Σταύρος Χριστακόπουλος: Μακιγιάροντας τον νεκρό

Μακιγιάροντας τον νεκρό

του Σταύρου Χριστακόπουλου

[Πηγή: το ΠΟΝΤΙΚΙ, 17/05/2013]

Η οικονομική πραγματικότητα της χώρας επισκιάστηκε μερικές ημέρες από το ταξίδι Σαμαρά στην Κίνα, του οποίου το οικονομικό αποτέλεσμα δεν προεικάζεται συγκλονιστικό. Αντιθέτως μάλλον επισκιάζεται από την επιμονή της πολιτικής και διπλωματικής ηγεσίας των ΗΠΑ να αγνοεί συστηματικά την Ελλάδα στους σχεδιασμούς της για την περιοχή μας.
 
Όσο όμως και αν μακιγιάρεις την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, αυτή δεν κρύβεται. Αντιθέτως τις προηγούμενες μέρες εμφανίστηκαν, μέσω των επίσημων στοιχείων, σε όλο τους το μεγαλείο, η πολιτική γύμνια και το μέγεθος της κατάρρευσης. Επίσης αναδείχθηκαν, σε κοινή θέα, όλα τα κόλπα απόκρυψης της πραγματικότητας:
 

1. Τα πανηγύρια περί εξαγωγών κόπηκαν απότομα μετά τη διαπίστωση του «φρεναρίσματος».
 
2. Ο στόχος της Κομισιόν για τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις περιορίστηκε κατά 30% περίπου: από τα 2,6 στα 1,9 δισ. ευρώ. Παράλληλα επιταχύνεται το ξεπούλημα βασικών υπηρεσιών και αγαθών σε ιδιώτες – βλέπε ΔΕΗ, νερά κ.λπ. – και βασικών υποδομών, όπως τα αεροδρόμια, ο σιδηρόδρομος και τα λιμάνια, ώστε να μπουν ακόμη μερικά ψίχουλα στον κορβανά που εξυπηρετεί τα τοκοχρεολύσια.
 
3. Το πρωτογενές πλεόνασμα που διαφήμιζε η κυβέρνηση είναι, στην πραγματικότητα, πρωτογενές έλλειμμα 330 εκατ. ευρώ το πρώτο τετράμηνο του έτους. Αν όμως συνυπολογιστούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες, τότε αυτό αυξάνεται κατά 9 περίπου φορές, στα 3 δισ. ευρώ, αυξημένο κατά 70% συγκριτικά με την αντίστοιχη περσινή περίοδο.
 
4. Ακόμη και αυτή, όμως, η «μαγική εικόνα» που εμφανίζει η δημιουργική λογιστική της κυβέρνησης οφείλεται στην ελαχιστοποίηση των δαπανών για δημόσιες επενδύσεις. Κοινώς η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το ότι δεν καταφέρνει να επιτύχει τον στόχο της, για την απόλυτη επενδυτική ένδεια, για την πλήρη διάλυση του κράτους και για το γεγονός ότι έχει μετατραπεί σε έναν ανυπόληπτο μπαταχτσή.
 
5. Για να καλύψει τις τρύπες έρχεται νέος φόρος επί των αγροτεμαχίων, που έχει διαρρεύσει ότι θα είναι, ως συνήθως, οριζόντιος, δηλαδή εξαιρετικά άδικος για τους φτωχούς, όπως άλλωστε συνέβη και με όλα τα υπόλοιπα οριζόντια εισπρακτικά μέτρα που έχουν ληφθεί κατά τη μνημονιακή τριετία. Ακόμη και το ηλεκτρονικό «Βήμα» στο κύριο άρθρο του χαρακτήρισε τον νέο φόρο «οπισθοδρομικό». Η σχετική «διάψευση» του ΥΠΟΙΚ, επί της ουσίας, δεν ήταν καν... διάψευση.
 
6. Από το κάδρο δεν έχει φύγει ούτε η αναμενόμενη νέα μείωση συντάξεων, η οποία θα είναι ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση της... «εθνικής σύνταξης» (ίσως της μόνης... «εγγυημένης» τα επόμενα χρόνια) των 360 ευρώ.
 
7. Για την ανεργία δεν χρειάζονται πολλά λόγια, αφού κάθε ανακοίνωση αποτελεί μια ακόμη γερή σφαλιάρα στην ψευδή οικονομική εικόνα, την οποία μόνο χάρη στα «συμβεβλημένα» ΜΜΕ εξακολουθεί η κυβέρνηση να «πουλάει».
8. Η ΕΛΣΤΑΤ ανακοινώνει για τη μείωση του πληθωρισμού τον Απρίλιο στο 0,8%. Τι θα ήθελε η κυβέρνηση να μην... φαίνεται; Ότι οι τιμές που συνεχίζουν να αυξάνονται αφορούν τις κρίσιμες «ομάδες» προϊόντων και υπηρεσιών που αφορούν τις βασικότερες δαπάνες των νοικοκυριών:
 
● «Διατροφή και μη αλκοολούχα ποτά», λόγω αύξησης, κυρίως, των τιμών στα φρούτα νωπά, λαχανικά νωπά, πατάτες νωπές, ψάρια νωπά, κρέατα γενικά.
 
● «Αλκοολούχα ποτά και καπνός» (5,0%), λόγω αύξησης των τιμών στα τσιγάρα.
 
● «Ένδυση και υπόδηση» (2,2%).
 
● «Στέγαση» (6,9%) λόγω αύξησης, κυρίως, στο πετρέλαιο θέρμανσης και τον ηλεκτρισμό. (Μέρος της αύξησης αυτής αντισταθμίστηκε από τη μείωση των τιμών στα ενοίκια, στις υπηρεσίες επισκευής και συντήρησης κατοικίας και στο φυσικό αέριο).
 
 
Με τις ευλογίες όλων
 
Όλη αυτή η ωραιοποίηση, η οποία σταδιακά ξεγυμνώνεται, έχει στόχο. Ο οποίος όμως ξεπερνά κατά πολύ την προσπάθεια να κερδίσει πολιτικό χρόνο η κυβέρνηση, όπως πρόσφατα έχουμε επισημάνει. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και οι διεθνείς παίκτες της ελληνικής κρίσης στηρίζουν αυτή την προσπάθεια, με πρώτο και καλύτερο την τρόικα.
 
Τώρα προστίθενται οι οίκοι αξιολόγησης, οι οποίοι με τις τελευταίες αξιολογήσεις τους από τη μια «αναβαθμίζουν» την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και από την άλλη τη διατηρούν σε επίπεδο «junk» («σκουπίδι»), ενώ μια σειρά hedge funds (η πιο... σαφής έκφραση της διεθνούς κερδοσκοπίας) δηλώνουν εκ νέου το ενδιαφέρον τους για τα ερείπια της διαρκούσας ακόμη κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.
 
Ταυτόχρονα έρχεται και η πτώση των επιτοκίων δανεισμού, η οποία είναι μεν εικονική επί της ουσίας, καθώς η Ελλάδα δεν δανείζεται από τις αγορές, αλλά αξιοποιείται και αυτή ως επιχείρημα για να τεκμηριωθεί μια ανύπαρκτη... ανάκαμψη.
 
Τι δηλώνουν όλα τα παραπάνω; Ότι όλοι θέλουν η Ελλάδα, αλλά και η Πορτογαλία, όπως έχει γράψει το «Ποντίκι» από τις 9 Μαΐου, να βγουν «επιτέλους» ξανά στις αγορές, και μάλιστα επενδύουν την επιθυμία τους αυτή με την ψευδέστατη υπόσχεση ότι θα σημάνει την απαλλαγή των χωρών αυτών από τα μνημόνια.
 
Ποιοι είναι αυτοί οι... «όλοι» που επιθυμούν να σπρώξουν τις μνημονιακές χώρες στις αγορές και γιατί;
 
1. Κατ’ αρχάς η τρόικα – της Γερμανίας προεξάρχουσας – καθώς το μεν ΔΝΤ είναι πλέον απρόθυμο να δανείζει προκειμένου να ελέγχει η Γερμανία τις προβληματικές οικονομίες της ευρωζώνης. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η επιμονή του ΔΝΤ σε κούρεμα χρέους επί ζημία των επίσημων δανειστών (δηλαδή της ευρωζώνης), πλην βεβαίως του εαυτού του.
 
Επιπλέον η Γερμανία επιλέγει τον δρόμο των εσωτερικών κουρεμάτων και αρνείται επιμόνως να είναι η εγγυήτρια του χρέους της ευρωζώνης. Μπροστά στον εφιάλτη να περάσουν σε μνημόνια χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία – ή, ίσως αργότερα, η Γαλλία – είναι σαφές ότι προκρίνει την «επιστροφή» του συνόλου της ευρωζώνης στις αγορές. Συνεπώς η τρόικα, πανθομολογουμένως άλλωστε, δεν είναι πια ένα βιώσιμο σχήμα.
 
2. Οι διεθνείς δανειστές με αδιάθετα κεφάλαια, οι οποίοι δεν διανοούνται ότι θα χάσουν την κότα με το χρυσό αυγό που λέγεται ευρωζώνη. Μπορεί να μην έχουν καταφέρει να δημιουργηθεί ένας αξιόπιστος ευρωμηχανισμός εγγύησης χρεών (π.χ. ευρωομόλογο), αλλά αυτό δεν αρκεί για να βάλουν πλερέζες.
 
3. Οι πτωματοφάγοι κερδοσκόποι (hedge funds), οι οποίοι βλέπουν «ψωμί» στη διάλυση του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών, στην εκποίηση κρατικής περιουσίας και στην εκμετάλλευση ενός διευρυνόμενου όγκου μη εξυπηρετούμενων δανείων αλλά και του λοιπού «κακού» ενεργητικού του τραπεζικού συστήματος, που μπορούν όχι μόνο να μεταφραστούν σε χρηματοοικονομικά παράγωγα, αλλά και να προσφέρουν πρόσβαση σε τεράστιους όγκους ιδιωτικής περιουσίας. Άλλωστε, είπαμε: πρόκειται για «επενδυτικά» όρνεα που τρέφονται από οικονομικά πτώματα.
 
Ποιος, λοιπόν, να έχει αντίρρηση με την προτεραιότητα της κυβέρνησης να βγάλει ταχέως τη χώρα στις... «αγορές»; Έτσι θα ανοίξουν οι δουλειές τους, έτσι θα βγουν κέρδη, έτσι οι Γερμανοί θα διαφυλάξουν την ασφάλεια των πλεονασμάτων τους και το ΔΝΤ θα ικανοποιήσει την απαίτηση των μεγαλομετόχων του να μην πετάει λεφτά στο ευρωπαϊκό πηγάδι, αφού «οι Ευρωπαίοι είναι πλούσιοι και μπορούν να τακτοποιήσουν μόνοι τα προβλήματά τους».
 
Μόνο που έτσι η Ελλάδα δεν οδεύει προς την... ανάκαμψη, αλλά προς την ολοκλήρωση της λεηλασίας της. Με τις ευλογίες και τις ευχές της συγκυβέρνησης και της εγχώριας οικονομικής ελίτ, η οποία αρπάζει πρώτη ό,τι μπορεί, αλλά και με τη σιωπή της αντιπολίτευσης...