Η Ελλάδα δεν κέρδισε τίποτα
Παντελώς απούσα ήταν η ελληνική κυβέρνηση από τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες την Πέμπτη και την Παρασκευή. Σαν να μην έφτανε η άθλια θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα από πολιτική σκοπιά, καθώς δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί τίποτα αφού έχει εκχωρήσει τα πάντα με τα Μνημόνια που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου, ήρθε και η ασθένεια του πρωθυπουργού, για να ισχύσει το μοιρολατρικό ρητό «όπου φτωχός και η μοίρα του»!«ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ τόπο έβρεχε Αύγουστο μήνα» έλεγε μια παλιά παροιμία. Αύγουστο μπορεί να μην έχουμε, αλλά ούτε και αυτό που έπεσε χθες...
στην ελβετική πόλη Τάγκελσβάνγκεν, κοντά στη Ζυρίχη, ήταν βροχή. Χαλάζι (!) έριξε και μάλιστα χαλάζι χοντρό, πολύ χοντρό, καθώς μαινόταν μια άγρια χαλαζοθύελλα. Χαλάζι στην Αθήνα τον Ιούλιο δεν έχουμε δει βέβαια μέχρι τώρα, αλλά σε αυτά τα χαλεπά χρόνια του μνημονιακού καθεστώτος που ζούμε ίσως χρειάζεται να είμαστε προετοιμασμένοι ακόμη και γι' αυτό. Από τη στιγμή που τα πάντα στη χώρα μας τα καθορίζουν οι Γερμανοί, δεν αποκλείεται κάποτε να μας φέρουν και τον... καιρό τους!
Την ώρα που η ΕΕ υιοθετούσε κραυγαλέα ευνοϊκές αποφάσεις για την Ιταλία και την Ισπανία, η μετεγχειρητική κατάσταση του Αντώνη Σαμαρά δεν του επέτρεψε ούτε καν να είναι παρών στη σύνοδο των ηγετών. Δεν είχε έτσι ούτε καν τη θεωρητική δυνατότητα να αποπειραθεί να κολλήσει ως «τσόντα» και την Ελλάδα στις ρυθμίσεις είτε της απευθείας χρηματοδότησης των τραπεζών από τον μηχανισμό στήριξης, είτε της αγοράς κρατικών ομολόγων από τον μηχανισμό αυτόν.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι αν παρευρισκόταν στη Σύνοδο Κορυφής ο Αντ. Σαμαράς θα διεκδικούσε κάτι τέτοιο, ούτε βεβαίως ότι το αίτημά του θα γινόταν δεκτό από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες. Μην μπορώντας όμως για λόγους υγείας να πάρει μέρος στη σύνοδο, έστειλε εκείνη την αξιοθρήνητη επιστολή, η οποία δεν άφηνε κανένα περιθώριο διαπραγματευτικών κινήσεων. Τι να διαπραγματευθεί κανείς, όταν ο πρωθυπουργός τονίζει στην επιστολή του ότι «η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του προγράμματος»;
Κυβέρνηση «πλήρως δεσμευμένη» σε «όλες τις βασικές πολιτικές» είναι προφανές ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί να διεκδικήσει οποιαδήποτε βελτίωση των όρων του Μνημονίου.
Δεν είδαμε, βεβαίως, ούτε τον πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, ούτε τον πρωθυπουργό της Ιρλανδίας να απαιτούν να συμπεριληφθούν και οι δικές τους χώρες στις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Προδήλως αισθάνονταν «πολιτικοί νάνοι» μπροστά στη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ για να τολμήσουν να ζητήσουν κάτι.
Αλλωστε, ούτε ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έδειχνε αποφασισμένος να συγκρουστεί σοβαρά. Βρήκε τη μιλιά του και αυτός μόνο όταν ο Μάριο Μόντι της Ιταλίας τα έπαιξε όλα για όλα: πρόβαλε βέτο στην έγκριση του αναπτυξιακού πακέτου και έβαλε τους ανθρώπους του να διαδίδουν ότι ήταν αποφασισμένος να παραιτηθεί εκεί, μέσα στη σύνοδο (!) για να προκαλέσει πολιτικό σεισμό, αν η Μέρκελ δεν υποχωρούσε ώστε να μπορεί ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης να αγοράζει ιταλικά ομόλογα, χωρίς η χώρα του να υπαχθεί σε καθεστώς Μνημονίου.
Δεν επρόκειτο για μπλόφα. Αν ο Μόντι γύριζε στη Ρώμη με άδεια χέρια, σύντομα η κυβέρνησή του θα ανατρεπόταν. Σωστά εκτίμησε ότι ήταν προτιμότερο να πέσει ηρωικά παραιτούμενος στις Βρυξέλλες παρά να περιμένει να τον κατασπαράξουν τα κομματικά λιοντάρια στο Κολοσσαίο!
Οι Γερμανοί κατάλαβαν ότι ο Μόντι θα υλοποιούσε ενδεχομένως την απειλή του και έτσι υποχώρησαν. Οχι φυσικά γιατί λυπήθηκαν τον Μόντι, αλλά γιατί κατάλαβαν ότι ευρώ χωρίς την Ιταλία είναι αδύνατον να υπάρξει.
Η Ιταλία, λοιπόν, θα παίρνει ευρωπαϊκά δάνεια χωρίς Μνημόνιο, ενώ η Ελλάδα υπό επαχθέστατους μνημονιακούς όρους που διαλύουν την οικονομία και την κοινωνία μας. Οι ισπανικές τράπεζες με τη σειρά τους θα πάρουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης χωρίς τα λεφτά αυτά να μετρώνται στο δημόσιο χρέος της Ισπανίας, ενώ τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών τα δανείζεται η Ελλάδα και βαρύνουν έτσι το ελληνικό δημόσιο χρέος. Εκτακτα!
Η αιτία αυτής της διαφορετικής αντιμετώπισης είναι απλούστατη και δυσάρεστη: η Ιταλία είναι μια χώρα με υπερεπταπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα και με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 1,9 τρισεκατομμύρια ευρώ! Αν καταρρεύσει η Ιταλία, διαλύεται το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα! Με άλλα λόγια, η Ιταλία είναι μια πολύ σημαντική χώρα, ενώ η Ελλάδα ασήμαντη.
ΑΠΟΦΑΣΗ
Ευρω-κρατικοποίηση των τραπεζών
ΚΑΚΩΣ πανηγυρίζουν διάφοροι για τον απευθείας δανεισμό των τραπεζών από τον μηχανισμό στήριξης. Υποτίμησαν αυτό που αποφασίστηκε για ευρωπαϊκή αρχή ελέγχου των τραπεζών υπό την ΕΚΤ. Αφού θα δανείζονται από τον ευρωμηχανισμό, σταδιακά θα περνάει ο έλεγχος όσων τραπεζών το κάνουν στην ευρωπαϊκή αρχή ελέγχου των τραπεζών, η οποία βεβαίως θα βρίσκεται υπό γερμανικό έλεγχο. Επειδή δε ο μηχανισμός στήριξης χρηματοδοτείται από τα κράτη της Ευρωζώνης, οι 17 χώρες θα πληρώνουν για να... χάνουν τον έλεγχο των τραπεζών τους και τελικά να περάσει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα υπό τον έλεγχο της Γερμανίας! Ωραίο κόλπο...
Γ. Δελαστικ
ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου