Προετοιμάζοντας ένα νέο πόλεμο

Προετοιμάζοντας ένα νέο πόλεμο

Η χρήση χημικών όπλων στη Συρία δείχνει ικανή να πυροδοτήσει την έκρηξη του σημαντικοτέρου, περιφερειακού πολέμου των τελευταίων δεκαετιών, με παγκόσμιες επιπτώσεις. Ο εμφύλιος στη Συρία λειτουργεί ως καταλύτης στη νέα φάση επανασχεδιασμού του χάρτη της Μ. Ανατολής, που ξεκίνησε με την εισβολή στο Αφγανιστάν και με το δεύτερο πόλεμο του Κόλπου. Επιπλέον όμως αποτελεί και σύγκρουση διά αντιπροσώπων, παλαιών και νέων, περιφερειακών και παγκοσμίων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συνεπώς προωθεί το βίαιο επαναπροσδιορισμό του παγκοσμίου συσχετισμού ισχύος. 

Του Θέμη Τζήμα

[Πηγή: tvxs.gr, 25/08/2013]

Σήμερα, χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί ποιος χρησιμοποίησε χημικά όπλα διάφοροι κύκλοι στη “Δύση” αλλά και εντός των ΗΠΑ πιέζουν τον πρόεδρο Ομπάμα να διατάξει τη χρήση βίας εναντίον της Συρίας, θέλοντας επιπλέον να δρομολογήσουν τη σύγκρουση και με το Ιράν. Η λογική τους φαντάζει απλή: πριν το Ιράν αποκτήσει πυρηνικά όπλα και άρα αντιστρέψει δομικά την ισορροπία ισχύος στη Μ. Ανατολή να τελειώνουν με το καθεστώς Άσαντ, να αποδυναμώσουν ή να ανατρέψουν το ιρανικό καθεστώς και παράλληλα να στερήσουν από τη Χεζμπολάχ τα βασικά της στηρίγματα. Με ένα σμπάρο, τρία τρυγόνια.

Προφανώς, υπολογίζουν επιπλέον οι εν λόγω κύκλοι ότι η Ρωσία δεν θα αντιδράσει με επαρκή ισχύ ώστε να υπερασπιστεί το καθεστώς Άσαντ και ότι παρά το όποιο κόστος, η εμπλοκή δυτικών δυνάμεων θα έχει μεγαλύτερη ωφέλεια: επαναθεμελίωση της περιφερειακής ασφάλειας και τρωθείσας ισχύος του Ισραήλ, έλεγχο των πετρελαϊκών αποθεμάτων, αποδυνάμωση του ρωσικού ρόλου αλλά και της όποιας πιθανής κινεζικής επιρροής μελλοντικά, έλεγχο των εξελίξεων στην αραβική άνοιξη και τουλάχιστον εν μέρει εκτόνωση της καπιταλιστικής κρίσης μέσα από τη νέο- αποικιοκρατία.

Ο πρόεδρος Ομπάμα δικαιολογημένα εμφανίζεται διστακτικός. Γνωρίζει ότι αν οι ΗΠΑ δυσκολεύτηκαν να ελέγξουν την κατάσταση στο Ιράκ, τα πράγματα θα αποδειχτούν πολύ χειρότερα απέναντι στον άξονα Συρίας- Ιράν- Χεζμπολάχ, με την υποστήριξη Ρωσίας και μέχρι ενός σημείου Κίνας. Επίσης ξέρει ότι η συριακή αντιπολίτευση φιλοξενεί κάθε είδους στοιχεία, κάποια εκ των οποίων ταυτίζονται με την Αλ Κάιντα.

Στην πραγματικότητα καλείται να λάβει τη σημαντικότερη απόφαση της προεδρίας του, με επιπτώσεις όχι μόνο στο άμεσα γεωπολιτικό επίπεδο αλλά διά αυτού και στο οικονομικό. Μια γρήγορη και επιτυχημένη αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, πολύ περισσότερο και στο Ιράν θα δώσει νέα ώθηση στο στρατιωτικό- βιομηχανικό σύμπλεγμα και στο πετρελαϊκό λόμπι. Μια αποτυχία όμως θα επιδεινώσει την κρίση εκ νέου και θα αποδυναμώσει τη διεθνή ισχύ των ΗΠΑ δραματικά.

Στην πραγματικότητα το δεύτερο σενάριο είναι το πιο πιθανό. Ναι μεν ο άξονας ΗΠΑ- Ισραήλ, ιδίως αν έχει και τη βοήθεια άλλων χωρών μπορεί να πετύχει νίκες στα πεδία των μαχών. Η πρόσφατη όμως εμπειρία από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη αποδεικνύει ότι οι πόλεμοι που διεξήχθησαν στην περιοχή, που φιλοδοξούν να προωθήσουν το συνολικό επανασχεδιασμό του χάρτη και την αλλαγή καθεστώτων κρίνονται μετά την τυπική λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων. Σε αυτό το πεδίο η “Δύση” συνολικά εμφανίζεται απρόθυμη και αδύναμη να αναλάβει το ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, χώρια που στερείται επαρκούς αντίληψης των καταστάσεων και των πολυποίκιλων διαιρέσεων επί του εδάφους. Ακόμα και αν προσπαθήσουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ να βρουν σύμμαχο σε ένα νεότευκτο κουρδικό κράτος ή σε ένα συναφές μόρφωμα θα εμπλακούν σε νέες συγκρούσεις, καθώς για παράδειγμα, η Τουρκία ήδη νιώθει να απειλείται ολοένα περισσότερο.

Επιπρόσθετα όμως στην περίπτωση της επέμβασης στη Συρία, η Ρωσία άμεσα και η Κίνα έμμεσα θα πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά αν θέλουν να υπερασπιστούν την αξιοπιστία τους απέναντι στους συμμάχους τους- κυρίως η πρώτη- και άρα αν θέλουν να διατηρήσουν τα γεωπολιτικά στηρίγματά τους. Το ενδεχόμενο μιας θερμής σύγκρουσης ΗΠΑ- Ρωσίας φαντάζει λιγότερο πιθανό αλλά η ένταση της κεκαλυμμένης σύγκρουσης ή της σύγκρουσης “διά αντιπροσώπων” θα οξυνθεί.

Δυστυχώς, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία, μαζί με δυνάμεις εντός ΗΠΑ προσπαθούν να πείσουν τον πρόεδρο Ομπάμα για την ανάγκη μιας νέας ιμπεριαλιστικής εκστρατείας με παγκόσμιες συνέπειες.

Παρότι από τη μια κανείς δεν μπορεί να υπερασπίζεται αυτό καθ' εαυτό το καθεστώς  Άσαντ σε κανένα επίπεδο- ούτε οικονομικοκοινωνικό ούτε πολιτικό- δεν μπορεί από την άλλη να κλείνει τα μάτια στις νέο- αποικιοκρατικές βλέψεις δυνάμεων που δρουν προσχηματικά στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Η κατάσταση στη Συρία μπορεί να εξομαλυνθεί μόνο με διαδικασία άμεσης ειρήνευσης χωρίς ξένη επέμβαση και με οργάνωση δημοκρατικών εκλογών για εκλογή συντακτικής συνέλευσης. Το καθεστώς  Άσαντ ως τέτοιο έχει τελειώσει, καθότι δεν μπορεί να κρατήσει ενωμένη τη Συρία. Το ίδιο ισχύει όμως και για την αντιπολίτευση που αδυνατεί να διατηρήσει μια στοιχειώδη συνοχή ακόμα και στο εσωτερικό της και που επιπλέον δίνει στέγη σε ομάδες του φανατικού Ισλάμ. Άλλωστε και ένα μοντέλο Ιράκ, δηλαδή ενίσχυσης της σεχταριστικής βίας και προώθησης παράλληλα από την ξένη κατοχή βίαιων νεοφιλελεύθερων πολιτικών στο όνομα της δημοκρατίας θα αποδειχθεί καταστροφικότερο ακόμα απ’ ό, τι και στο Ιράκ.