ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

του kartesios

[Πηγή: ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ, 23/11/2013]

Τα παραπάνω μοιράζονται για λαϊκή κατανάλωση ως «μήνυμα αισιοδοξίας». «Εφόσον βγήκε η Ισπανία από το Μνημόνιο, θα βγούμε κι εμείς», «έρχεται και η δική μας ώρα» και άλλα πανηγυρικά. Η κατανάλωση της ψευδαίσθησης είναι πανεύκολη καθώς όλο αυτό το διάστημα, τα ΜΜΕ ταύτιζαν το Μνημόνιο της χώρας μας με το … «Μνημόνιο» της Ισπανίας.

Καμία σχέση με την πραγματικότητα.  Η Ισπανία, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε, ποτέ δε μπήκε σε Μνημόνιο αντίστοιχο της Ελλάδας.

Η Ισπανία ποτέ δε συμφώνησε «σωτηρία» από την Τρόικα, αλλά ζήτησε και πήρε οικονομική βοήθεια. Συγκεκριμένα, η Ισπανία δανείστηκε 41,37 δισ. ευρώ από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στην αναδιάρθρωση προβληματικών τραπεζών της.

Δεύτερον, η Ισπανία δεν αποκλείστηκε ποτέ από τις αγορές, αφού δανείζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια που εφάρμοζε το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας.

Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 2013 το επιτόκιο του 10ετούς ισπανικού ομολόγου που κυκλοφόρησε, υποχώρησε στα χαμηλότερα επίπεδα από τον Σεπτέμβριο του 2010. Στη δημοπρασία ομολόγων λήξεως το 2023, που πραγματοποίησε φέτος τον Σεπτέμβριο η Ισπανία, η απόδοση μειώθηκε στο 4,503% από 4,723% που ήταν στην προηγούμενη αντίστοιχη δημοπρασία. Αντλήθηκε δε ποσό ύψους 2,4 δισ. ευρώ. Επίσης άντλησε άλλα 1,6 δισ. ευρώ μέσω έκδοσης πενταετών ομολόγων, με το επιτόκιο να υποχωρεί στο 3,477% από 3,561%.

Τρίτον, το 2012 σύμφωνα με μελέτη του ΔΝΤ η Ισπανία θα χρειαζόταν συνολικά 80 δισ. ευρώ  για τη στήριξη του ισπανικού τραπεζικού συστήματος και η Ε.Ε. έδινε 100 δισ. ευρώ. Κανείς δε βιάστηκε να τα πάρει. Σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες, αντί για 80 και 100 δισ., η Ισπανία αρκέστηκε στα απαραίτητα 41,37 δισ. και μάλιστα με τρόπο που δε χρεώθηκαν στους πολίτες όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας.

Και όλα αυτά ενώ τον Ιούλιο του 2012 το Reuters προανήγγειλε προσφυγή της Ισπανίας στο μηχανισμό στήριξης της Τρόικας, από τον οποίο θα ζητούσε δάνειο ύψους 300 δισ. ευρώ.  Κάτι που φυσικά δε συνέβη.

Όχι, δεν υποστηρίζω ότι τα πράγματα στην Ισπανία είναι καλύτερα ή χειρότερα από την Ελλάδα. Είναι όμως τόσο διαφορετικά που τα χωρίζει το χάος, ακόμη και στα αίτια της κρίσης των δύο χωρών. Σαφώς και λήφθηκαν στην Ισπανία απάνθρωπα μέτρα λιτότητας. Σαφώς και κάνουμε κόντρα στην ανεργία. Όμως άλλη η δυναμική της ισπανικής οικονομίας και εντελώς διαφορετική της ελληνικής. Η Ισπανία διατήρησε το δικαίωμα να ρισκάρει και έχει τις δυνατότητες να το κάνει, αν και το μέλλον της δε δείχνει ακριβώς λαμπρό. Η Ελλάδα, αντίθετα, παρέδωσε κάθε δικαίωμά της στην Τρόικα.

Μέσα στον πανικό της συμμορίας για «αισιόδοξα μηνύματα» χρησιμοποίησαν και την Ισπανία. Ξέχασαν όμως να διαβάσουν την τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης του Eurogroup στην οποία «το Συμβούλιο παροτρύνει την Ισπανία να συνεχίσει τις διαρθρωτικές αλλαγές». Παροτρύνει και υποχρεώνει. Ποια σχέση μπορούν να έχουν μεταξύ τους  αυτές οι δύο λέξεις; Η παρότρυνση είναι για την Ισπανία, η υποχρέωση είναι για την Ελλάδα. Όπως και η «εποπτεία» ήταν για την Ισπανία και ο «πλήρης έλεγχος» για την Ελλάδα. Όσο για τον Όλι Ρεν που έδωσε το σύνθημα της τρελής χαράς, οι πανηγυρισμοί του αφορούσαν στη σταθεροποίηση της ευρωζώνης. Χέστηκε για την Ελλάδα, η οποία τώρα πια αποτελεί για την ευρωζώνη ακόμη πιο μικρό πρόβλημα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.