Λ. Βατικιώτη: Αντώνης Σαμαράς: ο τελευταίος των …Ρεπουσιστών !!!

Αντώνης Σαμαράς: ο τελευταίος των …Ρεπουσιστών !!!

του Λεωνίδα Βατικιώτη

[Πηγή: Οδόφραγμα κριτικής, ανέργων και φτωχών, 04/08/2013]

Τι κοινό έχει η πολεμική στο πρώτο Μνημόνιο κι η ρητορική κατά της λιτότητας με την πατριδοκαπηλεία και τον εθνικισμό; Και τα δύο αποτέλεσαν ιδανική σημαία ευκαιρίας για τον Αντώνη Σαμαρά μέχρι τη στιγμή που πέτυχε τον στόχο του, να αδράξει την εξουσία, οπότε και τα ξεφορτώθηκε επιδεικνύοντας έναν απίστευτο πολιτικό καιροσκοπισμό, χειρότερο κι από ‘κείνον του Γιωργάκη.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως αν σε ό,τι αφορά το μνημόνιο άπαντες μπορούν να διακρίνουν πόσο αδίστακτος πολιτικός απατεώνας είναι ο Σαμαράς, στα λεγόμενα …εθνικά θέματα συνεχίζει μέχρι και τώρα να κρύβει την διπροσωπία του παριστάνοντας το αμετανόητο εθνίκι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μαζέψει από τα δεξιά του ό,τι χάνει από τα αριστερά του.

Τα έργα του ωστόσο αν κάτι μαρτυρούν είναι πως ο καιροσκόπος Σαμαράς συνεχίζει επάξια το έργο του Γιωργάκη: κρεσέντο υποτέλειας απέναντι σε ΗΠΑ και Τουρκία κι ενθάρρυνση των διχοτομικών σχεδίων νέας κοπής κι ειδικά μ.Χ. (μετά χρεοκοπίας) για την Κύπρο.

Απόδειξη για το πόσο κούφιος, εσωτερικής και μόνο κατανάλωσης είναι ο πατριωτισμός του Σαμαρά κι όλων των ακροδεξιών πατριδοκάπηλων φρικιών που έχει μαζέψει γύρω του αποτελεί το θέμα των μαρίνων που εξακολουθεί να προκαλεί ανατριχίλα σε όλους όσους γνωρίζουν έστω και λίγα πράγματα για τις λειτουργίες τους στην παροχή υπηρεσιών ακόμη και στα σκάφη αναψυχής. Επί Σαμαρά ο κορυφαίος τουρκικός επιχειρηματικός όμιλος Ντογκούς απέκτησε τον έλεγχο στις μαρίνες Ζέας, Κέρκυρας και Λευκάδας συνεχίζοντας την τουρκική επιχειρηματική διείσδυση σε αυτό τον κρίσιμο τομέα που ξεκίνησε με την μαρίνα του Φλοίσβου και της Μυτιλήνης. Ο όμιλος του Ντογκούς δεν είναι όμως ένας τυχαίος επιχειρηματικός όμιλος. Προς επίρρωση τα μεγέθη του, έχοντας στον όμιλο περισσότερες από 150 εταιρείες και από 30.000 εργαζόμενους, ο πολυσχιδής του χαρακτήρας, που ξεκινάει από κατασκευές και τράπεζες κι εκτείνεται σε ΜΜΕ, τουρισμό κι ενέργεια και πάνω απ’ όλα η στενή του σχέση με την εξουσία μια και στο μετοχικό του κεφάλαιο συμμετέχει το τουρκικό μετοχικό ταμείο στρατού, ενώ ο 49χρονος επικεφαλής του (με προσωπική περιουσία άνω των 3 δις. δολ.) θεωρείται συνομιλητής του Ερντογάν. Μόνο τυχαία δεν είναι επομένως η σπουδή που επέδειξε να επενδύσει στις ελληνικές μαρίνες. Ως αποτέλεσμα, ο Σαμαράς μπορεί να καμαρώνει ότι επί πρωθυπουργίας του το Αιγαίο μπορεί να μην ενοποιήθηκε για τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης, όπως διακαώς επιθυμεί η Άγκυρα, αλλά έγινε ένα μεγάλο βήμα για την συνδιαχείριση μέσω της ιδιωτικοποίησης των μαρίνων. Έπονται μάλιστα κι άλλες: Καλαμάτα, Γλυφάδα, Πάρο, Νάξο, Άνδρο, Κρήτη, κ.λπ.

Επιβάλλεται μάλιστα να τονίσουμε ότι η κυβέρνηση κάλλιστα, αν ήθελε, μπορούσε να επικαλεστεί εθνικούς λόγους που σχετίζονται με την άμυνα και να θέσει βέτο στην εξαγορά, όπως επανειλημμένες φορές έχουν κάνει ακόμη κι οι ΗΠΑ σε υποδομές στρατηγικής σημασίας, όπως τα λιμάνια. Εκτός, κι αν αυτές οι πρακτικές θεωρούνται από τους νεόκοπους κοσμοπολίτες του Σαμαρά ως παρωχημένες, ακολουθώντας το δόγμα του πατέρα του νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρίντμαν που διακήρυσσε ότι η προώθηση των οικονομικών ανταλλαγών αποτελεί τον ευκολότερο τρόπο για να απομακρυνθούν τα σύννεφα του πολέμου…

Η αλήθεια ωστόσο είναι πως το πράσινο φως για την περαιτέρω επιχειρηματική διείσδυση της Τουρκίας το άναψε ο ίδιος ο Σαμαράς κατά την επίσκεψή του στην γειτονική χώρα αρχές Μαρτίου όταν ο Ερντογάν, με το γάντι μεν, αλλά δεν άντεξε στον πειρασμό και του φόρεσε το φέσι του …τουρκοφάγου Σαμαρά. Οι αναφορές του τούρκου ηγέτη σε καταστάσεις «διπλού οφέλους» στο Αιγαίο και του Σαμαρά σε «καλές μέρες», καταπίνοντας τις αναφορές σε βόρεια και νότια Κύπρο, κι όλα αυτά δε με την έγκριση των ΗΠΑ όπως μετέφερε το ρεπορτάζ, αποτελούν συνέχεια της πολιτικής προσέγγισης με την Τουρκία που εγκαινίασε ο Σημίτης κι έφερε σε πέρας ο Γιωργάκης ελπίζοντας με αυτό τον τρόπο να εξασφαλίσει το χρίσμα των Αμερικάνων. Όπως και συνέβη.

Το ίδιο φιλοδοξεί τώρα κι ο Σαμαράς, κάνοντας μάλιστα όλες εκείνες τις κινήσεις που ευαρεστούν τις ΗΠΑ, στον πιο κρίσιμο και στρατηγικής σημασίας τομέα όπου αποκλίσεις δεν συγχωρούνται: στα ενεργειακά. Καταπίνοντας γι’ άλλη μια φορά αμάσητες τις μεγαλοστομίες για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική (παλιότερα) και εξαγγελίες πως θα πάρει την ΔΕΠΑ όποιος δώσει τα περισσότερα (πιο πρόσφατα) το «άδειασμα» των Ρώσων, με αφορμή την πώληση της ΔΕΠΑ, κατατάσσει τον Σαμαρά δίπλα – δίπλα με τον πρώην βούλγαρο πρωθυπουργό κι άνθρωπο της νύχτας Μπόικο Μπορίσοφ, που ανέτρεψε τα σχέδια της Μόσχας για τον αγωγό Σάουθ Στριμ. Το παιχνίδι με την ΔΕΠΑ μάλιστα ισοδυναμεί με «σούβλισμα», για να χρησιμοποιήσουμε την σκακιστική ορολογία, καθώς ο Σαμαράς πέταξε έξω τους Ρώσους πουλώντας έτσι για μια ακόμη φορά εκδούλευση στην Ουάσινγκτον, ενώ ταυτόχρονα πούλαγε και την δέουσα …προστασία στην εγχώρια διαπλοκή. Αρκεί να θυμηθούμε το, εύλογο για τους κανόνες της αγοράς, θέμα που έθεσαν οι Ρώσοι σχετικά με τις υπέρογκες οφειλές των ελλήνων επιχειρηματιών στην προς πώληση δημόσια επιχείρηση. (Βλέπε σχετικά ρεπορτάζ Λ. Χαραλαμπόπουλου στο Unfollow τ. 18). Ζήτησαν από την κυβέρνηση Σαμαρά ή να εγγυηθεί την εξόφλησή τους ή να τα συμψηφίσει. Κι αντίθετα με ό,τι θα έκανε αν επρόκειτο για χρέη φορολογουμένων ή μικροοφειλετών αρνήθηκε να κάνει το παραμικρό καλύπτοντας τους τσαμπατζήδες έλληνες επιχειρηματίες και ταυτόχρονα διευκολύνοντας τα αμερικάνικα σχέδια για την προώθηση του αγωγού TAP που θα ξεκινάει από το Αζερμπαϊτζάν, θα διασχίζει Τουρκία, Ελλάδα και Αλβανία για να καταλήγει στην Ιταλία. Όλα τα προηγούμενα, οι σχετικές συζητήσεις στην Τουρκία κι η τυχαία δήθεν συνάντηση του Σαμαρά με τον Ερντογάν στο Κατάρ στο τέλος Ιανουαρίου (ούτε παράνομο ζευγάρι να ήταν…) όπου συζητήθηκε το θέμα του ΤΑΡ αποκαλύπτουν μια συνεκτική και καλοσχεδιασμένη ατζέντα, που θα την ζήλευε ακόμη κι ο αλήστου μνήμης Άλεξ Ρόντος.

Τέλος, μόνο και μόνο για να επιβεβαιωθεί η παράδοση που θέλει κάθε υποτελή έλληνα πολιτικό να ξεπουλάει κι ένα κομμάτι της Κύπρου, ο Σαμαράς έβαλε το δικό του λιθαράκι στην πρόσφατη χρεοκοπία διευκολύνοντας την τράπεζα Πειραιώς να λεηλατήσει τα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Ένα πλιάτσικο που απέφερε στα ταμεία της Πειραιώς 3,5 δισ., βοηθώντας αποφασιστικά στην βελτίωση των δεικτών κεφαλαιακής της επάρκειας. Οι ευθύνες του Σαμαρά για όσα συνέβησαν στην Κύπρο ήταν τεράστιες από την πρώτη στιγμή όταν το συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης και μαζί τους ο Γ. Στουρνάρας έσφιγγε τη θηλιά στον λαιμό της κυπριακής αποστολής. Οι ευθύνες αυτές είναι κι εγκληματικές, γιατί άπαντες γνωρίζουν πως στο τέλος της διαδρομής υπάρχει ένα νέο διχοτομικό σχέδιο «επίλυσης» του Κυπριακού, ακόμη χειρότερο του σχεδίου Ανάν, που είχε υποστηρίξει με πάθος ο σημερινός πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης με τον οποίο συναντήθηκε ο έλληνας πρωθυπουργός, αποφεύγοντας φυσικά στις δηλώσεις τους τις …κακοτοπιές.

Εν κατακλείδει, η Μαρία Ρεπούση κήρυκας της κοσμοπολίτικης γραμμής της αστικής τάξης τόσο στην ιστορική επιστήμη όσο και στην πολιτική …αδίκως δέχεται τόσα πυρά, όταν ο Αντώνης Σαμαράς πολύ πιο μαχητικός υπερασπιστής των ιδεών της, σχεδόν ακτιβιστής, μουτζαχεντίν του Ρεπουσισμού, βρίσκεται στο απυρόβλητο. Δεν είναι αδικία;

(Unfollow, τ.19, Ιούλιος 2013)