Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών

Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών

Γιώργος Χ.Παπασωτηρίου 

[Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους, 19/10/2013]

Μας καλούν να γίνουμε ανταγωνιστικοί.

Ποιό είναι το κριτήριο της ανταγωνιστικότητάς μας;

Ας πούμε ότι πρέπει να παράξουμε αραβόσιτο σε χαμηλότερη τιμή από το καλαμπόκι των ΗΠΑ.

Τι κάνουμε γι’ αυτό;

Μειώνουμε το κόστος εργασίας, εξανεμίζοντας κυριολεκτικά τους μισθούς ή το κέρδος των παραγωγών(αγροτών).

Παρά ταύτα, το ελληνικό καλαμπόκι παραμένει πιο ακριβό από το αμερικάνικο, γιατί η αμερικανική βιομηχανία αραβοσίτου ευνοείται από κρατικές επιδοτήσεις έτσι ώστε να μπορεί να πουλά το καλαμπόκι σε τιμές χαμηλότερες ακόμα και από το κόστος παραγωγής.

Ασφαλώς ένα μεγάλο θέμα είναι και το πανάκριβο ευρώ, αλλά όπως βλέπουμε δεν είναι μόνο αυτό αλλά και οι κρατικές πολιτικές από αυτούς που ομνύουν στο νεοφιλελευθερισμό και στην μη παρέμβαση του κράτους, όταν πρόκειται για τους άλλους, όταν οι τελευταίοι επιχειρούν να προστατευθούν από ανάλογες επιθέσεις με δασμολογικά αναχώματα (δες εν προκειμένω τις χώρες της Αφρικής που αγοράζουν καλαμπόκι από τις ΗΠΑ γιατί το δικό τους είναι πιο ακριβό, καθώς είναι λιγότερο αποδοτικό και μη επιδοτούμενο!).

Τα εμπόδια των δασμών καταρρίπτονται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, που επιδεικνύουν ως μέγιστο ιδεολογικό επιχείρημα το νεοφιλελεύθερο «ευαγγέλιο» του κάθε Χάγιεκ.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι αγρότες της Αφρικής αλλά και της Ελλάδας βάζουν λουκέτο, αφού δεν μπορούν να καλύψουν ούτε το κόστος παραγωγής.

Έτσι ακόμα και μήλα, πορτοκάλια ή λεμόνια θα τα εισάγουμε στην Ελλάδα από τη νότια Αμερική.

Ποιος ωφελείται απ’ όλα αυτά;

Οι μεγάλες αγροτικές βιομηχανίες και οι εγχώριοι μεσάζοντες-έμποροι. Αλλά αν αυτό συμβαίνει στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας, τη χαριστική βολή θα τη δώσει η κερδοσκοπία επί των τιμών των προϊόντων στα διεθνή χρηματιστήρια, όπου γίνεται η διαπραγμάτευση συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης.

Έτσι, αφού καταστράφηκε η εγχώρια παραγωγή, η τιμή του εισαγόμενου καλαμποκιού θα είναι τόσο μεγάλη ώστε να είναι απαγορευτική η αγορά του από τον πληθυσμό που θα υποσιτίζεται, αλλά και το κράτος που θα πτωχεύει.

Αφού τα πράγματα φτάσουν σ’ αυτό το σημείο, θα έρθουν και θα μας πουν «ίσως έχετε ακόμη μία ευκαιρία. Έχετε ένα σωρό πρώτες ύλες, όπως πετρέλαιο, αέριο… Και όπως γνωρίζετε και οι ίδιοι, δεν έχετε την τεχνογνωσία ούτε τα οικονομικά μέσα για να αξιοποιήσετε τον ορυκτό σας πλούτο. Εμείς όμως ξέρουμε μερικούς εξαιρετικούς διεθνείς ομίλους που θα ήταν πρόθυμοι… Σας προτείνουμε λοιπόν να χορηγήσετε στις εταιρείες αυτές την άδεια εκμετάλλευσης για τις επόμενες δεκαετίες, εσείς θα πάρετε κάτι ψίχουλα από όλο αυτόν τον πλούτο και με τα ψιχουλάκια αυτά θα μπορέσετε να συνεχίσετε να μας αποπληρώνετε το χρέος…»! Αυτά γράφει ο Dirk Muller στο βιβλίο του «Σύγκρουση».

Αξίζει να σημειωθεί ότι το μερίδιο που ζητάει η Ελλάδα από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχεται μόνο στο 20% της παραγωγής, δηλαδή ψίχουλα, όταν οι γειτονικές χώρες λαμβάνουν το 50%!

Τι λέει, λοιπόν, ο Μίλλερ; Ότι είναι βλακώδες να ζητούν οι συμπατριώτες του την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, όταν υπάρχει τόσος πλούτος που μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο συγγραφέας, μάλιστα, αναφέρεται στην ολέθρια τεχνική του «φράκινγκ», της νέας, ολέθριας τεχνικής που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ για να εξορύξουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Το «φράκινγκ» είναι μία μέθοδος εξόρυξης με τη χρήση ενός πεπιεσμένου μείγματος χαλαζιακής άμμου, νερού και χημικών. Με το μείγμα αυτό που διοχετεύεται σε μεγάλο βάθος, τα πετρώματα διασπώνται βίαια(πρόκειται για ένα είδος φουρνέλου στα έγκατα της γης) και το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο απελευθερώνονται. Η χρήση των χημικών καθιστά τη μέθοδο καταστροφική για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία. Αν αυτή εφαρμοστεί στη Μεσόγειο, αυτή θα γίνει μία νεκρή θάλασσα.

Η θάλασσα-μήτρα τόσων πολιτισμών δεν θα υπάρχει πια. Οι ΗΠΑ βέβαια και η βιομηχανία της έχουν ωφεληθεί από το φθηνό κόστος της ενέργειας. Ήδη, όπως πολλές επιχειρήσεις φεύγουν από την Ελλάδα προς την Βουλγαρία, ομοίως πολλές βιομηχανίες έχουν μετακομίσει από την Ευρώπη για τις ΗΠΑ ή την Ασία.

Τι θέλουν, λοιπόν, από την Ελλάδα; Να γίνει ένα Μπούχενβαλντ καταναγκαστικής εργασίας για τους Έλληνες και μία πηγή πάμφθηνης ενέργειας(φυσικό αέριο, πετρέλαιο) για τους βορειο-ευρωπαίους, πρωτίστως τους Γερμανούς. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται η υπακοή και η συνεργασίας της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης καθώς και η στρατιωτικοποίηση (τύπου Μπίσμαρκ) της κοινωνίας…

[netakias.com]