην εξουσία κάθε ολιγαρχικού καθεστώτος.
Θεωρητικά ο “ιδιώνυμο” σταμάτησε να ισχύει με την εφαρμογή του Συντάγματος του 1975 και την “αποκατάσταση” της Δημοκρατίας.
Σταμάτησε όμως πραγματικά να ισχύει το “ιδιώνυμο” ;
Η απάντηση είναι άρρηκτα συνυφασμένη με ένα μεγαλύτερο ζήτημα : Έγινε ποτέ μεταπολίτευση σε αυτή τη χώρα ; έχουμε Δημοκρατία ή ζούμε ακόμη υπό ένα “καθεστώς” ;
Αντιστρόφως ανάλογα  λοιπόν, εάν το ιδιώνυμο εφαρμόζεται ακόμη έναντι των πολιτών, τότε αυτό σημαίνει πως ζούμε ακόμη υπό ένα “καθεστώς” και όχι σε μία Δημοκρατία.
Μια ματιά στην καθημερινότητά μας, τώρα που οι ταξικές αντιθέσεις αυξάνονται με εκθετικό βαθμό, η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό και ξεκινούν καινοφανείς  ζυμώσεις που αμφισβητούν το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, φτάνει για να κατανοήσουμε την σκληρή και ωμή πραγματικότητα που, υπνωτισμένοι χρόνια τώρα από τα ΜΜΕ, δεν μπορούσαμε να δούμε :
Το ιδιώνυμο υπάρχει ως λογική και εφαρμόζεται στο ακέραιο, “εκσυγχρονισμένο” επικοινωνιακά και αναβαθμισμένο από πλευράς μεθόδων και στρατηγικών.  Με ολοκαίνουργιες “έξυπνες” τακτικές, με ενσωματωμένο πλέον το παρακράτος στο κράτος και στους θεσμούς όπως τα ΜΜΕ και τη δικαιοσύνη και με την ευθεία διασύνδεσή τους μέσω της διαπλοκής, με την βίαιη καταστολή της αντίρρησης και της διαφωνίας της πλειοψηφίας απέναντι σε μέτρα φτωχοποίησης στο όνομα της “ησυχίας τάξης και ασφάλειας”, με την εξορία από τις “ίσες ευκαιρίες” στην μόρφωση και την εργασία για τους “ανυπάκουος” και τους απροσκύνητους, με την αναγωγή του “χωροφύλακα” σε ατιμώρητο μισθοφόρο τιμωρό διαδηλωτών και απεργών και την χρήση της αστυνομίας ως στρατού κατοχής ενάντια στους πολίτες, την συστηματική κατασκευή “ένοχων” και  “υπόπτων τρομοκρατών”, τις “προληπτικές συλλήψεις” και την κατάργηση του άσυλου σε χώρους διακίνησης ιδεών και με την απροκατάληπτη παροχή προστασίας στην παραοικονομία και το μαύρο χρήμα.
Παράλληλα νομική ή νομότυπη ασυλία των βουλευτών και η πρακτική ασυλία των δωροθετών τους, των μεγαλοαπατεώνων εργοδοτών τους, των κομματαρχολαμόγιων, των ημετέρων μεγαλοστελεχών της δημόσιας διοίκησης, της κομματικής νομενκλατούρας, των δικαστών και όσων ακόμα  αποτελούν τους έχοντες και τους κατέχοντες και τελικά τους μετέχοντες στο “καθεστώς” αποτελεί βασικό μέρος της σύγχρονης αναβαθμισμένης εκδοχής του ιδιώνυμου. Ουσιαστική προϋπόθεση εξ άλλου για την ύπαρξη και διατήρηση του “καθεστώτος” στην εξουσία  είναι η προστασία του από την διαφάνεια, τον έλεγχο και την ποινική ευθύνη και την πιθανή ανατροπή του πολιτικού status quo. Προκειμένου να υπάρχει το “καθεστώς” κάνει χρήση του “ιδιώνυμου” αναγορεύοντας την ασυλία και την ατιμωρησία των ιδιοτελών πράξεων του καθεστώτος ενάντια στους πολίτες, σε “συνταγματική” προστασία της “Δημοκρατίας”. Συνεπώς η αμφισβήτηση και εναντίωση κατά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας αναγορεύεται ύπουλα σε ιδεολογία και πράξη επικίνδυνη κατά του “κοινωνικού συστήματος” και οι σαφώς αντισυνταγματικοί και αντιδημοκρατικοί νόμοι “ιδιώνυμου”, όπως ο “κουκουλονόμος” αναγορεύονται έντεχνα σε ασπίδα υπέρ της “Δημοκρατίας”. Ακριβώς όπως το 1929 …….. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στη φιλοσοφία του ιδιώνυμου, μόνο τα ονόματα και οι μέθοδοι έχουν αλλάξει.
Για την ιστορία  στις 7 Ιουλίου του 1928, ο Ελευθέριος Βενιζέλος μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη και προαναγγέλλοντας στην ουσία το ιδιώνυμο είπε : «Πάσα απόπειρα διαταράξεως ή βιαίας ανατροπής του αστικού καθεστώτος, του οποίου στερεά θεμέλια είνε η πατρίς, η οικογένεια, η ιδιοκτησία θα εύρη αντιμέτωπον την πυγμήν του Κράτους. Είμεθα αποφασισμένοι να εξοπλίσωμεν το κράτος και τας αρχάς του διά τας αναγκαίας νομοθεσίας, όπως καταστή δυνατή η αποτελεσματική κοινωνική άμυνα κατά των απροκάλυπτων ανατρεπικών ενεργειών των εχθρών του κοινωνικού καθεστώτος»
Αν σας θυμίζει τις δηλώσεις του θεματοφύλακα του ιδιώνυμου της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, Μιχαήλ Χρυσοχοίδη αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας και την διατύπωση του δόγματος “Δημοκρατία και Πυγμή”, την δήλωση του αντιπρόεδρου προπαγάνδας Θ. Πάγκαλου με την οποία αναρωτήθηκε κυνικά ” τι δουλειά είχε ο Μανώλης Γλέζος να επιτεθεί εναντίον της φρουράς του Άγνωστου Στρατιώτη”, εκτιμώντας με νόημα, ότι “ίσως ο κύριος Γλέζος δεν κάνει τις καλύτερες παρέες”, ή την προκλητικά παθητική στάση του ξεπουλημένου πρώην προέδρου της ΕΦΕΕ και νυν υπουργού ασφαλείας Χρήστου Παπουτσή απέναντι στην ενορχηστρωμένη αστυνομική βία και τους “θύλακες” εντός των σωμάτων ασφαλείας, μάλλον δεν είναι σύμπτωση, οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες ……
Στην ουσία ζούμε σε ένα ολιγαρχικό αυταρχικό φεουδαρχικό καθεστώς, ουδέποτε επήλθε η μεταπολίτευση και σίγουρα δεν έχουμε ως πολίτευμα την Προεδρευομένη Δημοκρατία.
Δεν υπάρχει καν πολίτευμα, υπάρχει μόνο μια ΙΔΙΩΝΥΜΗ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”