Οι δύο πόλοι

Οι δύο πόλοι

Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟ

[Πηγή: Ελευθεροτυπία, 25/09/2013]

Πολύ βολική αυτή η θεωρία των δύο άκρων! Εύκολο άλλοθι για όλα αυτά τα πολιτικά στελέχη που απαρτίζουν το πρωθυπουργικό περιβάλλον και υποτίθεται ότι εκπονούν σχέδια για τη σωτηρία της χώρας, ενώ, στην πραγματικότητα, δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα και δεν προλαβαίνουν να μετράνε σφαλιάρες από «αγορές» και «συμμάχους».

Ολοι αυτοί, οι άφωνοι μπροστά στους δανειστές, οι ανίκανοι να σχεδιάσουν έστω ένα αναπτυξιακό μέτρο, οι ανήμποροι να προγραμματίσουν στοιχειωδώς τα επόμενα βήματα της χώρας, σε αυτό το ιδεολόγημα καταφεύγουν διά πάσα νόσο και πάσα μαλακία.

Προφανής η γελοιότητα: κανείς δεν μπορεί να εξισώνει το θύτη με το θύμα. Κανείς δεν μπορεί να εξομοιώνει το μαχαιροβγάλτη με το μαχαιρωμένο. Κανείς δεν μπορεί να συγκρίνει τις μαφιόζικες συμμορίες της νύχτας που δημιούργησε και εκτρέφει το σύστημα, και εξέχοντες στυλοβάτες του βεβαίως, με αυτούς που ζητούν την ανατροπή του. Αλλά οι γραμματείς και οι φαρισαίοι μας το κάνουν, νομίζοντας ότι έτσι κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους και δεν βλέπουμε την ανεπάρκεια και τις ευθύνες τους.

Ο κόσμος μας όμως -αντίθετα από ό,τι νομίζουν- δεν είναι επίπεδος ούτε... σανίδα, για να φοβηθούμε μήπως, πατώντας στην άκρη της, γυρίσει και βρεθούμε ανάσκελα! Γιατί όλοι πλέον, σ' αυτήν τη χώρα όπου έχουν έρθει τα πάνω-κάτω, γνωρίζουμε ότι είμαστε προγραμμένοι, επειδή αυτοί που παριστάνουν το πολιτικό προσωπικό και οι συμβουλάτορές τους μας έχουν από καιρό ενεχυριάσει.

Το ζήτημα στην πραγματικότητα είναι απλό αλλά, πολύ επιμελημένα, προσπαθούν να το κρύψουν οι αναλυταράδες: αντί για τη σαθρή θεωρία των δύο άκρων, είναι καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε καθαρά -σε όλες του τις διαστάσεις- για το υπαρκτό πρόβλημα των δύο πόλων.

Ο ένας πόλος, προφανέστατα, είναι ο μνημονιακός. Τον συγκροτούν οι κυβερνητικοί εταίροι και περιφερειακά γύρω τους κινούνται οι πρόθυμοι «κεντρογενείς», οι χαμαιλέοντες του «μεταρρυθμισμού», αλλά και, όσο κι αν φαίνεται σε πρώτη ματιά παράταιρο, οι συμμορίτες που εκτρέφονται από το σύστημα. Ο άλλος πόλος, προφανέστατα επίσης, είναι ο αντιμνημονιακός, αυτοί που δεν έβαλαν την υπογραφή τους γι' αυτά που ζήσαμε και θα ζήσουμε, αυτοί που θέλουν να ανακοπεί η πορεία θανάτου, ακόμη κι αν δεν έχουν το πολιτικό σχέδιο που απαιτούν οι καιροί.

Το πρόβλημα είναι ότι οι μνημονιακοί αλληλοαναγνωρίζονται και συνεργάζονται σε κάθε ευκαιρία. Ακόμη κι αν πρόσκαιρα «απομακρύνονται», είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να ξανασυναντηθούν, λόγου χάριν στις δημοτικές εκλογές ή στις ευρωεκλογές. Αντίθετα, ο άλλος πόλος, ο αντιμνημονιακός, παραμένει εν πολλοίς αυτιστικός, δεν διαλέγεται στο μέτρο που ζητούν οι κοινωνικές ανάγκες και δεν συνεργάζεται στο μέτρο και τις μορφές που οι συγκυρίες επιτάσσουν.

Κάπως έτσι ζωτικές δυνάμεις παραμένουν κολλημένες στο βάλτο και η τελική λύση μετατίθεται. Αλλά οι καιροί και οι ανάγκες δεν επιτρέπουν άλλες μεταθέσεις.