Κάν' το όπως στη Ρουάντα

Κάν' το όπως στη Ρουάντα

του Μιχάλη Τζανάκη

[Πηγή: RAMNOUSIA, 21/08/2013]

Η "νέα" παγκόσμια τάξη – όχι πως διέφερε η "παλιά" - έχει τα δικά της κόλπα να επιβάλλει τη βούληση της προκειμένου να ελέγχει αυτό που θέλει.

Σε τηλεοπτικό δελτίο ίσως παρακολουθήσατε αυτές τις ημέρες απόσπασμα πολιτικού αναλυτή του London School of Economics όπου σε άπταιστα αγγλικά ανέλυε τα γεγονότα της Αιγύπτου υπό το πρίσμα τα βαθυστόχαστης και άκρως αναλυτικής σκοπιάς του δυτικού στοχαστή που πίσω από τέτοιου είδους γεγονότων αποκαλύπτει κάτι σε τρομοκρατία, σε αλ-κάιντα και σε δράσεις των κλώνων του Αλ Ζαουάχρι.

Στο δελτίο ακολουθεί η ανακοίνωση των ψηφισμάτων των ΟΗΕδων των Μπαρόζων και των Ρομπάιδων, όπου –λέει- αν συνεχιστεί η σφαγή θ' αναθεωρήσουν τις σχέσεις τους με την αιγυπτιακή κυβέρνηση.

Είναι κι αυτή μια άποψη αρκετά στερεότυπη και προβλέψιμη είναι η αλήθεια της διεθνούς «πολιτισμένης» κοινότητας που προτάσσει –ως γνωστόν- το θέμα της τήρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τη (δυτική) οικουμένη. Οι ανακοινώσεις των ΟΗΕδων είναι ακριβώς οι ίδιες που 19 χρόνια πριν «καταδίκαζε» το σφαγιασμό 1.200.000 ανθρώπων στη Ρουάντα, όταν οι φυλές χούτου και τούτσι σφάζονταν, αφού κριτήριο του διαχωρισμού τους απ' το 19ο αιώνα –έγινε από τους Βέλγους για να μην ξεχνιόμαστε- ήταν το ...φάρδος των ρουθουνιών τους. Τώρα το «πρόσχημα» είναι το πόσο ... μουσουλμάνοι και πόσο...τρομοκράτες είναι άσχετο αν η ανατραπείσα κυβέρνηση μετά από ένα λίαν «δημοκρατικό» πραξικόπημα εναντίον του Μουμπάρακ εξελέγη λίαν δημοκρατικά, αλλά δεν ήταν αυτή που επιθυμούσε το λίκνο της δημοκρατίας ήτοι η άκρως δημοκρατική δύση.

Μια λιγότερο στοχευμένη ανάλυση των γεγονότων από αυτήν του αναλυτή του London School of Economics και σαφώς πιο «επαρχιώτικη» θα μπορούσε να λέει περίπου τα εξής:

Οι τρόποι επιβολής της «νέας τάξης» είναι καταρχάς ο απόλυτος έλεγχος του πολιτικού προσωπικού μιας χώρας, ώστε να χρησιμοποιείται ως εκτελεστικό όργανο αυτής της «νέας τάξης». Με τη «δημοκρατική» νομιμοποίηση ως άλλοθι, μπορεί το πολιτικό προσωπικό μιας χώρας –πολιτικές μαριονέτες κατ' ουσία- να ενεργεί έτσι, ώστε να προωθεί αλλότρια συμφέροντα και να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά με το αζημίωτο προφανώς χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς προπαγάνδας ως κατευναστικό όργανο για το λαό.

Ένας δεύτερος τρόπος επιβολής της «νέας τάξης», αν δεν ευοδώνεται ο πρώτος, είναι να προκαλείται εσωτερική ταραχή που νομοτελειακά θα οδηγήσει στην άκρως «αναγκαία» και «σωτήρια» παρέμβαση των «ανθρωπιστικών» και «δημοκρατικών» δυνάμεων που θα αποσοβήσουν –τρομάρα τους- τις εσωτερικές έριδες και τον επαπειλούμενο εμφύλιο που καραδοκεί.

Σε περίπτωση που κι αυτός ο τρόπος είναι ατελέσφορος, ε τότε πρέπει να επέμβουν τα «ανθρωπιστικά» κανόνια, οι αντίστοιχες βόμβες και πάσης φύσεως πολεμικό υλικό ώστε ο «εκδημοκρατισμός» και η «ειρήνευση» να είναι απολύτως αποτελεσματικές και να δρουν αποτρεπτικά και προς τους επίδοξους ταραξίες της διεθνούς τάξης.

Αν θέλετε και παραδείγματα για τις τρεις παραπάνω «πρακτικές» βάλτε το μυαλό σας και τη μνήμη σας να δουλέψει (μην τα θέλετε όλα έτοιμα). Άλλωστε σας προειδοποίησα πως η παρούσα «ανάλυση» είναι «επαρχιώτικη» και όχι προερχόμενη από διπλωματούχους πολιτικό-στρατιωτικούς αναλυτές.

Μέχρι να σκάσουν οι άλλες βόμβες και να έχουμε το επόμενο «τρομοκρατικό» χτύπημα φάτε λίγα ψηφίσματα της διεθνούς κοινότητας που προστατεύει το διεθνές δίκαιο και κοιμηθείτε ατάραχοι κι ευχαριστημένοι για την «τύχη» που βρισκόμαστε τόσο ... μακριά από τις εστίες αποσταθεροποίησης!!!