Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης: Η απουσία της Ελλάδας του Μνημονίου από την Μέση Ανατολή

Η απουσία της Ελλάδας του Μνημονίου από την Μέση Ανατολή

………………………..

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργούσαν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

[Κωνσταντίνος Καβάφης, «Ας Φρόντιζαν», 1930]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Στην Μέση Ανατολή, που είναι η μόνιμη μπαρουταποθήκη του πλανήτη, όλα δείχνουν ότι το μόνο πράγμα που μένει να φανεί είναι ποιος –και πώς- θα πυροδοτήσει τον επόμενο πόλεμο. 

Οι συνέπειες των εξεγέρσεων που ονομάστηκαν «Αραβική Άνοιξη» και οι επιπλοκές του πολέμου στην Συρία έχουν περιπλέξει με το παραπάνω το ήδη σύνθετο και εκρηκτικό γεωπολιτικό σκηνικό. 

Σε αυτό το σκηνικό, ο ρόλος του Ισραήλ παραμένει καταλυτικός, όχι μόνο γιατί τα ισραηλινά αεροσκάφη παραβιάζουν πάντα τους αραβικούς ουρανούς, αλλά και γιατί το πανίσχυρο ισραηλινό λόμπυ πιέζει εδώ και καιρό την διστακτική κυβέρνηση Ομπάμα να κάνει το βήμα προς την γενίκευση της σύγκρουσης.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, η μεσανατολική πραγματικότητα, όσο κι αν αλλάζουν οι Επικυρίαρχοι τις λέξεις και παραχαράσσουν τα δεδομένα, παραμένει πάντα αραβική.

Η Αραβική Άνοιξη, με τη νεολαία του αραβικού κόσμου επικεφαλής, παρ’ όλο που κάποιοι βλέπουν το πολιτικό Ισλάμ ως την διάδοχη κατάσταση, θα έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής του 21^ου αιώνα. Θα τραβήξει πιθανόν δεκαετίες, αλλά θα βρει τον δρόμο της αφού παγιωθεί μια νέα ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.

Το λεφούσι των διεθνών ομάδων πίεσης και των ισχυρών φιλοϊσραηλινών think-tanks, που βομβαρδίζουν από τους πανάκριβους υπολογιστές τους την διεθνή κοινή γνώμη με διαστρεβλωτικές ειδήσεις και νεοταξική προπαγάνδα, ένα και μόνο στόχο έχουν: την αναδιαμόρφωση του χάρτη της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με τις «ανθρωπιστικές» επιταγές της Ουάσιγκτων και τα ηγεμονικά σχέδια του Τελ Αβίβ.

Είδαμε το σενάριο της αναδυόμενης από το χάος «νέας τάξης» και στο Ιράκ και τώρα στην Συρία όπου τα αφεντικά της αμερικανο-σιωνιστικής στρατηγικής στηρίζουν και εξοπλίζουν ένα συνονθύλευμα «ανταρτικών» οργανώσεων που αποτελούνται από φανατικούς τζιχαντιστές, παρ’ όλο ότι αυτοί υποτίθεται ότι πρεσβεύουν την διάλυση του κράτους του Ισραήλ. Όλως τυχαίως, όμως, αυτοί οι σουννίτες εξτρεμιστές είναι συγχρόνως και ορκισμένοι εχθροί των μουλάδων του Ιράν, οι οποίοι αντιστέκονται σθεναρά στα αμερικανο-ισραηλινά πολεμικά σχέδια.

Το Ιράν και οι σύμμαχοί του –σαν τον Άσσαντ- είναι ομολογουμένως στο βάθος της στόχευσης αυτών των επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης, όπως η συριακή σφαγή. Η προσπάθεια ανατροπής του Άσσαντ είναι η δεύτερη πράξη του δυτικού σεναρίου αποδυνάμωσης των συμμάχων του Ιράν, την πρώτη πράξη του οποίου ζήσαμε στον Λίβανο το 2006, όταν το Ισραήλ εισέβαλε για να διαλύσει την Χεζμπολλάχ.

Όμως, ο στρατός του Λιβανέζου πολιτικοθρησκευτικού ηγέτη της Χεζμπολλάχ Σαγιέντ Χασάν Νασράλλα, του μοναδικού Άραβα ηγέτη που αναμετρήθηκε με το Ισραήλ και βγήκε νικητής, έχει προσθέσει στο οπλοστάσιό του δεκάδες χιλιάδες πυραύλους ικανούς να πλήξουν σοβαρά οποιοδήποτε σημείο στο ισραηλινό έδαφος.

Παράλληλα με τον Λίβανο και την Συρία, στο εκρηκτικό παζλ προστίθεται η Αίγυπτος όπου, μετά την επανάσταση, οι συνθήκες ειρήνης που είχαν υπογραφεί με το Ισραήλ άρχισαν να κλονίζονται.

Οι συχνές οδομαχίες στους δρόμους των αιγυπτιακών πόλεων, οι επιθέσεις κατά της αστυνομίας, που δεν ελέγχει η κυβέρνηση Μόρσι, από ομάδες που πρόσκεινται στην Αλ-Κάϊντα και οι συγκρούσεις που έχουν πυκνώσει στην Χερσόνησο του Σινά, όπου τα ισραηλινά στρατεύματα δεν επιτρέπεται να εισέλθουν, συμβάλλουν δραματικά στην πολιτική αποσταθεροποίηση της περιοχής.

Εκτός ελέγχου φαίνεται και η κατάσταση αυτή την στιγμή στην Λιβύη όπου ο νέος λιβυκός στρατός, κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Yusef Al Mankoush, βρίσκεται αντιμέτωπος με την αστυνομία και ομάδες παραστρατιωτικές που πρόσκεινται στην Αλ-Κάϊντα.

Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και η Τυνησία όπου οι φονταμενταλιστές Ουαχαμπίτες, χρηματοδοτούμενοι με εκατομμύρια δολλάρια από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία, προσπαθούν να επιβάλουν ισλαμικό καθεστώς.

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στην Συρία δεν είναι μια εξέγερση που την προσδιορίζουν μόνο εσωτερικοί παράγοντες, αλλά ένα σκληρό γεωπολιτικό πόκερ με πολλούς παίκτες: περιφερειακές δυνάμεις και υπερδυνάμεις.

Αυτό το θανατηφόρο πόκερ, που σχεδιάστηκε εν πολλοίς και παίζεται σήμερα στην Μέση Ανατολή, δυναμιτίζει περαιτέρω την αστάθεια τόσο σε περιφερειακό, όσο και σε παγκόσμιο πεδίο.

Στην αρχή, η συριακή εξέγερση φάνηκε σαν αυτές των άλλων αραβικών χωρών, όμως, δεν ήταν σωστή αυτή η εικόνα που μετέδιδαν κατά κόρον τα «ενσωματωμένα» στα νατοϊκά παιχνίδια δορυφορικά κανάλια των ΗΠΑ και του Κόλπου.

Όταν ξεκίνησε η εξέγερση, τα σχέδια της αντιπολίτευσης στην Συρία ήταν ανάλογα αυτού που προηγήθηκε στην Λιβύη. Πίστευαν ότι η διεθνής κοινότητα, και ιδίως οι ΗΠΑ, Αγγλία και Ε.Ε., θα επέβαλαν «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» στον εναέριο συριακό χώρο. Όμως, η Ρωσσία, μαζί με την Κίνα, έβαλε σταθερό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υπολογίζοντας και, εκτός των άλλων, το σημαντικό πλεονέκτημα που της δίνει η ναυτική βάση που έχει στην Ταρσό για την παρουσία της στην Μεσόγειο.

Η Μόσχα θεωρεί την Αραβική Άνοιξη ως μια ισλαμική επανάσταση στην οποία πιθανότατα θα κυριαρχήσουν οι εξτρεμιστές και φοβάται ότι η συριακή σύγκρουση θα πυροδοτήσει ισλαμιστές και αλλού!

Η Ρωσσία δεν είναι και δεν πρόκειται να αποτελέσει μέρος του δυτικού ατλαντικού κόσμου, αντίθετα θεωρεί το εαυτό της ως αυτόνομη σταθεροποιητική δύναμη. Η οπτική του Κρεμλίνου για την παγκόσμια κατάσταση γίνεται όλο και πιο διακριτή από αυτή της Δύσης και δεν διστάζει καθόλου να προτείνει διαφορετικές λύσεις σε σημαντικά διεθνή ζητήματα από αυτές της Ουάσιγκτων και των Βρυξελλών. Έχοντας την δύναμη να μπλοκάρει τις δυτικές επιλογές στο Συμβούλιο Ασφαλείας με το βέτο της, αυτή η πολιτική βούληση την καθιστά προοπτικά παράγοντα-κλειδί των μεσανατολικών και διεθνών εξελίξεων.

Αυτή την στιγμή, όπως φαίνεται, η μόνη λογική οδός είναι η προώθηση πολιτικής λύσης με βάση το σχέδιο της Γενεύης, που προβλέπει την εξής διαδικασία: α) κατάπαυση του πυρός, β) εκεχειρία, γ) προώθηση του διαλόγου μεταξύ των αντιμαχομένων, δ) αλλαγή συντάγματος, ε) ελεύθερες εκλογές, στ) ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας με εξασφάλιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων μέσα σε ενιαίο εθνικό κράτος.

Παρατηρητές που παρακολουθούν από κοντά την ισορροπία δυνάμεων και προσπαθούν να εκτιμήσουν τις εξελίξεις, θετικές και αρνητικές, δεν δείχνουν αισιόδοξοι για το μέλλον της εύθραυστης κατάστασης που υπάρχει ακόμα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Αν η Συρία πέσει σε μια κατακερματισμένη κατάσταση, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στις παραστρατιωτικές ισλαμοφασιστικές μιλίτσιες και στην πολεμοχαρή πτέρυγα του σιωνισμού, τότε θα προκληθεί η μέγιστη αστάθεια σε όλη την Μέση Ανατολή.

Η Συρία αποτελεί παράδειγμα, από πολλές πλευρές, της πεμπτουσίας μιας σύγκρουσης των αρχών του 21^ου αιώνα, η οποίαν απεικονίζει τις δυσκολίες της νέας πολιτικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Θα επικρατήσει τελικά το λόμπυ των νεοσυντηρητικών και των φιλοσιωνιστών στις ΗΠΑ, που από το 1996 λέει ότι, προκειμένου η Αμερική να ελέγχει την περιοχή και να προασπίζει τα συμφέροντα του Ισραήλ, πρέπει να την διαλύσει στις εθνότητες που την αποτελούν, όπως είχαμε γράψει από τότε στο Τρίτο Μάτι; Ή θα αποστασιοποιηθούν οι ΗΠΑ από τις συρράξεις της περιοχής, έχοντας χάσει την συμπάθεια των λαών στην Μέση Ανατολή μετά το Αφγανιστάν και το Ιράκ;

Θα αλλάξει η στάση του Ομπάμα και του Νετανυάχου μετά την σκληρή προειδοποίηση του Πούτιν ή τα σκοτεινά κέντρα θα επεξεργασθούν άλλη μια προβοκάτσια για να αποσταθεροποιήσουν εντελώς την υπερευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή, θυσιάζοντας ακόμα και τον πληθυσμό του Ισραήλ, προκειμένου να επιβάλουν τα σχέδιά τους.

Θα επιδιώξουν την δημιουργία τετελεσμένων για να αναγκάσουν τις ΗΠΑ να εμπλακούν σε έναν γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο και να ακυρώσουν τις δημοκρατικές διεκδικήσεις των αραβικών λαών πνίγοντάς τες στην θρησκευτική μισαλλοδοξία;

Παρ’ όλο που το μέλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί, αν αναζητούσαμε τις ανερχόμενες δυνάμεις στην Μέση Ανατολή, εμείς στην Ελλάδα θάπρεπε νάμαστε εκεί παρόντες, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία αξιοποιεί κατά κόρον την αναταραχή. Ενώ όλα δείχνουν ότι η ευρύτερη «μάχη της Δαμασκού» μπορεί να οδηγήσει σε κοσμογονικές περιπέτειες την περιοχή μας, ανατρέποντας ισορροπίες δεκαετιών και δημιουργώντας νέα τόξα επιρροής, η κατοχική Ελλάδα της Τρόϊκας και των δωσιλόγων σέρνεται χωρίς πυξίδα πίσω από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ικανοποιώντας κάθε ιταμή τους απαίτηση για παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων προκειμένου να αφανισθεί ένας ιστορικά αδελφικός λαός.

Η Συρία είναι μια ιστορική περιοχή, διάσπαρτη από μνημεία και μνήμες του ελληνιστικού και βυζαντινού πολιτισμού, όπως και διάσπαρτη σήμερα από θρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες, με τις οποίες έχουμε ιστορικούς δεσμούς.

Ως χώρα, προδίδοντας φίλους και συμμάχους, έχουμε καταντήσει περίγελως των ισχυρών χωρίς καμμία κατανόηση των παιχνιδιών που παίζονται στην γειτονιά μας, καμμία στρατηγική προστασίας του Αιγαίου και της Κύπρου, με κατεστραμμένες τις σχέσεις μας με Ρωσσία, Αραβικές χώρες, Ιράν και όλους τους περιφερειακούς παίκτες που θα μας επέτρεπαν καλύτερες επιλογές … Απλώς, παρακολουθούμε αφασικά τον αργό θάνατό μας μέσα σε ένα εκρηκτικό φινάλε που, πολύ πιθανόν, θα ανάψει ένας ανεξέλεγκτος πόλεμος σε περιφερειακό και όχι μόνον επίπεδο.

Θυμίζουμε, δυστυχώς, τον Ελληνοσύριο του Καβάφη στην αγωνία για την εξασφάλιση μιας ανήθικης χαμοζωής μέσα σε μια ατμόσφαιρα απόλυτου ξεπεσμού, διαφθοράς και παρακμής.

Τουλάχιστον, να θυμηθούμε όταν θάρθει η ώρα της Νέμεσης, τιμωρώντας τους ενόχους για αυτή την κατάντια, να τους προσάψουμε κι αυτό τους το έγκλημα!

*[Από το αφιέρωμα στην Μέση Ανατολή, περιοδικό Τρίτο Μάτι, τ.210, Ιούνιος 2013]