Η Ταξίμ καλεί Σύνταγμα. Το Σύνταγμα καλεί Ταξίμ (;)

Η Ταξίμ καλεί Σύνταγμα. Το Σύνταγμα καλεί Ταξίμ (;)

[Πηγή: Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα, 06/06/2013]

Τα γεγονότα από την Πόλη και από όλη την Τουρκία είναι καταιγιστικά. Μας δείχνουν τι σημαίνει λαϊκή εξέγερση. Οι ασταμάτητες συγκρούσεις η κατάληψη χώρων η αυτοοργάνωση τους, το ξέσπασμα της πρωτοβουλίας των απο κάτω, η αψηφιά σε μια παντοδύναμη εξουσία, η επιθυμία της συνέχειας, οι πρώτοι σπασμοί της ελευθερίας, το σπάσιμο μιας μίζερης εδραιωμένης καθημερινότητας, η ελπίδα ότι όλα μπορούν να γίνουν. Ακόμη και τα καλύτερα!

Λογικά και μοιραία αυτά τα εξεγερσιακά γεγονότα στην Τουρκία ξυπνούν μνήμες από την πρόσφατη Ελληνική ιστορία της αντίστασης. Μια ιστορία που μέσα στο κλίμα της απογοήτευσης και απάθειας είχε απωθηθεί στο συλλογικό ασυνείδητο. Αλλά τώρα όμως πάλι ξυπνάει… Όχι τυχαία Τούρκοι αγωνιστές και σύντροφοι ανάφεραν την Ελλάδα και τα εξεγερσιακά της γεγονότα σαν πηγή έμπνευσης…

Η ίδια η Τουρκική Εξέγερση μοιάζει με έναν δημιουργικό συνδυασμό της Εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 με το κίνημα και την κατάληψη του Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011. (κάτι που εμείς ζήσαμε σαν συνδυασμό μόνο φευγαλέα στις 12 Φλεβάρη του 2012…)Όπως και στην  εξέγερση του Δεκέμβρη κινητήρια δύναμη υπήρξε η αστυνομική αγριότητα.  Και στις δυο εξεγέρσεις η αναμέτρηση με τις αστυνομικές δυνάμεις είχε εξ αρχής τεράστια σημασία. Και όπως και στην προπέρσινη κατάληψη του συντάγματος,  διάρκεια στην εξέγερση δίνουν οι αυτοοργανωμένοι χώροι, οι συνελεύσεις βάσης, η μέριμνα να διατηρηθεί μια τεράστια πλατεία σαν μόνιμη εστία αντίστασης και αμφισβήτησης.

Οι διαφορές που υπάρχουν στις ιστορίες των δυο χωρών δημιουργούν φυσικά και διαφορές στις κινηματικές εκφράσεις και στο στυλ διαμαρτυρίας. Όμως αυτό που μένει σαν κοινό είναι εντυπωσιακά μεγάλο και δείχνει ότι όταν οι άνθρωποι οπουδήποτε στον κόσμο εξεγερθούν και αξιώσουν ελευθερία και δικαιοσύνη στις ζωές τους τότε χρησιμοποιούν παρόμοια μέσα έκφρασης και αντίστασης.

Ελευθερία-Αξιοπρέπεια-Αλληλεγγύη με αυτοοργάνωση, έρωτες, πάθη, συναισθήματα, θυελλώδεις κουβέντες, πράξεις δημιουργικής αντίστασης και αντιστασιακής δημιουργίας, συνελεύσεις, απελευθέρωση της γνώσης, σχέδια να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία… Όλο αυτό το κουβάρι ζει τώρα η εξεγερμένη νεολαία της Τουρκίας και αυτό το κουβάρι ζήσαμε και εμείς σε περασμένες εξεγέρσεις…

Μια εξέγερση πάντα θα είναι ετερόκλητη αναπάντεχη αλλά και εκ των υστέρων αναμενόμενη, απελευθερωτική και ουσιαστική σχίζοντας βεβαιότητες, καλά εδραιωμένες συντηρητικές αντιλήψεις και περισσότερο από όλα μια εξέγερση είναι η κραυγή αξιοπρέπειας! ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ!

Αναγκαστικά και από την φύση της θα είναι αντιφασιστική, ενωτική, ένα πανηγύρι των καταπιεσμένων αλλά και αποφασιστική και θαρραλέα απέναντι στην κρατική καταστολή. Μπορεί ανάμεσα της να τρυπώσουν ποντικοί φασίστες όπως έχουν τρυπώσει κάποιοι γκρίζοι λύκοι στην τουρκική εξέγερση και όπως είχαν τρυπώσει κάποια φασισταριά στο κίνημα του συντάγματος εδώ. Όμως ποτέ η εξέγερση δεν θα καθοριστεί από τέτοιες ‘ατυχείς’ παρουσίες που είναι ούτως ή άλλως παράταιρες μέσα στο ευρύτερο εξεγερμένο πλήθος και μάλιστα αντιμετωπίζονται σκληρά κάποιες φορές από αυτό πλήθος. (όπως το χουνέρι που έπαθαν κάποιοι γκρίζοι λύκοι με τους κούρδους της πλατείας(Πόλη) ή όπως οι σφαλιάρες που είχαν φάει φασίστες στην πλατεία (Σύνταγμα) στις 29 Ιούνη 2011 στις συγκρούσεις όταν πήγαν να τα βάλουν με μετανάστες…)

Από όλα αυτά συνάγεται ότι η εξέγερση είναι η επιβεβλημένη ιστορική διαδικασία όταν μια κοινωνία ζει σε φασιστική ασφυξία, σε τεχνητή εξαθλίωση, σε  καταστροφή των όρων της ζωής της και της φύσης της.

Κι αν η σχετική κοινωνική απραξία και απάθεια των τελευταίων μηνών δίδαξε κάτι, αυτό είναι ότι δεν υπάρχει χειρότερη λύση από την απραξία και απάθεια. Ανεβαίνει ο κοινωνικός και πολιτικός φασισμός, αποθρασύνεται ο κρατικός (τις μέρες της εξέγερσης της Τουρκίας, εδώ συλλάβαν δικηγόρο που πήγε να υπερασπιστεί ανθρώπους που είχαν συλληφθεί αυθαίρετα!), οι καλύτεροι απογοητεύονται και φεύγουν σε άλλες χώρες, η τυφλή βία φεύγει εκτός ελέγχου χτυπώντας κυρίως τις γυναίκες, εμπεδώνεται το θράσος των ισχυρών και των παπαγάλων τους (μα που είναι η κοινωνία στις διαδηλώσεις  αναρωτιούνται υποκριτικά τα σκουλήκια..) όλη η κοινωνία πηγαίνει πίσω και παρακμάζει…

Αν λοιπόν η απεργία των καθηγητών δημιούργησε ελπίδες αντεπίθεσης που γρήγορα μαράθηκαν, τα εξεγερσιακά γεγονότα στην Τουρκία έχουν βαθύτερες προϋποθέσεις να φέρουν αέρα αντεπίθεσης. ΑΝ εκεί σε ένα τόσο ισχυρό αστυνομικό κράτος με οικονομία που τριπλασίασε το μέσο εισόδημα σε δέκα χρόνια (έστω τραγικά άνισα και με τους μισθούς να μην ακολουθούν αυτή την αύξηση…), με έναν επικεφαλής πολιτικό που παρουσιαζόταν σαν ο πιο δημοφιλής από την εποχή του Κεμάλ και από τον ίδιο τον Κεμάλ και σε μια κοινωνία με περισσότερο συντηρητισμό από την ελληνική μπόρεσε να ξεσπάσει να απλωθεί και να ζήσει μια τέτοια εξέγερση τότε κι εδώ όλα είναι δυνατά!

Οι εξεγερσιακές εμπειρίες μας των προηγούμενων χρόνων δεν πάνε χαμένες. Μπροστά μας πάλι ανοίγει μια νέα περίοδος με νέο ηθικό νέα αυτοπεποίθηση και νέες ορέξεις.  Ανοίγει κάτι που πρέπει να βοηθήσουμε από τα πρωταρχινίσματα του να φουντώσει και να απλωθεί και αυτό λέγεται ανανεωμένη επιθυμία εξέγερσης… Το πότε και που αυτή θα ξεσπάσει παραμένει άγνωστο αλλά γνωστές είναι οι συγκεντρώσεις που έχουν δρομολογηθεί για να σταθούν αλληλέγγυες στην Τουρκική Εξέγερση…

Ξεχωρίζω την απογευματινή συγκέντρωση του Σαββάτου στο σύνταγμα σαν μια ευκαιρία μαζικής αλληλεγγύης που θα δώσει το μήνυμα ότι το σύνταγμα ανταποκρίνεται στην Ταξίμ. Οι ίδιες ορέξεις υπάρχουν από όσο ξέρω και στην Ταχρίρ. Κι εκεί εμπνεόμενοι από την Τουρκική εξέγερση θέλουν να ανοίξουν ένα νέο γύρο αντίστασης. Θα ήταν υπέροχο αν μπορούσε να σχηματιστεί ένα εξεγερμένο τρίγωνο Ταχρίρ-Συντάγματος-Ταξίμ όπως έχουν υπονοήσει κάποια πλακάτ ότι αυτό υπάρχει!

Και ακόμη πιο υπέροχο αν η ιστορική εποχή μας έβγαζε μια μεσογειακή εξέγερση και επανάσταση που θα βελτίωνε ραγδαία τους όρους ζωής των ανθρώπων εμφυσώντας παντού την ελευθερία την αξιοπρέπεια την αλληλεγγύη με τις δυνάμεις του έρωτα της εργασίας και της γνώσης. Αυτό θα αποδείκνυε ότι η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να πάει και μπροστά και όχι μόνο πίσω…

Όμως αυτά είναι γενικές σκέψεις. Εμείς ακόμη είμαστε σε μια χώρα όπου ακόμη φαινομενικά κυριαρχεί η απάθεια, η απογοήτευση, η παραίτηση, ο εκφασισμός… 

Είναι όμως που τώρα αυτό μας φαίνεται  πιο ανυπόφορο από ποτέ, πιο άδικο από ποτέ, πιο ταπεινωτικό από ποτέ…

Η Ελλάδα το 2008 ξεκίνησε τον χορό των εξεγέρσεων στην μεσόγειο δίνοντας την σκυτάλη σε άλλες χώρες να συνεχίσουν.

Μετά από τόση συσσωρευμένη απογοήτευση δεν είναι καιρός να ξαναπάρει την σκυτάλη ή ακόμη καλύτερα να την κρατήσει από κοινού με άλλες εξεγερμένες χώρες που τώρα δείχνουν τον δρόμο; Η Ταξίμ καλεί το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα ακούει; Θα επιστρέψει την πρόσκληση δείχνοντας στους Τούρκους πώς κάνουν οι Έλληνες εξέγερση όπως οι Τούρκοι αδερφοί μάς έδειξαν και μας δείχνουν υπέροχα πώς κάνουν αυτοί εξέγερση;

Ή η ατίμωση που λουζόμαστε όλους αυτούς τους μήνες δεν θα έχει τέλος; Προσωπικά αυτό δεν το πιστεύω! Έχουμε ήδη φτάσει σε έναν πάτο που αν μας το διηγόντουσαν πριν κάποια χρόνια δεν θα πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να υπάρξει… Όλα (και τα άσχημα) έχουν και το τέλος τους…

8 Ιούνη στο σύνταγμα το απόγευμα φαίνεται μια υπέροχη ιδέα σε μια υπέροχη μέρα… Και οι μέρες που έρχονται μυρίζουν αλλιώς επιτέλους…