Success Story Σαμαρά: η αφήγηση του αφανισμού…

Success Story Σαμαρά: η αφήγηση του αφανισμού…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

[Πηγή: Press-GR, 03/08/2013]

Τι σημαίνει η αφήγηση «Success Story του Αντώνη Σαμαρά» εκ μέρους ενός καθεστώτος ηττημένων - οι οποίοι πλέον καθημερινά εξευτελίζονται - που ακόμη παριστάνουν τους νικητές;

Μεγάλη επιτυχία στην συρρίκνωση της οικονομίας με εύλογη εκτίναξη της ανεργίας σε ύψος μη-διαχειρίσιμο κοινωνικά. Σημαίνει την πολιτική διεύρυνση ενός φαύλου κύκλου στην οικονομική λειτουργία, κατά την οποία η μεγέθυνση των περικοπών αυξάνει σε μη-διαχειρίσιμο επίπεδο το χρέος, πιέζοντας διαλεκτικά για ακόμη μεγαλύτερη ένταση στην εσωτερική υποτίμηση, η οποία πέραν της εργατικής δύναμης, είναι εμφανές πλέον πως περιλαμβάνει και κάθε μορφή ατομικής περιουσίας.

Τώρα πια οι πελάτες του πελατειακού καθεστώτος της διαπλοκής δεν θρηνούν για την απώλεια της αξίας της περιουσίας τους (φαίνεται πως το χώνεψαν!), αλλά εξεγείρονται εναντίον των φοροφυγάδων, οι οποίοι μοιάζει να αυξάνονται, αντί να μειώνονται σε αυτό το στάδιο ωρίμανσης της κρίσης στην Ελλάδα. Γελοίοι θρήνοι χαμένων υπάρξεων ενός καθεστώτος που βασίζει την επιτυχία του σε μία πολιτική αφήγηση και μία αντιδημοκρατική πολιτική πρακτική αφανισμού και αφελληνισμού. Τί πιο φυσιολογικό δια της άναρχης διάλυσης ενός κοινωνικού μοντέλου, από την στιγμή που δεν υφίσταται κανένα απολύτως Εθνικό Επιχειρηματικό Σχέδιο με σαφώς Κεϋνσιανιστική δομή, να οδηγείσαι στην αύξηση, αντί στην μείωση της φοροδιαφυγής; Τί πιο φυσιολογικό, εκεί όπου το εισόδημα μειώνεται με την ανορθόδοξη ιδέα της εσωτερικής υποτίμησης, σε ένα ευρωζωνικό μάλιστα περιβάλλον πόλωσης του κεφαλαίου στις περισσότερο ασφαλείς / αναπτυγμένες χώρες του κέντρου, ακόμη και οι πλέον υγιείς για την εθνική οικονομία θεσμικές πρωτοβουλίες να καταλήγουν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουν;

Στην Ελλάδα σήμερα εκμηδενίζονται ακόμη και θετικές πρωτοβουλίες που θεσμοθετούνται κατ’ επιταγή της τρόικας, επειδή το γενικότερο πλαίσιο δήθεν προσαρμογής της χώρας στην ΟΝΕ με το «σοκ και δέος» που επιβλήθηκε στον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας, είναι απολύτως καταστροφικό, αδιέξοδο και εγκληματικό, με την έννοια πως δίχως σοβαρή πολιτική νομιμοποίηση, αλλά αποκλειστικά με αφορισμούς του τύπου «διαφθορά», «διεφθαρμένοι», «χαραμοφάηδες του δημοσίου», «τα φάγαμε όλοι μαζί», κλπ, μετατρέπει δίχως πόλεμο μια αναπτυγμένη χώρα σε υπό ανάπτυξη και σε κάποιους τομείς, μάλιστα, υπανάπτυκτη!

Αυτό είναι η πραγματική ουσία του «Success Story του Αντώνη Σαμαρά»: η μετατροπή μιας αναπτυγμένης χώρας σε υπό ανάπτυξη, ή ακόμα και υπανάπτυκτη, για να ακολουθηθεί στην συνέχεια ένα αναπτυξιακό μοντέλο παρόμοιο μ’ εκείνο των πρώην Ανατολικών χωρών της Ευρώπης, οι οποίες υπό την δοξαστική Προεδρία της ευημερούσας Ελλάδας του Κ. Σημίτη και της Ολυμπιάδας, εντάχθηκαν στην ΕΕ!!!

Σε αυτήν την πορεία υπανάπτυξης της χώρας μας, με κάθετη πτώση του εθνικού εισοδήματος και των ουσιαστικών κοινωνικοοικονομικών θεσμών που το τροφοδοτούν, όχι μόνον η μεγέθυνση της φοροδιαφυγής θα πρέπει να θεωρείται εύλογη, αλλά ακόμη και ο μαυραγοριτισμός, που σε λίγο και με την πιθανή εισαγωγή ενός διπλού νομισματικού, θα κάνει την εμφάνισή του.

Όλα εύλογα είναι πράγματι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, αλλά όλα, μα όλα απολύτως παράδοξα. Και οι παραδοξότητες στο πλαίσιο της εθνικής οικονομίας, στον βαθμό που εμφανίζονται ως ιδέες ενός «Success Story», καταλήγουν σε τραγικές παραδοξότητες όσον αφορά στην εξέλιξη της δημοκρατίας και της ειρήνης σε μία χώρα. Δηλαδή, καταλήγουν σε κάποια μορφή αυταρχικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος και, καθώς από σταλινικού τύπου μορφώματα δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να απειληθούμε, απειλούμαστε άμεσα από φασιστικού τύπου εκτροπή. Και ετούτο δεν αποτελεί πιθανότητα του μέλλοντος, αλλά κατάσταση του παρόντος: ήδη η ελληνική βουλή, εδώ και πολύ καιρό, νομοθετεί και κυρώνει συμβάσεις σε αντίθεση με το πνεύμα του συντακτικού νομοθέτη, σε απόλυτη αντίθεση με το πνεύμα του κοινοβουλευτισμού («ψηφίζουμε με το πιστόλι στον κρόταφο», σου λένε), ενώ έφτασε στο σημείο από μόνη της να καταργεί ουσιώδεις αρμοδιότητές της!

Τις δημοκρατίες δεν τις καταργούν πραξικοπηματίες, αλλά μόνες τους εισάγονται στο φάσμα της υπονομευτικής για το δημοκρατικό πολίτευμα, φαυλότητας και αυταρχισμού, που καταλήγει αναπόδραστα σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης με τυπικά χαρακτηριστικά χούντας. Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα. Ο φαύλος πολιτικός κύκλος ενός διεφθαρμένου καθεστώτος διαπλεκομένων, ενισχυόμενος από έναν φαύλο οικονομικό κύκλο με την μορφή του «Success Story» των ιδίων και υπό την ασυνείδητη και επικίνδυνη για τα ευρωπαϊκά πράγματα, κηδεμονία της τρόικας, οδηγεί μετά βεβαιότητος σε ένα καθεστώς και τυπικού περιορισμού των ανθρώπινων, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ο γράφων θεωρεί ότι «έχει την συνείδησή του καθαρή». Όλες του οι προτάσεις την τελευταία οκταετία, δομημένες πάνω σε μία αριστερού τύπου μεταρρυθμιστική αφήγηση, κατέτειναν στην αποφυγή της κοινωνικοοικονομικής υποβάθμισης της χώρας, μέσω της ενίσχυσης των δημοκρατικών (ελευθερία και ισότητα) θεσμών. Το σκεπτικό πίσω από τις προτάσεις και παροτρύνσεις μου, κυρίως προς την αριστερά και τον προοδευτικό χώρο, στηριζόταν στην ιδέα: όταν η οικονομία ξεφουσκώνει, κύματα συντεταγμένου εκδημοκρατισμού και μόνον αυτά, μπορούν να στηρίξουν κοινωνία και αγορά. Επ’ αυτής της ιδέας δομήθηκε και η στρατηγική που ανέπτυξαν τα διαδικτυακά μου σημειώματα. Δυστυχώς η ιδέα του καθεστώτος ήταν ακριβώς η αντίθετη και μάλιστα υπό την αιγίδα της κεντροευρωπαϊκής ελίτ και της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής διακυβέρνησης.

Οι τελευταίοι παρίσταναν ότι αγνοούν την «αλήθεια» του Μαρκ Μπλάιθ: «Για κάθε έναν που δανείζεται υπερβολικά υπάρχει κάποιος που τον δανείζει υπερβολικά. Οι τράπεζες του ευρωπαϊκού Βορρά έκαναν τεράστιες αγορές ομολόγων από την περιφέρεια κατά το διάστημα 2001-2006, κυρίως ως εγγύηση για νέα δάνεια. Οταν τα spreads τινάχθηκαν στα ύψη η αξία τους ως εξασφαλίσεων έπεσε και το επιχειρηματικό μοντέλο τους κατέρρευσε. Οι κυβερνήσεις τις διέσωσαν και οι δαπάνες αυτές βαρύνουν τώρα την κοινωνία στο σύνολό της. Αλλά όσοι μπορούν να πληρώσουν δεν το κάνουν και εκείνοι που δεν μπορούν, συμπιέζονται. Είμαι υπέρ του να σφίξουμε όλοι το ζωνάρι μας τη στιγμή που θα φοράμε όλοι τα ίδια παντελόνια. Αλλά εκείνοι με τα μεγαλύτερα παντελόνια και τις βαθύτερες τσέπες φαίνεται να έχουν τα πιο κοντά χέρια».

Περί αυτού πρόκειται και κάτι άλλο: στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικοί άνδρες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, που να φοράνε παντελόνια και γυναίκες που να τιμούν τα φουστάνια τους, την θαυμαστή γυναικεία ύπαρξη. Το «Success Story» του Αντώνη Σαμαρά και της διαπλοκής είναι μία υπόθεση πολιτικών δίχως παντελόνια, που επιδιώκουν συνειδητά ή ασυνείδητα να ξεβρακώσουν ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Πράγματι, μια χαρά τα καταφέρνουν, προετοιμάζοντας… την δουλειά για άλλους επί των ξεβράκωτων. Όχι, αγαπητοί φίλοι, η Ελλάδα δεν είναι Λετονία, που θα υπάρξει στον Δυτικό κόσμο μέσω των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων μιας συντεταγμένης πτώχευσης - που έπαψε πλέον να είναι συντεταγμένη - αλλά μεταβάλλεται συνειδητά σε Λετονία, όπως υπήρξε αυτή μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ για να ακολουθήσει στην συνέχεια την πορεία προσαρμογής της στον δυτικό καπιταλισμό και στην ΕΕ.

Αυτό καί μοναδικό παράδοξο στον κόσμο των δυτικών πολιτικών είναι, καί κοινωνικό έγκλημα εις βάρος των ελλήνων, καί τραγωδία στο επίπεδο του ευρωπαϊσμού και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ζητούνται επειγόντως «παντελόνια». Εκεί φτάσαμε! Στο τέλος, αντί για πολιτικές και ελλείμματα, να συζητάμε για διαστροφές και ελλείψεις παντελονιών. Θα μου πεις, καλοκαίρι είναι και μας ζεσταίνουν! Ε, μετά το καλοκαίρι έρχεται το φθινόπωρο και ακολουθεί ο χειμώνας. Για να δούμε πως θα την βγάλουμε τότε δίχως παντελόνια!