ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Συστημική βία: ανεργία και... απολύσεις

Συστημική βία: ανεργία και... απολύσεις

Η ελληνική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική μέσα στην Ε.Ε., όχι βέβαια λόγω των υψηλών μισθών της, που ήταν πολύ χαμηλότεροι από αυτούς στα ευρωπαϊκά κέντρα, αλλά εξαιτίας της χρόνιας έλλειψης παραγωγικών επενδύσεων

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ 

[Πηγή: Ελευθεροτυπία, 14/07/2013]

Η πιο ακραία ίσως μορφή οικονομικής συστημικής βίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι η ανεργία ή, εναλλακτικά, η περιστασιακή και μερική (υπο)απασχόληση. Η ανεργία όμως είχε αρχίσει να φουντώνει από τον καιρό της ένταξής μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε. και απλά σήμερα... απογειώθηκε.

Ακόμη και στην εποχή των «παχιών αγελάδων», η ανεργία είχε διπλασιαστεί, από 3,6% το 1984, σε 7% το 1997, παρά το γεγονός ότι το εργατικό κόστος μειωνόταν δραστικά όλη τη δεκαετία του 1990, ενώ τα κέρδη στις μεγάλες επιχειρήσεις πολλαπλασιάζονταν. Την περασμένη δεκαετία σημειώθηκε μια εντελώς παροδική μείωση της ανεργίας, σαν αποτέλεσμα της Ολυμπιάδας και των έργων «βιτρίνας» που χρηματοδοτούσε η Ε.Ε., για να συνεχίσει κατόπιν την ανοδική πορεία της. Ετσι, οι άνεργοι το 2005-08 είχαν φθάσει σχεδόν στο 8% του ενεργού πληθυσμού, ενώ το 2009 είχαν ανεβεί στο 9,5%. Με το σκάσιμο της «φούσκας» οι άνεργοι τριπλασιάστηκαν και σήμερα φθάνουν στο 28%!

Είναι, επομένως, άλλος ένας αποπροσανατολισμός ότι η ανεργία και η φτωχοποίηση του λαού είναι αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, ως απόρροια της «κρίσης του χρέους» και των Μνημονίων. Στην πραγματικότητα, ήταν τα «δομικά» προβλήματα της οικονομίας που οδήγησαν στην έκρηξη του χρέους. Τα διογκούμενα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών, καθώς και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, που οδήγησαν τελικά στη χρεοκοπία, μπορεί να δειχτεί ότι άρχισαν να χειροτερεύουν δραματικά από την ένταξή μας στην Ε.Ε. (βλ. Τ.Φ., «Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ», Γόρδιος, 2010). Η θεμελιακή δηλαδή αιτία της ανεργίας, στο ελληνικό μοντέλο εξωστρεφούς ανάπτυξης που θεσμοποιήθηκε μεταπολεμικά με την ένταξή μας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, ήταν η ουσιαστική έλλειψη παραγωγικής δομής, την οποία δραματικά επιδείνωσαν το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών που επέβαλε η ένταξή μας στην Ε.Ε.

Με άλλα λόγια, η ελληνική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική μέσα στην Ε.Ε., όχι βέβαια λόγω των υψηλών μισθών της, που ήταν πολύ χαμηλότεροι από αυτούς στα ευρωπαϊκά κέντρα, αλλά εξαιτίας της χρόνιας έλλειψης παραγωγικών επενδύσεων. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι μία από τις πρώτες δουλειές της κοινοβουλευτικής χούντας και της τρόικας ήταν να ελαστικοποιήσουν, με τα Μνημόνια, ακόμη περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις, ουσιαστικά αποβλέποντας στην υποτίμηση του κόστους εργασίας, ώστε να «βελτιώσουν» τεχνητά την ανταγωνιστικότητα, ιδιαίτερα αφού δεν ήταν πια δυνατή η υποτίμηση του νομίσματος. Σήμερα, με την αφορμή τής δήθεν «κρίσης του χρέους», πέρασαν όχι μόνο τις πιο ελαστικές ίσως σχέσεις εργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά άρχισαν και τις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, δήθεν για να τον εξυγιάνουν, όπως ξεδιάντροπα υποστηρίζουν τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια των ελίτ στα τηλεοπτικά κανάλια.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο στόχος είναι να παραδώσουν τομείς του δημόσιου τομέα στο ληστρικό και ανεξέλεγκτο ιδιωτικό τομέα, που ελπίζεται ότι με το μισό αριθμό υπαλλήλων (και μισούς μισθούς!) θα προσφέρει «ανταγωνιστικές» υπηρεσίες. Αύριο θα κάνουν το ίδιο και με τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, αφήνοντας έναν υποτυπώδη δημόσιο τομέα για τους απόρους, όπως στις ΗΠΑ. Το επιχείρημα, δηλαδή, της δήθεν μεταρρύθμισης είναι άθλιο ψέμα, αφού ο βασικός λόγος που γίνονται οι μαζικές απολύσεις δεν είναι καν η ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών ή ο εξαναγκασμός μας από την ευρω-ελίτ σε «κακές» πολιτικές (λιτότητας κ.λπ.), όπως εντελώς αποπροσανατολιστικά υποστηρίζουν «προοδευτικοί» οικονομολόγοι, οι οποίοι «αγνοούν» το φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και βρίσκονται κάπου μεταξύ... 1929 και 1945.

Προφανώς, έξω από την Ε.Ε. (την οποία δεν αμφισβητούν οι καλοβολεμένοι μέσα στην Ε.Ε. πανεπιστημιακοί, αναλυτές κ.λπ.) καμιά Μέρκελ δεν θα μπορούσε να μας επιβάλει τις «κακές» πολιτικές της. Ομως οι ελίτ μας έκριναν ότι τα συμφέροντά τους ικανοποιούνται καλύτερα μέσα στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, οπότε -με δεδομένη την έλλειψη κάθε οικονομικής κυριαρχίας μέσα στην Ε.Ε.- δεν μπορούμε παρά να εφαρμόζουμε πιστά τις όποιες εντολές των γκαουλάιτερ. Εκτός, βέβαια, αν πιστεύουμε το παραμύθι (για παιδιά προσχολικής ηλικίας) ότι... αν εκλεγεί ο Τσίπρας θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για να αλλάξουν οι ευρωπαϊκοί συσχετισμοί και οι ευρωπαϊκές πολιτικές! Και δυστυχώς στην εξαπάτηση αυτή μετέχει σύσσωμη η Αριστερά (εξωκοινοβουλευτική, πατριωτική, «ελευθεριακή» κ.λπ.), πλην ΚΚΕ. Και αυτό, γιατί ακόμη και όταν θέτει θέμα εξόδου από την Ευρωζώνη, ποτέ δεν θέτει θέμα άμεσης εξόδου από την Ε.Ε., με στόχους τη διαγραφή του χρέους και την κατάργηση των Μνημονίων, αλλά και την αναγκαία κοινωνικοποίηση των τομέων-κλειδιών, ώστε μέσα από ένα πρόγραμμα μετάβασης σε μια αυτοδύναμη οικονομία να τεθούν οι βάσεις για τη ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή, ακόμη και η έξοδος από την Ε.Ε., χωρίς πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας, θα είναι το ίδιο καταστροφική.

Φυσικά, στο βαθμό που το σχέδιο των ευρω-ελίτ για την «κινεζοποίηση» χωρών όπως η Ελλάδα πετύχει, τότε, πράγματι, θα υπάρξει «ανάπτυξη», σαν συνέπεια μιας δήθεν «βελτίωσης» της ανταγωνιστικότητας, η οποία όμως θα συνοδεύεται από μαζική ανεργία ή υποαπασχόληση και μισθούς επιβίωσης για τους πολλούς και... άγριο βόλεμα για τους λίγους!