Ρομπερτ Φισκ: Το ξέρει ο Ομπάμα πως πολεμά στο πλευρό της Αλ Κάιντα;

Το ξέρει ο Ομπάμα πως πολεμά στο πλευρό της Αλ Κάιντα;

Του Ρομπερτ Φισκ, από τον Independent

[Πηγή: LiFO, 29/08/2013]

«Όλοι για έναν και ένας για όλους» θα πρέπει να είναι η πολεμική ιαχή αν τελικά η Δύση αποφασίσει να πολεμήσει ενάντια στο καθεστώς Ασαντ στη Συρία.

Αν ο Μπάρακ Ομπάμα αποφασίσει να επιτεθεί κατά της κυβέρνησης της Συρίας, τότε επιβεβαιώνει – για πρώτη φορά στην ιστορία- ότι οι ΗΠΑ, είναι στο πλευρό της Αλ Κάιντα.

Και τι συμμαχία! Στους 3 σωματοφύλακες δεν ήταν που φώναζαν «όλοι για έναν και ένας για όλους» κάθε φορά πριν από την μάχη; Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει την νέα πολεμική κραυγή αν –ή καλύτερα όταν- οι δυτικοί ξεκινήσουν πόλεμο κατά του Μπασαρ Αλ Ασαντ.

Αυτοί που σκότωσαν χιλιάδες ανθρώπους την 11η Σεπτεμβρίου τώρα θα πολεμήσουν μαζί με το έθνος του οποίου τους αθώους δολοφόνησαν βάναυσα ακριβώς πριν από 12 χρόνια. Σπουδαίο κατόρθωμα για τον Ομπάμα, τον Κάμερον, τον Ολάντ και τους υπόλοιπους πολεμοχαρείς.

Αυτό, βέβαια, δεν θα εξαγγελθεί ποτέ από το Πεντάγωνο, ή τον Λευκό Οίκο –ούτε , υποθέτω, από την Αλ Κάιντα- παρότι όλοι προσπαθούν να καταστρέψουν τον Μπασάρ. Το ίδιο προσπαθεί και το Μέτωπο Αλ Νούσρα, μια «θυγατρική» της Αλ Κάιντα (σ.σ: πρόκειται για το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα). Ωστόσο εδώ εγείρονται ορισμένες ενδιαφέρουσες πιθανότητες.

Μπορεί οι αμερικάνοι να ζητήσουν από την Αλ Κάιντα συνδρομή στον τομέα των μυστικών υπηρεσιών- εξάλλου είναι η Αλ Κάιντα που γνωρίζει πολύ καλά την περιοχή, κάτι που οι Αμερικάνοι δεν ενδιαφέρονται να κάνουν. Και πιθανότατα η Αλ Κάιντα να προσφέρει βασικές πληροφορίες και διευκολύνσεις στη χώρα η οποία ισχυρίζεται πως ότι οι υποστηρικτές της Αλ Κάιντα, και όχι οι Σύριοι, είναι οι πλέον καταζητούμενοι στον κόσμο.

Εδώ βέβαια υπάρχουν και κάποιες ειρωνείες. Όσο οι Αμερικάνοι βομβαρδίζουν την Αλ Κάιντα σε Υεμένη και Πακιστάν, ταυτόχρονα φυσικά με το σύνηθες κοπάδι των πολιτών, θα την βοηθούν μαζί με του Κάμερον, του Ολάντ και τους υπόλοιπους στρατηγούς – πολιτικούς, στην Συρία, «χτυπώντας» τους εχθρούς της. Βάζουμε στοίχημα λοιπόν, ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να επιτεθούν στην Αλ Κάιντα στη Συρία».

Και ο πρωθυπουργός μας (σ.σ: εννοεί τον Ντ. Κάμερον) θα χειροκροτεί, ότι και να κάνουν οι Αμερικάνοι, ενώ παράλληλα θα συμμαχεί με την Αλ Κάιντα, της οποίας οι βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο, μάλλον του διαφεύγουν.

Ίσως, μια και δεν υπάρχει αρκετή θεσμική μνήμη πλέον στις νέες κυβερνήσεις, ο Κάμερον να έχει ξεχάσει πόσο όμοια είναι η κατάσταση μεταξύ εκείνου και του Ομπάμα, σε σχέση με αυτή του Μπους και του Μπλερ, μια δεκαετία πριν. Οι ίδιες διαβεβαιώσεις, αρκετή αυτοπεποίθηση, αλλά όχι αρκετά στοιχεία για να «κολλάει» η υπόθεση.

Στο Ιράκ, ξεκινήσαμε πόλεμο βασισμένοι σε ψέματα που προέρχονταν από απατεώνες και ψεύτες. Τώρα ο πόλεμος βασίζεται στο YouTube. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι τραγικές εικόνες των συριων πολιτών που πέθαναν από χημικά δεν είναι πραγματικές. Σημαίνει όμως ότι οποιαδήποτε περί του αντιθέτου στοιχεία θα θαφτούν.

Για παράδειγμα, κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για τις επίμονες αναφορές στην Βυρηττό ότι τρία μέλη της Χεζμπολάχ - που πολεμούσαν μαζί με τα κυβερνητικά στρατεύματα στη Δαμασκό- δηλητηριάστηκαν από το ίδιο αέριο την ίδια μέρα, υποτίθεται μέσα σε στοές.

[Τα τρία αυτά μέλη] λέγεται ότι νοσηλεύονται στην Βυρηττό. σε νοσοκομείο του Λιβάνου. Αν λοιπόν η συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε αέρια, πώς έγινε και χτυπήθηκαν και οι άντρες της Χεζμπολάχ; Φύσαγε ανάποδα [σ.σ: προς το μέρος τους];

Και μια που μιλάμε για θεσμική μνήμη, να μας πουν όσοι από τους χαρωπούς πολιτικούς μας γνωρίζουν τί έγινε την τελευταία φορά που οι Αμερικάνοι έβαλαν κατά του συριακού κυβερνητικού στρατού; Στοιχηματίζω πως δεν θυμούνται.

Λοιπόν αυτό έγινε στον Λίβανο όταν οι αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ αποφάσισαν να βομβαρδίσουν πυραύλους της Συρίας στην Κοιλάδα Μπεκαα , στις 4 Δεκεμβρίου του 1983. Το θυμάμαι αυτό πολύ καλά γιατί τότε βρισκόμουν στον Λίβανο.

Ένα αμερικανικό Α6 βομβαρδιστικό χτυπήθηκε από ένα συριακό πύραυλο Strela, ο οποίος ήταν ρωσικής κατασκευής-φυσικά- και έπεσε στην Μπεκαα. Ο πιλότος, Μαρκ Λαντζ σκοτώθηκε, ο συγκυβερνήτης, Ρόμπερτ Γκουντμαν αιχμαλωτίστηκε και μεταφέρθηκε σε φυλακή της Δαμασκού. Ο Τζέσε Τζάκσον χρειάστηκε να ταξιδέψει στη Συρία για να τον πάρει πίσω, μετά από σχεδόν ένα μήνα και εν μέσω σωρείας κλισέ περί του «να σταματήσει ο κύκλος της βίας». Ένα άλλος αμερικανικό αεροπλάνο, αυτή τη φορά ένα Α7 επίσης χτυπήθηκε από συριακά πυρά, αλλά ο πιλότος κατάφερε να εκτιναχτεί από το αεροσκάφος και έπεσε στη Μεσόγειο, όπου τον ανέσυρε από το νερό ένα λιβανέζικο ψαράδικο πλοίο. Το αεροπλάνο καταστράφηκε.

Σίγουρα, μας λένε ότι το χτύπημα στη Συρία θα είναι σύντομο, θα μπουν, θα χτυπήσουν, και όλο αυτό θα διαρκέσει μια δυο μέρες. Αυτό θέλει να πιστεύει ο Ομπάμα. Σκεφτείτε όμως το Ιράν. Σκεφτείτε τη Χεζμπολάχ. Υποψιάζομαι ότι αν ο Ομπάμα προχωρήσει με την επίθεση, αυτός ο πόλεμος δεν θα έχει τέλος.

[Σημείωση epambp: το αρχικό άρθρο του Ρόμπερτ Φισκ στον Independent μπορείτε να το διαβάσετε εδώ]