Οι μεταρρυθμίσεις πρώτα και μετά οι άνθρωποι…

Οι μεταρρυθμίσεις πρώτα και μετά οι άνθρωποι…

Του Τάσου Τσακίρογλου

[Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών, 05/12/2013]

Γράφαμε πριν από μερικές μέρες ότι η Ελλάδα είναι πλέον η «χώρα του ενάμιση Βοναπάρτη» (Σαμαράς-Βενιζέλος), στην οποία η προσωρινή ισορροπία πολιτικών δυνάμεων έχει δώσει τη δυνατότητα στον πρωθυπουργό να δίνει παράσταση ως ο άνδρας με πυγμή που θα επιβάλλει με σιδερένια θέληση τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Χθες και προχθές ο κ. Σαμαράς στις ομιλίες του στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο και στις Βρυξέλλες (δίπλα στον άλλο γίγαντα της πολιτικής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο) δήλωσε με απειλητικό (;) ύφος ότι «η Ελλάδα θα πρέπει να γίνει μία φυσιολογική χώρα» και ότι «η χώρα θα γίνει και γίνεται ήδη κράτος φυσιολογικό». Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Υπάρχει κάποιο «φυσιολογικό μέτρο» που εκτιμά με κάποια κριτήρια το πόσο ανταποκρίνεται μια χώρα στο πρότυπο του «φυσιολογικού»; Και ποιο είναι αυτό τελικά;

Η έννοια του «φυσιολογικού», όπως και οι «μεταρρυθμίσεις» που επικαλέστηκε επί ευρωπαϊκού εδάφους ο πρωθυπουργός, είναι κενά νοήματος κελύφη, τα οποία ο καθένας γεμίζει αναλόγως του στόχου που θέλει να υπηρετήσει. Η επιστροφή στη «φυσιολογικότητα» που επικαλείται είναι στην πραγματικότητα η μετάβαση σε ένα άλλο καθεστώς, μεταβατικό και το ίδιο, το οποίο θα οδηγεί σε μια άλλη Ελλάδα, ευνουχισμένη και λοβοτομημένη, σκιά του πρότερου εαυτού της. Οχι του υπερφίαλου μεγαλοϊδεατικού και «σημιτικού» εαυτού της, όχι της Ελλάδας του χρηματιστηριακού ιλίγγου και της γιανναγγελοπουλικής γκλαμουριάς, αλλά μιας Ελλάδας που για πρώτη φορά στη μεταπολεμική της ιστορία εγκαθίδρυσε κάποια ψήγματα κοινωνικού κράτους και προστασίας των οικονομικά αδυνάτων.

«Οι διαρθρωτικές αλλαγές θα έπρεπε να γίνουν στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από την παρουσία της τρόικας και την κρίση» κόμπασε ο Αντώνης Σαμαράς, δίνοντάς μας να καταλάβουμε ποιος έχει την πατρότητα του «μπουμπούκειου» «δεν θα μού πάρει εμένα τη δόξα η τρόικα». Ποιες είναι αυτές οι περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές»; Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων με εκποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, με εκχώρηση λειτουργιών του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα, με αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων, με μαζικές και αδιάκριτες απολύσεις κ.λπ. κ.λπ. Δηλαδή, η καθημερινή ρουτίνα που έχει επιβάλει η δικτατορία του χρηματοπιστωτικού τομέα σε διεθνές επίπεδο.

Ο πρωθυπουργός, αφού διαβεβαίωσε (όπως και όλοι οι καταστροφείς-προκάτοχοί του) ότι «οι θυσίες πιάνουν τόπο», μας (ξανα)προειδοποίησε ότι «το τέλος του Μαραθωνίου είναι πάντα πιο δύσκολο». Και -άκουσον άκουσον- είπε ότι «δεν υπάρχει κόπωση στις μεταρρυθμίσεις» και ότι «οι Ελληνες πολίτες έχουν επιδείξει ανθεκτικότητα». Ναι, όπως το ακούτε. Με αυτή τη σειρά: πρώτα οι μεταρρυθμίσεις και μετά οι άνθρωποι. Ακούραστες (και διαρκείς) μεταρρυθμίσεις, ανθεκτικοί άνθρωποι. Εάν αυτό δεν αποτελεί προκαταβολή από τον εφιάλτη που προετοιμάζει ο κ. Σαμαράς και οι συνοδοιπόροι του για την Ελλάδα τού αύριο, τότε τι ακριβώς είναι; (ρητορικό φυσικά το ερώτημα).