Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν , πρωθυπουργός και υπουργοί, διακηρύττουν την αδιαφορία τους για το πολιτικό κόστος, αρκεί να εξασφαλίσουν τη σωτηρία της χώρας, ενώ οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης μιλούν για τιμωρία των οικονομικά απείθαρχων κρατών, χρησιμοποιώντας θρησκευτική ορολογία.
Όλο το σύστημα σε παράκρουση φαίνεται να αντιφάσκει με τον εαυτό
του – από τη μια η στράτευση της λογικής στην υπηρεσία της
μεγιστοποίησης της παραγωγής και αποϊδεολογικοποίηση κάθε τομέα και από
την άλλη χρήση μεσσιανικής ιδεολογίας και θρησκευτικής ορολογίας.
Η πανουργία της κυρίαρχης ιδεολογίας όλα αυτά τα χρόνια ήταν η
απόπειρά της να θεσπίσει ουδέτερους τομείς, μη πολιτικοποιημένους,
χωρίς διασύνδεση με τον τρόπο παραγωγής και τις ταξικές σχέσεις, οι
οποίες όμως εξηγούν την ύπαρξή τους. Ετσι έφτασε στο σημείο η οικονομική
κατάρρευση της Ελλάδας να αποδίδεται σε τεμπελιά, ανικανότητα κλπ. των
ελλήνων, δικαιολογώντας μ’ αυτόν τον τρόπο τις υψηλές κορώνες των
εγχώριων κυβερνώντων για σωτηρία της χώρας με την πρωτότυπη μέθοδο της
συνθλίψεων των κατοίκων της, οι οποίοι θα πρέπει να τιμωρηθούν για τη
…ραστώνη τους και την ανηθικότητά τους (μη ξεχνάμε ότι κατηγορείται
συλλήβδην όλος ο λαός για διαφθορά). Ο πρωθυπουργός, σε ρόλο πατέρα
και παιδαγωγού, μαθαίνει το λαό του ποιο είναι το καλό του (τα
οικονομικά μέτρα), διακινδυνεύοντας να μην τον αγαπά ο λαός (πολιτικό
κόστος), επειδή σαν μικρό παιδί δεν είναι σε θέση να καταλάβει.
Έχοντας μάλιστα οι εγχώριοι κυβερνώντες αναγάγει σε επιστήμη την τέχνη
να δημιουργούν καινούργιο από το παλιό προσδίδουν σωτηριολογικό
χαρακτήρα στην πολιτική τους, την ίδια στιγμή που ομνύουν στην
δημοκρατία, ενώ με τις ενέργειές τους δείχνουν ότι αντιμετωπίζουν τους
πολίτες ως ανίκανους να «βουλεύονται»
Οι πολιτικές επιλογές των κρατούντων παίρνουν τη μορφή ηθικών
αιτημάτων που τα παντρεύουν, και μάλιστα με επιτυχία, με τον έμπρακτο
κερδοσκοπισμό χωρίς αναστολές, αναγορεύοντας αυτόν τον πραγματισμό σε
γενικό κανόνα λειτουργίας της κοινωνίας, προς όφελος δικό τους.
Μόνο που όλα αυτά δεν είναι καινούργια. Είναι απλώς ένας
μετασχηματισμός της πιο αντιδραστικής ιδεολογίας, που επιδιώκει την
διασφάλιση των ταξικών συμφερόντων των κρατούντων, την αποδυνάμωση των
διεκδικήσεων των εργαζομένων και την μεταλλαγή των μεγάλων ιδεών της
αριστεράς, που μπορεί να πυροδοτήσουν αντιδράσεις.
Οι τέτοιου τύπου δηλώσεις των κυβερνώντων για σωτηρία της χώρας
μοιάζουν σαν ηχώ από την εφιαλτική πρώτη μεταπολεμική δεκαετία. Τότε
που ο ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ως υπουργός κυβερνήσεως,
αναγνώριζε την Μακρόνησο «το υπέροχον αυτό σχολείον εθνικής μετάνοιας και αναβαπτίσεως των ασώτων υιών της Ελλάδος» και ο φιλόσοφος υπουργός Παιδείας Κ. Τσάτσος υπογράμμιζε ότι η Μακρόνησος είναι «ένα μεγάλο εκπαιδευτήριο και γυρεύει να στηριχθεί εις τον ορθόν λόγον». Οι
απώτατες συνέπειες αυτού το ορθού λόγου δημιούργησαν την δικτατορία του
΄67 που φανέρωσε το πραγματικό μέγεθος και τη σημασία τέτοιων
συμπεριφορών, όπως του Κανελλόπουλου και του Τσάτσου.
Όταν μια κοινωνία σειέται από τα θεμέλια, έρχεται η στιγμή που τα
μέλη της θα υποχρεωθούν από τα γεγονότα ν’ αποκαλυφτούν. Η έλλειψη
ψυχικού σθένους και γενναιότητας, η αδυναμία πνεύματος όσες δικαιολογίες
κι αν σοφιστούν θα είναι αδύνατο να συγκαλυφτούν. Και τότε και τώρα οι
κοινωνικές καταστάσεις είναι οριακές. Τότε δυο από τα εξέχοντα μέλη της
άφησαν το πνεύμα τους να λυγίσει και να προσαρμοστεί στις περιστάσεις.
Και οι δυο στην μεταπολίτευση τιμήθηκαν, απόδειξη ότι η
μεταπολιτευτική κοινωνία δεν έκοψε ποτέ τον ομφάλιο λώρο που την έδενε
με την ιδεολογία που εκφράζανε οι δυο ακαδημαϊκοί. Ένα παρακλάδι της μας
έδωσε την δικτατορία ένα άλλο τώρα μας οδηγεί στον πλήρη οικονομικό και
πολιτικό αφανισμό. Γι΄ αυτό και ο βασικός κορμός της επιχειρηματολογίας
και τότε και τώρα είναι σωτηριολογικός και ηθικός, που επιστρατεύεται
για να καλύψει τις υλικές αιτίες των κοινωνικών συγκρούσεων,
αποκοιμίζοντάς μας.
Οι προνομιούχες τάξεις πάντα αναζητούν καινούργια μέσα δύναμης κάθε
φορά που τους αφαιρούνται τα παλιά. Για την αναμόρφωσή μας δεν
χρειάζεται πια να υπάρχουν πρωτοβουλίες για να οργανωθεί μια
Μακρόνησος, «το υπέροχον αυτό σχολείον εθνικής μετάνοιας και αναβαπτίσεως των ασώτων υιών της Ελλάδος». Τα
μέσα χειραγώγησης της σκέψης μας που χρησιμοποιεί η εξουσία είναι πολύ
πιο αποτελεσματικά, σε σημείο που φτάνουμε να συναινούμε στον
εξευτελισμό της ζωής μας.
Σοφιζόμαστε δικαιολογίες για όλα, που δεν απεργούμε, που στρεφόμαστε ο
ένας εναντίον του άλλου, που είμαστε θεατές στις διαμαρτυρίες κλπ.
ακόμα και για κείνα που μας αηδιάζουν και μας τρομάζουν. Η δύναμή του
καθενός μόνη λυγίζει, δεν μπορεί ο καθένα μόνος του να υπερασπιστεί ούτε
τα συμφέροντά του. Η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν ανταποκρινόμαστε
στην ανάγκη των καιρών. Ούτε το πιο απλό δεν τολμάμε, που ακόμα μπορούμε
σχετικά ανώδυνα: να συμμετέχουμε μαζικά σε μια πορεία.
Η Μακρόνησος εγκαταστάθηκε μέσα μας ανεπαισθήτως… πότε;
Πηγή : Dies brumalis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου