Προπάντων, όχι αυταπάτες

Προπάντων, όχι αυταπάτες

Του Γιάννη Τριάντη

[Πηγή: Παρέμβαση, 26/09/2013]

Καθαρό και ευανάγνωστο το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών. Οι Γερμανοί αγνόησαν τις πάνδημες ευρωπαϊκές επικρίσεις εναντίον της Μέρκελ, παρέκαμψαν ως αμφιλεγόμενους τους ισχυρισμούς ότι πληρώνουν από την τσέπη τους για να ζουν μπέικα οι τεμπέληδες του Νότου και ψήφισαν την εύρωστη, παντοδύναμη Γερμανία της Μέρκελ.

Που κατόρθωσε να έχει στο τσεπάκι της ολόκληρη την Ευρώπη, να αγνοεί την Αμερική στο θέμα της λιτότητος και να αποκτά σημαίνοντα ρόλο στα διεθνή πράγματα, μεγαλύτερο από κάθε φορά μεταπολεμικώς.

Πρόκειται για κατόρθωμα της Μέρκελ, αν ληφθούν υπ’ όψιν το εύρος και η ένταση των ευρωπαϊκών αντιδράσεων, καθώς και τα καταιγιστικά πυρά παγκοσμίως για τον ολέθριο ρόλο της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά πράγματα, αλλά κατ’ επέκτασιν και στην διεθνή οικονομική σκηνή. Οι Γερμανοί τα αγνόησαν όλα γιατί κατάλαβαν ότι η Μέρκελ υπερασπίζεται πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα. Αυτονόητο, θα πει κανείς. Με μια διαφορά. Οι Γερμανοί ξέρουν ότι το γερμανικό θαύμα της Μέρκελ οφείλεται στο γεγονός ότι η χώρα τους εκμεταλλεύτηκε την οικονομική κρίση. Οτι κερδίζει από αυτήν, κυρίως εις βάρος των χειμαζομένων του Νότου.

Ομως αδιαφόρησαν για το γεγονός αυτό. Και δεν ζήτησαν ποτέ τον λόγο από την Μέρκελ για την τεράστια διαφορά των επιτοκίων (μεταξύ Γερμανίας και Νότου φερ’ ειπείν) ούτε για το τεράστιο πλεόνασμα που δεν διατίθεται για επενδύσεις στο εξωτερικό. Τους αρκούσε η τιμωρητική λογική της εξοντωτικής λιτότητος που επεβλήθη στους άλλους. Και, φυσικά, η λάμψη μιας Γερμανίας απόλυτα κυρίαρχης στην Ευρώπη.

Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τίποτε θεαματικό δεν θα προκύψει μετά τις γερμανικές εκλογές. Οχι μόνο επειδή οι Σοσιαλδημοκράτες δεν διαθέτουν ικανή δύναμη, όπως στην προηγούμενη συγκυβέρνηση (είχαν 34,2% έναντι 35,2% της Μέρκελ), αλλά διότι κανένα χάσμα δεν χωρίζει τις θέσεις τους από την πολιτική της Μέρκελ. Σαφείς διαφορές, ναι. Αλλά χάσμα όχι… Εκείνο που ενδέχεται να προκύψει είναι κάποια έμφαση στην αναπτυξιακή πτυχή της ευρωπαϊκής πολιτικής, η οποία θα βολέψει και τους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Η Μέρκελ θα την αποδίδει στην επιτυχία της λιτότητος και της δημοσιονομικής προσαρμογής και οι Σοσιαλδημοκράτες θα μιλούν για την δική τους συμβολή, λόγω συμμετοχής στην κυβέρνηση.

Και η Ελλάδα; Το μη περαιτέρω της χώρας -οικονομική εξαθλίωση χωρίς προοπτική ανάκαμψης, πλήρης αδυναμία αποπληρωμής του χρέους- θα βαρύνει στις αποφάσεις που αναμένονται να ληφθούν. Προπάντων, θα συνεκτιμηθεί το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης, άμεσα μεταδοτικής και στην υπόλοιπη Ευρώπη, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο όσο και σχετικά με την πιθανότητα κυβερνητικής αλλαγής στην Αθήνα. Κατά τούτο, δεν αποκλείεται να εισκομιστεί μια λάιτ εκδοχή του «Σχεδίου Μάρσαλ», υπό τύπον σκέψεων και προτάσεων, που θα απασχολεί επί μήνες την κοινή γνώμη, δημιουργώντας ελπίδες -ήγουν: ψευδαισθήσεις και αυταπάτες- για επικείμενη δραστική αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής.

Οσοι επενδύουν στις καλές προθέσεις της Μέρκελ, στο νέο κλίμα που θα διαμορφωθεί και γενικώς στην «γενναιοδωρία» των επικυρίαρχων, ξεχνούν ότι και η παραμικρή υποχώρηση ή παραχώρηση εκ μέρους αυτών έχει προέλθει μονάχα ως αποτέλεσμα λαϊκών αντιδράσεων και αγώνων.

[Πηγή: http://www.enet.gr μέσω http://www.inprecor.gr/]