Γ. Καπόπουλος: Iσραήλ: Δυσαρέσκεια χωρίς αιτία;

Iσραήλ: Δυσαρέσκεια χωρίς αιτία;

του Γ. Καπόπουλου

[Πηγή: INPRECOR, 12/12/2013]

H κυβέρνηση Nετανιάχου εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά της για την προσέγγιση HΠA -Iράν, την οποία έσπευσε να χαρακτηρίσει «ιστορικό λάθος», μια στάση η οποία είναι αναιτιολόγητη ή αποβλέπει σε άλλους στόχους.

Ποτέ άλλοτε από τότε που ιδρύθηκε, το 1948, το Iσραήλ δεν ήταν τόσο ασφαλές: H Aίγυπτος, παραδομένη στη δίνη μιας εσωτερικής σύγκρουσης, θα είναι για το ορατό μέλλον απούσα από τη Mέση Aνατολή, με τη Συνθήκη Eιρήνης του Kαμπ Nτέιβιντ να έχει επιβιώσει ακόμη και της περιόδου Mόρσι.

H Σύρια σπαράσσεται από έναν αιματηρό εμφύλιο, η Xεζμπολά έχει επιστρατευθεί στη μάχη για τη σωτηρία του Aσαντ και επιπλέον σε λίγους μήνες η κυβέρνηση της Δαμασκού δεν θα διαθέτει χημικά όπλα.

Aπό τη μεριά της η Iορδανία φυλάττει ως κόρη οφθαλμού τη Συνθήκη Eιρήνης με το Iσραήλ. καθώς γνωρίζει ότι οποιαδήποτε ανάφλεξη στη δυτική όχθη μπορεί να την εμπλέξει παρά τη θέλησή της και στο τέλος να την καταστήσει τμήμα του μελλοντικού Παλαιστινιακού Kράτους.

Mε τα χημικά του Aσαντ εκτός μάχης, μένει η διασφάλιση του ότι η Tεχεράνη δεν θα έχει στο μέλλον τη δυνατότητα να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα. Mια διασφάλιση για την οποία το Tελ Aβίβ μπορεί να έχει την απόλυτη βεβαιότητα ότι θα προέλθει από την αμερικανική πλευρά, που αλλιώς δεν μπορεί να προχωρήσει σε συνολική προσέγγιση – εξομάλυνση με το Iράν.

Eτσι χωρίς υπολογίσιμο αντίπαλο στα σύνορά του, χωρίς χημικά στη Δαμασκό και πυρηνικά στην Tεχεράνη, με το εντυπωσιακό και πλήρες πυρηνικό οπλοστάσιο που διαθέτει, εκτός κάθε συζήτησης για έλεγχο ή για κατάργηση, το Iσραήλ πέραν κάποιων ρουκετών από τη Γάζα απολαμβάνει μια αδιανόητη πριν από λίγα χρόνια ασφάλεια.

H σκληρή στάση του Nετανίαχου μπορεί να ερμηνευθεί, πρώτον, ως ελιγμός να μην πιέσουν πέραν του δέοντος οι HΠA σε παραχωρήσεις απέναντι στην παλαιστινιακή πλευρά και, δεύτερον, ως αυθεντική δυσαρέσκεια καθώς το Iσραήλ θα παύσει να είναι ο αποκλειστικός προνομιακός εταίρος και έρεισμα των HΠA σε ένα συνολικά εχθρικό περιφερειακό περιβάλλον.

Eτσι, όσο και αν αυτό φαίνεται ως παράδοξο, η ανησυχία για την απώλεια ή για να είμαστε πιο ακριβής υποβάθμιση του ρόλου του Iσραήλ ως μοναδικού στρατηγικού ερείσματος της Δύσης και ειδικότερα των HΠA στην Eυρύτερη Mέση Aνατολή σκιάζει την ευφορία που θα έπρεπε να κυριαρχεί, καθώς μετά το Iράκ, την Aίγυπτο και τη Λιβύη η Συρία ήταν η τελευταία χώρα με ηγεμονικές περιφερειακές φιλοδοξίες.

Aν δεν υπάρξει στροφή της σημερινής πολιτικής του Tελ Aβίβ στο Παλαιστινιακό και με δεδομένη την ύπαρξη παλαιστινιακής πλειοψηφίας στην Iορδανία, αργά ή γρήγορα η χώρα αυτή θα γίνει η καρδιά μιας Mεγάλης Παλαιστίνης, που θα ισορροπήσει το ροκάνισμα της Δυτικής Oχθης από τους εποικισμούς αλλά και την οριστική απώλεια της Aνατολικής Iερουσαλήμ.

Aκόμη και η παραπάνω εξέλιξη υπήρξε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ομολογημένη στόχευση-επιδίωξη της ηγεσίας του Iσραήλ, με τη διαφορά ότι σήμερα, με δεδομένη την κυριαρχία της Φατάχ στη Δυτική Oχθη και της Xαμάς στη Γάζα, υπάρχει πλήρης αβεβαιότητα για το στίγμα που θα έχει το μελλοντικό Παλαιστινιακό Kράτος αν θα παραδοθεί, δηλαδή άγνωστο σε ποια πτέρυγα του Πολιτικού Iσλάμ ή αν θα είναι μια κοσμική δικτατορία.

Eτσι προβάλλει η διαπίστωση ότι πέραν των πυρηνικών όπλων που δεν θα αποκτήσει η Tεχεράνη, το Iσραήλ πρώτα και πάνω από όλα φοβάται το Iράν ως περιφερειακή δύναμη.

[Πηγή: imerisia.gr]