Παναγιώτης Χατζηστεφάνου: Παίζοντας με λέξεις, παίζοντας ζωές

Παίζοντας με λέξεις, παίζοντας ζωές

Δεν επαρκούν για όλους οι σωστικές λέμβοι, ανακοινώνουν οι τιμονιέρηδες του νεοφιλελεύθερου ναυαγίου

του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

[Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας, 09/12/2013]

«Η ύπαρξη αστέγων που κοιμούνται στους δρόμους σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο είναι γεγονός που πρέπει να αποδεχθεί και η Ελλάδα. Για όσους έχουν να πληρώσουν, να υπάρξει μέριμνα. Όσοι δεν έχουν, ας τους φροντίσει το κράτος» Μέσω αυτής της σαδιστικά απαθούς στρεψοδικίας οι εκπρόσωποι της Τρόικα αποκαλύπτουν το αληθινό, κοινωνιοπαθές πρόσωπο του φρενήρους καπιταλισμού, προφασιζόμενοι αδυναμία να αντιληφθούν τους ηθικούς ενδοιασμούς της Ελληνικής πολιτείας όσον αφορά τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας.

Οι τοπικοί απεσταλμένοι των διεθνών οικονομοφονικών δυνάμεων εξειδικεύουν πλέον τον στόχο τους: έχοντας ήδη κατασκευάσει ως άλλοθι το συνειδητά τρομοκρατικό και εκούσια ασαφές σενάριο της κρίσης, τώρα περνάνε από την προσηλυτιστική θεωρία στην πρακτική εφαρμογή της, που δεν είναι άλλη από την συγκεκριμένη μεθόδευση και απτή υφαρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας Ελλήνων πολιτών από τις συμμορίες χρηματοπιστωτικού εγκλήματος.

Η προπαγανδιστική ανάγκη για υφολογικό εξευγενισμό και διαλεκτικό ευφημισμό του πογκρόμ που υφίσταται η μεσαία και εργατική τάξη από την ντόπια πλουτοκρατία και πολιτική διαπλοκή που υπηρετεί την διεθνή τραπεζική μαφία έχει ήδη επιβάλλει την «κρίση» ως αληθινή και κυρίαρχη αφήγηση της δημόσιας ζωής. Έτσι, οι δυνάμεις του τεχνοκρατικού ζόφου έχουν συνεκδοχικά υποβάλλει στο συλλογικό υποσυνείδητο μια ψευδεπίγραφη αίσθηση έκτακτης ανάγκης, και εν τέλει εμφυσήσει στην μάζα μια ψυχολογία αναγκαστικής πειθαρχίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η επαπειλούμενη οικονομική συντέλεια.

Επειδή όμως η προπαγάνδα δεν είναι παρά μόνο ο προάγγελος και όχι ο ίδιος ο οικονομικός πόλεμος που διεξάγεται σήμερα στην Ελλάδα, αναπόφευκτα, αυτής έπονται οι στρατιωτικές επιχειρήσεις. Έτσι, οι Μνημονιακές δυνάμεις ξεπερνούν πλέον τις νεφελώδεις γενικότητες των οικονομολογικών μυθοπλασιών, αφήνουν κατά μέρος τις γητευτικές προφητείες για μελλούμενη ανάπτυξη, και αποδέχονται επιτέλους ότι τα παραθρησκευτικής έντασης οράματα περί success story δεν ήταν παρά μια ειρωνεία εις βάρος της ευπιστίας των καταδικασμένων.

Ακόμα σημαντικότερο είναι ότι οι ιθύνοντες της οικονομικής άλωσης, της πολιτικής εκτροπής και της κοινωνικής διάλυσης δεν μιλάν πια με καθαρά οικονομικούς όρους, αλλά αισθάνονται αρκετή αυτοπεποίθηση για να βγουν από την ασφαλή περίμετρο του τεχνοκρατικού βερμπαλισμού τους και να συμπεριλάβουν στην επεκτατική και λαφυραγωγική ρητορική εκστρατεία τους τα ήθη, τα έθιμα, τις προτεραιότητες, την ίδια την ψυχή και κοσμοθεωρία της Ελληνική κοινωνίας.

Ξεκάθαρα, εκτός από οικονομικός και πολιτικός, στην Ελλάδα μαίνεται και ιδεολογικός πόλεμος, και δη εναντίον του δημοσίου αισθήματος δικαίου, προς το παρόν με νικητές εκείνους που τον έχουν κηρύξει και χαμένους εκείνους που πέφτουν θύματα των ολιγαρχικών ιδεολογιών που καταδυναστεύουν τον δημόσιο διάλογο.

Εκείνοι που ελέγχουν και υπηρετούν τα διεθνή τραπεζικά ιδρύματα, εν ολίγοις εκείνοι που στελεχώνουν την διεθνή άρχουσα τάξη, έχουν φανερά προαποφασίσει πως οι ιδιοτελείς πολιτικές τους θα αφήσουν πίσω όχι μόνο μεμονωμένα ανθρώπινα ερείπια αλλά θα φέρουν ολόκληρες κοινωνικές τάξεις σε απεγνωσμένα δυσμενή θέση.

Επί της ουσίας, η μεσαία και η εργατική τάξη είναι προορισμένες να υποδουλωθούν στο διεστραμμένο κοινωνικό όραμα που θεωρεί θέσφατο τις ακραίες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες μεταξύ μιας αχανούς, αποχαυνωμένης, απαθούς μάζας και μιας ελάχιστης ελίτ που κάνει οτιδήποτε μπορεί ώστε να συνεχίζει να απολαμβάνει το κέρδος που αποφέρει η θεσμοθετημένη αδικία της.

Έτσι, μια ωραία ημέρα, η Ελληνική κοινωνία καλείται να αποδεχτεί ως αναπόφευκτη την έννοια του άστεγου, μια έννοιας που ενώ θα έπρεπε αυτονόητα να σοκάρει τον οποιονδήποτε, αντίθετα, παρουσιάζεται ως απλά μια ηθικά ουδέτερη παράμετρος των οικονομικών υπολογισμών μιας κοινωνικής κάστας που, απλά και χωρίς ενδοιασμούς, οικονομεί υπέρ των συμφερόντων της.

Σύμφωνα με τους εκπρόσωπους της Τρόικα, δεν είναι καν λάθος ή πρόβλημα η προοπτική ύπαρξης ανθρώπων που θα βρεθούν στον δρόμο επειδή τα προβλεπόμενα κέρδη κάποιας τράπεζας δεν άγγιξαν τα επίπεδα που δικαιολογούν τις αστρονομικές προμήθειες που έχουν συνηθίσει να εισπράττουν για τις ραδιουργίες τους τα golden boys.

Όχι, οι άστεγοι δεν είναι ούτε λάθος υπολογισμός, ούτε πρόβλημα, ούτε αστάθμητος παράγοντας, ούτε αποτέλεσμα λάθος πολιτικής. Είναι απλά μια ακόμα έκφανση της εξαθλίωσης που πρέπει να συνηθίσουμε, «όπως παντού στην Ευρώπη». Επαγωγικά, η φιλοσοφική εξέλιξη της ιδέας των άστεγων ως αυτονόητου δεδομένου του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου παροράματος θα μπορούσε να εξελιχθεί στην εξής δήλωση εκ μέρους της Τρόικας «Ας είμεθα ρεαλιστές, και στην Αφρική τόσοι και τόσοι πεθαίνουν της πείνας, εσείς γιατί δεν μπορείτε να συνηθίσετε στην ιδέα?»

Ως είθισται για δηλώσεις νεοφιλελεύθερων, ο μισανθρωπικός κυνισμός συνοδεύεται και από προκλητική υποκρισία, μιας και η εγκληματική προαίρεση δεν μπορεί να σταθεί μόνη της αν δεν καλύπτεται από πέπλα παραπλάνησης, στρεψοδικίας και απάτης.

Ως απάντηση στις ανησυχίες εκείνων των γραφικών που είναι αρκετά ψυχοπονιάρηδες ώστε να ενδιαφέρονται για την κατάληξη των προδιαγεγραμμένα άστεγων συνανθρώπων μας, οι εκπρόσωποι της Τρόικας προτείνουν ως λύση την κρατική πρόνοια. Ενώ η επίπληξη περί της αδυναμίας να αποδεχτεί η Ελληνική κοινωνία τους άστεγους ως μια αναπόφευκτη πραγματικότητα είναι φαινομενικά πιο προκλητική, είναι ακόμα πιο σκανδαλώδες το δεύτερο σκέλος της δήλωσης, δηλαδή η επίκληση στην κρατική βοήθεια για την διαχείριση της καταστροφής που προκαλεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Αποσιωπάται το γεγονός πως το κράτος είναι ούτως ή άλλως διαλυμένο από τις επιλογές της χρηματοπιστωτικής μαφίας που ελέγχει την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Επί της παρούσης, και για αρκετό καιρό απ’ ότι φαίνεται, το κράτος δεν έχει την δυνατότητα να στεγάσει όλους εκείνους που θα βρεθούν άστεγοι – εδώ δεν δύνανται να περιθάλψουν τους άστεγους οικονομίες όπως η Γερμανική, θα μπορέσει στην Ελλάδα των κοινωνικών ιατρείων, των αμέτρητων άνεργων, των εδώ και χρόνια απελπισμένων?

Τυπικής νεοφιλελεύθερης προκλητικότητας και στα δυο της σκέλη, η δήλωση αυτή συνοψίζει την απανθρωπιά και την ψευτιά των αδίστακτων στρατηγών της οικονομικής άλωσης και κοινωνικής διάλυσης της Ελλάδας. Από τη μια μεριά αποφασίζονται υπέρ του ιδιωτικού κεφαλαίου πολιτικές που οδηγούν τον λαό στην απόλυτη εξαθλίωση, και από την άλλη, το κράτος, επί της ουσίας και πάλι ο λαός καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.

Ως πότε θα υφιστάμεθα αυτό το εγκληματικό καθεστώς που προσπαθεί να μας πείσει πως πρέπει να αποδεχτούμε ως φυσική την ιδέα της πρόκλησης ανθρώπινης δυστυχίας προκειμένου να διαιωνισθεί η ηγεμονία της προφανώς καταστροφικής και άδικης πολιτικής τους?