Π. Παπακωνσταντίνου: O ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΙΜΑΜΗ

O ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΙΜΑΜΗ

[Πηγή: iskra, 08/12/2013]

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Όσοι είδαν στην κοινωνική αναταραχή του περασμένου Ιουνίου τον προάγγελο μιας «Τουρκικής Άνοιξης» γρήγορα διαψεύστηκαν. Οι προσπάθειες να αναβιώσουν αυτό το φθινόπωρο οι διαδηλώσεις και οι οδομαχίες του Ιουνίου εναντίον του «σουλτάνου» δεν είχαν παρά αναιμικά αποτελέσματα. Έπειτα από μια βραχύβια κάμψη, η δημοτικότητα του Ερντογάν βρίσκεται και πάλι στα ύψη, ενώ το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης κυμαίνεται σταθερά γύρω στο 50% των προτιμήσεων ψήφου. Ο άνεμος πνέει ούριος στα πανιά του Ερντογάν ενόψει των δύο κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων του 2014: των τοπικών εκλογών του Μαρτίου και των προεδρικών του Αυγούστου, οπότε οι Τούρκοι πολίτες θα κληθούν για πρώτη φορά να εκλέξουν οι ίδιοι τον πρόεδρο τους.

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός θα επιθυμούσε να μεταπηδήσει στον θώκο του Αμπντουλάχ Γκιούλ εφόσον η Βουλή αναθεωρήσει το σύνταγμα, καθιερώνοντας προεδρικό σύστημα. Οι αντίπαλοι του φρίττουν ενώπιον αυτού του ενδεχόμενου, θεωρώντας ότι θα αποκτήσουν τον δικό τους «Πούτιν», έναν απολυταρχικό ηγέτη με κρυφή ισλαμική ατζέντα. Οι οπαδοί του το βλέπουν ως τη φυσιολογική επιβράβευση του πολιτικού που άλλαξε την εικόνα της χώρας του, περιόρισε τους πασάδες του στρατού στους στρατώνες, έσυρε στη φυλακή τους πραξικοπηματίες και έθεσε τις βάσεις για την επίλυση του Κουρδικού. Έχοντας συντρίψει τους Κεμαλικούς σε τρείς αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις – την τελευταία φορά με ποσοστό σχεδόν 50%, σε εκλογές όπου συμμετείχε το 87% των ψηφοφόρων – ο Ερντογάν δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από μια διασπασμένη και ανυπόληπτη αντιπολίτευση.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ

Ωστόσο, ένας άλλος αντίπαλος παραμονεύει στη γωνία, έχοντας ξεπηδήσει αυτή τη φορά από το εσωτερικό του ισλαμικού στρατοπέδου. Αυτό διαμηνύει η σύγκρουση για ένα φαινομενικά δευτερεύον ζήτημα, που κυριαρχεί το τελευταίο διάστημα στην τουρκική πολιτική επικαιρότητα: το κυβερνητικό νομοσχέδιο για την κατάργηση των λεγόμενων «προπαρασκευαστικών σχολείων» (derhaneler). Πρόκειται για ιδιωτικά σχολεία, τα οποία λειτουργούν το Σαββατοκύριακο, προετοιμάζοντας τους υποψήφιους φοιτητές για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Η κυβέρνηση επικαλείται την ισότητα ευκαιριών, αλλά οι πάντες μετέφρασαν το νομοσχέδιο ως κήρυξη πολέμου εναντίον της πολυπλόκαμης Αδελφότητας Γκιουλέν, η οποία ελέγχει το 25% των εν λόγω σχολείων. Ένας από τους ισχυρότερους συμμάχους του Ερντογάν, μέχρι πρόσφατα, ο ιμάμης Φετουλάχ Γκιουλέν, θεωρείται από πολλούς σήμερα ο πιο επικίνδυνος εχθρός του.

Ο πιο χαρισματικός θρησκευτικός παράγοντας της νεότερης Τουρκίας γεννήθηκε το 1941 στο συντηρητικό Ερζερούμ της Ανατολίας. Το 1963 άρχισε την καριέρα του ως ιεροκήρυκας, ενώ ταυτόχρονα εντάχθηκε στην Ένωση για την Καταπολέμηση του Κομμουνισμού. Συνδυάζοντας το Ισλάμ με τις Δυτικές αξίες, τη νεοφιλελεύθερη οικονομική φιλοσοφία με τον κοινωνικό συντηρητισμό, βάλθηκε να διαμορφώσει μια νέα, θεοσεβούμενη επιχειρηματική τάξη, δίνοντας έμφαση στην εκπαίδευση. Προϊόντος του χρόνου, κατάφερε να οικοδομήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία θρησκευτικών οργανώσεων, κοινωνικών δικτύων, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και μέσων ενημέρωσης σε πολλές χώρες του κόσμου.

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 εξέδωσε το πρώτο του περιοδικό, με τίτλο Sintizi, δηλαδή Διείσδυση. Μιλώντας σε κλειστό κύκλο οπαδών του, το 1999, ανέπτυξε ως εξής τη στρατηγική της άλωσης του Κεμαλικού καθεστώτος εκ των ένδον: «Πρέπει να κινηθείτε στις αρτηρίες του συστήματος, χωρίς κανείς να καταλάβει την παρουσία σας μέχρις ότου φτάσετε σε όλα τα κέντρα εξουσίας… Μέχρι τότε, οποιοδήποτε βήμα θα είναι πρόωρο, σαν να σπάσεις ένα αυγό αντί να περιμένεις σαράντα ημέρες να εκκολαφθεί. Θα ήταν σαν να σκοτώνεις το έμβρυο που κλείνει μέσα του».

ΣΕ ΚΑΙΡΙΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

Η στρατηγική αυτή προκάλεσε όπως ήταν φυσικό, διώξεις εναντίον της Αδελφότητας, από το Κεμαλικό, στρατιωτικό κατεστημένο, με αποτέλεσμα ο Γκιουλέν να εγκατασταθεί μόνιμα στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Ωστόσο χάρη και στην ευμενή μεταχείριση της από τις κυβερνήσεις Οζάλ και Τσιλέρ, η Αδελφότητα καταφέρνει να διεισδύσει σε βάθος στην αστυνομία, τη Δικαιοσύνη και τις μυστικές υπηρεσίες. Τα εν λόγω στελέχη της διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στις αποκαλύψεις για τις συνομωσίες «Εργκένεκον» και «Βαριοπούλα», που οδήγησαν στην εδραίωση του AKP επί της στρατιωτικής ηγεσίας.

Ωστόσο, Γκιουλέν και Ερντογάν, παρά τη συμμαχία τους εναντίον του κοινού εχθρού, ανήκαν σε διαφορετικές πτέρυγες του πολιτικού Ισλάμ. Στενά συνδεδεμένος με τις ΗΠΑ και ανοιχτός έναντι του «του έθνους του Αβραάμ», ο Γκιουλέν δεν είδε με καλό μάτι τη ρήξη του Ερντογάν με το Ισραήλ και την αυταρχική στροφή του στο εσωτερικό της χώρας. Η πρώτη ανοιχτή ρήξη ήρθε τον Φεβρουάριο του 2012, όταν εισαγγελέας, προσκείμενος στην Αδελφότητα, κάλεσε σε ανάκριση τον αρχηγό της μυστική υπηρεσίας ΜΙΤ, στενό συνεργάτη του Ερντογάν, προκαλώντας έκρηξη οργής του τελευταίου. Ακολούθησαν οι ανοιχτές επικρίσεις εναντίον του Ερντογάν από το συγκρότημα Zaman, ιδιοκτησίας Γκιουλέν, για τους χειρισμούς του έναντι των διαδηλωτών του πάρκου Γκεζί, στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και η διαφοροποίηση του προέδρου της Δημοκρατίας, Αμπντουλάχ Γκιούλ, και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Μπουλέντ Αρίντς. Και οι δύο πολιτικοί υπήρξαν μέλη της ιδρυτικής τρόικας του ΑΚΡ, μαζί με τον Ερντογάν, ενώ συνδέονται στενά με την Αδελφότητα. Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν πως η εσωτερική αντιπολίτευση Γκιουλέν – Γκιούλ – Αρίντς είναι σε θέση να αποτρέψει την αναθεώρηση του συντάγματος που επιθυμεί ο Ερντογάν και την εκλογή του στο προεδρικό αξίωμα. Αυτό όμως απομένει να αποδειχθεί, δεδομένου ότι ο Ταγίπ Ερντογάν, με την αμείωτη γοητεία που συνεχίζει να ασκεί σε μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων, είναι ο μόνος που εγγυάται τη μακροημέρευση των ισλαμιστών στην εξουσία, κάτι που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν οι άχρωμοι εσωκομματικοί ανταγωνιστές του.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013