Ή το Κράτος ή το Χάος

Ή το Κράτος ή το Χάος

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

[Πηγή: iskra, 04/04/2013]

Πολλοί θεωρούν ότι οι ΗΠΑ απότυχαν στη Μ. Ανατολή επειδή μετά την ανατροπή των καθεστώτων δεν κατάφεραν να επιβάλλουν Τάξη, τη δική τους. Κάνουν λάθος. Στόχος δεν ήταν να αντικατασταθούν εχθρικές κρατικές οντότητες με φιλικές. Στόχος ήταν να διαλυθεί κάθε κρατική οντότητα. Χάος αντί Κράτους.

Το κυρίαρχο ιδεολόγημα του καιρού μας, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, είναι η θολή ιδέα της Παγκοσμιοποίησης. Μετά την πρώτη εντύπωση ότι η Παγκοσμιοποίηση είναι αποκλειστικά οικονομικό ζήτημα, έγινε αντιληπτό ότι απώτερος στόχος ήταν η κατάλυση των Εθνών-Κρατών. Στην πραγματικότητα τα μεγάλα και ισχυρά Έθνη-Κράτη διατηρούσαν στο ακέραιο την αυτοτέλειά τους, τα δικαιώματά τους, υμνούσαν τη σημαία τους και όλα τους τα σύμβολα, υπερασπίζονταν τα συμφέροντά τους. Μόνο τα μικρά και αδύναμα κράτη θα έχαναν τα σύνορά τους, την ταυτότητά τους, θα έσβηναν από τον Παγκόσμιο Χάρτη. Οι ισχυρές χώρες θα είχαν διεύθυνση και ταυτότητα. Οι άλλοι θα ήταν ένας πηχτός χυλός.

Ο ιμπεριαλισμός στην παλαιότερη φάση ήταν αποικιοκρατικός. Τα αδύναμα Έθνη/Κράτη υποτάσσονταν με τη βία. Οι αποικίες δεν έχαναν την κρατική τους υπόσταση, οι κάτοικοι διατηρούσαν, γενικώς, ήθη, έθιμα, γλώσσα. Μοιραία, όμως, αναπτύχθηκε ο «εθνικισμός» που συμπύκνωσε το αίτημα της εθνικής απελευθέρωσης και τελικά οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις κατάρρευσαν. Ο εθνικισμός (των μικρών και αδύναμων) ήταν ο μεγάλος εχθρός και τελικός νικητής της αποικιοκρατίας, της κυρίαρχης μορφής του ιμπεριαλισμού εκείνη την εποχή. Με άπειρη δεξιοτεχνία ο εθνικισμός ταυτίστηκε με τη βάρβαρη χρήση του από τους φασίστες και ναζί έτσι ώστε να απαξιώνεται κάθε διεκδίκηση, κάθε αντίδραση εναντίον των κυρίαρχων και επικυρίαρχων, υποτίθεται δημοκρατικών καθεστώτων της Δύσης. Πολλοί αντί για εθνικισμό μιλούν για πατριωτισμό: Η αίσθηση, δηλαδή, κάποιων ανθρώπων ότι ανήκαν στην ίδια ομάδα ότι μοιράζονταν τις ίδιες μνήμες, ήθη, έθιμα και γλώσσα και ότι άξιζε να θυσιαστούν για να μην τα χάσουν. Και τούτο ανεξάρτητα από το αν εκείνη ή άλλη λεπτομέρεια από την κοινή ιστορική τους μνήμη ήταν αλήθεια ή μυθική κατασκευή, από τους ίδιους. Η ομπρέλα της εθνικής ταυτότητας άλλοτε συγκαλύπτει και άλλοτε αποκαλύπτει εσωτερικές ταξικές συγκρούσεις για την ηγεσία.

Τα νέα Έθνη-Κράτη διεκδικούσαν συγκροτημένα μερίδιο από τον πλούτο που ως εκείνη την ώρα μοιράζονταν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία και μερικές άλλες, πχ η Γερμανία. Η εθνική συνείδηση ήταν και στη νέα φάση, τη σημερινή, ο εχθρός. Η εθνική συνείδηση είναι ο πυρήνας που διαρκώς επιθυμεί και αγωνίζεται ατομικά ή συλλογικά να διατηρήσει μια (εθνική) ομάδα ανθρώπων ως ενιαίο σύνολο και την προτρέπει να αγωνιστεί για τα κοινά δικαιώματα, αξίες, μνήμες, υπέρ βωμών και εστιών, όπως έλεγαν παλιά.

Η Παγκοσμιοποίηση, αντίθετα, διέδιδε την εντύπωση ότι η ενιαία (καπιταλιστική) Οικονομία καθιστά παρωχημένες τις εθνικές διαφορές. Ήταν σαν να λέμε ότι αφού «όλοι» φοράνε τζιν και ακούνε ροκ μουσική γίναμε ίδιοι και απαράλλαχτοι. Δεν ήταν έτσι, οι Αμερικανοί το κατάλαβαν νωρίς και μίλησαν, μεταξύ άλλων, για σύγκρουση των Πολιτισμών. Οι διανοούμενοι της Μεγάλης Δύναμης υπόδειξαν τον Πολιτισμό ως το πεδίο μάχης όπου θα ήταν δυνατόν να διασπαστεί η εθνική συνείδηση με την ανάδειξη, πχ της Θρησκείας. Ειδικός στόχος ήταν το Ισλάμ που ήλεγχε «το δρόμο του πετρελαίου». Όταν διαλύθηκε το Έθνος-Κράτος (Ιράκ/Λιβύη) οι θρησκευτικές έριδες που διαιρούσαν ανέκαθεν τους Άραβες, αποχαλινώθηκαν, με αποκορύφωμα την Αίγυπτο. Στην Τουρκία, ο Ερντογάν ώθησε το «ήπιο» (;) Ισλάμ εναντίον του «κοσμικού» Ισλάμ και προκάλεσε διαίρεση και ξεσηκωμό. Αντίθετα οι Κούρδοι αναπτύσσουν (για πρώτη φορά) εθνική συνείδηση και προχωρούν. Στη Συρία, επίσης, η υπεράσπιση της πατρίδας υπερίσχυσε της θρησκευτικής διαίρεσης Σουνιτών/Αλαουιτών. Στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία, επί Χριστόδουλου, επιχείρησε να γίνει ενεργός πόλος συλλογικής εθνικής συνείδησης. Η απόπειρα δεν είχε συνέχεια.

Σε άλλες περιοχές, με αναπτυγμένη εθνική συνείδηση, έγινε πόλεμος πχ Γιουγκοσλαυία. Σε άλλες, πχ Ελλάδα, συστηματικά καταπνίγεται ότι σαλπίζει εθνική εγρήγορση, ότι αφυπνίζει την ιστορική συνείδηση. Η άρχουσα ελίτ συναινεί, υπερθεματίζει και οπωσδήποτε δεν αντιστέκεται στις σειρήνες του εθνικού ύπνου. Η Αριστερά -μπλεγμένη στους μαιάνδρους των ταξικών αναλύσεων και λησμονώντας τη δική της Ιστορία, της Εθνικής Αντίστασης- «ουκ έστιν ώδε».