Οι καθηγητές και ο Ταραντίνο

Οι καθηγητές και ο Ταραντίνο

Γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου [Πηγή: www.yannis-ioannou.com]

Γράφει ο Pitsirikos
[Πηγή: πιτσιρίκος, 16/05/2013]

Μετά από συνεδρίαση, οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ αποφάσισαν να μην γίνει απεργία κατά τη διάρκεια των Πανελλαδικών εξετάσεων. Οι καθηγητές επιστρατεύτηκαν από την κυβέρνηση, χωρίς η ΟΛΜΕ να έχει πάρει απόφαση για απεργία. Οι καθηγητές φοβήθηκαν τις απολύσεις και δεν έσπασαν την επιστράτευση. Μάλλον έμαθαν πως ο Σαμαράς πήγε στην Κίνα για να φέρει Κινέζους καθηγητές, για να τους αντικαταστήσουν.

Διαβάζω άρθρα για το ποιος φταίει που δεν αποφάσισαν οι καθηγητές να κάνουν απεργία.

Η ΟΛΜΕ υποστηρίζει πως φταίνε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ που δεν στήριξαν τους καθηγητές με απεργία την Παρασκευή.

Κατ’ άλλους, φταίει η ΔΑΚΕ (συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας), φταίει η ΠΑΣΚΕ (συνδικαλιστές ΠΑΣΟΚ) και η Αυτόνομη Παρέμβαση (συνδικαλιστές ΣΥΡΙΖΑ).

Αν δεν κάνω λάθος, το «Α» στη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ σημαίνει «ανεξάρτητη». Η Παρέμβαση είναι «αυτόνομη».

Το πώς γίνεται να είσαι ανεξάρτητος και αυτόνομος, όταν είσαι όργανο της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω.

Πριν από μερικά χρόνια, προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε σε έναν Έλληνα φίλο που γεννήθηκε και ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι στην Ελλάδα τα συνδικάτα ελέγχονται από τις κομματικές παρατάξεις, και δεν μπορούσε να το καταλάβει με τίποτα.

Στις πολύ καπιταλιστικές ΗΠΑ υπάρχουν τα Union που είναι πραγματικά Union. Κι όταν αποφασίζουν απεργία, πέφτουν κορμιά.

Τώρα βρίζουν τους καθηγητές όσοι ήταν στο πλευρό τους τόσες ημέρες, και τους αποθεώνουν -για την «ωριμότητα» που επέδειξαν να μην κάνουν απεργία- όλοι όσοι τους έβριζαν.

Αλήθεια, όταν το όνειρο της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων είναι να διοριστούν στο Δημόσιο, πώς μπορούμε να περιμένουμε αντίσταση από τους καθηγητές;

Η παγίδα ήταν όταν μετέτρεψαν τους εκπαιδευτικούς –κατά την γνώμη μου, τα σημαντικότερα πρόσωπα για μια κοινωνία- σε δημόσιους υπαλλήλους.

Διαφορετικά, δάσκαλοι και καθηγητές θα ήταν μπροστάρηδες σε κάθε αγώνα, θα είχαν στο πλευρό τους τούς μαθητές τους, και θα έδειχναν τον δρόμο σε όλη την κοινωνία.

Η απεργία που θα πετύχει θα είναι αυτή που οι απεργοί δεν θα παίρνουν σβάρνα τα κανάλια των νταβατζήδων –σαν ζητιάνοι- αλλά τις γειτονιές και τις πλατείες για να μιλήσουν με τους συνανθρώπους τους.

Αλλά, ας είμαστε ρεαλιστές.

Είμαστε ένας λαός που μεγάλωσε –και ακόμα συμβαίνει το ίδιο- με ταινίες που τελειώνουν με το ζευγάρι να παντρεύεται και τα σόγια να τους πετάνε ρύζια.

Και θέλουμε και αντίσταση;

Στο «Django» του Ταραντίνο, ο μαύρος σκλάβος δεν θέλει να παντρευτεί μια πλούσια λευκή.

Ο Django είναι αποφασισμένος να καθαρίσει όλους τους λευκούς –αλλά και τους δουλοπρεπείς μαύρους- που στερούν την ελευθερία σε αυτόν και την γυναίκα του.

Αλλά δεν ενθουσιάζει τους Έλληνες ο Ταραντίνο. Προτιμούν ακόμα τον Δαλιανίδη.

Φσστ, Μπόινγκ!

(Να τους αγαπάτε τους καθηγητές. Σκεφτείτε την θλίψη τους. Σαν αετοί σε κλουβί.)