Η ιδιώτευση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας

Η ιδιώτευση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας

[Πηγή: Κεράσια και Κρίνοι, 06/06/2013]

Σήμερα πήγα στη ΔΕΗ και περιμένοντας στην ουρά διαπίστωσα πως υπάρχουν ακόμα και τώρα άνθρωποι που δεν γνωρίζουν οτι μπορείς να μην πληρώνεις το χαράτσι και πως η ΔΕΗ δεν θα σου κόψει το ρεύμα γι αυτό. Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ενημερώνονται από πουθενά εναλλακτικά, πως ακόμα ο τρόπος ζωής τους, τόσο στο επίπεδο της ενημέρωσης όσο και άλλων δραστηριοτήτων που θα μπορούσαν να τους προσφέρουν πρόσβαση σε εναλλακτικές πληροφορίες, παραμένει προσκολλημένος στην παλιά, "καλή", προ μνημονίων εποχή. Πιθανότατα παρακολουθούν με την ίδια πίστη και σοβαρότητα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων θεωρώντας τα έγκυρα και αληθή. Και μάλλον δεν βγήκαν προς τη γειτονιά ή τους συναδέλφους ή μια κάποια άλλη συλλογικότητα όπου θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένας κριτικός και εποικοδομητικός ως προς τη συγκυρία λόγος και εκεί μέσα να βρεθούν οι δυνατότητες που έχουμε.

Το ίδιο συμβαίνει και στους χώρους δουλειάς. Οι άνθρωποι, αν και πιέζονται εξωτερικά από τα μέτρα, τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, την εξωπραγματική φορολογία, ωστόσο και πάλι δεν δείχνει να ενεργοποιούνται επαρκώς καινούργια αντανακλαστικά, δεν φαίνεται να λειτουργούν τα κατάλληλα εκείνα αντισώματα που θα απαντήσουν στην επίθεση. Ο καθένας συνεχίζει να κοιτάζει πώς θα τη βγάλει καθαρή, πώς θα τη βολέψει, συνεχίζοντας να πιστεύει πως αυτός ο μοναχικός, γνωστός και πολυαγαπημένος δρόμος που τόσο προπαγάνδισαν τα μαγικά media του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, θα τους οδηγήσει σε ξέφωτο.

Κι αυτά την ώρα που άλλοι λαοί, που δεν έχουν υποστεί ούτε τα μισά από τα μαρτύρια που περνάμε εμείς τρία και χρόνια τώρα, βρίσκονται στους δρόμους μαζικά και δυναμικά. Λίγο ξυπνήσαμε, μετά ξανακοιμηθήκαμε και όλο αυτό μοιάζει ανορθόδοξο. Ίσως μια εξήγηση να βρίσκεται στο πόσο αμερικανάκια είμαστε σε αυτή τη χώρα, κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά. Ίσως οι υπήκοοι του από δεκαετιών αμερικάνικου προτεκτοράτου, με την αμερικανοκρατούμενη τηλεόραση όπου όλος ο ανθός και ο βόθρος του Χόλιγουντ, στο πρωτότυπο και στις απομιμήσεις του, παρελαύνει σχεδόν αποκλειστικά μόνος του από τις οθόνες μας, ήδη από τη δεκαετία του '70, να έμαθαν καλά το μάθημα τους. Παντού είναι ο ένας ή η μία, ο ήρωας που ακόμα κι αν κάνει το "καλό" το κάνει μόνος του. Πάρτε παράδειγμα και από την "ηθικοπλαστική" εκπομπή "Ήρωες" με υποτιθέμενο διδακτικό για την αλληλεγγύη εν μέσω κρίσης, περιεχόμενο. Ένας, ο ήρωας, πάντα.

Εκείνο που είναι εξαφανισμένο από οτιδήποτε προβάλλουν τα κυρίαρχα media είναι το συλλογικό. Η αλληλεγγύη επιτρέπεται μέχρι εκεί που κρατά τους ανθρώπους υποταγμένους σε μια ατομική μοίρα. Δεν είναι κακό να είσαι ζητιάνος, όχι, αυτό επιτρέπεται. Εκείνο που δεν επιτρέπεται είναι να υψώσεις το ανάστημά σου και να πεις οτι δεν είναι η μοίρα που με έφερε ως εδώ, αλλά είναι συγκεκριμένα υποκείμενα σε ένα οργανωμένο πλαίσιο εξουσίας που με έφεραν εδώ. Και αυτό για να το πεις και να το καταστήσεις δύναμη σου, μόνο ο συλλογικός τρόπος υπάρχει. Και υπάρχει μόνο ο συλλογικός τρόπος επειδή απέναντι σου έχεις έναν πολύ καλά οργανωμένο στρατό, έστω και αν δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Έτσι, η μεγαλύτερη παγίδα που μας στήνουν, είναι ο μοναχικός δρόμος, γιατί σε αυτόν είναι βέβαιο πως είμαστε ακίνδυνοι.

Η ιδιώτευση είναι ένα δηλητήριο με το οποίο έχει εμποτιστεί η καρδιά του κοινωνίας ώστε να καταστεί σταδιακά μη κοινωνία, δηλαδή μη συνεκτικό σύνολο που αλληλεπιδρά δυναμικά μεταξύ του, παρά να αποτελείται από μεμονωμένα και απολύτως αδύναμα άτομα, έρμαια του συνασπισμού των ισχυρών.

Το μόνο που φοβούνται από εμάς είναι μην πάρουμε χαμπάρι τη δύναμη μας. Η δική μας δύναμη δεν είναι τα όπλα. Αυτοί έχουν τα όπλα, τους στρατούς των μπάτσων και τα τανκς. Η δική μας δύναμη δεν είναι το χρήμα. Αυτοί κόβουν το χρήμα, έχουν τις τράπεζες τους, έχουν τους χρηματοπιστωτικούς τους οίκους. Η δική μας δύναμη δεν είναι η εξουσία. Αυτοί έχουν το σύστημα εξουσίας στα χέρια τους, αυτοί με το χρήμα ορίζουν και ξεδιορίζουν κυβερνήσεις, αυτοί ανοίγουν και κλείνουν ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες. Η δική μας δύναμη είναι μόνο μία: είμαστε πολλοί, αλλά δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να είμαστε και μαζί. Μαζί. Να βρεθούμε, να συναντηθούμε, να παλέψουμε αυτές τις συναντήσεις, που δεν θα είναι εύκολες. Έχουμε εκπαιδευτεί αλλιώς, αλλά μέσα μας επιβιώνει ακόμα το ένστικτο του κοινωνικού ανθρώπου, που θέλει να υπάρχει μέσα στο σύνολο, να το καθορίζει και να καθορίζεται από αυτό σε μια ισορροπία. Αυτή την ισορροπία να την παλέψουμε, να το τολμήσουμε.

Μέσα από την πράξη της συνάντησης, θα αναδυθούν οι αξίες του γνήσια συλλογικού, χωρίς αναφορά σε αυταρχικές και βασανιστικές εξουσίες. Να απογαλακτιστούμε από τους πάτρωνες κάθε είδους και κάθε μορφής. Μόνο αυτός ο δύσκολος αλλά και πολύ δημιουργικός δρόμος θα μας οδηγήσει πιο κοντά στην  προσωπική και συλλογική ελευθερία και ευτυχία.

Και μια και τα συνέδρια είναι επίκαιρα, όπως το συνέδριο του ΕΠΑΜ που ολοκληρώθηκε και τα συνέδρια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ που έρχονται, ας μιλήσουμε και για τα κόμματα. Τα κόμματα, στην ιδανική τους μορφή τουλάχιστον, αποτελούν μια προσπάθεια για συλλογική πάλη. Είναι ζητούμενο αυτή να παραμείνει όσο το δυνατόν αλώβητη από ηγεμονικές τάσεις που ουσιαστικά την αποδυναμώνουν και την καταργούν, εκφυλίζοντας την και πάλι σε ατομικότητες υποταγμένες σε εξουσιαστικές βουλήσεις. Αυτή η δύσκολη ισορροπία αποδεικνύεται σε όσα διαδραματίζονται στο εσωτερικό τους. Όσοι μπορούν να παλέψουν σε αυτά τα πλαίσια, καλώς το κάνουν. Όσοι πάλι μπορούν να βρουν άλλες μορφές συλλογικής οργάνωσης και έκφρασης, ας δραστηριοποιηθούν εκεί.

Όμως η ιδιώτευση είναι το δηλητήριο που μακροπρόθεσμα μας παραλύει, είναι η συνήθεια, η δύναμη της αδράνειας που θα μας καταστρέψει, σαν πρόσωπα και σαν λαό. Θα έλεγα όμως πως και η ιδιώτευση που προϋποθέτει και μια γαλήνια κατοικία, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια ισορροπημένη ζωή, είναι η πολυτέλεια που θα χάσουμε οριστικά, αν δεν την αντισταθμίσουμε με διεξόδους προς το συλλογικό.