Άρης Χατζηστεφάνου: H Ιταλία αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ

H Ιταλία αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ

του Άρη Χατζηστεφάνου

[Πηγή: INFOWAR, 18/10/2013]

Η Ιταλία μετατρέπεται σε ορμητήριο των αμερικανικών επιθέσεων σε Αφρική και Ασία αλλά και της... μαφίας

Σε μια τεράστια στρατιωτική βάση, για την πραγματοποίηση επιχειρήσεων στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή αλλά και την Ασία, μετατρέπει σταδιακά την Ιταλία το Αμερικανικό Πεντάγωνο. Όπως υποστηρίζει ο ερευνητής Ντέιβιντ Βάιν εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις μεταφέρουν αργά αλλά σταθερά το βάρος των στρατιωτικών του εγκαταστάσεων από τη Γερμανία, όπου παραδοσιακά στάθμευαν οι περισσότερες δυνάμεις μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, προς την Ιταλία.

Η διαδικασία αυτή έχει στοιχίσει τα τελευταία χρόνια περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δολάρια, όπως παρουσιάζονται στους προϋπολογισμούς του αμερικανικού κράτους, χωρίς να συνυπολογίζονται αρκετά ακόμη δισεκατομμύρια σε μυστικά κονδύλια αλλά και το γιγαντιαίο κόστος της λειτουργίας και συντήρησης των νέων εγκαταστάσεων.

Ο αριθμός των Αμερικανών στρατιωτών που σταθμεύουν στην Ιταλία, ως ποσοστό του συνόλου των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη, τριπλασιάστηκε από το 1991 έως σήμερα. Αντίθετα οι 250.000 Αμερικανοί στρατιώτες που υπηρετούσαν στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου μειώθηκαν σε 50.000.

Από τη γειτονική χώρα απογειώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες τα περισσότερα αεροσκάφη που βομβάρδισαν περιοχές, της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και της Λιβύης. Οι νέες ανάγκες, όμως του Πενταγώνου στην περιοχή και κυρίως η δημιουργία της νέας διοίκησης Αφρικής (AFRICOM) οδηγούν συνεχώς στην κατασκευή νέων γιγαντιαίων βάσεων σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας.

Η πλέον πρόσφατη, στην περιοχή της Βιντσέτζα, κοντά στη Βενετία στοίχισε 600 εκατομμύρια δολάρια και καταλαμβάνει έκταση ίση με 110 γήπεδα αμερικανικού ποδοσφαίρου. Τα προηγούμενα χρόνια το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ είχε δαπανήσει 300 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή επιχειρησιακής βάσης κοντά στη Νάπολη ενώ η πολεμική αεροπορία δαπάνησε άλλα 115 εκατομμύρια για να «φρεσκάρει» την αεροπορική βάση του Αβιάνο. Τα τελευταία 20 χρόνια δαπανήθηκαν περισσότερα από 610 εκ. δολάρια σε οικοδομικές εργασίες για τις ανάγκες του Πενταγώνου σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Αν και το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού επιβαρύνει τους Αμερικανούς φορολογούμενους σε αρκετές περιπτώσεις η Ουάσινγκτον καταφέρνει να στέλνει έως και το 50% των εξόδων στα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ. Με δεδομένη την σχεδόν απόλυτη κυριαρχία του Πενταγώνου στο στρατιωτικός σχεδιασμό της βορειοατλαντικής συμμαχίας υπάρχει μια γκρίζα ζώνη ως προς το ποιες βάσεις χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από το ΝΑΤΟ και ποιες από τον αμερικανικό στρατό. Ούτως η άλλως, με εξαίρεση την πρόσφατη άρνηση της Συμμαχίας να συνδράμει σε πρώτη φάση σε ενδεχόμενη επίθεση στη Συρία, είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπίσει κανείς κάποια στρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ που δεν εξυπηρετούσε άμεσα τα αμερικανικά γεωστρατηγικά συμφέροντα. Για την ιστορία πάντως να σημειώσουμε ότι επισήμως η Ουάσινγκτον δηλώνει ότι δεν διαθέτει… ούτε μια βάση στην Ιταλία και πως το προσωπικό της και τα εκατοντάδες αεροσκάφη απλώς φιλοξενούνται σε εγκαταστάσεις της Ιταλίας κι του ΝΑΤΟ.

Η σταδιακή μεταφορά της δύναμης πυρός από τη Γερμανία προς την Ιταλία αντικατοπτρίζει καταρχήν τις νέες επιχειρησιακές ανάγκες, που δεν αφορούν πλέον το πρώην ανατολικό μπλοκ αλλά τη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική. Όλο και περισσότεροι Αμερικανοί αναλυτές όμως μιλούν τελευταία για το πιο «ευνοϊκό πολιτικό περιβάλλον» που συναντούν στην Ιταλία αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι σχέσεις με τη Γερμανία βαίνουν επιδεινούμενες καθώς το Βερολίνο επιχειρεί να μετατρέψει σταδιακά την οικονομική του δύναμη και σε στρατιωτική και γεωπολιτική.
Προφανώς θα χρειαστούν χρόνια ή και δεκαετίες έως ότου η Γερμανία χάσει την «πρωτοκαθεδρία» των 179 στρατιωτικών βάσεων, έναντι των 59 που βρίσκονται σήμερα στην Ιταλία. Η τάση στο εσωτερικό του Πενταγώνου όμως δείχνει προς τη Μεσόγειο.

Προφανώς η μετατροπή μιας χώρας σε μια τεράστια στρατιωτική βάση αμερικανικών συμφερόντων, έστω και αν υποτίθεται ότι γίνεται υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί παρά να έχει και πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Και μόνο τα οικονομικά ωφέλη (ή ζημιές) που προκύπτουν για τις τοπικές κοινωνίες από τη λειτουργία αυτών των περιφραγμένων στρατιωτικών «πόλεων» είναι πολλές φορές αρκετά για να επηρεάσουν και την πολιτική ζωή μιας χώρας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εγκαταστάσεις του πολεμικού ναυτικού στη Νάπολη κατασκευάστηκαν από εταιρείες που πιστεύεται ότι συνδέονται άμεσα με την καμόρα – τη μαφία της περιοχής. Κανένας δεν φάνηκε όμως να ενοχλείται από το γεγονός ότι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια των Αμερικανών πολιτών κατέληξαν σε εργολάβους της μαφίας ούτε και από την πληροφορία ότι ανώτατοι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ και του Πενταγώνου νοίκιαζαν τα πολυτελή διαμερίσματά τους από τους «νονούς» της περιοχής.

Οι ρίζες της αμερικανικής και νατοϊκής παρέμβασης στην Ιταλία όμως έχουν πολύ βαθύτερες ρίζες. Η Ιταλία υπήρξε ένα από τα βασικά κέντρα των λεγόμενων ομάδων Stay Behind, των παρακρατικών δομών που δημιούργησε δηλαδή το ΝΑΤΟ μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου για να πραγματοποιούν αποσταθεροποιητικές επιχειρήσεις σε χώρες της Ευρώπης. Παρακλάδια της περίφημης Gladio κατηγορούνται ακόμη και σήμερα για σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων που αρχικά αποδόθηκαν σε ομάδες της Αριστεράς ή στην οργάνωση Ερυθρές Ταξιαρχίες. H CIA έχει παίξει το δικό της ρόλο στην πολιτική ζωή της Ιταλίας καθώς, όπως έχουν παραδεχθεί αρκετά στελέχη της, το 1949 χρηματοδότησε με τουλάχιστον ένα εκατομμύριο δολάρια κόμματα του «πολιτικού κέντρου» για την εκλογική τους μάχη εναντίον της ιταλικής Αριστεράς. Οι υποψήφιοι του «κέντρου» είχαν στη διάθεσή τους στρατιές Αμερικανών πρακτόρων που βοηθούσαν ακόμη και στη συγγραφή κειμένων και επιστολών στις οποίες προειδοποιούσαν για τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» ενώ η αμερικανική κυβέρνηση προσέφερε ακόμη και εξοπλισμό για μετάδοση μηνυμάτων στα βραχέα. Όπως εξηγούσε ο υπάλληλος της CIA Mark Wyatt τα χρήματα διακινούνταν τότε σε μεγάλες σακούλες και συνήθως χρησιμοποιούνταν για τις ανάγκες των κομμάτων σε αφίσες και άλλο προεκλογικό υλικό.

Στη σημερινή εποχή πράκτορες της CIA αλλά και υπάλληλοι του Πενταγώνου βρέθηκαν στο επίκεντρο δικαστικών ερευνών όταν έγινε γνωστό ότι η στρατιωτική βάση του Αβιάνο χρησιμοποιούνταν για την ανάκριση υπόπτων ισλαμικής τρομοκρατίας. Ιταλικά δικαστήρια ζήτησαν τη σύλληψη 22 πρακτόρων της CIA που εμπλέκονταν στην απαγωγή υπόπτων στο Μιλάνο και την μεταφορά τους για ανακρίσεις σε στρατιωτικές βάσεις σε ιταλικό έδαφος.

Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι η ιταλική κυβέρνηση διαχώρισε αισθητά τη θέση της από την Ουάσινγκτον όταν το Πεντάγωνο βρισκόταν με το δάχτυλο στη σκανδάλη για ενδεχόμενη επίθεση εναντίον της Συρίας. Ένα μικρό σύννεφο στις σχέσεις των δυο χωρών που όπως φαίνεται δεν πρόκειται να επηρεάσει ούτε στο ελάχιστο το μακροχρόνιο σχεδιασμό του Πενταγώνου για την ανάπτυξη των στρατιωτικών του δυνάμεων στην ιταλική χερσόνησο.

[ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Οκτώβριος 2013]