«Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά!»

«Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά!»

του Θανάση Ασημακόπουλου

Η Κατοχή μιας χώρας, ιδιαίτερα όταν δεν επιβάλλεται μετά από μια στρατιωτική αναμέτρηση αλλά προωθείται μεθοδικά επί δεκαετίες με οικονομικά μέσα, συνοδεύεται σχεδόν πάντα από τη διασπορά στον κατεχόμενο πληθυσμό διαφόρων μύθων. Οι μύθοι αυτοί έχουν σκοπό είτε να δικαιολογήσουν με ανεδαφικά ψευτο-ηθικά επιχειρήματα τον κατακτητή, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, να ωραιοποιήσουν την κατοχή της συγκεκριμένης χώρας από τον κατακτητή.

Με το παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να βάλω στη βάσανο του δημοσίου λόγου τις απόψεις μου πάνω στους 5 βασικούς μύθους τους οποίους προωθεί (για λογαριασμό φυσικά των ξένων αφεντικών και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού) ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Καθεστώτος.

Μύθος 1^ος : «Οι Έλληνες εδώ και 3 δεκαετίες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους και με επίπεδο διαβίωσης πάνω από αυτό που δικαιούνταν με βάση την εργασία τους»

Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταδειχθεί πόσο έωλο είναι το συγκεκριμένο επιχείρημα. 

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι…  Σύμφωνα με τις επίσημες απολογιστικές εκθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ελεγκτικού Συνεδρίου μόνο την εξαετία 2004-2010 το Ελληνικό Κράτος πλήρωσε σε τόκους και χρεολύσια 366 δις. ευρώ.

Παρ όλα αυτά, σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού για το 2012, το υπ. Οικονομικών υπολόγιζε ότι για το τέλος του 2011 το χρέος του Ελληνικού Κράτους θα έκλεινε περίπου στα 365 δις. ευρώ.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι οι Έλληνες με την εργασία τους όχι μόνο έχουν ξεπληρώσει το χρέος του Ελληνικού Κράτους δύο και τρεις φορές, αλλά ακόμη περισσότερο έχουν ξεπληρώσει δυο και τρεις φορές ένα χρέος που δεν το δημιούργησαν οι ίδιοι.

Και έχω δικαίωμα να υποστηρίζω ότι δεν το δημιούργησαν οι ίδιοι, διότι έχει αποδειχθεί πια περίτρανα ότι τα λεφτά που δανειζόταν επί δεκαετίες το Ελληνικό Κράτος στο όνομα του Ελληνικού Λαού, πήγαν σε υπερκοστολογημένα δημόσια έργα, υπερκοστολογημένα υποβρύχια, υπερκοστολογημένα λεωφορεία, υπερκοστολογημένα bonus σε διευθυντικά στελέχη, υπερκοστολογημένα ταξίδια και γραφεία.

Μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι αυτή η υπερκοστολόγηση και η κακή διαχείριση, σε πολλές περιπτώσεις (αν όχι σε όλες…), δεν έγινε λόγω βλακείας ή λόγω «ανοιχτοχεριάς», αλλά με δόλο, για να πάρει ο εκάστοτε υπουργός τη μίζα του.

Στο Κίνημα των Πλατειών το 2011, σε αυτό το φοβερό κίνημα που θα μείνει στην Ιστορία, ακούστηκε, μεταξύ άλλων, ένα σύνθημα που έχει να μας πει πολλά: «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα!».

Δεν μπορεί σήμερα, λοιπόν, να φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης…  

Μύθος 2^ος : «Οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν ανάπτυξη»

Για να εξετάσουμε με επιστημονικό τρόπο την ορθότητα αυτής της πολιτικής πρότασης, ας αφήσουμε κατά μέρος την ιδεολογική του ταυτότητα ο καθένας.  Ας μην πω εγώ: «είμαι δεξιός, άρα πρέπει να είμαι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων»… Ας μην πεις κι εσύ: «είμαι κομμουνιστής, άρα πρέπει να είμαι κατά των ιδιωτικοποιήσεων». 

Καταρχάς, ιδιωτικοποιήσεις έχουν εφαρμοστεί σε πάρα πολλές χώρες τα τελευταία 40 χρόνια. Και σε «αναπτυγμένες» χώρες (όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία) και σε λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες (όπως η Αργεντινή και η Βολιβία).

Τι δείχνουν τα στοιχεία;

Ότι η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη μετά τις ιδιωτικοποιήσεις!

Σε κάθε ιδιωτικοποίηση ακολουθείται το ίδιο μοτίβο: Μια Μεγάλη Κρατική Εταιρεία (π.χ. Ηλεκτρισμού) χαρακτηρίζεται από αναξιοκρατία, διαφθορά και αναποτελεσματικότητα. Η Κυβέρνηση, η οποία φέρει την ευθύνη για το ότι η Μεγάλη Κρατική Εταιρεία δεν ανταποκρίνεται στον κοινωνικό της ρόλο, αποφασίζει να την πουλήσει σε μια μεγάλη πολυεθνική. Όλοι περιμένουν να επιβεβαιωθούν οι προσδοκίες τους για μια εταιρεία σύγχρονη, δημοκρατική, αξιοκρατική και αποτελεσματική. Αντί γι αυτό, η πολυεθνική κυριολεκτικά ξεζουμίζει την Μεγάλη Κρατική Εταιρεία ως πηγή άμεσου και εύκολου κέρδους, κερδοσκοπεί ενάντια στις ανάγκες των πολιτών που κάλυπτε η Μεγάλη Κρατική Εταιρεία (π.χ. επιβάλλοντας πολύ υψηλά τιμολόγια) και την παρατάει μισο-διαλυμένη και γεμάτη χρέη για να την πάρει πάλι το κράτος να την ξαναστήσει στα πόδια της με λεφτά των φορολογουμένων πολιτών και να ακολουθήσει στο μέλλον ένας νέος γύρος λεηλασίας.

Αυτό έρχεται στο μυαλό μας όταν ακούμε τη λέξη ανάπτυξη;

Μάλιστα, είναι απίστευτο το γεγονός πως οι Γερμανοί, την ώρα που ζητάνε την ιδιωτικοποίηση των …πάντων στην Ελλάδα, την ίδια ώρα στη Γερμανία με μεθοδικό και μακροχρόνιο αγώνα επιδιώκουν, και φαίνεται να επιτυγχάνουν, την επανακρατικοποίηση των παραγωγικών μονάδων και των δικτύων διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας.

Τελικά, όπως δείχνει η σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων δεν οδηγεί σ’ ένα «μικρότερο κράτος», αλλά σ’ ένα ακόμη πιο διογκωμένο, παρασιτικό, αυταρχικό και διεφθαρμένο κράτος, του οποίου η μόνη λειτουργία είναι να συντηρεί με κάθε τρόπο την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική κερδοσκοπία!

Μύθος 3^ος : «Το χρέος είναι βιώσιμο»

Την Ελλάδα την έχουν ήδη οδηγήσει στην ουσιαστική χρεοκοπία αυτοί που την κυβερνούν τα τελευταία 40 χρόνια, για να μην πάμε και πιο πίσω…

Η ουσιαστική χρεοκοπία είναι οριστική και αμετάκλητη. Τυπικά και λογιστικά μόνο προσπαθούν, τα ξένα αφεντικά και οι ντόπιοι υπηρέτες τους,  να παρουσιάζουν το χρέος βιώσιμο ώστε να συνεχίζουν να αποσπούν πληρωμές σε χρήμα ή σε είδος, μέχρι να μην έχει μείνει τίποτα. Μέχρι η πατρίδα μας να καταντήσει ερήμου τόπος!

Με αυτή την έννοια, το χρέος δεν είναι βιώσιμο και η επόμενη πραγματική Ελληνική Δημοκρατία, η οποία θα διαδεχθεί το σημερινό ημι-παράνομο καθεστώς που μας εξουσιάζει, οφείλει να κηρύξει την επίσημη πτώχευση της χώρας, να κηρύξει στάση πληρωμών προς το εξωτερικό και στο εσωτερικό να βάλει ως πρώτο στόχο την ικανοποίηση των συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών για σίτιση, στέγαση, Παιδεία, Υγεία και αξιοπρεπή διαβίωση.

Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι μας χρεοκόπησαν, τόσο πιο γρήγορα θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας ως Ελληνικός Λαός και θα βγάλουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία!

Μύθος 4^ος : «Εθνικό νόμισμα ή ευρώ, δεν έχει σημασία ή τελοσπάντων δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα σήμερα»

Οι ντόπιοι δήμιοι των ξένων τοκογλύφων μας λένε ότι προκειμένου να διασωθεί το ευρώ δεν τους νοιάζει κι αν χαθεί η χώρα με τον λαό της πρώτο. Το μόνο που θα μπορούσε κάποιος να σχολιάσει είναι πως τουλάχιστον αυτοί είναι ειλικρινείς!

Πολύ πιο επικίνδυνη είναι η αντίληψη ότι το δίλημμα για το νόμισμα, εκείνο που καθορίζει σε τελική ανάλυση αν επιλέγουμε την υποδούλωση ή την ελευθερία, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας απασχολεί!

Σε όσους ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, θα ήθελα να θέσω 2 ζητήματα:

Πρώτον, είναι γενικά παραδεκτό πως η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είχε καθοριστική επίδραση στον εκτροχιασμό του Ελληνικού Χρέους, σε γενικές γραμμές λόγω της απώλειας ανταγωνιστικότητας της χώρας μας και των υπολοίπων χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου προς όφελος του Ευρωπαϊκού Βορρά και ιδίως της Γερμανίας. «Τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα του Βορρά», όπως παραδέχονται πια και οι ίδιοι οι Γερμανοί. Μάλιστα, οι πιο διορατικοί οικονομολόγοι της πιάτσας λένε ότι ακόμη και αν διαγραφόταν σήμερα όλο το Ελληνικό Χρέος σε 10 χρόνια θα είχε φτάσει πάλι στα ίδια δυσθεώρητα ύψη λόγω της ίδιας της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης.

Δεύτερον, αυτοί που μιλάνε για μια άλλη πορεία της χώρας με ανάπτυξη και ευημερία, εντός όμως ευρώ, μιλάνε επίσης για κατάργηση του μνημονίου και για διαγραφή τουλάχιστον ενός μέρους του χρέους. Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα μετά την κατάργηση του μνημονίου που θα βρεθούν οι οικονομικοί πόροι για την ανάπτυξη. Οι Ευρωπαίοι δεν θα σε ξαναδανείσουν, τουλάχιστον για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, και η Ελληνική οικονομία θα συνεχίζει να βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερη ύφεση. Το να «κόψεις», λοιπόν, Εθνικό Νόμισμα, ώστε να χρηματοδοτήσεις την ανάπτυξη της οικονομίας και να προστατέψεις τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, θα είναι μονόδρομος. Εκτός αν έχει κανένας στην άκρη του μυαλού του να μας υποδουλώσει σε άλλα αφεντικά στην άλλη μεριά του Ατλαντικού… Και ποια θα είναι η διαφορά για τον Ελληνικό Λαό;

Ακόμη περισσότερο, το Εθνικό Νόμισμα είναι ο μόνος τρόπος για να ελεγχθεί η κυκλοφορία χρήματος με βάση τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και της εργασίας. Μόνο με Εθνικό Νόμισμα μπορεί να επενδύσει μια οικονομία στην ζωντανή εργασία, να ενισχύσει την αγοραστική δύναμη του μισθού, να χρηματοδοτήσει χωρίς χρέος επενδύσεις πρωτίστως στην παραγωγή και να θέσει υπό κοινωνικό έλεγχο το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει με το ευρώ.

Μύθος 5^ος : «Δεν υπάρχει πατριωτικό καθήκον, παρά μόνο ταξικό»

Σε κάθε κρίσιμη καμπή της Ιστορίας ενός Τόπου εμφανίζονται κάποιοι «χρήσιμοι ηλίθιοι»…

Έτσι, αυτό το επιχείρημα που «ρίχνει νερό στο μύλο» του Ξενοκίνητου - Ανθελληνικού Καθεστώτος δεν το ακούμε ούτε από τον Πρετεντέρη, ούτε από τον Παπαδημητρίου, αλλά από πολιτικούς χώρους που τουλάχιστον στα λόγια φαίνεται να επιθυμούν την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης!

Τι σημαίνει πατριωτικό και τι ταξικό καθήκον; Είναι δύο εντελώς ξεχωριστά πράγματα; Είναι μάλιστα και αντιπαραθετικά, όπως διατείνονται κάποιοι;

Αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανένας, ανεξάρτητα από την ιδεολογία του, είναι πως χωρίς εθνική ελευθερία και χωρίς δημοκρατία, κανένας λαός στην Ιστορία της Ανθρωπότητας δεν συγκρότησε πολιτικό κίνημα ικανό να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, και μάλιστα με προοδευτικό πρόσημο. Ό,τι ελπιδοφόρο γέννησε η Ανθρωπότητα στην πολιτική, στον πολιτισμό, στα γράμματα, στις επιστήμες και στις τέχνες, το γέννησε σε συνθήκες Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Με αυτή την έννοια, ο αγωνιστής του Λαού οφείλει πρώτα και κύρια να είναι Πατριώτης και Δημοκράτης!

Θα μπορούσα να μακρηγορήσω απαντώντας σε ερωτήματα όπως «ποιον συμφέρει η ανάδειξη του έθνους σε μια έννοια ανεξάρτητη από τη συγκρότηση του λαού σε τάξη;» ή «ποιον συμφέρει η προπαγάνδα περί ύπαρξης δύο εθνών σε κάθε τόπο;», αλλά καλύτερα να αφήσω τον Άρη, τον μόνο αγωνιστή που αναγνώρισε ο Ελληνικός Λαός ως Καπετάνιο και που σφράγισε με το αίμα του την ανιδιοτέλειά του ως Αγωνιστή του Ελληνικού Λαού να μας εξηγήσει ο ίδιος τη σχέση πατριωτικού και ταξικού καθήκοντος:

 «Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ; Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.»

Κλείνοντας, για να μην μείνει η συζήτησή μας μισή, νιώθω ότι οφείλω να καταθέσω μια εναλλακτική πολιτική πρόταση, με τα όποια θετικά και αρνητικά της, η οποία να ανοίγει δρόμο για την Ελλάδα της Λευτεριάς, της Ανεξαρτησίας, της Δημοκρατίας και της Ανάπτυξης.

Η πρόταση αυτή είναι μέρος ενός Συμβολαίου με το Λαό που σύναψε το Ε.ΠΑ.Μ. από την ημέρα που ιδρύθηκε στην Αργυρούπολη στις 16/7/2011, και αναφέρεται στο ιστορικό κείμενο του Δημήτρη Καζάκη «Τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ.»:

Όπως κι αν γίνει η ανατροπή, το κίνημα αυτό οφείλει να αναδείξει μια μεταβατικού τύπου προσωρινή διακυβέρνηση της χώρας, η οποία θα εδράζεται όχι τόσο στο κοινοβούλιο, αλλά απευθείας στον οργανωμένο λαό, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση σε μια νέα δημοκρατική έννομη τάξη .Η διακυβέρνηση αυτή οφείλει να προχωρήσει άμεσα στα εξής:

• Στην καταγγελία όλων των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει παράνομα το υπάρχoν πολιτικό σύστημα στο όνομα του λαού και έχουν καταστρατηγήσει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

• Στην καταγγελία του χρέους ως παράνομου, ειδεχθούς, τοκογλυφικού, απόλυτα καταχρηστικού και επομένως να προχωρήσει στο άμεσο σταμάτημα της εξυπηρέτησής του.

• Στην έξοδο της χώρας από την μέγγενη της ΟΝΕ, ώστε με όπλο το εθνικό νόμισμα να θωρακίσει την οικονομία απέναντι σε πιέσεις, απειλές και επιθέσεις από το εσωτερικό και το εξωτερικό.

• Σε μια ταχύτατη ανάταξη του δημόσιου, των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων στην εργασία ώστε να υπάρξει μια δυναμική επανεκκίνηση της οικονομίας πρώτα και κύρια στην πρωτογενή παραγωγή, αλλά και ευρύτερα.

• Στην απόδοση δικαιοσύνης μετά από ενδελεχή έρευνα, χωρίς στεγανά και απόρρητα, ολόκληρης της δημοσιονομικής διαχείρισης, σε όλους εκείνους που συνέβαλαν στην διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και στην χρεοκοπία της χώρας.

• Στην προκήρυξη εκλογών για την άμεση σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης με ενιαίο μέτρο και ευρύτατη λαϊκή αντιπροσώπευση, η οποία θα έχει μοναδικό αντικείμενο την σύνταξη και ψήφιση νέο δημοκρατικού θεμελιώδους νόμου του κράτους, δηλαδή νέου Συντάγματος.

Από την στιγμή που θα ψηφιστεί το νέο Σύνταγμα, η Συντακτική Συνέλευση θα διαλυθεί και θα προκηρυχθούν νέες εκλογές για την διακυβέρνηση της χώρας με βάση τους νέους συνταγματικούς κανόνες. Με την διαδικασία εκλογής αυτής της νέας συνταγματικής διακυβέρνησης, το έργο του ΕΠΑΜ θα έχει ολοκληρωθεί και το ίδιο το μέτωπο, τουλάχιστον με την μορφή και τα προτάγματα που είχε έως τότε, θα περάσει οριστικά στην ιστορία.

Άλλωστε το βασικό μέλημα όλων όσων στρατεύονται στο ΕΠΑΜ είναι ο αγώνας για να εξασφαλιστούν τέτοιες συνθήκες ελευθερίας, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ομαλότητας, ώστε ο ίδιος ο λαός να συνέρχεται ελεύθερα, να αποφασίζει και να επιλέγει την πορεία της χώρα του. Κι αυτό οφείλει να γίνεται μέσα από την πιο ανοικτή και ελεύθερη αντιπαράθεση με όρους πολιτικής και ιδεολογίας όλων των αντιθέσεων που ενυπάρχουν στο εσωτερικό του λαού και της κοινωνίας. Μόνο έτσι μπορούν οι αντιθέσεις να οδηγηθούν στη λύση τους και μάλιστα προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας και της κοινωνικής προόδου.

* Ο Θανάσης Ασημακόπουλος είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Χαλανδρίου – Ψυχικού - Φιλοθέης